ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Ελληνοπρεπής και άκρως συγκινητική ήταν η γιορτή των Ελληνικών Γραμμάτων και της κοπής της βασιλόπιτας που διοργανώθηκε το απόγευμα της Κυριακής, 26ης Ιανουαρίου 2025 στο Μινωϊκό Σπίτι στην Αστόρια.
Πρόκειται για την παραδοσιακή εκδήλωση που διοργάνωσε η Ομοσπονδία Ελλήνων Εκπαιδευτικών Αμερικής με την σύμπραξη του οργανισμού Ελληνική Παιδεία Αμερικής, του Συλλόγου Αποφοίτων της Ακαδημίας του Αγίου Βασιλείου και του Συλλόγου Ελλήνων Εκπαιδευτικών Αμερικής με προέδρους την Στέλλα Κοκόλη, την Βασιλική Φιλιώτη, την Ελένη Πυλαρινού και την Δήμητρα Σαβόπολη, αντίστοιχα.
Η απόφαση της οργανωτικής επιτροπής να τιμήσει την Δρ. Δέσποινα Σιόλα, πρώην απόφοιτο του Λυκείου του Αγίου Δημητρίου Αστόριας και νυν γιατρό, ογκολόγο και ερευνήτρια, την Δρ. Ιωάννα Λεκκάκου, διευθύντριας του Ελληνικού Προγράμματος του Σχολείου «Odyssey Charter School» με έδρα το Γουίλμινγκτον Ντελαγουέαρ και την πρσβυτέρα – εκπαιδευτικό Παναγούλα Σταυροπούλου ήρθε να υπενθυμίσει στους παρισταμένους ότι οι εκπαιδευτικοί φορείς τιμούν την αριστεία και το πιο σημαντικό στηρίζουν εμπράκτως όλα τα σχολεία της ομογένειας και συγκεκριμένα των κοινοτικών και των σχολείων τσάρτερ.
Τον συντονισμό της εκδήλωσης ανέλαβε η κοινωνιολόγος – δημοσιογράφος, Δρ. Δέσποινα Αφεντούλη, ενώ ακολούθησαν οι χαιρετισμοί των προέδρων των προαναφερόμενων οργανισμών, κ.κ. Στέλλας Κοκόλη, Βασιλικής Φιλιώτη, Ελένης Πυλαρινού και Δήμητρας Σαβόπολη, οι οποίες αφιέρωσαν όλη τους την ζωή στην ελληνική παιδεία της Αμερικής και συνεχίζουν με το ίδιο πάθος να συντονίζουν την δράση και να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες υπέρ της ελληνικής παιδείας.
“Οι απανταχού Έλληνες εκπαιδευτικοί σήμερα γιορτάζουν και σέβονται την εορτή των τριών μεγίστων φωστήρων της οικουμένης, Βασίλειο τον Μέγα, Ιωάννη Χρυσόστομο και Γρηγόριο τον Θεολόγο”, επεσήμανε κατά την διάρκεια της προσφωνήσεως η πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελλήνων Εκπαιδευτικών Αμερικής, κ. Στέλλα Κοκόλη.
Αυτή η μεγάλη γιορτή που θεωρείται γιορτή των Γραμμάτων και γιορτή των σχολείων σηματοδοτεί την προσπάθεια όλων των Ελλήνων της διασποράς να διαιωνίζουν και να μεταλαμπαδεύουν το μεγάλο έργο και την αγιότητα των Τριών Ιεραρχών στις νέες γενιές που ακολουθούν για να διατηρηθεί ο ελληνισμός, η Ορθοδοξία και η συνέχεια των ελληνοχριστιανικών μας παραδόσεων στην διασπορά ούτως ώστε να παραμείνουν ελληνικές”, πρόσθεσε μεταξύ άλλων η κ. Κοκόλη.
Ακολούθησαν οι εισηγήσεις του π. Γρηγορίου Σταμκόπουλου και της Δρ. Δέσποινας Αφεντούλη, οι οποίες κέντρισαν το ενδιαφέρον του κοινού και προκάλεσαν την ευαρέσκειά τους.
Οι προσφωνήσεις των τιμωμένων αποτέλεσαν ύμνο στον ρόλο των εκπαιδευτικών στην εκπαίδευση και στην σμίλευση των ψυχών των νεότερων γενιών των Ελληνοαμερικανών και των φιλελλήνων.
Ομιλία του π. Γρηγορίου Σταμκόπουλου, αναπληρωτή καθηγητή ΑΠΘ, αναπληρωτή Διευθυντή Τµήµατος Ελληνικής Παιδείας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αµερικής.:
«Τα µηνύµατα των Τριών Ιεραρχών στην εποχή µας».
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές,
Με ευγνωµοσύνη και δέος, βρισκόµαστε σήµερα εδώ για να τιµήσουµε τους Τρεις Ιεράρχες, τους στύλους της πίστης µας, τον Μέγα Βασίλειο, τον Γρηγόριο τον Θεολόγο και τον Ιωάννη τον Χρυσόστοµο. Η ηµέρα αυτή δεν είναι µόνο µια ευκαιρία να ανατρέξουµε στα έργα και τη σοφία τους, αλλά και να διερευνήσουµε πώς το διαχρονικό τους µήνυµα µπορεί να φωτίσει τη ζωή µας µέσα στο πολύβουο και πολυπολιτισµικό περιβάλλον της σύγχρονης Αµερικής.
Οι Τρεις Ιεράρχες ήταν παιδαγωγοί µε την πιο ευρεία έννοια του όρου. Δεν αντιλαµβάνονταν την εκπαίδευση µόνο ως συσσώρευση γνώσεων, αλλά ως καλλιέργεια της ψυχής. Ο Μέγας Βασίλειος έγραφε ότι «Ἔστι δὲ ἡ παιδεία ἀγωγή τις ὠφέλιµος τῇ ψυχῇ, ἐπιπόνως πολλάκις τῶν ἀπὸ κακίας κηλίδων αὐτὴν ἐκκαθαίρουσα» , δηλαδή η αληθινή παιδεία είναι αυτή που µορφώνει την ψυχή σύµφωνα µε την αρετή.
Στην εποχή µας, τα σχολεία και τα πανεπιστήµια συχνά εστιάζουν στο «πώς» και στο «τι» χωρίς πολλές φορές να διερωτώνται για το «γιατί».
Οι Τρεις Ιεράρχες µας προτρέπουν να µην περιοριστούµε στη γνώση που εξυπηρετεί την επιβίωση ή την επαγγελµατική ανέλιξη, αλλά να στοχεύσουµε στη σοφία που ανυψώνει τον άνθρωπο. Η σοφία, όπως την αναζητούσαν οι Τρεις Ιεράρχες, δεν είναι ένα απόκτηµα που φυλάσσεται σε στεγανά λογικής, αλλά ένας ζωντανός διάλογος, ένα ξετύλιγµα µέσα στον χώρο και τον χρόνο. Όπως το φως διαθλάται µέσα από τα φύλλα µιας ελιάς και γίνεται χρυσός ψίθυρος, έτσι και η σοφία προκύπτει από τη συνάντηση µε το άπειρο και την αποδοχή του περιορισµένου µας είναι.
Ο Μέγας Βασίλειος δεν έβλεπε τη σοφία ως απόσταγµα µόνο της ανθρώπινης σκέψης, αλλά ως µια αλληλοπεριχώρηση της θείας φανέρωσης και της ανθρώπινης συµµετοχής στο µυστήριο της δηµιουργίας.
Η σοφία δεν είναι να κατέχεις απαντήσεις, µα να µαθαίνεις να σιωπάς µπροστά στο ανείπωτο, να αναγνωρίζεις το άπειρο που κατοικεί στο ταπεινό και το ασήµαντο. Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος την έβλεπε σαν το γνώρισµα της πραότητος, ενώ ο Ιωάννης ο Χρυσόστοµος την αναζητούσε στα δάκρυα της µετάνοιας, εκεί όπου ο άνθρωπος αντικρίζει τον Θεό µέσα από την καθαρότητα της καρδιάς του.
Σοφία, λοιπόν, είναι να ζεις µε επίγνωση του πεπερασµένου και να βαδίζεις µε λαχτάρα προς το αιώνιο. Έτσι λοιπόν η παιδεία που αναζητεί την αληθινή σοφία, γι’ αυτούς, δεν είναι µόνο η εκµάθηση τεχνικών δεξιοτήτων, αλλά η διάνοιξη της ψυχής προς την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και την αγάπη.
Ας σκεφτούµε τη σύγχρονη τεχνολογική πρόοδο και την εισβολή της ψηφιακής εκπαίδευσης στις ζωές µας. Ενώ η τεχνολογία µας δίνει πρωτοφανείς δυνατότητες, ελλοχεύει ο κίνδυνος να υποβαθµίσουµε την ανθρώπινη επαφή και τη βαθύτερη σκέψη.
Η ψηφιακή παιδεία µπορεί να µας φέρει γνώσεις, αλλά δεν µπορεί από µόνη της να διαµορφώσει χαρακτήρα. Οι Τρεις Ιεράρχες µας καλούν να επανεξετάσουµε τον σκοπό της εκπαίδευσης, συνδέοντας την τεχνολογία µε την καλλιέργεια της ανθρώπινης ψυχής, δηµιουργώντας ανθρώπους µε ενσυναίσθηση και συνείδηση.
Πώς, άραγε, θα µπορούσαµε να αναπτύξουµε εκπαιδευτικά συστήµατα που όχι µόνο εξοπλίζουν τους µαθητές µε πληροφορίες, αλλά εµπνέουν και τον πόθο για αρετή και γνώση;
Η ανάπτυξη ενός εκπαιδευτικού συστήµατος που δεν περιορίζεται στη µετάδοση πληροφοριών, αλλά ξυπνά τον πόθο για αρετή και γνώση, µοιάζει µε την καλλιέργεια ενός κήπου. Οι πληροφορίες είναι οι σπόροι, αλλά χωρίς το φως της αρετής και τη δροσιά της αναζήτησης, αυτοί οι σπόροι µένουν αδρανείς, χωρίς καρπούς.
Ο δάσκαλος, όπως ο γεωργός, δεν πρέπει απλώς να διδάσκει, αλλά να καλλιεργεί την ψυχή, να ανοίγει µονοπάτια για το φως, ώστε αυτό να διαπεράσει τον µαθητή. Χρειάζεται ένας χώρος όπου η γνώση δεν θα είναι µόνο εργαλείο, αλλά µυσταγωγία και µια συνάντηση µε το αληθινό. Τα µαθήµατα τότε δονούνται από την αναγνώριση του κάλλους, της αρµονίας, του ανεξήγητου, έτσι ώστε κάθε γνώση να µεταµορφώνεται σε πράξη.
Ο µαθητής, όπως ο περαστικός µέσα από ένα δάσος, µαθαίνει όχι µόνο από τα δέντρα, αλλά και από τις σκιές τους, και εµπνέεται όχι µόνο από τα λόγια, αλλά και από τη σιωπή που τα περιβάλλει. Εκπαίδευση, λοιπόν, είναι η τέχνη να κάνεις την ψυχή να ανθήσει, να γεννήσει όχι µόνο σκέψεις, αλλά πόθους για το αιώνιο και το δίκαιο.
Η ίδια αυτή παιδεία είναι η βάση και της κοινωνικής δικαιοσύνης, που τόσο έντονα προέβαλαν οι Τρεις Ιεράρχες. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστοµος, ο φλογερός οµιλητής της Εκκλησίας, δεν δίσταζε να καταδικάσει την πλεονεξία και την αδικία, λέγοντας ότι ο πλούτος που κατέχεις δεν σου ανήκει καθότι είναι ο ιδρώτας των φτωχών.
Αυτή η φράση ηχεί ως πρόκληση σε µια κοινωνία όπως η αµερικανική, όπου οι οικονοµικές ανισότητες διευρύνονται και η κοινωνική συνοχή δοκιµάζεται.
Η διδασκαλία τους µας καλεί να δούµε τον πλούτο όχι ως αυτοσκοπό, αλλά ως ευθύνη. Ο πλούτος, όταν τον βλέπεις ως αυτοσκοπό, γίνεται µια πέτρα δεµένη στον λαιµό της ψυχής, βυθίζοντάς την σε έναν αχανή βυθό όπου το φως δεν φτάνει. Μα όταν τον αντιλαµβάνεσαι ως ευθύνη, τότε µεταµορφώνεται σε ένα σπάνιο αγγείο, που η αξία του δεν είναι η ύλη του, αλλά το νερό που κουβαλά για να ξεδιψάσει τη δίψα του κόσµου
Ο πλούτος, έλεγε ο Ιωάννης ο Χρυσόστοµος, είναι ο ιδρώτας των πολλών και το δώρο του Θεού για όλους. Δεν είναι για να στολίζει τον κάτοχό του, αλλά για να ξεκλειδώνει τις πόρτες της συµπόνιας. Όπως το ποτάµι δεν κρατά το νερό για τον εαυτό του, έτσι και ο πλούτος είναι αληθινός όταν κυλά, όταν γίνεται ρυάκι που ποτίζει τους διψασµένους αγρούς. Ευθύνη σηµαίνει να βλέπεις στο πρόσωπο του άλλου το κάλεσµα να προσφέρεις, να γίνεις µέρος µιας ροής που ενώνει τον κόσµο, που φέρνει ζωή εκεί όπου ο θάνατος παραµονεύει στη στέρηση και την απληστία.
Ο Μέγας Βασίλειος, ιδρύοντας τη «Βασιλειάδα», προσέφερε ένα πρότυπο κοινωνικής πρόνοιας, όπου οι πλούσιοι και οι φτωχοί συνυπήρχαν σε µια κοινότητα φροντίδας και αλληλεγγύης.
Το µήνυµά τους είναι σαφές: η κοινωνία ευηµερεί µόνο όταν η δικαιοσύνη και η αγάπη καθοδηγούν τις ανθρώπινες πράξεις.
Μέσα στη σύγχρονη τεχνολογική οικονοµία, παρατηρούµε φαινόµενα συγκέντρωσης πλούτου σε ελάχιστα χέρια, ενώ η φτώχεια εξαπλώνεται στις πιο αδύναµες οµάδες.
Οι Τρεις Ιεράρχες θα µας καλούσαν να χρησιµοποιήσουµε την τεχνολογία όχι για να δηµιουργήσουµε νέες µορφές ανισότητας, αλλά για να προωθήσουµε τη δίκαιη κατανοµή των πόρων και την πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες, όπως η υγεία και η παιδεία. Η ευθύνη µας είναι να µετατρέψουµε την τεχνολογία σε εργαλείο αγάπης και δικαιοσύνης.
Ας αναλογιστούµε πώς θα µπορούσε η τεχνητή νοηµοσύνη, για παράδειγµα, να υπηρετήσει το κοινό καλό και όχι να ενισχύσει τις κοινωνικές ανισότητες. Η τεχνητή νοηµοσύνη, εργαλείο ισχυρό και φορέας δυνητικής αλλαγής, καλείται να υπηρετήσει το κοινό καλό, όχι ως ουδέτερη δύναµη, αλλά ως αντανάκλαση της ηθικής µας στάσης.
Το ερώτηµα δεν είναι απλώς τεχνικό, αλλά πρωτίστως πνευµατικό: πώς διαµορφώνουµε τις προθέσεις µας απέναντι στην αλήθεια και τον άνθρωπο; Η νοηµοσύνη αυτή µπορεί να γίνει όργανο δικαιοσύνης όταν ενσωµατώνεται σε δοµές που προάγουν τη φιλανθρωπία και την ίση πρόσβαση, όταν οι αλγόριθµοι διαµορφώνονται όχι µε βάση την κερδοφορία, αλλά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ο κίνδυνος έγκειται στη µετατροπή της σε καθρέφτη της ανθρώπινης αδυναµίας, της απληστίας, του αποκλεισµού, της ανισότητας. Αντίθετα, η τεχνητή νοηµοσύνη πρέπει να γίνει διάκονος της αλήθειας και της αγάπης, εργαλείο που θεραπεύει τα κοινωνικά τραύµατα και δηµιουργεί προϋποθέσεις για ένα µέλλον συµπεριληπτικό, όπου κάθε φωνή ακούγεται, κάθε πρόσωπο αναγνωρίζεται, και κάθε ανάγκη βρίσκει απόκριση.
Το «πώς» της χρήσης της δεν είναι τελικά ζήτηµα µηχανών, αλλά ζήτηµα καρδιάς.
Αυτή η αγάπη και δικαιοσύνη βρίσκουν την πληρότητά τους στην πνευµατικότητα που δεν αποµακρύνει τον άνθρωπο από την καθηµερινότητα, αλλά τον καλεί να τη βιώσει σε όλο της το βάθος. Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος µας υποδεικνύει ότι η θεολογία είναι η βίωση του Θεού και όχι µόνο η γνώση Του.
Αυτό σηµαίνει πως η πίστη µας πρέπει να ενσωµατώνεται στις καθηµερινές µας πράξεις, στις σχέσεις µας και στη στάση µας απέναντι στον κόσµο. Στη σύγχρονη Αµερική, όπου η ταχύτητα και οι υποχρεώσεις κατακλύζουν την καθηµερινότητά µας, οι Τρεις Ιεράρχες µας υπενθυµίζουν την αξία της εύρεσης του έσω ανθρώπου. Η προσευχή, ο στοχασµός και η αυτοκριτική δεν είναι πολυτέλειες, αλλά απαραίτητα στοιχεία για την πνευµατική και ψυχική µας ισορροπία. Μας καλούν να µετατρέψουµε τον χρόνο µας σε µια συνάντηση µε τον Θεό και τον συνάνθρωπο.
Η προσευχή, ο στοχασµός και η αυτοκριτική είναι σαν το απαλό φως που µπαίνει από ένα παράθυρο την ώρα που η µέρα γεννιέται, διαπερνώντας τη σκόνη του χρόνου και φωτίζοντας τις γωνιές της ψυχής.
Δεν είναι πράξεις ξεχωριστές, αλλά µια αέναη κίνηση, µια επιστροφή στον βαθύτερο εαυτό µας, εκεί όπου ο Θεός περιµένει, σιωπηλός, σαν το δέντρο που δε στέκεται ακίνητο αλλά ζωντανό. Στην προσευχή δεν µιλάµε, µόνο αφουγκραζόµαστε το άρρητο. Στον στοχασµό, δεν σκεφτόµαστε, µόνο κοιτάζουµε πίσω από τις σκιές.
Και στην αυτοκριτική, δεν καταδικάζουµε αλλά προσπαθούµε να ανοίξουµε έναν διάλογο µε το σκοτάδι µας, αναζητώντας το φως. Κάθε λεπτό που αφιερώνουµε σε αυτήν τη σιωπηλή εργασία γίνεται µια γέφυρα που µας ενώνει µε τον Θεό, αλλά και µε τον συνάνθρωπο, γιατί η πνευµατική µας ισορροπία είναι η αρχή της αληθινής σχέσης. Χρόνος δεν υπάρχει σε αυτό, υπάρχει µόνο η στιγµή που αποφασίζουµε να συναντήσουµε το αιώνιο µέσα στην καθηµερινότητα.
Η πνευµατικότητα αυτή αποτελεί και το θεµέλιο της ενότητας που πρόβαλαν οι Τρεις Ιεράρχες. Παρά τις διαφορές τους στον χαρακτήρα και στη διδασκαλία, συνέκλιναν σε µια κοινή αναζήτηση της αλήθειας και της αγάπης.
Το παράδειγµά τους είναι εξαιρετικά επίκαιρο για τη σύγχρονη δυτική µας κοινωνία, µια κοινωνία που συχνά δοκιµάζεται από πολώσεις και διαιρέσεις.
Η ενότητα, όµως, δεν είναι απλή οµοιοµορφία. Είναι ένας χορός από ασύµµετρες µορφές που κινούνται µαζί, σαν έναν πίνακα µε έντονα χρώµατα που, αν και φαινοµενικά ασύνδετα, σχηµατίζουν ένα αρµονικό σύνολο. Είναι το πορτοκαλί που ξαφνικά συνοµιλεί µε το γαλάζιο, το οξυκόρυφο κίτρινο που αντιπαραβάλλεται µε τη βαθιά γη του καφέ, και όλα µαζί δηµιουργούν το θαύµα της ισορροπίας.
Η ενότητα δεν επιβάλλει τη σιωπή, αλλά επιτρέπει στον καθένα να τραγουδήσει τη δική του νότα, να φωνάξει το δικό του όνοµα, µέσα σε έναν πολύχρωµο καµβά όπου οι φωνές δεν πνίγονται, αλλά υψώνονται µαζί. Όπως ο ουρανός δεν είναι ποτέ µονότονος, αλλά γεµάτος από τα παιχνιδίσµατα του φωτός και της σκιάς, έτσι και η αληθινή ενότητα είναι ένα ζωντανό έργο τέχνης, µια σύνθεση του διαφορετικού, όπου το όµοιο δεν είναι καν ζητούµενο, γιατί η ζωή, στον πλούτο της, ποτέ δεν υπήρξε επίπεδη.
Στην ελληνική οµογένεια, οι Τρεις Ιεράρχες µας καλούν να υπερβούµε τις αντιθέσεις µας και να εργαστούµε από κοινού για τη διατήρηση της πίστης και της παράδοσής µας, ως ζωντανοί φορείς µιας πανανθρώπινης αποστολής.
Αυτή η ενότητα καλείται να επεκταθεί και στις νέες τεχνολογικές προκλήσεις, καθώς ζούµε σε έναν παγκόσµιο ιστό αλληλεξάρτησης. Το διαδίκτυο, ενώ έχει τη δυνατότητα να µας φέρει πιο κοντά, συχνά γίνεται πεδίο διαίρεσης και παραπληροφόρησης.
Οι Τρεις Ιεράρχες θα µας καλούσαν να αξιοποιήσουµε αυτή την παγκόσµια συνδεσιµότητα για να οικοδοµήσουµε γέφυρες επικοινωνίας και κατανόησης, αντί να δηµιουργούµε τείχη αποξένωσης.
Τέλος, η ενότητα αυτή αγκαλιάζει και την ευθύνη µας απέναντι στο φυσικό περιβάλλον.
Ο Μέγας Βασίλειος περιέγραφε τη φύση ως µια αποκάλυψη της σοφίας του Θεού, καλώντας µας να τη σεβαστούµε και να τη φροντίσουµε.
Σήµερα, µε την κλιµατική κρίση και την απειλή της οικολογικής καταστροφής, η διδασκαλία τους γίνεται πιο επίκαιρη από ποτέ. Η οικολογική ευαισθησία δεν είναι µόνο ζήτηµα επιβίωσης, αλλά και πνευµατική στάση, όπως θα έλεγε ο Οικουµενικός µας Πατριάρχης Βαρθολοµαίος.
Είναι µια κραυγή της ψυχής που ξυπνά από τον βαθύ ύπνο της αδιαφορίας, ένας αγώνας να δεις τον κόσµο όχι ως ένα κουφάρι που περιµένει να το κατασπαράξεις, αλλά ως έναν ζωντανό οργανισµό που πάλλεται µε το πνεύµα του Θεού. Όταν αγγίζεις το χώµα, δεν αγγίζεις µόνο γη αλλά τον µόχθο των προγόνων, το αίµα των ζώων, το δάκρυ των βουνών. Η πνευµατική στάση απέναντι στη φύση είναι να βλέπεις τη ζωή πίσω από κάθε δέντρο, κάθε σταγόνα βροχής, κάθε ανάσα του ανέµου.
Να νιώθεις πως η ύπαρξή σου είναι δεµένη µε κάθε φύλλο που πέφτει, µε κάθε ποτάµι που κυλάει, πως η ψυχή σου διαχέεται στον κόσµο και ο κόσµος είναι µέρος σου. Δεν σώζουµε τη φύση µόνο για να ζήσουµε, τη σεβόµαστε για να ανυψωθούµε. Να γίνουµε, έστω και για µια στιγµή, αντάξιοι της δηµιουργίας που µας δόθηκε, όχι για να την κατακτήσουµε, αλλά για να τη φυλάξουµε ως ιερή.
Οι Τρεις Ιεράρχες µας δείχνουν πως η φύση δεν είναι αντικείµενο εκµετάλλευσης, αλλά δώρο που µας καλεί σε διαρκή ευγνωµοσύνη και υπευθυνότητα.
Η τεχνολογία, αν δεν συνοδεύεται από πνευµατική καθοδήγηση, κινδυνεύει να γίνει όργανο καταστροφής και όχι δηµιουργίας.
Αγαπητοί µου, οι Τρεις Ιεράρχες µας διδάσκουν πως η πίστη δεν είναι θεωρία, αλλά τρόπος ύπαρξης. Είναι η συνεχής προσπάθεια να ανακαλύψουµε το νόηµα της ζωής µέσα από την αγάπη, τη δικαιοσύνη και την αλήθεια. Μας καλούν να αντισταθούµε στην αποξένωση και τον ατοµικισµό και να χτίσουµε κοινότητες που να αντανακλούν τη βασιλεία του Θεού.
Το ερώτηµα είναι: Είµαστε έτοιµοι να ακολουθήσουµε το παράδειγµά τους; Είµαστε έτοιµοι να δούµε τον κόσµο µέσα από το φως της διδασκαλίας τους και να µεταµορφώσουµε τη ζωή µας; Ας πορευθούµε µε τη σοφία και την έµπνευση που µας χαρίζουν οι Τρεις Ιεράρχες, ως φάροι που µας οδηγούν προς την αληθινή ζωή.
Σας ευχαριστώ.
[…] […]