ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Η γερόντισσα Συγκλητική – μια από τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες της Μητροπόλεως των ΓΟΧ Αμερικής και του Καθεδρικού Ναού της Αγίας Μαρκέλλας, το πρωί της Κυριακής, 12 Ιανουαρίου 2025, εξεδήμησε εις Κύριον σε ηλικία 100 ετών προκαλώντας θλίψη και συγκίνηση τόσο στην Μητρόπολη των ΓΟΧ Αμερικής, όσο και στην Αστόρια.
Και αυτό διότι για δεκαετίες η μακαριστή γερόντισσα Συγκλητική υπήρξε η δασκάλα και συνάμα η διευθύντρια του Ελληνικού Απογευματινού Σχολείου της Αγίας Μαρκέλλα στην Αστόρια, το οποίο τις προηγούμενες δεκαετίες αριθμούσε άνω των διακοσίων μαθητών και μαθητριών.
Η εξόδιος Ακολουθία θα ψαλεί σήμερα, Δευτέρα, 13η Ιανουαρίου 2025 και ώρα 12 το μεσημέρι, αμέσως μετά την Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Μητροπολίτη ΓΟΧ, Αμερικής, κ. Δημητρίου που θα τελεστεί στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Μαρκέλλας στην Αστόρια.
Το σκήνωμά της, το απόγευμα της ίδιας ημέρας (από τις 6 – 9 μ.μ.) θα εκτεθεί για προσκύνημα στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Μαρκέλλας στην διεύθυνση 22-68 26th St, Astoria, NY 11105.
Αύριο, Τρίτη, 14 Ιανουαρίου 2025, οι ιερείς, τα στελέχη και τα μέλη της Αγίας Μαρκέλλας θα μεταβούν στην μονή «Monastery of Saint John of San Francisco», στο Cobleskill, της Νέας Υόρκης για να παραστούν στην ταφή της και να της απευθύνουν το ύστατο χαίρε.
Οι ώρες που μεσολάβησαν από την ανάρτηση της θλιβερής είδησης στον λογαριασμό του Καθεδρικού Ναού της Αγίας Μαρκέλλας στο Facebook μέχρι και ετούτη την ώρα ήταν από τις πιο συγκινητικές, διότι τα συλλυπητήρια μηνύματα διαδέχονταν το ένα το άλλο.
Ο πρώην πρόεδρος του Καθεδρικού Ναού, Ισίδωρος Σπανός επικοινώνησε με τις «Αναμνήσεις» και μας ικέτευσε να δημοσιεύουμε το «ευώδες θυμίαμα στην μνήμη της» που έγραψε ο π. Λίο Πίττος (Leo Pittosκαι το οποίο ανήρτησε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook.
Παραθέτουμε το πλήρες κείμενο του «ευώδους θυμιάματος»:
Ευώδες θυμίαμα στη μνήμη της…
Κοιμήθηκε εν Κυρίω σήμερα το μεσημέρι, η γερόντισσα Συγκλητική της Αστόριας (κατά κόσμον Αλίκη Στρατή) σε ηλικία 100 ετών. Η μακαριστή γερ. Συγκλητική γεννήθηκε στο Μοσχάτο στις 20 Μαρτίου του 1925 από ευλαβείς γονείς τον Αριστείδη και την Ελένη. Μεγαλώνοντας και ολοκληρώνοντας τις ακαδημαϊκές της σπουδές το 1945 στη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία έγινε και επίσημα δασκάλα και κατηχήτρια.
Την κέρδισε όμως η μοναδική πολιτεία των μοναχών και έγινε υποτακτική του μακαριστού Αρχιμανδρίτου γέροντος Νήφωνος του Αστυφίδου. Η ίδια διατηρούσε ζωντανά στην μνήμη της τον Αγ. Χρυσόστομο πρ. Φλωρίνης να εκκλησιάζεται στην Ι.Ν.Μεταμορφώσεως στη Κυψέλη την συναναστροφή μαζί του, το παρουσιαστικό του, τη φωνή του, το διακριτικό της παρουσίας του. Γνώριζε προσωπικά και τον Αγ. Ιωάννη της Αμφιάλης και τον Αγ. Ιερώνυμο της Αίγινας.
Από υπακοή στον γέροντα της φεύγει (προσωρινά όπως νόμιζε..) το 1958 στην Αμερική για να βοηθήσει τον αυτάδελφό του, μακαριστό Μητροπολίτη Αστορίας κυρό Πέτρο στην σύσταση της ενορίας της Αγίας Μαρκέλλας αλλά και του τόσο σημαντικού και αναγκαίου Ελληνικού Σχολείου το οποίο έφτασε μια χρονιά να αριθμεί 260 Ελληνόπουλα.
Η παρουσία της, το χάρισμα στη διδασκαλία, η σοφία που απέπνεε και το εν γένει ήθος της υπήρξε τόσο καταλυτικό και τόσο ωφέλιμο στις ψυχές των νέων παιδιών της ομογένειας που όλοι έχουν να μιλούν για την “καλόγρια δασκάλα” της Αστόρια. Μια χρονιά βραβεύτηκε από τον “Εθνικό Κήρυκα”, την κατ’ εξοχήν ομογενειακή εφημερίδα, ως η δασκάλα της χρονιάς.
Σύστησε στην περιοχή του Long Island, σε μια όμορφή και ήρεμη γειτονιά το Ησυχαστήριο της Αγίας Συγκλητικής όπου δημιουργήθηκε γύρω της ένας μικρός μελισσών αφιερωμένων μοναζουσών του πνευματικού κύκλου του μακαριστού Πέτρου, οι οποίες είχαν υπό την μέριμνά τους και την ενορία και το σχολείο και Ησυχαστήριο. Πραγματικό στήριγμα της πνευματικού κοινωνικού και εκπαιδευτικού έργου των Γνησίων Ορθοδόξων της Αστόρια.
Είχε την ευλογία να συναναστρέφεται πνευματικά με τον Αγ. Φιλάρετο της Νέας Υόρκης, τον Αγ. Ιωάννη τον Μαξίμοβιτς και τον επίσκοπο Χιλής Λεόντιο και όπως εκείνη έλεγε χαρακτηριστικά «έχω μαγειρέψει και έχω κάνει τραπέζια για όλες αυτές τις μεγάλες μορφές».
Σαν καλή μέλισσα από όλους Αυτούς συνέλεξε νέκταρ αρετών, ασκητικών μοναστικών και αγιοπνευματικών εμπειριών και ορθοδόξου βιώματος, που όλα αυτά και η ίδια τα αντιπροσέφερε απλόχερα στους γύρω της.
Ήταν αρκετά χρόνια καθηλωμένη σε αμαξίδιο, λόγω του βεβαρημένου της υγείας και του προχωρημένου της ηλικίας της και ακολουθούσε συγκεκριμένο πρόγραμμα καθημερινότητας στο οποίο την διακόνησε θυσιαστικά και επάξια η αδελφή Θεοδούλη, η οποία σήκωσε μαζί της αυτόν το σταυρό αγόγγυστα.
Έφυγε πλήρης ημερών και εμπειριών και έχοντας διαύγεια και οξύνοια πνεύματος μέχρι την τελευταία στιγμή. Μαζί της κλείνει ένα μεγάλο κεφάλαιο του ελληνισμού και της ορθοδοξίας και το κενό της παρουσίας είναι δυσαναπλήρωτο χωρίς αυτό να είναι απλά ένα σχήμα λόγου.
Στο μέλλον θα αναδειχθεί έτι περισσότερο η σημαντική αυτή μορφή της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού όταν γίνει επιμελής καταγραφή του βίου της.
Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΑ και να πρεσβεύει για όλους τους Γνησίους Ορθοδόξους.
ΣΗΜ: Την γνώρισα προσωπικά το καλοκαίρι του 2022 στο μοναστήρι της. Ήταν ακριβώς όπως είχα ακούσει για εκείνη. Σοφή, μετρημένη, χαριέστατη με ένα πολύ λεπτό χιούμορ. Εκείνο το απόγευμα μιλήσαμε για περίπου 4 ώρες.
Μάλλον εκείνη ξεδίπλωσε λίγες από τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις της κι εγώ άκουγα. Μιλήσαμε για πρόσωπα, στιγμές και γεγονότα του Ιερού Αγώνος των ΓΟΧ για τα οποία δεν είχε μιλήσει για χρόνια, γιατί δεν είχε βρει άνθρωπο που να γνωρίζει για αυτά, ούτε και ζούσε κανείς από εκείνους που τα έζησαν. Δεν έβαλε φαγητό στο στόμα της ούτε πήγε να ξεκουραστεί την καθιερωμένη ώρα. Τέσσερις ανεπανάληπτες ώρες.
Μου είπε χαρακτηριστικά στο τέλος «να είστε καλά πάτερ μου σας ευχαριστώ» (στον πληθυντικό…μιλούσε στο δισέγγονό της σε ηλικία..) «σήμερα με ταξιδέψατε πίσω 70χρόνια. Δεν ξέρω αν ξαναέρθετε αλλά το θέλω..έχουμε πολλά ακόμα να πούμε». Δεν πρόλαβα.
Την ευχή της….
