ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Η ευεργέτιδα της κοινότητας του Αγίου Δημητρίου Αστόριας και συνάμα του ιστορικού ναού της Γεννήσεως της Θεοτόκου στο Λάμποβο του Σταυρού της Βορείου Ηπείρου, Έφη Πατρίδη – Σωτηρίου δεν υπάρχει πια ανάμεσά μας. Την Τετάρτη, 24 Απριλίου 2024 άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 95 ετών έχοντας στο πλευρό την οικογένειά της.
Η κηδεία της τελέστηκε με τις δέουσες τιμές στο Κόνκορντ του Νιου Χαμσάιρ.
Η αείμνηστη ήταν επίτιμο μέλος του Συλλόγου Βορειοηπειρωτών «Πύρρος» και του Γυναικείου Τμήματος «Θυγατέρες της Ηπείρου» και η είδηση για την εκδημία της προκάλεσε θλίψη και συγκίνηση στους Βορειοηπειρώτες της τριπολιτειακής περιοχής της Νέας Υόρκης.
Ο ιστορικός Σύλλογος Βορειοηπειρωτών «Πύρρος» και το Γυναικείο Τμήμα «Θυγατέρες της Ηπείρου» αποφάσισαν να τιμήσουν την μνήμη της την ερχόμενη Κυριακή, 9 Ιουνίου 2024 διοργανώνοντας το 40ήμερο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής της, καθώς επίσης να το συνδυάσουν με το καθιερωμένο ετήσιο μνημόσυνο για τον ευεργέτη της κοινότητας του Αγίου Δημητρίου Αστόριας και του Λυκείου της, Γεωργίου Γ. Πατρίδη.
Ο Γεώργιος Γ. Πατρίδης απεβίωσε το 1999 σε ηλικία 68 ετών στην Φλόριδα αφήνοντας βαριά και ασήκωτη κληρονομιά.
Η αείμνηστη μητέρα του, Βικτωρία Πατρίδη και η αδελφή του Έφη, οι οποίες ανέλαβαν την διαχείριση της περιουσίας του εξέπληξαν την ομογένεια με την απόφασή τους για την δωρεά ενός εκατομμυρίου δολαρίων για την ενίσχυση της κοινότητας και του Λυκείου του Αγίου Δημητρίου της Αστόριας.
Καταλυτικό ρόλο στην υλοποίηση της απόφασής τους έπαιξαν ο επίτιμος πρόεδρος του Συλλόγου Ιδιοκτητών Ακινήτων της Αστόριας, Γιώργος Αλεξίου και ο αείμνηστος Χρήστος Κοσοβίτσας που την εποχή εκείνη ήταν πρόεδρος της κοινότητας του Αγίου Δημητρίου Αστόριας και συνάμα πρόεδρος του Συλλόγου Ηπειρωτών «Αναγέννηση» και ιδρυτής του Ηπειρώτικου Λαογραφικού Μουσείου το οποίο κοσμεί το Ηπειρώτικο Σπίτι στην Αστόρια, καθώς επίσης και του αειμνήστου Σπύρου Κουτσουμπίνα.
Η κοινότητα του Αγίου Δημητρίου Αστόρια αποδεχόμενη την δωρεά αποφάσισε να μετονομάσει το κοινοτικό της κέντρο σε «Πολιτιστικό Κέντρο Πέτρος Γ. Πατρίδης» και να παράσχει την δυνατότητα στους Συλλόγους των Βορειοηπειρωτών να διοργανώνουν τιμής ένεκεν δύο φορές τον χρόνο εκδηλώσεις στο εν λόγω κέντρο.
Η αείμνηστη γεννήθηκε στο Λάμποβο του Σταυρού, νομού Αργυροκάστρου της Βορείου Ηπείρου. Ο πατέρας της Γεώργιος Πατρίδης ήρθε για μια καλύτερη τύχη στην Αμερική το 1916. Το 1924 επέστρεψε στο Λάμποβο και παντρεύτηκε την εκλεκτή της καρδιάς του, Βικτωρία Λαφοπούλου.
Η μοίρα της οικογένειας Πατρίδη είχε κοινά χαρακτηριστικά με την μοίρα των Ηπειρωτών της εποχής εκείνης που είθισται να λένε ή «μικρός – μικρός παντρέψου, ή μικρός καλογερέψου ή μικρός ξενιτεύσου».
Ο Γεώργιος και η Βικτωρία Πατρίδη έφεραν στον κόσμο τρία παιδιά και συγκεκριμένα, την Φωτεινή, τον Πέτρο και την Έφη (Ευφημία).
Ο Γεώργιος Πατρίδης λίγους μήνες μετά τον γάμο επέστρεψε στην Αμερική και στα επόμενα ταξίδια απέκτησε και τα άλλα δυο παιδιά.
Συνεπώς ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος βρήκε απροστάτευτη την οικογένειά του στο Λάμποβο. Η Βικτωρία Πατρίδη με την μητέρα της Μαριγώ Λαφοπούλου το 1942 αποφάσισαν να παρατήσουν το χωριό και να μεταβούν στο Δελβινάκι για να γλυτώσουν.
Μετά την λήξη του Πολέμου η οικογένεια ήρθε στην Αμερική και συγκεκριμένα στο Κόνκορντ του Νιου Χαμσάιρ, όπου τους ανέμενε ο πατέρας και προστάτης. Αρχικά ήρθε ο Πέτρος το 1946 και μετά από έναν χρόνο η μητέρα με τις αδελφές της.
Ο Πέτρος αποφοίτησε από το Γυμνάσιο και κατετάγη στον αμερικανικό στρατό. Υπηρέτησε με πάθος και αφοσίωση και μάλιστα συμμετείχε στα πεδία των μαχών στην Κορέα, όπου διακρίθηκε και προβιβάζεται σε Αξιωματικό.
Μετά την αφυπηρέτησή του εισήχθη και αποφοίτησε με άριστα από το πανεπιστήμιο. Εργάστηκε στο Χρηματιστήριο Αξιών της Νέας Υόρκης και με την πάροδο του χρόνο έγινε χρηματομεσίτης και οι επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη.
Ο Πέτρος ήταν ανήσυχο πνεύμα και η αγάπη του για την Βόρειο Ήπειρο έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ενασχόλησή του με την συλλογική δράση της ομογένειας. Είχε διατελέσει πρόεδρος του Συλλόγου Βορειοηπειρωτών «Πύρρος», καθώς επίσης και κυβερνήτης της Πανηπειρωτικής Ομοσπονδίας Αμερικής και Καναδά, την εποχή εκείνη.
Η δωρεά του ενός εκατομμυρίου δολαρίων ήταν η μεγαλύτερη προσωπική δωρεά που έχουν λάβει μέχρι και εκείνη την εποχή η κοινότητα και το σχολείο του Αγίου Δημητρίου Αστόριας.
Η δωρεά αυτή αποτέλεσε την απαρχή και άλλων μεγάλων δωρεών των δύο τελευταίων δεκαετιών μεταξύ των οποίων μπορούμε να αναφέρουμε τις δωρεές του Πέτρου Σαραντάκου και του Κοινωφελούς Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος», οι οποίες άλλαξαν τα δεδομένα και παρείχαν την δυνατότητα στο προπύργιο του ελληνισμού της Αμερικής, όπως είθισται να αποκαλούμε το σχολείο και την κοινότητα του Αγίου Δημητρίου Αστόριας να εισέλθουν σε μια ανοδική πορεία.
