Νέα Υόρκη. Εφυγε την περασμένη Παρασκευή, μετά από σύντομη ασθένεια, ο Ελληνικής καταγωγής ζωγράφος από την Καλιφόρνια Γκρέγκορι Κόνδος (Gregory Kondos), που έζησε και δημιούργησε σημαντικά έργα τέχνης στο Σακραμέντο της Καλιφόρνιας.
Η σύζυγός του Μονί Βαν Κάμπ-Κόνδος, ανακοινώνοντας την εκδημία του, τόνισε ότι δεν είχε καταλάβει πόσο δύσκολο θα ήταν για αυτή, μέχρι που ξύπνησε την επομένη και κατάλαβε ότι ο συντροφός της, έφυγε για πάντα.
Δίπλα στον επίσης γνωστό καλλιτέχνη και φίλο του Γουέιν Θιμπώ (Wayne Thiebaud), ο Κόνδος απέκτησε διεθνή φήμη στον καλλιτεχνικό κόσμο ενώ ζούσε και εμπνεόταν από το Σακραμένο και την φύση και τα ποτάμια και τους ανθρώπους της περιοχής.
Ο Κόνδος γεννήθηκε στο Λίν της Μασαχουσέτης το 1923 από μετανάστες γονείς, αλλά για περισσότερες από οκτώ δεκαετίες άφησε μια απίθανη παρακαταθήκη έργων στο Σακραμέντο.
Ηταν τόσο μεγάλη η επιθυμία του να αποτυπώνει στον καμβά τις εμπνεύσεις του από τη φύση, ώστε ζωγράφιζε κάθε μέρα από ένα έργο. Ακόμα κι όταν δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος.
Η συζυγός του λέει, ότι ο Γκρέγκορι πάντα ζωγράφιζε. «Πηγαίναμε σε διάφορα μέρη κι εκείνος αποτύπωνε στο χαρτί τα σχέδια. Μαζί του η κάθε ημέρα ήταν διαφορετική».
Ο Κόνδος αποτύπωσε στα έργα του τον Ειρηνικό Ωκεανό από το σπίτι του στην περιοχή Πασίφικ Γρόουβ, την ζωή στις νοτιοδυτικές πολιτείες από το σπίτι του στην Σάντα Φε, του Νέου Μεξικού. Και βέβαια αποτύπωσε και τα τοπία της Ελλάδας και της Γαλλίας, στα ταξίδια του στο κόσμο.
Εκείνο όμως το σημείο που τον έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο, δεν ήταν παρά το Δελτα στην κοιλάδα του Σακραμέντο.
Ήταν πολυταξιδεμένος, είχε πεί στην εφημερίδα «Σακραμέντο Μπι» το 2013 ο επιμελητής έργων τέχνης Σκοτ Σιλντς, αλλά εκείνο που τον χαρακτήριζε ήταν η στενή επαφή του με την φύση.
Ο στενός του φίλος, Θιμπώ είχε πεί επίσης για τον Κόνδο ότι «αποδίδει τους ορίζοντες, τα ποτάμια και τις θάλασσες, στοιχεία που αλλάζουν διαρκώς με μια ιδιαίτερη άνεση και μια ελευθερία, που νομίζεις ότι το πινέλο του χόρευε».
Έργα του μπορεί να συναντήσει κανείς στο Σακραμέντο Σιτι Κόλετζ, όπου και δίδαξε για χρόνια, ενώ η γκαλερί φέρει το ονομά του. Ένα τεράστιο έργο μεγέθους 510 ποδιών (τοιχογραφία) κατασκευασμένο από γυαλί και τίτλο «Η άκρη του Ποταμιού» φιλοξενείται στο Διεθνές Αεροδρόμιο του Σακραμέντο, ενώ ένα από τα έργα του βρίσκεται στην Εθνική Ακαδημία της Νέας Υόρκης, που αποτελεί σπάνιο επίτευγμα για έναν καλλιτέχνη που είχε την βάση του στην Καλιφόρνια.
Η οικογένεια του Κόνδου, μετακόμισε στο Σακραμέντο στο τέλος της δεκαετίας του ‘20 και όσο μεγάλωνε το ενδιαφέρον του συγκέντρωσε το νερό και η φύση. Φοίτησε στο «Σακραμέντο Χάι Σκούλ» και κατόπιν στο Σακραμέντο Σιτι Κόλετζ.
Στη συνέχεια υπηρέτησε στο ναυτικό στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και αμέσως μετά συνέχισε τις σπουδές του χάρη στον ευεργετικό νόμο “G.I. Bill”.
Ο ίδιος διηγήθηκε το 2016 την παρακάτω σκηνή: «Επιστρέφοντας από το ναυτικό με περίμενε ο πατέρας μου στον σταθμό των λεωφορείων και με ρώτησε: «τι θα κάνεις τώρα;»
«Θα πάω στο σχολείο», απάντησα. Ο πατέρας μου δεν μιλούσε αγγλικά ακόμα.
«Πατέρα», του είπα, θέλω να γίνω καλλιτέχνης». Ηξερα, συμπλήρωσε, ότι ήθελε να γίνω γιατρός, ή δικηγόρος, ή φαρμακοποιός».
Με κοίταξε και μου είπε: «Να το κάνεις». Αυτές οι λέξεις, είπε ο Κόνδος, με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα».
Ο Κόνδος πήρε το μεταπτυχιακό του δίπλωμα στις τέχνες το 1957. Κι από τότε αφιέρωσε την ζωή του στην τέχνη και στο να μοιράζεται το πάθος του για την τέχνη με τους μαθητές τους.
Πέρασε την ζωή του ταξιδεύοντας στον κόσμο, αλλά πάντα επέστρεφε στο Σακραμέντο.
Με την πρώτη του σύζυγο Ρόζι απέκτησαν δυο παιδιά. Ήταν μαζί μέχρι το θάνατό της το 1985.
Συνάντησε την δεύτερη σύζυγό του την Μονί, λίγο καιρό μετά και ενώ εκείνος συνέχιζε να ζωγραφίζει.
Ο φίλος του Ρόμπ Στιούαρτ (παραγωγός του ραδιοφώνου στον ραδιοσταθμό KVIE είπε για τον Κόνδο ότι του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η ταπεινότητα του καλλιτέχνη, την οποία μετέφερε και στα έργα του, ακόμα και αργότερα στην ζωή του, όταν απέκτησε φήμη και χρήματα. Ήταν μαθητής δια βίου.
Το πάθος του, συμπλήρωσε ο Στιούαρτ, ήταν να μάθει το χρώμα του μπλέ.
Κι ενώ έφτασε τα ενενήντα το 2013, το Μουσείο Τέχνης «Κρόκερ» φιλοξένησε μια αναδρομική έκθεση έργων του με τίτλο «Άγγιγμα του Μπλε».
Ο Κόνδος πήγε στην έκθεση φορώντας ένα καπέλο τύπου «φεντόρα» και ένα σκουρόχρωμο τζάκετ. Χρησιμοποιούσε κι ένα μπαστούνι, αλλά τα μάτια του ήταν γεμάτα από περιέργεια. Επέμενε ότι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της δημιουργικότητάς του ήταν ακόμα μπροστά του, στο μέλλον.
«Οσο θα μπορώ να κρατώ το πινέλο θα μπορώ και να ζωγραφίζω», είπε.
«Τα έργα μου», είχε δηλώσει τότε στην εφημερίδα «Σακραμέντο Μπι» «ήταν εμπνευσμένα από τους Πολ Γκογκέν και Πολ Σεζαν», δύο σπουδαίοι ζωγράφοι που αντιπροσώπευαν την μετάβαση από τον ιμπρεσιανισμό στο κίνημα του κυβισμού.
Ο Κόνδος τιμήθηκε με τιμητικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο «Σακραμέντο Στειτ». Ελαβε επίσης το βραβείο της
«Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων».
Έργα του έχουν εκτεθεί και στην Σανγκάη. Ενώ ενας δρόμος στο Σακραμέντο φέρει το ονομά του. Ο ομογενής φίλος του Σωτήρης Κολοκοτρώνης, ένας από τους πιο γνωστούς κατασκευαστές του Σακραμέντο, είπε για τον Κόνδο, ότι η κληρονομιά του θα ζεί για πάντα, όχι μόνο στα μουσεία και τις γκαλερί, αλλά και μέσα στις καρδιές όλων όσων ήταν τυχεροί να τον αποκαλούν φίλο.
Το στούντιο του Κόνδου ήταν μέσα στο Σακραμέντο. Αν και δεν είχε επισκεφτεί την γκαλερί του για πάνω από 6 μήνες εντούτοις όπως λέει και η συζυγός του συνέχισε να ζωγραφίζει σε απρόμαυρο φόντο.
Οι τελευταίες εβδομάδες της ζωής του πέρασαν συναντώντας τους φίλους του. Πρόσφατα είχε βρεθεί και στο νοσοκομείο μετά από ένα ελαφρό εγκεφαλικό και μια πτώση.
Η Μονί είπε ότι μαζί με τον σύζυγό της «έκαναν πολλά και όμορφα πράγματα». Ταξίδευαν και ασχολήθηκαν με την κηπουρική. «Οι ζωές μας ήταν πλούσιες και γεμάτες».
Ο Κόνδος άφησε πίσω του εν ζωή τα δύο του παιδιά, τον Στιβεν Κόνδο και την Βάλορι Κόνδου-Φιλντ.
Οι λεπτομέρειες για την εξόδιο ακολουθία που θα λάβει χώρα στον ναό του Ευαγγελισμού, στο Σακραμέντο, δεν έχουν ανακοινωθεί μέχρι στιγμής.
){kind=link}