Η απόδοση τιμών στα πολυαγαπημένα είτε και προσφιλή μας πρόσωπα αποτελεί μια παράδοση από αρχαιοτάτων χρόνων την οποία κουβαλήσαμε και μάλιστα την καλλιεργήσαμε και στην Αμερική. Αν και εδώ οι συνθήκες και οι δυνατότητες διαφέρουν από τη μια περιοχή στην άλλη, εν τούτοις έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά.
Η απόδοση τιμών έχει ευεργετικό χαρακτήρα όχι μόνο στους τεθλιμμένους, αλλά και για όλους όσους συμμετέχουν στο πένθος. Η Αρχιεπισκοπή απαγορεύει τους επικήδειους στους ναούς της και τα πάντα επαφίονται στους ιερείς.
Το απόγευμα της Παρασκευής ο ιερατικός προϊστάμενος της κοινότητας του Αγίου Δημητρίου Αστόριας, π. Νεκτάριος Παπαζαφειρόπουλος, ο οποίος ανέπεμψε το τρισάγιο για την ανάπαυση της ψυχής του Μιχάλη Βολίκα στο Γραφείο Τελετών «Αντωνόπουλος» εξέφρασε το θαυμασμό του για τη ζωή και το έργο του εκλιπόντα και για τις τιμές που απέδωσαν οι εκπαιδευτικοί και ο διευθυντής Παιδείας Δρ. Ιωάννης Ευθυμιόπουλος και την αγάπη με την οποία περιέβαλαν τη δασκάλα – σύζυγό του Πέππη, το γιο, τον αδελφό του Νίκο και την αδελφή και συνάμα πρόεδρο της Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών Στέλλα Κοκόλη.
Ιδιαίτερη συγκίνηση προκάλεσε η αντιφώνηση της τέως διευθύντριας του Ημερήσιου Σχολείου «Βασίλειος Σπυρόπουλος» Αθηνάς Κρομμύδα και το σημείωμα της ίδιας της Πέππης.
Μετά παράκλησης πολλών εκπαιδευτικών δημοσιεύουμε ατόφια την ομιλία της.
Βαρύ το πένθος και ο πόνος δυσβάσταχτος για το χαμό του Μιχάλη, ενός ανθρώπου που έφυγε από κοντά μας πριν λίγες μέρες αφήνοντας στην Πέππη, στο Γιάννη του, στα αδέλφια , στα ανίψια και στους φίλους του μια ανείπωτη θλίψη … και μια βαριά κληρονομιά.
Μεγάλος στην απλότητά του, συνετός, μετρημένος, πάντα με ένα γλυκό χαμόγελο, με τη σοφία ανθρώπου βαθιά καλλιεργημένου, με ευγένεια ψυχής, με ευρυμάθεια, χωρίς μεγαλαυχίες και κομπορρημοσύνες, ελεύθερος στο πνεύμα, βαθυστόχαστος, λάτρης του κλασσικού πολιτισμού με δυνατή συναίσθηση φιλοξενίας έφυγε για τη χώρα την αρυτίδωτη εκεί που δεν υπάρχει πόνος, ούτε θλίψη, ούτε στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος».
Όσοι τον γνωρίσαμε, χαρήκαμε τους θησαυρούς και τα δώρα του μυαλού και της καρδιάς του, πλούσια δοσμένα από τον Ύψιστο, που με τη σειρά του αφειδώλευτα τα προσέφερε σε μας.
Μιχάλη σ΄ ευχαριστούμε. Είχες, έχεις και θα έχεις πάντα μια πολύ ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας.
Καλό σου ταξίδι!
Και τώρα άκουσε Μιχάλη τι έχει να πει η Πέππη σου σε σένα, τον αγαπημένο συνοδοιπόρο στη ζωή.
Μιχάλη, δε φοβάμαι,
Θα μείνω μόνη. Δε θα μείνουμε εγώ και το παιδί μας μόνοι, όσο θα σκέφτομαι, θα σκεφτόμαστε εσένα και την παρουσία σου στη ζωή μας.
Σε ευχαριστώ Μιχάλη που σου άρεσε να σου μιλώ για τα πιο κοινά πράγματα της ζωής μου και εσύ με άκουγες, μόνο και μόνο γιατί ήμουν εγώ.
Σε ευχαριστώ γι αυτό που ήσουν.
Σε ευχαριστώ για τα χαμόγελα, για το σφίξιμο του χεριού σου.
Πριν λίγες μέρες μου είπες με δάκρυα στα μάτια: «Τώρα που γέρασες κι εσύ, που γέρασα κι εγώ σε ευχαριστώ Πέππη μου που ήσουν το φιλαράκι μου.
Μιχάλη μου σε ευχαριστώ για το δώρο του γέλιου, για την υπομονή σου. Για τη σταθερή σου αγάπη. Σε ευχαριστώ που πάντα έβρισκες χρόνο να με ακούσεις όταν ήθελα να σου πω κάτι.
Σε ευχαριστώ που δεν έδειχνες ποτέ, ούτε με ένα σου βλέμμα ότι είχες ξανακούσει την ιστορία μου. Σε ευχαριστώ γιατί με έμαθες ότι ευτυχία είναι να αφιερώνεσαι σε όποια ενασχόληση σου ευφραίνει την ψυχή.
Σε ευχαριστώ για τα τριαντάφυλλα του κήπου μας που πάντα έβρισκα στο τραπέζι της κουζίνας ή στο μαξιλάρι από τα χεράκια σου.
Πάντα μου έλεγες ότι οι μικρές χαρές, οι μικρές καλοσύνες που επαναλαμβάνονται εκατοντάδες φορές έχουν μεγαλύτερη αξία.
Για όσα άντεξες, για όλα όσα έκανες για εμάς σε ευχαριστώ, σε ευχαριστούμε. Σε ευχαριστώ που με έκανες να γελώ όταν είχα σχεδόν λησμονήσει πώς είναι να γελάς.
Σε ευχαριστώ Μιχάλη μου που πίστεψες σε μένα – ακόμη και σε στιγμές αδυναμίας που αμφέβαλλα για τον εαυτό μου.
Το μεγαλύτερο ίσως δώρο στη ζωή μου ήταν να με κάνεις να αισθανθώ ότι αξίζει να αγαπιέμαι τόσο πολύ.
Τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου θα ξυπνώ πάντα με τη σκέψη σου. Γιατί έτσι έχω μάθει να ζω. Έχω συνηθίσει να νιώθω πως εσύ νοιάζεσαι για εμένα, για μας.
Καλό ταξίδι, Μιχάλη μου!!!
