ΚΕΡΚΥΡΑ. Το Μουσικό Λύκειο Κέρκυρας, το Λύκειο Κασσιώπης, ο Κερκυραϊκός Σύνδεσμος Ελληνοσερβικής Φιλίας σε συνεργασία με το Μουσικό Σχολείο Zemun «Kosta Manojlovic» της Σερβίας πραγματοποίησαν συναυλία την Τετάρτη 3 Μαΐου 8:00 το βράδυ.
Η κοινή συναυλία των μουσικών σχολείων έλαβε χώρα στην αίθουσα εκδηλώσεων της Φιλαρμονικής Εταιρείας Κέρκυρας, «Παλαιάς». Τόσο οι εισαγωγικές ομιλίες των παραγόντων όσο και η κοινή συναυλία των παιδιών προκάλεσαν βαθιά συγκίνηση στους ντόπιους κατοίκους και στους Σέρβους επισκέπτες που κατέκλυσαν τον συναυλιακό χώρο της «Παλαιάς».
Ήταν ένα μοναδικό μουσικό ταξίδι που σφυρηλατεί δεσμούς φιλίας, αλληλεγγύης και ενώνει τους δυο αδελφούς λαούς που η κοινή μοίρα τους ενώνει και ξέρουν να αντιστέκονται και να επιβιώνουν ενάντια σε κάθε ξένο κατακτητή. Οι νεαροί καλλιτέχνες, τα νέα μουσικά νιάτα των δύο χωρών απέδειξαν για μια ακόμη φορά ότι o πολιτισμός ενώνει τους λαούς.
Συνοπτικά να αναφέρουμε ότι συνδέουν άρρηκτοι δεσμοί τους Σέρβους με την Κέρκυρα. Από τις 18 Ιανουαρίου 1916 έως και τις 21 Φεβρουαρίου, 43 συμμαχικά μεταγωγικά πλοία μετέφεραν στο νησί των Φαιάκων τα υπολείμματα του σερβικού στρατού και χιλιάδες πολίτες μετά την ήττα από τον άξονα Αυστροουγγρικής, Γερμανικής και Βουλγάρικης επίθεσης. Περίπου 150.000 Σέρβοι πρόσφυγες συγκεντρώθηκαν σε πρόχειρους καταυλισμούς, σε όλη την ανατολική πλευρά του νησιού πολλοί από τους οποίους πέθαναν από πείνα και κακουχίες.
«Νησί της Σωτηρίας» ονόμασαν οι Σέρβοι την Κέρκυρα που έμελλε να εξελιχθεί σε «Γαλάζιο Κενοτάφιο».
Η εξαιρετική διεθνής μουσική εκδήλωση έκλεισε σε κλίμα συγκίνησης με την κοινή εμφάνιση στη σκηνή των νεαρών καλλιτεχνών από τι δύο χώρες, με τον ύμνο Tamo Daleko (Τάμο Νταλέκο), Σέρβικο παραδοσιακό τραγούδι που γράφτηκε γύρω στα 1915-16, από άγνωστο Σέρβο στρατιώτη στην Κέρκυρα και εξυμνεί τραγικές στιγμές του Σέρβικου στρατού που βρήκε καταφύγιο στο νησί των Φαιάκων.
Tamo Daleko (Prvobitna Verzija), Εκεί Μακριά (αρχική έκδοση)
Εκεί μακριά, μακριά από τη θάλασσα, / Εκεί είναι το χωριό μου, εκεί είναι η Σερβία / Εκεί μακριά, που ανθίζει το κίτρινο λεμόνι, / εκεί ήταν ο μόνος δρόμος του σερβικού στρατού / Εκεί, μακριά, που ανθίζουν τα λευκά άνθη / Εκεί έδωσαν μαζί τις ζωές τους πατέρας και γιος / Εκεί που αθόρυβα ταξιδεύει ο Μοράβας / Εκεί έμεινε η εικόνα μου και η αγία γιορτή μου / Εκεί, που ο Τιμόκ χαιρετά τη Βελκοβ Πόλη / Εκεί έκαψαν την εκκλησία στην οποία παντρεύτηκα μικρός / Xωρίς την πατρίδα μου, έζησα στην Κέρκυρα εγώ / αλλά περήφανα φωνάζω “Ζήτω η Σερβία!”
