ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Μήνυμα ελπίδας εκπέμπει μέσω της ανοικτής επιστολής της στον κορωνοϊό η ομογενής μαθήτρια Άννα Βερβενιώτη. Η Άννα περιγράφει με τον δικό της τρόπο την εξελίξει τραγωδία που βιώνει η Νέα Υόρκη και κατ’ επέκταση η Αμερική από την πανδημία του κορωνοϊού και καταλήγει: «Θα ξεπεράσουμε αυτό που συμβαίνει. Δεν είσαι πιο δυνατός από εμάς».
Η επιστολή αυτή είναι μια από τις δεκάδες επιστολές που γράφουν στα ημερολόγια τους οι μαθητές και θα παρέμενε άγνωστη εάν η Άννα δεν έλκυε την καταγωγή της από τα Τρίκαλα.
Η επιστολή κέντρισε το ενδιαφέρoν της ιστοσελίδας www.trikalaenimerosi.gr, η οποία τη δημοσίευσε προκαλώντας την ευαρέσκεια της δασκάλας της και συνάμα διευθύντριας των Ελληνικών Προγραμμάτων του Ημερήσιου Σχολείου “Δημήτριος και Γεωργία Καλοειδή” του Μπρούκλιν, κ. Ελευθερίας Οίκουτα, η οποία μοιράστηκε με τους φίλους της στο Facebook.
Το πλήρες κείμενο της ανάρτησης της εν λόγω ιστοσελίδας έχει ως εξής:
Μια μαθήτρια στη Ν.Υόρκη, Τρικαλινής καταγωγής, γράφει στον …κορονοϊό
Η μάχη κατά της πανδημίας είναι παντού αδυσώπητη, αλλά υπάρχουν χώρες και περιοχές όπου οι συνέπειες είναι πιο οδυνηρές. Μια από αυτές είναι η Νέα Υόρκη των ΗΠΑ όπου δοκιμάζονται οι αντοχές της δημόσια Υγείας και της κοινωνίας.
Μια Ελληνοαμερικανίδα μαθήτρια, τρικαλινής καταγωγής, από την πλευρά της μητέρας της (το γένος Κορδαλή), έστειλε μια ανοιχτή επιστολή στον ίδιο τον …κορωνοϊό.
Δείτε την μεταφρασμένη στα Ελληνικά:
“Αγαπητέ κορωνοϊέ,
Μου στέρησες κάποια πράγματα τα οποία δεν μπορώ να πάρω πίσω ποτέ, όπως την τελευταία παράσταση με την ομάδα ελληνικών χορών και τα πλέι οφ στο πρωτάθλημα μπάσκετ, όπου ήμασταν πολύ κοντά στο να κερδίσουμε.
Μου στέρησες ποιοτικό χρόνο στο σχολείο με τους φίλους μου και τουλάχιστον έναν μήνα από την τελευταία μου τάξη στο λύκειο. Επηρεάζεις τη ζωή όλων σε όλο τον κόσμο και τους κάνεις παρανοϊκούς. Δεν μπορώ να επισκεφθώ τον παππού και τη γιαγιά μου εδώ και εβδομάδες και μπορώ να μιλήσω με τους φίλους μου μόνο μέσω FaceTime.
Ο κόσμος έχει σταματήσει και περιστρέφεται γύρω από εσένα. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι θα υποχωρήσουμε. Όλοι μας βοηθάμε και υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον για να περάσει αυτό το απαίσιο χρονικό διάστημα. Ακόμα και αν οι Ιταλοί είναι αναγκαστικά κλειδωμένοι στα σπίτια τους, αυτό δεν τους σταματά από το να βγουν στο μπαλκόνι τους και να τραγουδήσουν μαζί. Αυτό δεν μπορείς να τους το στερήσεις.
Θα δουλέψουμε όλοι μαζί για να σε σταματήσουμε και σύντομα θα είσαι μέλος της ιστορίας στα βιβλία μας. Όμως, παρόλο που μας στέρησες όλα αυτά τα πράγματα, μου δίδαξες να μην θεωρώ τίποτα δεδομένο και να ζω τη ζωή μου όσο περισσότερο μπορώ, καθώς ποτέ δεν ξέρεις τι ξημερώνει η επόμενη ημέρα.
Θα ξεπεράσουμε αυτό που συμβαίνει. Δεν είσαι πιο δυνατός από εμάς.
Άννα Βερβενιώτη”
