Ο Βασίλειος Παπαδόπουλος (Bill Papadopoulos) την Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2018, έχασε την τελευταία μάχη της ζωής του στο νοσοκομείο GLEN Royal Victoria Hospital όπου νοσηλευόταν, έχοντας στο πλευρό του τη σύζυγό του και το γιό του.
Η σορός του το απόγευμα της Κυριακής 7ης Οκτωβρίου 2018 από τις 4.00 μ.μ. – 9.00 μ.μ. θα εκτεθεί για προσκύνημα στο Γραφείο Τελετών Æterna Funeral Complex στη διεύθυνση 55 Gince street, Saint-Laurent, QC H4N 1J7.
Η νεκρώσιμη ακολουθία θα ψαλεί το πρωί της Τρίτης 9 Οκτωβρίου 2018, στις 10.00 π.μ, στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου στη διεύθυνση 3780 Chemin du Souvenir, Laval, QC H7V 1Y3.
Αμέσως μετά θα λάβει χώρα ο ενταφιασμός του στο Κοιμητήριο της Μονής της Παναγίας της Παρηγορήτισσας στο Lachute.
Ο θάνατός του καταλυπεί τη σύζυγό του Δέσποινα Καββάλου – Παπαδοπούλου, το γιο του Δημήτρη Παπαδόπουλο, τα αδέλφια Θεοδώρα, Γιάννη, Στάθη και Νίκο, τους κουνιάδους Μίνωα και Θανάση, τα ανίψια και τους λοιπούς συγγενείς και φίλους εδώ και στην Ελλάδα.
Ο εκλιπών γεννήθηκε στο προσφυγικό χωριό Νέα Σαμψούντα της Πρέβεζας και ήταν πατέρας του Δημήτρη Παπαδόπουλου, εκδότη της μηνιαίας εφημερίδας «Ελληνικά Χρονικά του Μόντρεαλ».
Από μικρός έφυγε από το χωριό για να πιάσει δουλειά στα καράβια. Μετά από μερικά χρόνια επέστρεψε για να υπηρετήσει στον Στρατό. Δίχως μόρφωση και εξειδίκευση, στον στρατό έμαθε το επάγγελμα του “οδηγού”, και στην συνέχεια μετέφερε τους Αξιωματικούς. Μόλις απολύθηκε, έφυγε οριστικά στα καράβια, και ταξίδεψε σε όλες τις χώρες του κόσμου, τουλάχιστον τρεις φόρες.
Στις αρχές της δεκαετίες του ’70 σε ένα από τα ταξίδια του «πήδηξε» από το καράβι και αγκυροβόλησε στη γη της απαγγελίας, όπως χαρακτήριζε ο ίδιος την Αμερική.
Μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα κατέληξε στο Μόντρεαλ του Καναδά. Στις 20 Οκτωβρίου 1973 παντρεύτηκε την εκλεκτή της καρδιάς του Δέσποινα το γένος Καββάλου και στις 30 Αυγούστου 1974 έφεραν στον κόσμο το μονάκριβο γιό τους, Δημήτρη Παπαδόπουλο.
Στο Μόντρεαλ εργάστηκε αρχικώς ως οδηγός ασθενοφόρου, μετά οδηγός ταξί, οδηγός σχολικών λεωφορείων. Μετά από μερικά χρόνια έπιασε δουλειά ως επιστάτης /συντηρητής, αλλά το επάγγελμά του τον κέρδισε και πάλι. Αυτή τη φορά εργάστηκε ως οδηγός μισθωμένων/τουριστικών πούλμαν από όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 2010.
Ο γιος του Δημήτρης Παπαδόπουλος μιλώντας στις Αναμνήσεις επεσήμανε ότι ο πατέρας του ήταν μεγάλος αγωνιστής και κατάφερνε πάντα να κέρδιζε τη μία νίκη μετά την άλλη. Προ δύο περίπου ετών διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέος εντέρου, αλλά δεν το έβαλε κάτω.
Αγωνίστηκε και δίδαξε τους θεράποντες ιατρούς και τις νοσοκόμες με την αντοχή του. Δε γόγγυξε ποτέ και αντί να πάρει κουράγιο από όσους τον επισκέπτονταν, έδινε στους ίδιους κουράγιο με το χαμόγελό του και με τις πατρικές του συμβουλές.
Ο εκλιπών, όπως επεσήμανε ο γιος του, έβγαλε μόνο τη Δεύτερη Δημοτικού, πλην όμως εξέπληττε τους πάντες με την ευρυμάθειά του και τη σοφία του, διότι – όπως ο ίδιος έλεγε – ήταν απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Ζωής.
Ο γιος του αποκάλυψε επίσης ότι στις αρχές και δη στις δύσκολες στιγμές της εφημερίδας, στάθηκε μπροστάρης. Από το υστέρημά του έδινε χρήματα ώστε να συνεχιστεί η απρόσκοπτη έκδοση της Εφημερίδας. Και δεν αρκούνταν μόνο με αυτό. Αναλάμβανε ο ίδιος τη διανομή της στο Μόντρεαλ και στην πρωτεύουσα του Καναδά (Οττάβα)και μιλούσε με υπερηφάνεια για το έργο του γιου του και των συνεργατών του.
Τα μηνύματα των συγγενών και φίλων που έχουν αναρτηθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι άκρως συγκινητικά και εκθειάζουν το σπάνιο του χαρακτήρα, την εργατικότητα, την πραότητα και την αγάπη του εκλιπόντα για την Ελλάδα και την ομογένεια.
Ο Βασίλειος Παπαδόπουλος (Bill Papadopoulos) την Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2018, έχασε την τελευταία μάχη της ζωής του στο νοσοκομείο GLEN Royal Victoria Hospital όπου νοσηλευόταν, έχοντας στο πλευρό του τη σύζυγό του και το γιό του.
Η σορός του το απόγευμα της Κυριακής 7ης Οκτωβρίου 2018 από τις 4.00 μ.μ. – 9.00 μ.μ. θα εκτεθεί για προσκύνημα στο Γραφείο Τελετών Æterna Funeral Complex στη διεύθυνση 55 Gince street, Saint-Laurent, QC H4N 1J7.
Η νεκρώσιμη ακολουθία θα ψαλεί το πρωί της Τρίτης 9 Οκτωβρίου 2018, στις 10.00 π.μ, στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου στη διεύθυνση 3780 Chemin du Souvenir, Laval, QC H7V 1Y3.
Αμέσως μετά θα λάβει χώρα ο ενταφιασμός του στο Κοιμητήριο της Μονής της Παναγίας της Παρηγορήτισσας στο Lachute.
Ο θάνατός του καταλυπεί τη σύζυγό του Δέσποινα Καββάλου – Παπαδοπούλου, το γιο του Δημήτρη Παπαδόπουλο, τα αδέλφια Θεοδώρα, Γιάννη, Στάθη και Νίκο, τους κουνιάδους Μίνωα και Θανάση, τα ανίψια και τους λοιπούς συγγενείς και φίλους εδώ και στην Ελλάδα.
Ο εκλιπών γεννήθηκε στο προσφυγικό χωριό Νέα Σαμψούντα της Πρέβεζας και ήταν πατέρας του Δημήτρη Παπαδόπουλου, εκδότη της μηνιαίας εφημερίδας «Ελληνικά Χρονικά του Μόντρεαλ».
Από μικρός έφυγε από το χωριό για να πιάσει δουλειά στα καράβια. Μετά από μερικά χρόνια επέστρεψε για να υπηρετήσει στον Στρατό. Δίχως μόρφωση και εξειδίκευση, στον στρατό έμαθε το επάγγελμα του “οδηγού”, και στην συνέχεια μετέφερε τους Αξιωματικούς. Μόλις απολύθηκε, έφυγε οριστικά στα καράβια, και ταξίδεψε σε όλες τις χώρες του κόσμου, τουλάχιστον τρεις φόρες.
Στις αρχές της δεκαετίες του ’70 σε ένα από τα ταξίδια του «πήδηξε» από το καράβι και αγκυροβόλησε στη γη της απαγγελίας, όπως χαρακτήριζε ο ίδιος την Αμερική.
Μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα κατέληξε στο Μόντρεαλ του Καναδά. Στις 20 Οκτωβρίου 1973 παντρεύτηκε την εκλεκτή της καρδιάς του Δέσποινα το γένος Καββάλου και στις 30 Αυγούστου 1974 έφεραν στον κόσμο το μονάκριβο γιό τους, Δημήτρη Παπαδόπουλο.
Στο Μόντρεαλ εργάστηκε αρχικώς ως οδηγός ασθενοφόρου, μετά οδηγός ταξί, οδηγός σχολικών λεωφορείων. Μετά από μερικά χρόνια έπιασε δουλειά ως επιστάτης /συντηρητής, αλλά το επάγγελμά του τον κέρδισε και πάλι. Αυτή τη φορά εργάστηκε ως οδηγός μισθωμένων/τουριστικών πούλμαν από όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 2010.
Ο γιος του Δημήτρης Παπαδόπουλος μιλώντας στις Αναμνήσεις επεσήμανε ότι ο πατέρας του ήταν μεγάλος αγωνιστής και κατάφερνε πάντα να κέρδιζε τη μία νίκη μετά την άλλη. Προ δύο περίπου ετών διαγνώστηκε με καρκίνο του παχέος εντέρου, αλλά δεν το έβαλε κάτω.
Αγωνίστηκε και δίδαξε τους θεράποντες ιατρούς και τις νοσοκόμες με την αντοχή του. Δε γόγγυξε ποτέ και αντί να πάρει κουράγιο από όσους τον επισκέπτονταν, έδινε στους ίδιους κουράγιο με το χαμόγελό του και με τις πατρικές του συμβουλές.
Ο εκλιπών, όπως επεσήμανε ο γιος του, έβγαλε μόνο τη Δεύτερη Δημοτικού, πλην όμως εξέπληττε τους πάντες με την ευρυμάθειά του και τη σοφία του, διότι – όπως ο ίδιος έλεγε – ήταν απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Ζωής.
Ο γιος του αποκάλυψε επίσης ότι στις αρχές και δη στις δύσκολες στιγμές της εφημερίδας, στάθηκε μπροστάρης. Από το υστέρημά του έδινε χρήματα ώστε να συνεχιστεί η απρόσκοπτη έκδοση της Εφημερίδας. Και δεν αρκούνταν μόνο με αυτό. Αναλάμβανε ο ίδιος τη διανομή της στο Μόντρεαλ και στην πρωτεύουσα του Καναδά (Οττάβα)και μιλούσε με υπερηφάνεια για το έργο του γιου του και των συνεργατών του.
Τα μηνύματα των συγγενών και φίλων που έχουν αναρτηθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι άκρως συγκινητικά και εκθειάζουν το σπάνιο του χαρακτήρα, την εργατικότητα, την πραότητα και την αγάπη του εκλιπόντα για την Ελλάδα και την ομογένεια.
 την Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2018, έχασε την τελευταία μάχη της ζωής του στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν){kind=link}