Του Στάθη Γουργουρή *
Εμφανίστηκαν πάλι τα ρακούν
στο Ρίβερσαϊντ Παρκ
μόνο που δεν βρίσκουν αρκετά σκουπίδια
και απορούν,
δεν είναι ωραίο το περιβάλλον
χωρίς ανθρώπους
– μόνο ρακούν θα το έλεγε αυτό –
Όσοι έχουν μείνει βγάζουν βόλτα τα σκυλιά τους
περιφέρονται σαν αχθοφόροι
χωρίς προορισμό,
γέροι της Σιδώνος σε ραντεβού με τα ρακούν
– μόνο που ως τίτλος είναι φοβερά αρσενικός,
πόλις δεν υπάρχει χωρίς γυναίκες –
αυτή φοράει μαύρα γάντια
αυτός βγήκε με τις παντόφλες,
διαφορετικές προσεγγίσεις
του τέλους ενός παρόντος,
τα σκυλιά προτιμούν να κυνηγούν
μια ηλίθια μπαλίτσα.
Fort Da! Fort Da!
Αντί να κυνηγούν ζώα κανονικά
ρακούν, κουνάβια, αρουραίους
δεν υπάρχει πια παιδική τόλμη
ούτε στα σκυλιά.
Στην Βενετία βγήκαν δελφίνια
πάπιες ξεδιψούν στα συντριβάνια της Ρώμης
στην Νέα Υόρκη αρρώστησαν οι τίγρεις
στην Γουαχάν είδαν ουρανό
τα μεσάνυχτα κόβουμε νάρκισσους και μανόλιες,
φράσεις γεωφυσιολογίας
σ’ έναν άφωνο κόσμο.
Κάθε λίγο τις σκίζουν τα ασθενοφόρα
1 νεκρός κάθε 10 λεπτά
αύριο οι αριθμοί θα αλλάξουν
20 νεκροί την ώρα
μεθαύριο οι αριθμοί θα αλλάξουν
χιλιάδες κάθε μέρα.
Κάθε μέρα λοιμοκτονώ
κάθε βράδυ αναπνέω το ποτάμι
ελπίζοντας στην ίαση
αγκαλιάζω τον ιό μου
ελπίζοντας στην συμβίωση.
Εξάλλου άνθρωποι μόνοι τους δεν υπάρχουν,
ακόμη και ως ερημίτες
συζητούν με τον Θεό
αλλά συζούν με έναν ιό.
Σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε πνεύμα
αναπνέοντας και για τους διπλανούς
που κάθε μέρα ασφυκτιούν,
ας γίνουμε κι εμείς ανιχνευτές αντισωμάτων
εαρινοί ντελιβεράδες
κατά κυριολεξία λυτρωτές.
Αύριο θα υποκριθούμε ότι είναι Κυριακή
θα υποκριθούν και άλλοι
μασκοφόροι με μεταξωτά φουλάρια
σ’ ένα ανοιχτό νεκροτομείο
απέραντο φρενοκομείο.
Μεθαύριο θα συνεχίσουμε να χάνουμε τις μέρες
γλιστρώντας στην αχόρταγη νύχτα
συνεπείς στα ραντεβού με τα ρακούν,
λατινιστί Προκυωνίδαι κατά τον φιλέλληνα Λινναίο.
Αν και αρχικά τα ονόμασε Άρκτους
περνώντας τα για αστέρια στον ουρανό,
εξάλλου από την ίδια σκόνη προέρχονται τα πάντα,
ήμερα κι ανήμερα,
ζώα ή λόγια εγκλεισμού
που κάποιοι τα λένε Ημερολόγια –
Θανάτου, θα ήταν πιο σωστό
αν αποδεχτούμε τον απώτερο εγκλεισμό,
όλοι οι άλλοι είναι της πλάκας.
Γιορτάστε που ακόμα είστε ζωντανοί!
κάντε έρωτα το πρωί
ακόμη κι αν πρωί πλέον δεν υπάρχει
ακόμη κι αν τον έρωτα τον σκίζουν ασθενοφόρα μέρα νύχτα
οφείλουμε να τον κρατήσουμε ανήμερο
αγριεμένο από ζωή.
Αγαπήστε την νύχτα λυτρωμένοι απ’ το ξενύχτι
φιληθείτε όπου σας παίρνει
γιορτάστε τον έρωτα
και την μονάκριβη ζωή μας
και μη γράφετε ημερολόγια,
μόνο ανήμερα λόγια
Νέα Υόρκη, Μάρτιος – Απρίλιος 2020, μια κραυγή απ’ το μακελειό
- (Λος Άντζελες 1958). Ζει μετέωρος μεταξύ Αθηνών και Νέας Υόρκης. Διδάσκει και γράφει για ποικίλα ζητήματα σχετικά με την ποιητική και την πολιτική του μοντερνισμού και της δημοκρατίας. Έχει γράψει τα βιβλία: Dream Nation (1996 – Έθνος Όνειρο, Κριτική 2007), Does Literature Think? (2003 – Στοχάζεται η λογοτεχνία; Νεφέλη 2006), Lessons in Secular Criticism(2013), Ενδεχομένως αταξίες (Νήσος 2016) κ.ά.
- Έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές, με πιο πρόσφατη την Εισαγωγή στη φυσική (Μελάνι 2005). Αρθρογραφεί συχνά σε ελληνικά και ξένα ηλεκτρονικά έντυπα, εφημερίδες και περιοδικά για πολιτικά και λογοτεχνικά ζητήματα.
- Διετέλεσε επί μία εξαετία διευθυντής του Ινστιτούτου για τη Συγκριτική Λογοτεχνία & Κοινωνία του Πανεπιστημίου Κολούμπια. Τελευταία ασχολείται με τη σύνθεση ηλεκτρονικής μουσικής (https://countg.bandcamp.com/).
