Γράφει ο Δρ. Γιώργος Μελικόκης
Κανένας πόνος της ζωής δεν είναι τόσο βαθύς που να συγκριθεί με το θάνατο, αυτόν τον αιώνιο ανταγωνιστή της, γράφει ο Ντοστογιέφσκι. Με θλίψη και πόνο βαθύ πληροφορηθήκαμε το θάνατο του ευπατριδη Νίκου Ανδριώτη και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού, την πολυδαίδαλη Νέα Υόρκη και τη μοναχική Νίσυρο το μέρος που είδε το φως της ζωής.
Ο Πρωθυπουργός της Αστόριας δεν υπάρχει πια, Ένας τίτλος που δεν του άρεσε γιατί σε κάποιο άρθρο μου που τον αποκάλεσα Πρωθυπουργό μου είπε: «μου άρεσε το άρθρο σου για μένα αλλά σε παρακαλώ άλλη φορά μη χρησιμοιείς τη λεξη αυτή δεν μ’ αρέσει». Και αυτό από μετριοφροσύνη νομίζω.
Ο εκλιπών υπήρξε μια ξεχωριστή μορφή στην Ομογένεια για πολλές δεκαετίες στην Αστόρια και όχι μονο, ειδικά δε στην Κοινότητα του Αγίου Δημητρίου μα πιο πολύ στα σχολεία του Αγίου Δημητρίου και της Αγίας Αικατερίνης στην περιοχή του Ντίτμαρς. Για αυτό ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος κ. Ελπιδοφόρος τον ανακήρυξε Επίτιμο Πρόεδρο τόσο της Κοινότητας όσο και της Σχολικής Επιτροπής.
Θα ήταν παράλειψη για τους Ομογενείς να μην αναφερθεί η θλίψη όλων και εμού προσωπικά αν δεν ανέφερα λίγες λέξεις στη μνήμη του εκλιπόντα.
Και το οφείλω περισσότερο γιατί με τον αείμνηστο Νίκο υπήρχε μια γνωριμία, φιλία και συνεργασία για σαράντα και πλέον χρόνια και αυτά που αφιερώνω στη μνήμη του δεν είναι ακούσματα, ούτε πληροφορίες από ομογενείς ή από άλλους που έζησαν κοντά του αλλά προσωπικές εμπειρίες και βιώματα.
Ο εκλιπών ήταν ένας τέλειος άνθρωπος, λάτρης του καλού και σωστού, λάτρης του συνανθρώπου μα πέρα και πάνω απ’ ολα λάτρης για την παιδεία και τα παιδιά που αφιέρωσε τη ζωή του στα σχολεία του Αγίου Δημητρίου και της Αγίας Αικατερινης. Στο οδοιπορικό του όχι μόνο στις επαγγελματικές του υποχρεώσεις, αλλά στην Κοινότητα και στα σχολεία προέτασσε το σωστό, το δίκαιο, το πρέπον και άφησε πίσω του ιδεολογικές και ανθρωπιστικές θέσεις.
Εκτιμήθηκε και αγαπήθηκε από πολλούς και τούτο αποδεικνύεται από τη προσέλευση του κόσμου που έφτασε στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου να του πει το τελευταίο αντίο. Και είναι απορίας άξιον για έναν άνθρωπο που ασχολήθηκε για δεκαετίες με τα κοινά να εισπράττει τέτοια υστεροφημία.
Ο αείμνηστος εκλιπών υπήρξε άγρυπνη συνείδηση, πληθωρική μορφή προσφοράς και παρουσίασης, άκαμπτος και όρθιος διατήρησε σε όλη του τη ζωή το ήθος, την εντιμότητα και προσφορά του για το καλό και την προκοπή των σχολείων των Αγίων Δημητρίου και Αικατερίνης ηθική και οικονομική. Ο αείμνηστος ενσάρκωνε τον χαρακτηρισμό του Πλούταρχου: «Τοις λόγοις αδιάβλητος ταις εμπειρίες άριστος και τοις τρόποις ανεπιτήδευτος». Η σκέψη του πάντα δοσμένη στο θέμα παιδεία, Ορθόδοξη πίστη και Ελληνικός Πολιτισμός.
Η σχέση με την Ιερά Αρχιεπισκοπή άριστη και με όλους τους Αρχιεπισκόπους, η γνώμη του πάντα μετρούσε. Τα έργα του πάντα σωστά. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Λυκείου μοναδικό εκπαιδευτικό ίδρυμα της Ομογένειας που διαγράφει μια επιτυχή τροχιά στο παιδαγωγικό στερέωμα. Ήταν το καμάρι του και το εδειχνε σε κάθε ευκαιρία. Σήμερα παρά τις αντιξοότητες ηθελημένες ή μη το Λύκειο πάνω από μισόν αιώνα συνεχίζει μια ανοδική πορεία και η παρουσία του τιμάται από Κυβερνητικούς παράγοντες για τις ακαδημαϊκές επιδόσεις.
Χαρακτηριστικό του χαρακτήρα του στις υποχρεώσεις έναντι της κοινότητας, της Αρχιεπισκοπής ή αλλαχού. Ήταν ο Ανδριώτης που συνέστησε στον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο να αγοράσει το κτίριο που είναι σήμερα το Πολιτιστικό Κέντρο στην Αστόρια. Ο Μακαριστός του πρότεινε να αναλάβει την ολική ανακαίνιση του κτιρίου και του υποσχέθηκε να του φτιάξει μια επιτροπή να τελειώσουν τη δουλειά και ο Νίκος του απάντησε δε θέλω επιτροπές γιατί δεν θα τελειώσει ποτέ, θα το κάνω μόνος μου και πράγματι τελείωσε το έργο όπως το είχαν προγραμματίσει οι αρχιτέκτονες.
Μου το διηγήθηκε μια φορά που περπατήσαμε το χώρο για μια πιο στενή συνεργασία που τελικά δεν τελεσφόρησε. Η αποφασιστικότητα ήταν το δυνατό του σημείο, όπως και η προσφορά του.
Αεικίνητος και απαιτητικός, δεν περνούσε μέρα που να μην επισκεφθεί τα σχολεία να δει, να ακούσει ότι όλα είναι όπως πρέπει. Αυστηρός αλλά δίκαιος. Σε μια επίσκεψή μου στο σχολείο μου είπαν δασκάλες είναι αυστηρός αλλά αγαπάει το σχολείο, τα παιδιά και φυσικά εμάς. Ήθελε πάντα το τέλειο και είχε απαιτήσεις.
Πριν αρχίσει η ανακαίνηση στο σχολείο της Αγίας Αικατερίνης μου εξήγησε τι θέλει να κάνει και δεν θα μπορέσει να πάει στο νησί του. «Πρέπει να μείνω το καλοκαιρι να επιβλέπω γιατί θα πρέπει να τελειώσει πριν ανοίξει το σχολείο αφού άρχισε μόλις τα παιδιά έφυγαν για τις θερινές διακοπές». Ένα εκατομύριο δολλάρια η προσφορά. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς και τι να πρωτογράψει, η ζωή του όλη ένας θρίαμβος από τις καθημερινές επισκέψεις και στα δυο σχολεία, τις συναυλίες παραμονές του Αγίου Δημητρίου με 70 άτομα ορχήστρα και τα έξοδα δικά του.
Φοβάμαι για την αντικατάστασή του και για το μέλλον των σχολείων και τούτο γιατί ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που ήξερε τι θέλει και πως θα το κανει. Ήταν ένα φαινόμενο και ένας θησαυρός γνώσεων και εμπειριών και ας του έλειπε η επιστημονική κατάρτιση. Φαίνεται καθαρά στο βιβλίο του «Η πορεία μου χωρίς ράσο».
Στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου όπου είχε εκτεθεί σε λαϊκο προσκύνημα μετά το Τρισάγιο του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου μας κ. Ελπιδοφόρου είπε: «Θα βρεθούν χίλια χέρια να σηκώσουν το λάβαρο του Αγίου Δημητρίου». Το εύχομαι με όλη μου την καρδιά αλλά στη σημερινή εποχή της ύλης και των συμφερόντων, της φιλαυτίας και του εγωισμού δεν απαντώνται πολλοί Ανδριώτες, είναι δύσκολη τέτοια πρόβλεψη.
Αγαπητέ Νίκο αναπαύσου εν ειρήνη ανάμεσα στους Αγγελους όπως σου αξίζει και η μνήμη σου θα είναι αιωνία τόσον εδώ όσο και στη γενέτειρα που τόσο αγαπούσες και φρόντιζες με την εισφορά δύο εκατομυρίων ευρώ.
- Ο Δρ. Γιώργος Μελικόκης, είναι Παιδαγωγός, Μέλος του Ανωτάτου Συμβουλίου Παιδείας της Αρχιεπισκοπής Αμερικής και Αντιπρόεδρος Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών και Πολιτιστικών Συλλόγων Αμερικής
