Γράφει ο Κώστας Βέργος*, **
Οπως σε κάθε «πολιτικώς ορθό» κείμενο των ημερών, ο Πούτιν εξορίζεται ισοβίως στον ένατο και τελευταίο κύκλο της Κολάσεως του Δάντη. Το έγκλημά του, ο πόλεμος. Χωρίς αστερίσκους. Επί της ουσίας: όταν εισβάλλεις πάνοπλος σε μια χώρα, χρεώνεσαι τους βομβαρδισμούς αμάχων, νοσοκομείων, σχολείων, γειτονιών. Χρεώνεσαι και τις όποιες προβοκάτσιες των παραστρατιωτικών ομάδων του αντιπάλου. Χρεώνεσαι και τις απώλειες των δικών σου στρατιωτών, που στην ηλικία του έρωτα έκαναν πόλεμο. Χρεώνεσαι και το ενορχηστρωμένο αντι-ρωσικό μένος. Ποια η θέση, όμως, του Ζελένσκι σ’ αυτή τη δραματικά εξελισσόμενη θεία κωμωδία του πλανήτη; Αυτός ο πόλεμος έγινε για να μπει ή να μην μπει η Ουκρανία στο NATO (ή το ΝΑΤΟ στην Ουκρανία). Ομως, αν το ΝΑΤΟ δεν είναι ούτε πατρίδα ούτε ιδέα, τότε για ποια πατρίδα και ποια ιδέα θυσιάστηκαν τόσοι άνθρωποι; Προς τι η τόση προσφυγιά; Προς τι η τόση καταστροφή μιας χώρας; Κι αν δεν υπήρχε το ΝΑΤΟ;
Ηδη ακούω αντιρρήσεις: Το ζήτημα δεν είναι «να μπει κανείς ή να μην μπει» στο ΝΑΤΟ. Το ζήτημα είναι βαθύτερο. Οχι, επιμένω. Το ζήτημα είναι απλό, επιφανειακό, κοινότοπο. Ενας πόλεμος δεν χρειάζεται βαθιές αιτίες. Αρκεί η εικαζόμενη ή πραγματική «παγίδα του Θουκυδίδη». Από αρχαιοτάτων.
Οταν κατακαθίσει η σκόνη και θαφτεί και ο τελευταίος νεκρός, θα φανεί ότι αυτός ο πόλεμος ήταν ο πιο αχρείαστος πόλεμος. Επομένως και οι ήρωές του αχρείαστοι. Ανάγκη λοιπόν να κατανοήσουμε γιατί έπρεπε να βρεθούμε στα πρόθυρα τρίτου παγκοσμίου πολέμου για να καταλάβει ο Ζελένσκι ότι υπήρξε ένας χρήσιμος ηλίθιος και, ως μοιραίος ηθοποιός του δράματος, να αναφωνήσει προχθές με θυμό: «Το ΝΑΤΟ δεν μας θέλει!».
Μήπως, αναρωτιέμαι τώρα, πρέπει σε κάποιον από τους κύκλους της Κολάσεως να τοποθετήσουμε και όσους απεργάστηκαν αυτόν τον πολύ κερδοφόρο για τους ίδιους πόλεμο χρησιμοποιώντας έναν χρήσιμο ηλίθιο; Αυτούς οι οποίοι κράτησαν το τιμόνι μέχρι τέλους σταθερό και ίσιο, αν και γνώριζαν ότι σ’ αυτό το φονικό τσίκεν-γκέιμ ο Πούτιν ήταν αποφασισμένος να μη στρίψει καθόλου το τιμόνι.
ΥΓ.1: Τσίκεν-γκέιμ (chicken game) είναι το παιχνίδι που παίζουν νεαροί στην Αμερική με δυο αυτοκίνητα να κατευθύνονται ολοταχώς το ένα εναντίον του άλλου. Χάνει ο οδηγός που θα στρίψει το τιμόνι για να αποφύγει τη σύγκρουση. Χάνει, όμως, ή κερδίζει δυο ζωές; Πρόκειται για σύνηθες παίγνιο των διεθνών σχέσεων υπό συνθήκες έντονα συγκρουσιακές.
ΥΓ.2: Το ότι ο Μπάιντεν και το επιτελείο του γνώριζαν την αποφασιστικότητα του αντιπάλου να μη στρίψει το τιμόνι φαίνεται από την επιμονή Μπάιντεν να αναγγέλλει κάθε μέρα τη ρωσική εισβολή.
ΥΓ.3: Ενα δεύτερο τσίκεν-γκέιμ μεταξύ Δύσης και Ρωσίας, (μακροπρόθεσμα) εξίσου επικίνδυνο με το πρώτο, παίζεται στο επίπεδο της οικονομίας και των κυρώσεων.
ΥΓ.4: Αντί της ουκρανικής ή ρωσικής σημαίας, ο αρθρογράφος του παρόντος έχει υψώσει μια τεράστια λευκή σημαία. Για λογαριασμό και εκείνου του ξεχασμένου αλλά συνεχιζόμενου («βρόμικου» κατά τον ΟΗΕ, με πολλά εγκλήματα και από τις δυο πλευρές και με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα) πολέμου στην Υεμένη. (Εκεί η Ελλάς έχει από εξαμήνου υψώσει σαουδαραβική σημαία και ίσως στο μέλλον φωταγωγήσει πράσινη και τη Βουλή. Προσοχή, τότε, στο αιμοσταγές ξίφος της εν λόγω σημαίας!)
ΥΓ.5: Καυστικό σκίτσο των ημερών: Ενα παιδί της Υεμένης, πάνω σε έναν σωρό ερειπίων, έχει υψώσει την ουκρανική σημαία, με το σχόλιο: «Ισως έτσι μας δουν κι εμάς».
* οικονομολόγος, διεθνολόγος (Ph.D.)
* *Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην Εφημερίδα των Συντακτών
