Της Στέλλας Κοκόλη *
Είναι δύσκολο να ξεχαστεί η εικόνα που είδα και έζησα στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001. Βρισκόμουν στο δημόσιο σχολείο P.S 19th avenue and 76 street στο Bensuhurst Brooklyn, όπου ήμουν διορισμένη ως δασκάλα αγγλικών δεύτερης γλώσσας. Την ημέρα αυτή, την αποφράδα αυτή ημέρα, ενώ δίδασκα το μάθημα, τα παιδιά της τάξης μου, στον 3ο όροφο του σχολείου, απ’ το οποίο μπορούσες πάντα να βλέπεις τα δύο περίφημα κτήρια (Δίδυμα), όπως τα λέγαμε. Ένα παιδί μου φωνάζει “Κυρία, κυρία, ένα αεροπλάνο έπεσε σε ένα μεγάλο κτήριο γιατί όπως φαίνεται ο πιλότος δεν ήταν καλός και πετούσε πολύ χαμηλά”. Γυρίζω να δω και όλα τα παιδιά αφοσιώθηκαν σαν να ήταν κάτι που δεν το είχαν ξαναδεί.
Και πραγματικά ποιος είχε ξαναδεί τέτοιο θέαμα; Να βλέπεις ένα γιγαντιαίο κτίριο να είναι ζωσμένο σε καπνούς και λίγο λίγο να μειώνεται το ύψος του; Άρχισαν σειρήνες απ’ έξω από το σχολείο ενώ μέσα σε περίπου 20 λεπτά όπως παρακολουθούσαμε αυτό το θλιβερό γεγονός ένα άλλο αεροπλάνο διέσχισε το δεύτερο μεγάλο κτίριο.
Οι σειρήνες συνέχισαν και την ίδια ώρα πριν μπορέσουμε να καταλάβουμε τι γινόταν, μας ειδοποιεί η διεύθυνση του σχολείου να ετοιμαστούν τα παιδιά να κατέβουν κάτω για σύντομη απόλυση από το σχολείο. Όλοι ήμασταν άφωνοι χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς γίνεται. Μερικοί μαθητές των μεγάλων τάξεων λες και κάτι ήξεραν, συμβούλευαν τους δασκάλους ότι γίνεται πόλεμος χωρίς όπλα.
Πού το ήξεραν; Ποτέ δε μάθαμε! Μετά από μέρες διαπιστώσαμε από φωτογραφίες των πιλότων ότι ήταν πρόσωπα που μερικά ζούσαν πολύ κοντά στην περιοχή.
Αυτές τις μέρες γιορτάζουμε την 20η επέτειο αυτής της θλιβερής καταστροφής που πραγματικά άλλαξε όλο τον κόσμο. Δεν έφτανε μόνο αυτό, η μνήμη μου τρέχει σε ένα παιδάκι που η μητέρα του όπως απεδείχθη μετά από μέρες είχε χαθεί στα καμένα συντρίμμια του ορόφου που ήταν η εταιρεία «Fitzgerald and Fitzgerald» που εργαζόταν.
Η μικρή μαθήτρια έκλαιγε γιατί της είχαν πει ότι η μητέρα της βρίσκεται στον ουρανό. Κάθε μέρα μετά από τις ημέρες της απουσίας της στο σπίτι κι όταν επανήλθε στην τάξη μας έλεγε «η μητέρα μου είναι πολύ ψηλά στο Θεούλη. Τη φωνάζω να έρθει κοντά μου κάθε μέρα αλλά δεν έρχεται».
Τί μπορούσε κανείς να απαντήσει σε αυτό το παιδί;
Ένα πράγμα απομένει σε εμάς τους εκπαιδευτικούς. Να διδάξουμε τα παιδιά ότι οι πόλεμοι και οι καταστροφές δεν πρέπει να υπάρχουν και ότι η ειρήνη, η αγάπη, η συνεννόηση να επικρατήσει στον κόσμο. Όχι μόνο μεταξύ των απλών ανθρώπων αλλά και των μεγάλων που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες των ανθρώπων.
Να τα διδάξουμε τί σημαίνει ειρήνη, τί σημαίνει πόλεμος και να τα μυήσουμε στην έννοια της ειρήνης και της δικαιοσύνης. Αλήθεια πόσοι από εμάς έχουν τις δικές τους ιστορίες, αν ήταν κοντά σε αυτήν την γιγάντια καταστροφή ή αν έμαθαν τα διάφορα γεγονότα από τις ειδήσεις ή αν έχασαν δικά τους άτομα; Σήμερα όμως μέσα από αυτή την θύελλα, την ανεμοζάλη, την καταστροφή ένα θαύμα παραμένει για εμάς τους ελληνορθόδοξους ομογενείς της Αμερικής. Το θαύμα είναι ότι η εκκλησούλα η μικρή που τη γνωρίσαμε εμείς που είχαμε έρθει τα χρόνια του ’60 ή του ’70, αυτή η εκκλησούλα η μικρή που καταστράφηκε στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, σήμερα μετά από μεγάλους αγώνες και προσπάθειες ιδιαίτερα από την επιμονή, την ευχή και την αποφασιστικότητα του ηγέτη της εκκλησίας μας, αγαπητού αρχιεπισκόπου μας, κκ. Ελπιδοφόρου και την ικανότητα του πατρός Άλεξ Καρλούτσου που κάνει πάντα το έργο πραγματικότητα, σήμερα αυτή η κατεστραμμένη εκκλησία γίνεται σύμβολο, σήμερα γίνεται μνημείο, σήμερα κάνει τους ελληνορθόδοξους χριστιανούς και όλους τους ομογενείς υπερήφανους.
Η φωταγώγηση που έγινε στις 10 Σεπτεμβρίου το βράδυ άναψε ένα φως αιωνιότητας όχι μόνο για τους Έλληνες αλλά και για όλο τον κόσμο. Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου με το σχέδιο της Αγιά Σοφιάς και το Άγιο φως της χριστιανοσύνης θα στέκει σύμβολο αγάπης, ενότητας, δικαιοσύνης και θα διαλαλεί σε όλο τον κόσμο ότι εδώ γράφτηκε μία ιστορία που θα παρουσιάζει χριστιανοσύνη, Ελλάδα, ελληνικό πολιτισμό και ομογένεια στον αιώνα τον άπαντα, για να πιστεύουν και να καταλάβουν όσοι ακόμα δεν γνώριζαν ότι ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός πάντα οδήγησε όλους τους πολιτισμένους λαούς και τώρα θα οδηγεί όλο τον κόσμο.
Ας είναι η χάρις του Αγίου Νικολάου παντοτινή.
- Η κ. Στέλλα Κοκόλη είναι πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελλήνων Εκπαιδευτικών Αμερικής.
