Γράφει η Στέλλα Παζάλου *
Όταν αναπολώ τα χρόνια στα θρανία αυτό που θυμάμαι είναι κάποιοι δάσκαλοι και καθηγητές. Αυτή την συγκεκριμένη χρονική περίοδο ποια θα ήταν άραγε η άποψη τους για το πώς έχει εξελιχθεί οι μαθητιώσα νεολαία; Υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν επάγγελμα λόγω χρηματικής αμοιβής. Υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν επάγγελμα βάση δόξας και κοινωνικού επιπέδου.
Κάπου εκεί στην τελευταία κατηγορία υπάρχουν οι άνθρωποι που επιλέγουν ένα επάγγελμα γιατί το αγαπούν και αγαπούν το αντικείμενο της εργασίας τους.
Κάτι τέτοιο πιστεύω για αυτούς τους ξεχωριστούς ανθρώπους που πέρασαν από τα μαθητικά μου χρόνια. Δεν μου άφησαν όλοι καλές αναμνήσεις αλλά αυτούς που θυμάμαι τους θυμάμαι με αγάπη.
Πόσο δύσκολο θα τους φαινόταν τώρα να βρεθούν στην τάξη, όταν έχουν αλλάξει πολλές σταθερές βάσεις και αξίες… Όταν ο σεβασμός έχει φύγει ανεπιστρεπτί σε ένα μεγάλο ποσοστό. Το χείριστο όλων δεν είναι ότι έφυγε μόνο από μαθητές, αλλά από τους ίδιους τους γονείς και κηδεμόνες. Βέβαια δεν είναι ο κανόνας, αλλά ευτυχώς η εξαίρεση.
Όταν αντιμιλάει ο ίδιος ο μαθητής και προσπαθεί ο γονέας να δείξει ότι φταίει ο καθηγητής χωρίς να μάθει πρώτα τι ισχύει. Η απάντηση με στόμφο μπροστά στον ίδιο τον δάσκαλο «εγώ πιστεύω το παιδί μου… δεν λέει ποτέ ψέματα»…
Φτάσαμε στην εποχή της χειραγώγησης από πάσα κατεύθυνση. Από το παιδί στον γονιό και τον γονέα προς το παιδί. Ο δάσκαλος και ο καθηγητής φυσικά βρίσκεται στην μέση, γιατί απειλείται η εργασία του. Όσο για το ντύσιμο πάει μαζί με την συμπεριφορά. Είτε σχολείο, είτε έξοδος σε νυχτερινό κέντρο δεν καταλαβαίνουν την διαφορά. Άλλη μία ευθύνη και απώλεια νουθεσίας των γονιών.
Από την άλλη πάλι πλευρά υπάρχει η αντίθετη περίπτωση του δασκάλου και του καθηγητή που δεν το επέλεξε αλλά ήταν μία από τις επιλογές στο μηχανογραφικό ή τα έφερε έτσι η κατάσταση. Αυτός ο άλλος που δεν ενδιαφέρεται για να είναι παιδαγωγός αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να «πέφτει» ο μισθός.
Καθημερινά γεγονότα στο σχολείο του αλλά και σε άλλα σχολεία δεν τον αφορούν. Τον αφήνουν παγερά αδιάφορο με αποτέλεσμα η κατάσταση στην μαθητική νεολαία να γίνεται όλο και πιο βίαιη και χωρίς σωστές συμπεριφορές.
Βρισκόμενη χρόνια με παιδιά αυτό που νομίζω ότι πρέπει να γίνει είναι να ενωθούν γονείς και παιδαγωγοί να συζητήσουν για το πως θα το χειριστούν όλο αυτό που επικρατεί μέσα στα σχολεία.
Κάποια στιγμή θα έπρεπε να υπάρχει κάποιος που αξιολογεί τους παιδαγωγούς για την εύρυθμη λειτουργία στα σχολεία.
Να γίνουν σχολές γονέων για να υπάρχει συμβουλευτική για τους γονείς και τους κηδεμόνες. Εννοείται ότι δεν αφήνουμε τα παιδιά απέξω από αυτό. Θα πρέπει να υπάρχει μόνιμα συμβουλευτική υποστήριξη μέσα στο σχολείο και κατόπιν προβλήματος να υπάρξει η ανάλογη αντιμετώπιση.
Να υπάρχουν κανόνες ντυσίματος και συμπεριφοράς μέσα στο σχολείο. Από τότε που τα βαφτίσαμε αναχρονιστικά φτάσαμε εδώ και στο μη παρέκει. Είναι η μόνη λύση για να προληφθούν γεγονότα που μπορεί να στοιχίσουν ζωές στο μέλλον.
Άλλο η παιδεία και άλλο η μόρφωση. Όσα πτυχία κι αν κατακτήσει κάποιος πρέπει να διαθέτει και την κοινωνική μόρφωση.
- Η κ. Στέλλα Παζάλου είναι αρθρογράφος, συγγραφέας, λογοτέχνιδα.
