Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου *
To άγχος είναι μια παθολογική μορφή της έντονης αγωνίας. Πολλές φορές εμφανίζεται «ακάλεστο» ή αλλιώς απρόσμενα στη ζωή μας. Κάποιες με αιτία, κάποιες χωρίς.
Υπεύθυνες τις πιο πολλές φορές για αυτό, είναι η μεταβολή των κοινωνικών συνθηκών, οι εργασιακές, συναισθηματικές αλλαγές και φυσικά το αντίτιμο είναι βαρύ.
Μία κοινωνία κατανάλωσης που προσθέτει επιθυμίες στον ανθρώπινο νου, προκαλώντας άγχος, δημιουργώντας του την ανάγκη να αποκτήσει όλα όσα δεν μπορεί.
Μια κοινωνία συνεχούς ανταγωνισμού και έντονου συναγωνισμού για το ποιος θα προπορευθεί, κερδίζοντας αλλά και διεκδικώντας το μήλον της Έριδος, ώστε να φτάσει στην κορυφή. Αδιάκοπος, ασταμάτητος αγώνας.
Άγχος ώστε να μοιάσει ο ένας στον άλλον, στον διπλανό του, κυνηγώντας πρότυπα να γίνει καλύτερος, στα όρια του αυτοκαταστροφικού.
Άγχος στη φιλία που δοκιμάζεται, στις σχέσεις, για τον τόπο που επιβάλλεται να ζήσουμε χωρίς να το έχουμε επιλέξει.
Άγχος γι αυτό που αγαπάμε πιότερο, για τον ή την σύντροφο, το κατοικίδιο, για μια επικείμενη απώλεια.
Φυσικά, το συναίσθημα δεν καταλαγιάζει μπροστά στον φόβο και την αβεβαιότητα του αύριο, μα και την ανασφάλεια του τώρα.
Δυστυχώς το ψυχοσωματικό πλαίσιο του ανθρώπου δύσκολα συνέρχεται ώστε να αποβάλλει το πρόβλημα.
Μετανιώνουμε συνήθως για μια σειρά πραγμάτων που έχουν προηγηθεί χωρίς να μπορούμε να τα διορθώσουμε—είναι το λεγόμενο, παρελθόν.
Μα έχουμε γνώμονα το παρόν και προσπαθούμε ν’ αποτινάξουμε το άσχημο αυτό συναίσθημα.
Στήριγμά μας οι φίλοι, η οικογένεια, οι ειδικοί επιστήμονες, οι δομές της πολιτείας ˙ συμβάλλουν στη δημιουργία καλυτέρων συνθηκών, για την καταπολέμηση του «εχθρού».
Ως καταλυτική επίδραση προκρίνεται η παιδεία, η γνώση, αυτή που ολοκληρώνει τον άνθρωπο, που του προσφέρει αυτονομία και δύναμη να επιλύσει τα προβλήματά του, με την ελπίδα να τα ξεπεράσει.
Χρέος μας να παλέψουμε για την προστασία της ύπαρξή μας από την αγωνία, την ανασφάλεια, από κάθε ανασταλτικό παράγοντα.
Κρίσιμο είναι όμως η προσπάθεια να μην αγγίζει την υπερβολή, που δημιουργεί την κοινώς λεγόμενη «αναισθησία», μία νοητική προέκταση διαμετρικά αντίθετη του άγχους, που τυγχάνει πολλής συζήτησης και σκέψης για τον βαθμό ενσυναίσθησης που πρέπει να καλλιεργήσουμε.
Ισορροπία λοιπόν, αυτοκυριαρχία, με βασικό στόχο την ηρεμία και τη γαλήνη της ψυχής μας.
- Η Ευαγγελία Αλιβιζάτου είναι συγγραφέας-αρθρογράφος
