Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Ανθρώπινα σφάλματα… Πόσοι από μας είμαστε ικανοί να διαχειριστούμε τα σφάλματά μας; Σφάλουμε πολύ ή λίγο; Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Πόσοι από μας αναγνωρίζουμε την ανάγκη να κρίνουμε το λάθος και να διαχειριστούμε την πρέπουσα πράξη μας;
Υπάρχουν φορές που οι άνθρωποι δεν έχουν όρια, δεν υπολογίζουν το καθετί που κάνουν, φορές που δεν έχουν καμία αξία τα πτυχία, η γνώση, η μόρφωση. Επιβαρυντικός παράγοντας είναι η αδυναμία μας. Το σύμπλεγμα της κατωτερότητας, οι αρνητικές απόψεις ακόμη και σε σχέση με τους νόμους αλλά και οι λανθασμένες εκτιμήσεις και προσεγγίσεις μάς οδηγούν σε δυσάρεστες πράξεις.
Να προβλέπουμε τα λάθη μας θα ήταν το ιδανικό, αλλά ουτοπικό. Δυστυχώς, όποιος από μας κρίνει τον εαυτό του ως αλάνθαστο, είναι τεράστιο ψέμα. Θα πρέπει να έχουμε μία καλύτερη σχέση με την αυτοκριτική, μα αυτό σπανίζει. Δεν το κάνουμε. Έχουμε την τάση να μην παραδεχόμαστε κάθε λάθος μας.
Μια ειλικρινής αυτοαξιολόγηση κρίνεται απαραίτητη. Στόχος, να αναλάβουμε την ευθύνη, να απομακρύνουμε τον εγωισμό, να στοχεύσουμε στο να νικήσουμε τον κακό μας εαυτό. Η αρετή σπανίζει όλο και περισσότερο στην κοινωνία. Η ηθική ποιότητα όμως είναι αυτή που πρέπει να προπορεύεται.
Οι συνέπειες του σφαλμάτων είναι ολέθριες, προπάντων όταν δεν γίνεται αγώνας επαναπροσδιορισμού συναισθημάτων και απόψεων. Σφάλματα ηθικά, σφάλματα υλικά, συνέπειες, συμφέροντα. Όλα μοιάζουν ένας φαύλος κύκλος. Πολλές φορές αυτά τα σφάλματα είναι που πληγώνουν, αμαυρώνουν ταυτότητες, θίγουν υπολήψεις.
Ας μην ξεχνάμε τα σοφά ρητά, όπως το «ο παθός και ο μαθός» ή το «στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα». Αν δεν σκύψουμε πάνω από την πηγή του προβλήματος, δεν θα γίνουμε καλύτεροι. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, το «μετάλλιο» της ατομικής και κοινωνικής βελτίωσης είναι το δικό μας έπαθλο.
Ο δρόμος της ζωής μας έχει δυσκολίες. Η ενσυναίσθηση είναι ένας παράγοντας προόδου. Συνειδητά μπορούμε όλοι να παλέψουμε για αυτό. Εχθρός όλων των παραπάνω είναι ο εγωισμός. Προσωπικά συμφέροντα δημιουργούν την άρνηση «δεν» πριν τη λέξη «έσφαλα». Ας περιορίσουμε τον εγωισμό μας και ας κερδίσει η καλή πλευρά του εαυτού μας.
Το δικό μου ποίημα…
Σκέψου τα σύννεφα… πάντα εκεί.
Με υπομονή… λευκά, καθαρά, σχηματίζουν
ζωγραφιές.
Ψάχνω ανυπόμονα τη δική μου…
Μια μορφή μια αγκαλιά ανοικτή.
Χωρίς σφάλματα…
Κάθησα πάνω σε ένα μικρό συννεφάκι
και ταξίδεψα μακρυά.
Ήταν σε μια άλλη εποχή.
Σε έναν κόσμο με όμορφα
πρόσωπα, με ρούχα πολύχρωμα.
Κρατούσαν σπαθιά οι μεγάλοι.
Πολεμούσαν μου είπαν για το αύριο.
Χωρίς λάθη…
Τι είναι αυτό το αύριο;
Θα μεγαλώσεις και θα μάθεις, μου απαντούσαν.
Κρατούσαν ασπίδες για να προστατέψουν
τα παιδιά, την κοινωνία.
Σκόρπιες κουβέντες βιαστικές…
κάθε μέρα νικούσαν τον εχθρό.
Εγώ ήμουν ασφαλής πάνω στο συννεφάκι μου.
Κοιτούσα τη φύση.
Καθαρή και αυτή.
Πηγές με γάργαρο νερό,
κρύσταλλο το άγγιγμά του.
Εκεί πλένονταν οι λαοί.
Εκεί φιλιούνταν οι όμορφες κοπέλες σαν
τα κρίνα, με τους ιππότες στ’ άλογα.
Όρκοι αγάπης και έρωτα,
ζήλευα τη χαρά τους.
Μα δεν τελειώνει η περιπλάνηση…
Μεγάλωσα…
Και το ταξίδι συνεχίζεται…
Μόνο όταν έχει άνεμο ξαποσταίνουμε.
Μα και να βρέξει, εσύ μένεις πιστό.
Πάντα με ταξιδεύεις.
Με ή χωρίς λάθη.
- Η Ευαγγελία Αλιβιζάτου είναι συγγραφέας, αρθρογράφος
