Γράφει η Στέλλα Παζάλου *
Αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες, ήταν αθλητικοί αγώνες μεταξύ αγωνιζόμενων της αρχαιότητας και οι σημαντικότεροι από τους πανελλήνιους αγώνες της Αρχαίας Ελλάδας.
Δικαίωμα συμμετοχής είχαν αθλητές από όλες τις πόλεις-κράτη της χώρας. Διεξάγονταν στην Αρχαία Ολυμπία κάθε τέσσερα χρόνια αρχής γενομένης από το 776 π.χ. έως το 393 μ.χ.
Ο κότινος ήταν στεφάνι από κλαδί αγριελιάς με το οποίο στεφάνωναν τον νικητή. Τα κλαδιά από την ελιά, που βρισκόταν κοντά στον ναό του Δία. Αυτή ήταν η μαρτυρία και η τιμή που απέδιδαν στον νικητή την νίκη που έφερε ένδοξα.
Ολυμπιάδα ονομαζόταν όλη η περίοδος που διεξάγονταν οι αγώνες καθώς επίσης και η διοργάνωση. Στην Ολυμπιάδα δεν μπορούσαν να συμμετέχουν γυναίκες, ξένοι και σκλάβοι. Κήρυκες στέλνονταν σε όλα τα Ελληνικά βασίλεια της τότε εποχής για την ανακοίνωση του μεγαλύτερου και σημαντικότερου γεγονότος που άφηναν πίσω, ότι τους έφερνε σε ρήξη και σταματούσαν οι πολεμικές εχθροπραξίες που είχαν μεταξύ τους.
Τότε στο μεγάλο αυτό γεγονός οι Έλληνες ήταν ενωμένοι και η διχόνοια ανάμεσα τους εξανεμίζονταν μέχρι την λήξη των αγώνων. Κάθε νικητής έχαιρε άκρας εκτίμησης και η τιμή ήταν τέτοια για εκείνον που γκρέμιζαν τα τείχη της πόλης.
Στα τέλη του 19ου αιώνα το 1896 ήταν η έναρξη των σύγχρονων Ολυμπιακών αγώνων για την αναβίωση του θεσμού.
Σήμερα 2.801 χρόνια μετά την πρώτη διεξαγωγή και συνέχεια των τόσων διοργανώσεων, τι πραγματικά έχει μείνει από τις τιμές και το ήθος που ενέπνευσαν οι Έλληνες; Όταν οι δικοί μας Ολυμπιακοί Αγώνες δόθηκαν χωρίς εγγυήσεις και κανόνες που διέπουν την μεγάλη γιορτή του αθλητισμού και πολιτιστικής κληρονομιάς μας;
Τι θλιβερή εικόνα παρουσιάζεται στην Γαλλία και πόσο τεράστια απόσταση από την διοργανώτρια Ελλάδα το έτος 2004 με αρχή την τελετή έναρξης και χωρίς να έχει έρθει η λήξη.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες γιατί αυτό που προκαλούσε δέος έχει γίνει ένα πανηγύρι χωρίς όρια. Η συγκίνηση και η περηφάνια αντικαταστάθηκε από οργή και θλίψη. Δεν έμεινε τίποτα όρθιο και θα έπρεπε να αλλάξει το όνομα της διοργάνωσης γιατί δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι βάση της ιστορίας της.
Η Ελλάδα θα έπρεπε να αποχωρήσει και να θέσει επί ξυρού ίσταται ακμής σύμφωνα με την Ομηρική έκφραση κατά πόσο αξίζει να γκρεμίζεται ένας θεσμός που διήρκεσε περίπου 3 χιλιετίες. Ότι είναι δικό μας θα έπρεπε να το διεκδικούν κατόπιν τηρήσεως κανόνων και να αποφασίζεται κατά πόσο μπορούν να το διοργανώνουν.
Ο θεσμός δεν αξίζει τον χλευασμό σε καμία περίπτωση.
Ο σεβασμός και η τιμή θα έπρεπε να είναι η πρώτη προτεραιότητα. Η κ. Στέλλα Παζάλου είναι αρθρογράφος, συγγραφέας, λογοτέχνιδα.
