Γράφει ο Κώστας Βέργος *
Μάθαμε λοιπόν να αποστρέφουμε τα βλέμματά μας. Μάθαμε να μην αγκαλιαζόμαστε. Μάθαμε να βλέπουμε το σώμα του άλλου ως φορέα επικίνδυνων σωματιδίων. Ακόμη και το δικό μας σώμα το υποπτευόμαστε ως θανάσιμο εχθρό μας.
Δεν βλέπουμε πλέον χαμόγελα ζωντανά, αλλά μόνο παγωμένα στην οθόνη του υπολογιστή μας. Βλέπουμε σε ένα πάρκο, πίσω από ένα δέντρο, ένα νέο και μια νέα να φιλιούνται στο στόμα παθιασμένα και τους αντιμετωπίζουμε ως εχθρούς του έθνους. [Σε πόλη της Θεσσαλίας, ζηλωτές αστυνομικοί τούς επέβαλαν βαρύ πρόστιμο (300 Χ 2 = 600 ευρώ για ένα φιλί!).]
Ξέρουμε ότι η ζωή σε τέσσερις τοίχους δεν είναι η λύση. Καταλαβαίνουμε ότι και η ζωή έξω από τους τέσσερις τοίχους δεν είναι λύση. Καταργήσαμε οικειοθελώς αστικά και πολιτικά δικαιώματα και αναγνωρίσαμε, επίσης οικειοθελώς, έκτακτες εξουσίες σε μη προβλεπόμενα από το Σύνταγμα όργανα. Φοβόμαστε ότι δεν υπάρχει λύση σε αυτή την περιπέτεια. Οι ειδικοί διχάζονται ως προς τις συστάσεις και, ακόμη περισσότερο, ως προς τις προβλέψεις.
Παρακολουθούμε με τρόμο την υφεσιακή πορεία της οικονομίας και την αυξανόμενη αγωνία επιβίωσης των ιδιωτικώς εργαζομένων και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών. Παρατηρούμε την απογοήτευση των νέων ως ανέργων αλλά και ως πλήρως αδρανοποιημένων υπάρξεων. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχισθεί για πολύ χωρίς βαριές συνέπειες για τα σώματα και τις ψυχές των ανθρώπων.
Σε αυτές τις συνθήκες, οι πολιτικοί προσπαθούν να δείξουν το σοβαρό τους πρόσωπο. Κάποτε τα καταφέρνουν, αυξάνοντας τις δημόσιες δαπάνες για την υγεία και οργανώνοντας γενικό εμβολιαστικό πρόγραμμα. Κάποτε δεν τα καταφέρνουν, μη αυξάνοντας τις δημόσιες δαπάνες για την παιδεία και τις μεταφορές και μη καθιερώνοντας εγκαίρως και οργανωμένα τα μαζικά τεστ. Κάποτε, πάλι, προκαλούν το κοινό αίσθημα εισάγοντας μη αναγκαίους για την εποχή νόμους (πχ Παιδείας), πυροδοτώντας αντιδράσεις που, εκτάκτως και βιαίως, καταστέλλονται. Ανεύθυνα υπονομεύουν έτσι τα θεμέλια της επιβαλλόμενης σήμερα κοινωνικής ειρήνης και ελαχιστοποίησης των αφορμών κοινωνικής έντασης.
«Μα θα σταματήσουμε να νομοθετούμε;» ρωτούν δήθεν αφελώς οι κυβερνητικοί. Απαντώ: Βεβαίως! Θα νομοθετείτε μόνον τα αναγκαία και τα έχοντα σχέση με το ξεπέρασμα αυτού του κάβου. Όλοι μας έχουμε κάνει ένα βήμα πίσω. Μετά θα έχετε όλο τον χρόνο ξανά να πολιτευθείτε και να αντιπολιτευθείτε με τον τρόπο που μόνον εσείς γνωρίζετε.
Για την ώρα, σοβαρευθείτε και συναισθανθείτε τι συμβαίνει γύρω σας. Και στηρίξετε άμεσα την οικονομία με επεκτατική δημοσιονομική και χρηματοπιστωτική πολιτική όχι προς τους έχοντες αλλά προς τους μη έχοντες.
Υστ.1: «Μα δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα!», φωνάζουν οι οπαδοί του δόγματος «η-αγορά-θα-τα-λύσει-όλα». Απαντώ: Το πρόγραμμα 2 τρισ. δολαρίων, που εξήγγειλε την 31η Μαρτίου ο Μπάιντεν, λεφτόδεντρο της Fed είναι (όπως και το αντίστοιχο πρόγραμμα 1 τρισ. του Ομπάμα, το 2009, για να ξεπερασθεί η τότε κρίση). Κλασική πολιτική οικονομία. (Όταν ξανα-θερμανθεί η οικονομία δεν ξεχνάμε να ανεβάσουμε τα επιτόκια και να μαζέψουμε το πληθωριστικό χρήμα.)
Υστ.2: Η πανδημία μάς επανέφερε(;) στα συγκαλά μας. Ναι, χρειαζόμαστε ισχυρό δημόσιο σύστημα υγείας. Επίσης, ναι, χρειαζόμαστε την διεθνή συνεργασία σε όλα τα επίπεδα. Και, ναι, δεν είμαστε άτρωτοι και απρόσβλητοι όπως προ πανδημίας νομίζαμε. (Και δεν φταίει το σώμα μας γι αυτό!).
- Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην ιστοσελίδα https://enimerosi.com/
