Απόψεις: Φίλε Πέτρο, καλό ταξίδι…

Γράφει ο Δρ. Χαράλαμπος Βασιλειάδης

Φίλε Πέτρο, σου εύχομαι καλές εργασίες και απαρτία στις γενικές συνελεύσεις των αγγέλων που θα συγκαλείς…

Φίλε Πέτρο, σού εύχομαι εθνικό παλμό και παλλαϊκή συμμετοχή στις εθνικές παρελάσεις στις λεωφόρους των αγγέλων που θα διοργανώνεις…

Το παρόν κείμενο το συνέταξα προ καιρού. Ωστόσο, η διχαστική κατάσταση που επικρατεί (ακόμη) στην Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης με απέτρεπε να το δημοσιοποιήσω. Δεν ήθελα, πιθανόν να το εκλάβουν κάποιοι ως … λάδι στη φωτιά. Τώρα, τα «θέλω» και τα «δεν θέλω» ανατρέπονται από το «πρέπει». Θεωρώ καθήκον μου να αποχαιρετίσω τον Πέτρο Γαλάτουλα με την παρούσα ανάρτηση…

Ο Πέτρος…

Ο Πέτρος αφιέρωσε δεκαετίες προσφέροντας ακατάπαυστα στην Ομογένεια μέσα από την Ομοσπονδία και άλλους φορείς. Υπήρξε δε και πρόεδρος της Ομοσπονδίας την τετραετία 2014-2018. Πάντα με παρρησία και χωρίς «ευγενικές» περιστροφές εξέφραζε την άποψη του, στήριζε τα πιστεύω του. Ενίοτε, ο λόγος του ήταν απρόβλεπτα αιχμηρός, σπαθάτος. Για τον Πέτρο οι μόνοι κανόνες πολιτικής ορθότητας ήταν η ειλικρίνεια και η αμεσότητα. Κατά καιρούς βρεθήκαμε σε αντίπερα όχθες. Ειδικά κατά την διοργάνωση τού σημαντικού συνεδρίου «Ο Ελληνισμός της Αμερικής τον 21ο Αιώνα» το 2007. Επίσης, λόγω τής αντιδικίας του με τον αείμνηστο Δημήτρη Δημητρίου (γνωστό ως JJ) τον οποίο εκτιμούσα ιδιαίτερα και είχαμε φιλικές σχέσεις. Σε όλες όμως τις αντιθέσεις μου με τον Πέτρο υπήρχε αμοιβαίος σεβασμός και ποτέ δεν αντιμετώπισε ο ένας τον άλλο με καμιά εχθρότητα. Αντίθετα, μέσα από τις κοινά αποδεκτές απόψεις μας και εποικοδομητικό διάλογο, προσπαθούσαμε (και τα καταφέρναμε) να συνθέτουμε κάτι αμοιβαία αποδεκτό και εφικτό χωρίς να παρεκκλίνουμε από τις αρχές και τα πιστεύω που υπηρετούσε ο καθένας.

Ο Πέτρος ήταν αγωνιστής μέχρι αυτοθυσίας. Γνώριζε ότι αυτή η παθιασμένη ενασχόληση του με την Ομοσπονδία (ευεργετική μα και μοιραία ταύτιση, θα την αποκαλούσα) ήταν σαράκι για τον ίδιο. Και όμως… Αγωνίστηκε για όλα τα εθνικά ζητήματα, με πιο πρόσφατο αυτό τής Μακεδονίας. Πιστός, πατριώτης, αγωνιστής για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, για την Ορθοδοξία και την Εκκλησία μας, για την Ομογένεια, για τη Χίο του. Συλλυπούμαι την αγαπημένη οικογένεια του και εύχομαι όλοι μας –οικογένεια και Ομογένεια- να τον θυμόμαστε με αγάπη και να τιμούμε τη μνήμη του με σεβασμό.

Μετά τη σύντομη εισαγωγή συνεχίζω με το κείμενο που το αφιερώνω στη μνήμη του. Είμαι βέβαιος ότι σε κάποια σημεία θα είχε αντιρρήσεις και θα με καλούσε τηλεφωνικά και, προσκαλώντας με για ένα καφέ, θα μου έλεγε με τη χαρακτηριστική βραχνή φωνή του: «Έλα Χαράλαμπε μου, τι κάνεις…» συνεχίζοντας με τα σχόλια του. Αυτή τη φορά, αλλά και κάθε άλλη φορά πλέον, τα σχόλια του θα μου λείψουν…

Φίλε Πέτρο, σου εύχομαι καλές εργασίες και απαρτία στις γενικές συνελεύσεις των αγγέλων που θα συγκαλείς…

Φίλε Πέτρο, σού εύχομαι εθνικό παλμό και παλλαϊκή συμμετοχή στις εθνικές παρελάσεις στις λεωφόρους των αγγέλων που θα διοργανώνεις…

Φίλε Πέτρο, εκεί δεν θα χρειαστεί να διοργανώνεις συλλαλητήρια. Στον αέναο πνευματικό κόσμο το δίκιο και η ασφάλεια είναι επιβεβλημένα, είναι καθιερωμένα. Άρα δεν υπάρχουν μήτε αδικημένοι ούτε εκτιθέμενοι σε κίνδυνο ώστε να χρειαστεί να “απαιτήσουν” δικαιοσύνη ή προστασία και ασφάλεια. Εδώ όμως, στη γη, οι εισβολείς και οι βιαστές, οι πειρατές και οι σφετεριστές, περισσεύουν … διαρκώς αυξάνονται και όλο και περισσότερο αποθρασύνονται…

Φίλε Πέτρο, καλό ταξίδι…

Η (αυτο)κριτική μου…

Είναι η στιγμή (αυθαίρετα χρονικά προσδιορισμένη) τής αυτοκριτικής μου. Θα σταθώ σε ένα από τα πολλά αμάρτημα μου με την ευχή (και την προσδοκία συνάμα) ότι κάποιοι (εύχομαι πολλοί) ομογενειακοί ηγέτες θα ταυτιστούν μαζί μου ώστε να αναλογιστούμε το βάρος των ευθυνών μας (και εγώ συνυπεύθυνος νοιώθω), το δυσβάσταχτο κενό της … διχαστικής απουσίας μας.

Η παλιγγενεσία…

Πέρσι ήταν η 200η επέτειος της εθνικής μας παλιγγενεσίας με την έναρξη του απελευθερωτικού μας αγώνα κατά των Οθωμανών. Έπρεπε να τιμήσουμε τους ήρωες μας. Έπρεπε να διαλαλήσουμε το πάθος μας για ελευθερία. Να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας στον Φιλελληνισμό. Έπρεπε. Το χρειαζόταν η πατρίδα μας. Το χρειαζόταν ο Ελληνισμός. Ωστόσο, η οργανωμένη Ομογένεια απουσίασε. Η οργανωμένη Ομογένεια σώπασε…

Η πανδημική κρίση…

Βιώσαμε (και βιώνουμε ακόμη εν μέρει) μια πρωτόγνωρη οικουμενική κρίση πανδημίας. Η Ομογένεια μας υπέφερε και «συμμετείχε» με πολλά θύματα. Η Ομογένεια μας χρειάστηκε στήριξη. Η πολιτεία πρόσφερε σε πολίτες, φορείς και εταιρίες δωρεάν πακέτα στήριξης. Ωστόσο, δεν βρέθηκε κανένας ομογενειακός φορέας να ενημερώσει, να συντονίσει, να βοηθήσει ουσιαστικά … την Ομογένεια. Υπήρξε γενναιόδωρη (έως και σπάταλη) παροχή επιδομάτων από το ομοσπονδιακό κράτος. Ωστόσο, η οργανωμένη Ομογένεια απουσίασε και απουσιάζει. Η οργανωμένη Ομογένεια σώπασε και σιωπά…

Ο πόλεμος…

Βιώνουμε ολέθριες πολεμικές συρράξεις. Χιλιάδες οι νεκροί, τα ορφανά, οι χήρες. Δεκάδες χιλιάδες οι πρόσφυγες. Εκατοντάδες χιλιάδες οι πολιορκημένοι. Εκατομμύρια, όλοι εμείς που παρακολουθούμε την βαρβαρότητα ενός ακόμη πολέμου. Κάποιων -από τα θύματα ή τους επιβιώσαντες της καταστροφής της Μαριουπόλης και της Ουκρανίας εν γένει- οι παππούδες επέζησαν των εκκαθαρίσεων του Κεμάλ. Κάποιων εξ αυτών οι πατεράδες επέζησαν των εκτοπίσεων του Στάλιν. Οι ίδιοι σκοτώνονται ή επιζούν των βομβαρδισμών “ειρήνης” του Πούτιν. Τα παιδιά αυτών σε ποιο δίκαιο θα πιστεύουν; Ποιες αρχές θα αμύνονται; Ποια ιδανικά θα υπηρετούν; Η οικουμένη σείεται από τον φόβο χρήσης πυρηνικού οπλισμού, από μια παγκόσμια σύρραξη που θα σημάνει το τέλος τής ανθρώπινης ύπαρξη σε τούτο τον ευλογημένο πλανήτη. Ωστόσο, η οργανωμένη Ομογένεια απουσιάζει. Η οργανωμένη Ομογένεια σιωπά…

Η καταστροφή…

Φέτος είναι η 100η επέτειος από την ολοκληρωτική καταστροφή του Ελληνισμού της Ανατολίας του 1922. Το προοίμιο μιας εθνικής ταφόπλακας με τον περίτρανο τίτλο «Συνθήκη της Λοζάνης»* που υπογράφηκε ένα χρόνο μετά από την καταστροφή. Πριν 100 χρόνια, η Ελλάς ανανέωσε το έμψυχο υλικό της με εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες πρόσφυγες που ξεριζώθηκαν από τα πατρογονικές τους εστίες, από κοιτίδες Ελληνισμού και Ορθοδοξίας. Πρέπει να διαλαλήσουμε το πάθος μας για ειρήνη και ασφάλεια, για ευημερία και προοπτική των λαών. Για πάταξη κάθε γενοκτόνας πρακτικής, ακόμη και διάθεσης για κάτι τέτοιο. Για εξάλειψη κάθε προσφυγογέννας εστίας, κάθε μορφής εθνικών εκκαθαρίσεων. Να απαιτήσουμε ιστορική και εθνική δικαίωση. Το χρειάζεται ο προσφυγικός Ελληνισμός, ο Ελληνισμός εν γένει, αλλά και η Διεθνής Κοινότητα. Ωστόσο, η οργανωμένη Ομογένεια (προς το παρόν τουλάχιστον) απουσιάζει. Η οργανωμένη Ομογένεια σιωπά…

Η διχόνοια…

Σταθήκαμε και στεκόμαστε μικροί και λίγοι στο εθνικό και πατριωτικό μας χρέος … ως τάμα το εκλαμβάνω. Αφήσαμε τη δολερή διχόνοια να επικρατήσει, να μας διαφεντεύει. Ο καθένας μας άρπαξε από ένα σκήπτρο με ωραία θωριά και ξεπέσαμε ηθικά. Επιτρέψαμε ρηχά άλλοθι να μας βυθίσουν. Και όταν βέβαια μισούμαστε μεταξύ μας, δεν μας πρέπει λευτεριά.

Έχουμε πορωθεί. Έχουμε απογειωθεί … με το εφαλτήριο της αλαζονείας μας. Έχουμε προσγειωθεί … στο βούρκο της εγωπάθειας μας. Πρόκειται για συλλογική αλλοφροσύνη; Είμαστε άθλιοι, τρισάθλιοι και “πανάξιοι” χλευασμού;

Δεν περιμένω με λόγια να αλλάξει κάτι. Για ευκαιριακή «εξομολόγηση» μου το κάνω. Για ελαχίστη «αυτοκάθαρση» μου. Η διχόνοια δεν ξεριζώνεται εύκολα. Έχει γονιδιακές καταβολές. Η κυρά-Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή καθενός χαμογελάει, πάρ’ το, λέγοντας, και συ. Και το σκήπτρο που μας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά μα μη το πιάσουμε γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά. Και όμως το πιάσαμε. Έτσι διχάστηκε και η Ομογένεια μας. Και έτσι τιμούμε (δηλαδή δεν τιμούμε) και την 100η επέτειο από τη μικρασιατική καταστροφή που προήλθε από εθνική διχόνοια. Διχόνοια τότε, διχόνοια τώρα, διχόνοια πάντα. Το χτικιό της ελληνικής ψυχής, το σαράκι του ελληνικού πνεύματος, το μαράζι της ελληνικής προόδου.

Η λύση…

Και όμως, ταπεινά φρονώ, υπάρχει λύση που περιέχεται σε μια φράση. … Να επικρατήσει διάθεση σύμπνοιας για σύμπραξη υπερβατικής πρακτικής. Όποιος το εμπεδώσει και μυηθεί σε αυτή την προσέγγιση θα γίνει αρωγός της λύσης. Αντίθετα, εμείς διαχρονικά εφαρμόζουμε παραβατικές συμπεριφορές με διάθεση εγωιστικής επικράτησης. Δηλαδή γινόμαστε μέρος του προβλήματος, καταλύτες της διάλυσης. Ωστόσο προσδοκώ ενδόμυχα ότι ίσως κάποιοι ομογενειακοί ταγοί θα εναποθέσουν το σκήπτρο τους στα αζήτητα της περιφρόσυνης και με σωφροσύνη θα επαναπροσδιορίσουν τις προτεραιότητες τους. Είναι εφικτό. Δεν αναφέρομαι βέβαια στους (όποιους) λιγοστούς αμετανόητους φίλαρχους φυλάρχους… Αναφέρομαι στη μεγάλη πλειοψηφία των Ομογενών μας -επιφανών και μη- που αφιερώνουν ανεξάντλητο χρόνο και προσφέρουν ακόμη και από το υστέρημα τους (όχι απλά από το περίσσεμα τους) για την Ομογένεια και τον Ελληνισμό, για την Ελλάδα και την Ορθοδοξία μας, και βέβαια για τις ΗΠΑ και τις υψηλές αρχές που πρεσβεύουν.

Οι συνέπειες…

Αν δεν συνετιστούμε, φοβάμαι ότι η Ομογένεια θα σταθεί μπροστά μας, θα μας γυρίσει τη πλάτη … τη στιγμή που ο μόνος και πραγματικός εχθρός μας καραδοκεί. Εμείς, όσο και αν διαφέρουν οι απόψεις μας, δεν είμαστε εχθροί. Στη χειρότερη περίπτωση … αντίπαλοι είμαστε. Οι εχθροί μας, βαφτισμένοι ως “φίλοι” και “σύμμαχοι”, είναι γνωστοί, είναι αλλοεθνείς και αλλόθρησκοι, είναι πειρατές της ειρήνης και της ασφάλειας, της προόδου και την ευημερίας και σφετεριστές της πατρίδας μας. Αυτό τον εχθρό πρέπει να αντιμετωπίσουμε καίρια και έγκαιρα, με αυτογνωσία και επαγρύπνηση και πάνω από όλα μονιασμένοι, με σύμπνοια.

……………………

*Η Συνθήκη…

Το Άρθρο 59 της Συνθήκης της Λοζάνης, πραγματικά με ματώνει. Με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς η Ρωμιοσύνη της Θράκης, της Ιωνίας, του Πόντου της Καππαδοκίας, κ.ο.κ. από γενοκτόνες πρακτικές των Οθωμανών, των Νεοτούρκων και των Κεμαλιστών, με νεκρούς σε πορείες θανάτου, σε ρέματα και μονοπάτια, σε τάγματα εργασίας και εξορίες … οι υπογράφοντες (μεταξύ αυτών και η Ελλάς) στιγμάτισαν μόνο τις υλικές καταστροφές που προξένησε η παρουσία του ελληνικού στρατού στην περιοχή της Ιωνίας-Σμύρνης και επέτρεψαν τον θύτη, τη γενοκτόνα Τουρκία, να εκφράσει τη γενναιοδωρία της προς τον «κακό» ελληνικό λαό δια παραίτησης της από κάθε δικαίωμα επανορθώσεων/αποζημιώσεων. Το εν λόγω άρθρο (Άρθρο 59) αναφέρει: 1.2.1.1 – Τμήμα Β’ – Διατάξεις Διάφοροι – Άρθρον 59: Η Ελλάς αναγνωρίζει την υποχρέωσιν αυτής όπως επανορθώση τας προξενηθείσας εν Ανατολία ζημίας εκ πράξεων του ελληνικού στρατού ή της ελληνικής διοικήσεως αντιθέτων προς τους νόμους του πολέμου. Εξ άλλου η Τουρκία, λαμβάνουσα υπ’ όψιν την οικονομικήν κατάστασιν της Ελλάδος, ως αύτη προκύπτει εκ της παρατάσεως του πολέμου και των συνεπειών αυτού, παραιτείται οριστικώς πάσης απαιτήσεως κατά της Ελληνικής Κυβερνήσεως περί επανορθώσεων.

……..

Βιογραφικό σημείωμα του Πέτρου καθώς και πληροφορίες για το προσκύνημα και την εξόδιο ακολουθία στις Anamniseis.net

https://www.anamniseis.net/tin-pempti-to-sterno-antio…/