Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου*
Ανθρώπινες σχέσεις, μπερδεμένη υπόθεση. Παλαιοτάτων ετών πρόβλημα στη ζωή των περισσότερων ανθρώπων. Ψέματα, απατηλές σκέψεις, προσποιητά λόγια, πράξεις, το κύριο χαρακτηριστικό μεταξύ μας. Πόσο κοστίζει άραγε η πραγματική μας εικόνα; Η αληθινή μας σκέψη; Η άποψή μας; Έχουμε τα κότσια να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων; Της ειλικρίνειας; Σας βαρέθηκα μωρέ όλους. Τα θέλετε όλα φτιαγμένα στα μέτρα σας. Προσποιητές φιλίες, απόψεις, απαντήσεις, θέσεις, στάση ζωής.
«Καλημέρα σας!». «Καλημέρα και σ’ εσάς!». Στη στρέψη ματιού το φάσκελο θριαμβεύει. Αν είναι και κεφαλονίτικο, εκεί να δεις αξία! Κολακείες. Ταπεινότης μηδέν. Καμουφλαρισμένα χαμόγελα κι ένα “άντε χ@σου” πλανάται στον αέρα. Ψευτιά για τόνωση του “Εγώ”. “Εγώ στα νιάτα μου έστυβα την πέτρα”. Την πέτρα, ναι… ή την πετούσα στο κεφάλι κάποιου, ώστε να προπορευτώ στο αύριο.
Σκυταλοδρομία εναντίον ασημαντότητας χαρακτήρων. Ο γρήγορος ρυθμός που αναγκαζόμαστε να ζήσουμε είναι αυτός που θάβει την αρετή και την ειλικρίνεια. Το κυνήγι της δόξας κουραστικό. Πλάνη σε όλο της το μεγαλείο. Η ρουφιανιά πάντα θριαμβεύει. Σας βρίσκει τις λύσεις σε δευτερόλεπτα. Μία μάσκα φορεμένη, κατσικωμένη στο πρόσωπό 365 μέρες το χρόνο.
Εντυπώσεις. Ωωω, ναι !! Πρέπει να τις κερδίσουμε οπωσδήποτε. Γιατί χωρίς αυτές οι μέρες μας δεν έχουν αξία. Πνευματικές αδυναμίες ωθούν τον άνθρωπο να ντρέπεται αν δεν δείξει ότι είναι μέρος σπουδαίο της κοινωνίας. Και το επακόλουθο δυστυχώς είναι η προσποίηση, η αλλαγή των φράσεων, των λέξεων, των εικόνων, η μεταφορά των γεγονότων με την έννοια που εξυπηρετεί το μέσα μας. Κάλπικες λίρες είμαστε.
Ο θαυμαστός κόσμος του καθενός. Δείξε μου πως κρατάς σωστά το ποτήρι… Έχει σημασία πιστεύεις; Αλλάζει η γεύση των κρασιών; Δείξε μου ότι συμπονάς το συνάνθρωπό σου, αφού κατά βάθος προσποιείσαι. Κουνάς το κεφάλι διχασμένος, με λύπη, δεχόμενος το κάθε συμβάν, συμπορευόμενος τάχα με το συνάνθρωπό σου. Κάνεις ότι συμπάσχεις, αλλά λίγα λεπτά μετά σε προδίδουν τα stories, τα highlights της εποχής και οι καταιγίδες από καρδούλες.
Ανθρώπινες σχέσεις. Η ζωή θα συνεχίζεται με την ίδια απορία. Όσοι δεν έχουμε την ντομπροσύνη να κοιτάμε τα προβλήματα στη ρίζα τους. Και οι ρίζες μεγαλώνουν όπως και τα δέντρα. Μα οι καρποί πάντα θα γίνονται, θα πέφτουν και θα γεννιούνται οι επόμενοι, και αξίες θα μειώνονται. Στο τέλος μένουμε με την απορία. Ανθρώπινες σχέσεις. Προσποίηση. Φαίνεσθαι.
- Η Ευαγγελία Αλιβιζάτου είναι συγγραφέας – ποιήτρια – αρθρογράφος
