ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. «Πάρτε την κάρτα και στείλτε μου την τέφρα» είπε προ δύο ετών ένας πελάτης στον ομογενή διευθυντή ενός Γραφείου Τελετών στη Νέα Υόρκη, στον οποίο ανέθεσε την αποτέφρωση ενός προσφιλούς του προσώπου.
Αν και γνώριζα ότι ο συνομιλητής μου ήταν ειλικρινής μαζί μου όταν μιλούσε για τις αλλαγές που συντελέστηκαν μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στη Νέα Υόρκη, εν τούτοις δυσκολεύτηκα να το πιστέψω. Μάλιστα το θεώρησα υπερβολή, διότι τουλάχιστον εμείς οι ομογενείς τηρούμε καλύτερα από πολλές άλλες εθνικές ομάδες που διαβιούν στις ΗΠΑ τα ήθη και τα έθιμα συμπεριλαμβανομένων και των νεκρικών εθίμων.
Συνομιλώντας προχθές με την κόρη ενός ομογενή που έχασε την μάχη με τον κορωνοϊό με πόνεσε η ψυχή μου και άθελά μου μου ήρθαν στη μνήμη τα προ δύο περίπου ετών λόγια του πολύπειρου διευθυντή γραφείου τελετών.
Η χαροκαμένη κόρη σε λιγότερο από δύο εβδομάδες είδε τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια της, διότι νόσησαν την ίδια περίπου χρονική στιγμή ο πατέρας, η μητέρα και ο θείος. Και οι τρεις εισήχθησαν στο νοσοκομείο. Ο πατέρας έχασε τη μάχη με τον κορωνοϊό, ο θείος νοσηλεύεται στην εντατική, ενώ η μητέρα είναι σε καραντίνα στο σπίτι και αναρρώνει σταδιακά.
Και σα να μην αρκούσαν όλα αυτά ο πρώτος διευθυντής που αποτάθηκε να του αναθέσει την διοργάνωση της κηδείας απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο να γίνει η κηδεία με ανοικτό φέρετρο. Μάλιστα ισχυρίστηκε ότι ήταν εντολή να τοποθετούνται οι σοροί σε μεταλλικά φέρετρα, προκειμένου να παρεμποδιστεί η εξάπλωση του κορωνοϊού.
Τελικά βρήκε ένα Γραφείο Τελετών το οποίο ανέλαβε να κάνει το βαλσάμωμα του πατέρα της και την τέλεση της κηδείας με ανοικτό φέρετρο.
Το δράμα της όμως δεν σταμάτησε εκεί. Λόγω των περιοριστικών μέτρων για την εξάπλωση του κορωνοϊού η κηδεία του πρόκειται να γίνει σε στενό οικογενειακό κύκλο, αλλά χωρίς τη μητέρα, η οποία είναι υποχρεωμένη να παραμείνει σε καραντίνα για τουλάχιστον 14 ημέρες.
Η εν λόγω περίπτωση, σήμερα πλέον δεν είναι η μόνη. Δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά τον κανόνα, διότι από την Δευτέρα όλα τα Γραφεία Τελετών άρχισαν να μην ανακοινώνουν ούτε την ημερομηνία τέλεσης της κηδείας και ούτε την εκκλησία. Το μόνο που ανακοινώνουν είναι το κοιμητήριο στο οποίο θα γίνει ο ενταφιασμός και ότι η κηδεία είναι ιδιωτική.
Όσο περνάει ο χρόνος άλλο τόσο πιο δύσκολα και πιο τραυματικά θα γίνονται τα πράγματα κυρίως σε ό,τι αφορά την τέλεση των νεκρικών εθίμων.
Στην πόλη της Νέας Υόρκη χθες πέθαναν από τον κορωνοϊό τόσοι άνθρωποι, όσο πεθαίνουν σε έναν μήνα. Εάν επαληθευτεί έστω και το πιο ευοίωνο μοντέλο – εκείνο που κάνει λόγω για εκατό περίπου χιλιάδες νεκρούς σε όλη την επικράτεια – δεν αποκλείεται σε μία, το πολύ σε δύο εβδομάδες, να εμφανιστούν και ελλείψεις σε φέρετρα και να υποχρεωθούν οι αρχές να διατάξουν την αποτέφρωση των νεκρών.
Η εποχή του κορωνοϊού
Η τριπολιτειακή περιοχή της Νέας Υόρκης βρίσκεται για δεύτερη φορά σε δύο δεκαετίες αντιμέτωπη με πρωτοφανείς τραγωδίες. Η πρώτη ήταν μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στη Νέα Υόρκη όπου θρηνήσαμε τρεις χιλιάδες πυροσβέστες, αστυνομικούς και άλλους συμπολίτες και η δεύτερη η πανδημία του κορωνοϊού, η οποία είναι τρισχειρότερη από την πρώτη.
Κι αυτό για δύο λόγους, ο πρώτος σχετίζεται με τη χρονική διάρκεια και ο δεύτερος με τις ανθρώπινες ψυχές που χάνονται και με την οικονομική καταστροφή.
Η τρομοκρατική επίθεση ήταν εν ριπή και τα αποτελέσματά της και οι συνέπειες ήταν ορατές από την επόμενη ημέρα, ενώ η επίθεση του κορωνοϊού είναι διαρκείας ξεκίνησε από την Κίνα και μεταδόθηκε σε όλον τον κόσμο, χωρίς μέχρι στιγμής κανείς να γνωρίζει με σαφήνεια πότε θα απαλλαγούμε από αυτόν τον φονικό ιό.
Και οι δύο τραγωδίες συνοδεύτηκαν από τον πόνο, τη θλίψη και τη δυστυχία. Αν και τα αίτια που προκάλεσαν αυτές τις τραγωδίες είναι εντελώς διαφορετικά, εν τούτοις και οι δύο είναι καταστροφικές.
Οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, στη Νέα Υόρκη, στο Πεντάγωνο και στο Σάνκσβιλ της Πενσιλβάνιας άλλαξαν την Αμερική και της έδωσαν το έναυσμα να δείξει την παντοδυναμία της, να θωρακίσει τη χώρα και να αποτρέψει κάθε πιθανή τρομοκρατική επίθεση.
Σήμερα όμως η Αμερική και κατ΄ επέκταση η οικουμένη βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν ύπουλο – αόρατο εχθρό, αλλά ουδείς προς το παρόν δεν μπορεί να υπολογίσει πότε η ανθρωπότητα θα υπερνικήσει τον κορωνοϊό.
Ακόμη κι αν δεν επαληθευτούν τα μοντέλα που προετοιμάζουν οι επιστήμονες τα πράγματα, τουλάχιστον για τον Απρίλιο, θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
Όσο περνάει ο χρόνος, αλλά τόσο θα αυξάνεται ο πόνος και η θλίψη, η αβεβαιότητα για το μέλλον. Η αβεβαιότητα από μόνη της είναι ικανή να προκαλέσει κατάθλιψη και άλλες ψυχασθένειες και να επιβαρύνει την κατάσταση της υγείας ακόμη και των ατόμων που θα επηρεαστούν από τον κορωνοϊό.
Ουδέν μονιμότερο
«Ουδέν μονιμότερου του προσωρινού», λέει ο λαός για να περιγράψει καταστάσεις όπως οι παρούσες. Ακόμη κι αν οι κυβερνήσεις αποφασίσουν σταδιακά να άρουν τα περιοριστικά μέτρα και να επαναφέρουν στους φυσιολογικούς ρυθμούς την οικονομία και την κοινωνική ζωή του τόπου, πολλά πράγματα και πολλές συνήθειες που αποκτούμε αυτούς τους μήνες που μένουμε σπίτι δεν αποκλείεται να αποκτήσουν μόνιμο χαρακτήρα.
Δεν αποκλείεται, λοιπόν, στο εξής να λέμε στην μετά του κορωνοϊού εποχή και να συγκρίνουμε τη νέα τάξη πραγμάτων που θα αναδυθεί επάνω στα συντρίμμια που θα αφήσει στο πέρασμά του ο κορωνοϊος με την προ κορωνοϊού εποχή.
