ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Απίθανο, μαγευτικό και διδακτικό είναι το φωτογραφικό αρχείο του Νεϋορκέζου Δημητρίου Ρέλλου. Μια πλοήγηση στον προσωπικό του ιστότοπο www.DimitriRellos.com αρκεί για να πείσει ακόμη και τον πιο δύσπιστο, ότι δεν πρόκειται για έναν ερασιτέχνη και φυσιολάτρη, αλλά για έναν μάγο του φωτογραφικού φακού. Μελετώντας προσεκτικά τις γαλαρίες διαπιστώνεις το πάθος του για την εξερεύνηση της φύσης, της χλωρίδας, της πανίδας, διαφόρων χωρών και πολιτισμών και για την απαθανάτιση των ευρημάτων της έρευνάς του.
Οι φωτογραφίες σε συνδυασμό με την σύντομη περιγραφή καθηλώνουν τον επισκέπτη του ιστότοπου και το πιο σημαντικό του παρέχουν την δυνατότητα να ταξιδέψει νοερά σε χώρες άγνωστες, σε πλαγιές, βουνοκορυφές, σε ερήμους, στους καταρράκτες, σε θάλασσες και σε παγετώνες.
Αν και έχει ταξιδέψει σε διάφορες χώρες του πλανήτη εν τούτοις την μερίδα του λέοντος κατέχουν τα στιγμιότυπα από τις συχνές επισκέψεις του στην ιδιαίτερή του πατρίδα, τα Καλάβρυτα και σε άλλες περιοχές της ηπειρωτικής και της νησιωτικής Ελλάδας.
Η υψηλή ποιότητα των φωτογραφιών που συνθέτουν τις προσωπικές του γκαλερί κέντρισαν το ενδιαφέρον της ιστοσελίδας “Η Ελλάδα εκ των έσω (Greece Within) η οποία φιλοξένησε πλειάδα φωτογραφιών.
Αναδημοσιεύουμε το άρθρο της ιστοσελίδας με τον τίτλο: Η καρδιά μου παραμένει πάντα στην Ελλάδα
Το www.greecewithin.com διαβάζεται από πολλούς Έλληνες της διασποράς, που αγαπούν με πάθος την Ελλάδα. Ένας από αυτούς είναι ο Δημήτρης Ρέλλος, που γεννήθηκε στην Κλειτορία Καλαβρύτων και μετανάστευσε πριν 43 χρόνια στη Νέα Υόρκη.
Εκεί σπούδασε Πληροφορική και εξελίχτηκε σε διευθυντή μεγάλων εταιρειών και ιδιοκτήτη συμβουλευτικής εταιρείας. Κάθε καλοκαίρι επισκέπτεται το χωριό του για να επανενωθεί με συγγενείς και παιδικούς φίλους. Σε πρόσφατη επικοινωνία μας διαπιστώσαμε ότι είναι λάτρης της φωτογραφίας και διατηρεί τον αξιόλογο ιστότοπο www.DimitriRellos.com. Του ζητήσαμε να μας στείλει μια σειρά από φωτογραφίες που τράβηξε σε ταξίδια του στην Ελλάδα, συνοδεύοντας την κάθε φωτογραφία με μια λεζάντα που περιγράφει τα συναισθήματά του όταν την τράβαγε. Το αποτέλεσμα είναι συγκινητικό.
Η Μονεμβασιά με μάγεψε με τα καλντερίμια και τη διατηρητέα αρχιτεκτονική της. Χαίρομαι που ο χρόνος δεν έχει αλλοιώσει αυτόν τον ξεχωριστό και μοναδικό τόπο. Εκεί γεννήθηκε ο Γιάννης Ρίτσος και εκεί εμπνεύστηκε τα ποιητικά του αριστουργήματα.
Ήταν τόσο μαγευτικό το ηλιοβασίλεμα στο Σούνιο, που παρότι κουβαλούσα τα φωτογραφικά μου σύνεργα, τα χρώματα του ορίζοντα με μάγεψαν τόσο που λίγο έλειψε να ξεχάσω να βγάλω φωτογραφία.
Κοιτούσα μια βάρκα στο λιμάνι του Ναυπλίου λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα. Οι αντανακλάσεις επάνω στο νερό δημιουργούσαν ένα ονειρικό θέαμα. Έμεινα στο ίδιο σημείο για αρκετή ώρα παρακολουθώντας το φως να παίζει με τη βάρκα και το νερό, καθώς ο ήλιος χαμήλωνε στον ορίζοντα. Πέρασε μισή ώρα μέχρι να τραβήξω τη φωτογραφία.
Στο λιμάνι του Γυθείου αντίκρισα χταπόδια απλωμένα σε σχοινί. Δεν είχα ξαναδεί τέτοια εικόνα και τη φωτογράφισα για να τη δείξω στον μικρό μου γιο, ο οποίος από τότε, όταν πηγαίνουμε σε ελληνικό εστιατόριο της Νέας Υόρκης, παραγγέλνει πάντα χταπόδι.
Κεραμοσκεπές στη Μονεμβασιά με φόντο το γαλήνιο και απέραντο γαλάζιο του πελάγους και του ουρανού.
Μια παραδοσιακή ταβέρνα σε έναν πεζόδρομο στην παλιά πόλη του Ναυπλίου λίγο πριν σκοτεινιάσει. Το πέτρινο κτήριο, η επιγραφή που μοιάζει με πίνακα λαϊκής ζωγραφικής, τα παλαιά τραπεζάκια, το πλακόστρωτο του δρόμου, με έκαναν να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να ξαναζήσω αναμνήσεις περασμένων εποχών.
Μια ατέλειωτη σειρά από άδειες ξαπλώστρες σε μια παραλία των Σπετσών. Αυτή η φωτογραφία μού μεταδίδει ηρεμία. Μετά τη δύση του ήλιου οι ξαπλώστρες μένουν άδειες και μόνες, σαν να έχουν την ανάγκη να ξεκουραστούν κι αυτές.
Στον οδοντωτό σιδηρόδρομο από τα Καλάβρυτα προς το Διακοπτό μου επέτρεψαν να καθίσω μπροστά, δίπλα στον οδηγό, για να φωτογραφίσω τη μαγευτική ορεινή διαδρομή. Στο τρενάκι της επιστροφής δεν είχα την ίδια τύχη. Οι φωτογραφικές ευκαιρίες σπάνια εμφανίζονται, γι’ αυτό πρέπει να τις αξιοποιούμε όταν παρουσιάζονται.
Η Κλειτορία της επαρχίας Καλαβρύτων, όπως φαίνεται από το μπαλκόνι του σπιτιού που γεννήθηκα. Εδώ έζησα μέχρι τα 16 χρόνια μου, πριν μεταναστεύσουμε οικογενειακώς στη Νέα Υόρκη το 1974. Εκείνες τις μνήμες δεν μπορεί ούτε η απόσταση ούτε το πέρασμα του χρόνου να τις σβήσει. Εδώ επιστρέφω κάθε καλοκαίρι για το αυγουστιάτικο αντάμωμα με συγγενείς και παιδικούς φίλους.
Η θέα από το όρος “Νησί”, δίπλα από τον Χελμό, σε υψόμετρο 2.050 μέτρων, κόβει την ανάσα. Αυτή την κορυφή έβλεπα από την Κλειτορία όταν ήμουν παιδί.
Φέτος το καλοκαίρι με τρεις φίλους και μετά από δύσκολη ανάβαση 8 ωρών φτάσαμε στην κορυφή Αϊ Ηλίας του Χελμού σε υψόμετρο 2.280 μέτρων. Τις βουνοκορφές που περιβάλλουν το χωριό μου όσο ζω και αντέχω θα τις ανεβαίνω, γιατί αποτελούν πηγή αισιοδοξίας για μένα.
Δεν υπάρχει Έλληνας ή ξένος επισκέπτης της Αθήνας που δεν έχει θαυμάσει τους Εύζωνες της Προεδρικής Φρουράς στην πλατεία Συντάγματος. Σε μαγεύει όχι μόνο ο τέλειος συγχρονισμός τους, αλλά και η απόλυτη ακινησία τους. Αυτό που κάνουν δείχνει εντατική εξάσκηση, αυτοσυγκέντρωση και αφοσίωση στην Πατρίδα.
Ο Σύλλογος των Καλαβρυτινών με το Λάβαρο του 1821 είναι το πρώτο τάγμα που παρελαύνει κάθε χρόνο στην παρέλαση της Ομογένειας στην 5η λεωφόρο της Νέας Υόρκης. Ελληνόπουλα δεύτερης και τρίτης γενιάς φορούν εθνικές ενδυμασίες και κρατούν με υπερηφάνεια την Ελληνική Σημαία, τιμώντας τους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης και τις βαθιές πολιτισμικές τους ρίζες.
Ο δρόμος της επιστροφής από Ελλάδα προς Αμερική είναι κάθε χρόνο συναισθηματικά φορτισμένος. Παρότι το τοπίο που βλέπω από το παράθυρο του αεροπλάνου με τις χιονισμένες Ελβετικές Άλπεις είναι μαγευτικό, οι σκέψεις μου γυρίζουν σε αγαπημένα πρόσωπα που άφησα πίσω για μια ακόμη φορά. Εκεί μέσα στο αεροπλάνο αρχίζω εκ νέου την αντίστροφη μέτρηση μέχρι την επόμενη επανένωση μαζί τους. Είναι δύσκολο να έχει κανείς δύο πατρίδες. Η καρδιά μου παραμένει πάντα στην Ελλάδα.
Δημήτρης Ρέλλος
