ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Απίστευτη με όλη την σημασία της λέξεως είναι η θλίψη και η οδύνη που προκάλεσε στην ομογένεια ο πρόωρος και απροσδόκητος θάνατος του ευπατρίδη, του αγωνιστή και του εξαίρετου οικογενειάρχη Στέλιου Στρουμπάκη.
Το πρόγευμα της Δευτέρας, 12 Φεβρουαρίου 2024, ο Στέλιος έφυγε πρόωρα από τον μάταιο ετούτο κόσμο σε ηλικία 71 ετών. Η είδηση μεταδόθηκε σε κλάσματα δευτερολέπτου στις ελληνοκρατούμενες περιοχές της Νέας Υόρκης, αλλά και στην πολυαγαπημένη του Καβάλα και στην μυροβόλο Χίο, από όπου έλκυε την καταγωγή του. Έκτοτε το τηλέφωνο της οικογένειας δεν σίγησε ούτε λεπτό, διότι κάθε ένας είχε κάτι διαφορετικό να αναφέρει για την προσφορά του αειμνήστου στην οργανωμένη ομογένεια, αλλά και στην ιδιαίτερή του πατρίδα, το φιλότιμο, την φιλαλληλία και την γενναιοδωρία του.
Οι συγγενείς και οι φίλοι το απόγευμα της Πέμπτης, 15ης Φεβρουαρίου 2024 από τις 4.00 μέχρι τις 8.00 μ.μ. θα συγκεντρωθούν στο Γραφείο Τελετών Αντωνόπουλος στην διεύθυνση, 38-08 Ditmars Blvd, Astoria, N.Y., 11105 για να προσκυνήσουν το σκήνωμά του και για να εκφράσουν τα ειλικρινή και εγκάρδια συλλυπητήρια στους οικείους του.
Το πρωί της Παρασκευής, 16ης Φεβρουαρίου 2024, θα συγκεντρωθούν στον ιερό ναό των Αγίων Αικατερίνης και Γεωργίου στην διεύθυνση 22-30 33rd St, Astoria, N.Y., 11105, για να παρακολουθήσουν την Εξόδιο Ακολουθία και για να απευθύνουν τον ύστατο χαιρετισμό.
Ο θάνατός του καταλυπεί την σύζυγό του Σοφία Στρουμπάκη, τον μονάκριβο γιο του Γιάννη και την σύζυγό του Λίζα, τον εγγονό του Στέλιο Στρουμπάκη, τα αδέλφια Νίκο, και Νίτσα Στρουμπάκη, Κωνσταντίνο και Μαρία Στρουμπάκη, τους κουνιάδους Βασιλική και Λάζαρο Τσιρικτσή, Ιάκωβο και Δέσποινα Σπανίδη, τα ανίψια, τα ξαδέλφια και τους λοιπούς συγγενείς και φίλους εδώ και στην Ελλάδα.
Από την Αθήνα στο αμερικανικό όνειρο
Ο Στέλιος Στρουμπάκης γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 1952 στην Κωνσταντινούπολη, αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Το 1975 ήρθε για σπουδές στη Νέα Υόρκη όπου έγινε δεκτός στο New York University- Polytechnic School of Engineering.
Αποφοίτησε με άριστα και προσελήφθη στην Con Edison, όπου εργάστηκε για 38 συναπτά έτη ως Senior Electrical Engineer μέχρι και την συνταξιοδότησή του.
Από τις πρώτες ημέρες που ήρθε στην Αμερική συνδέθηκε με το φοιτητικό κίνημα και με τους αγώνες της ομογένειας για την επίλυση του Κυπριακού και των υπολοίπων εθνικών θεμάτων. Την περίοδο εκείνη γνώρισε την εκλεκτή της καρδιάς του την Σοφία το γένος Ταβουτζίδου που σπούδαζε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Hunter College.
Το Νοέμβριο του 1976 παντρεύτηκαν και τήρησαν όσο ελάχιστοι τον όρκο της αιώνιας αγάπης.
Το ζεύγος έφερε στον κόσμο έναν γιο, τον Γιάννη και ο Θεός τους αξίωσε να τον δουν να ανεβαίνει τα σκαλιά της Εκκλησίας τόσο για τον Χορό του Ησαΐα με την Λίζα, όσο και για την βάπτιση του εγγονού τους Στέλιου.
Αν και ο Στέλιος και η Σοφία Στρουμπάκη είχαν αξιοθαύμαστες σταδιοδρομίες, ως ηλεκτρολόγος μηχανικός και ως αντιπρόεδρος της Ατλάντικ Μπανκ, αντίστοιχα, εν τούτοις ασχολήθηκαν όσο ελάχιστοι με τα κοινά.
Ο Στέλιος ήταν χαμηλών τόνων και γενικότερα άνθρωπος των έργων και κατάφερε να δώσει την δυνατότητα σε δεκάδες παιδιά της ομογένειας να βρουν δουλειά στην Con Edison. Εξ άλλου ο αείμνηστος ήταν και ο ιδρυτής και πρόεδρος του Con Edison Greek Club».
Ανεκτίμητη ήταν η προσφορά του αειμνήστου στον Σύλλογο Αθηναίων, όπου στις πρόσφατες εκλογές εκλέχτηκε βοηθός γραμματέας.
Ανεκτίμητη ήταν η προσφορά του αειμνήστου στον Σύλλογο Αθηναίων, όπου στις πρόσφατες εκλογές εκλέχτηκε βοηθός ταμίας, καθώς επίσης στην Παμμακεδονική Ένωση Αμερικής.
Εξίσου σημαντική είναι η προσφορά του αειμνήστου και της συζύγου του Σοφίας στην παρέλαση της Νέας Υόρκης και γενικότερα στις εκδηλώσεις που διοργανώνει η ομογένεια στο πλαίσιο του Μήνα Ελληνικής Κληρονομιάς.
Με δική του πρωτοβουλία το εμβληματικό κτίριο της Con Edison στο Μανχάταν ανήμερα της 25ης Μαρτίου φωταγωγείται με τα ελληνικά χρώματα.
Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματά του είναι και το γεγονός ότι ο γιος τους Γιάννης παράλληλα με την επαγγελματική του σταδιοδρομία ως στέλεχος της Alma Bank, της μοναδικής ομογενειακής τράπεζας, ασχολήθηκε με τα κοινά και εφέτος είναι συμπρόεδρος της Επιτροπής Παρελάσεως της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης.
Οι προαναφερόμενοι Σύλλογοι και η Παμμακεδονική Ένωση Αμερικής που ευεργετήθηκαν από την προσφορά και την γενναιοδωρία του εξέδωσαν ψηφίσματα μέσω των οποίων εξαίρουν την προσφορά του αειμνήστου.
Οι «Αναμνήσεις» εκφράζουν τα ειλικρινή και εγκάρδια συλλυπητήρια στην οικογένειά του. Αιωνία του η μνήμη.
Σιγά σιγά η ομογένεια γίνεται φτωχότερη
από πραγματικούς Έλληνες ….
Καλό σου ταξίδι αγαπητέ Στέλιο στην
γειτονιά των Αγγέλων.
Η διαδρομή σου είναι η κληρονομιά
που αφήνεις πίσω σου στην οικογένειά
σου και στους φίλους σου.
Ας είναι αιωνία η μνήμη σου.
Ενας ακόμη “πυλώνας” της ομογένειας “έφυγε”. Δυστυχώς πρόωρα. Πολύ πρόωρα καί άδικα αφήνωντας ένα δυσαναπλήρωτο κενό που η ομογένεια καλείται να καλήψει.
Είχα την τύχη καί την τιμή να γνωρίσω τον σπουδαίο αυτόν άνθρωπο, τον Στέλιο Στρουμπάκη, μέσα από κοινούς κοινωνικούς, ομογενειακούς, πολιτιστικούς καί ιδεολογικούς προσανατολισμούς καί αγώνες. ‘Ολα αυτά μας οδήγησαν καί σε μία ειλικρηνή, αμοιβαία φιλική σχέση. Μάλιστα συμπτωματικά ήρθαμε την ίδια χρονιά σε αυτή εδώ την χώρα (1975) με διαφορά κάποιων εβδομάδων καί γιά τόν ίδιο σκοπό (σπουδές). Μάλιστα ήταν συμφοιτητής με τον αδελφό μου στό Polytechnic Institute of New York (μέρος τού NYU πλέον) School of electrical engineering, στο downtown Brooklyn. Εγώ, πολύ κοντά εκεί , περίπου ένα καί κάτι μίλι μακριά, στο Pratt Institute, School of Architecture. Η μοίρα το έφερε να συνταντηθούμε αρκετά χρόνια μετά, μία συνάντηση καί μία φιλία που γαλουχήθηκε κυρίως σε συναντήσεις καί εκδηλώσεις στο σύλλογο “Κέφαλος” όπου τότε υπηρετούσα ως πρόεδρος. Αμέσως μάς “εδεσαν” τα κοινά πού ανέφερα πιό πάνω. Αμέτρητες οι φορές που βρεθήκαμε, συζητήσαμε, προβληματιστήκαμε, προσφέραμε, φάγαμε, ήπιαμε, διασκεδάσαμε. Μα ποτέ, ποτέ δεν διαφωνήσαμε! Ασυνήθηστο γιά Ελληνες! Γιατί; Μα μέ τον Στέλιο δέν μπορούσες, δέν υπήρχε ανάγκη να διαφωνήσεις. Ηταν ένα πρότυπο σωστής σκέψης καί λογικής. Σε “αφόπλιζε” η προσωπικότητα και καλοσύνη του. Αξιοθαύμαστο! Μέσα από όλα αυτά γνωρίστηκα καί με τις αγάπες τής ζωής του. Την σύζηγο του καί καλή μου φίλη Σοφία, τον γυιό τους καί καλό μου φίλο Γιάννη και φυσικά, τελευταία, τον … νέο Στέλιο Στρουμπάκη, το απαπημένο του εγγόνη. Πιστεύω ότι με την Σοφία καί τον Γιάννη θα συνεχήσουμε αυτό το ωραίο “ταξίδι”. Ο Στέλιος θα είναι πάντα “δίπλα” μας. Στα καλά καί στα άσχημα, στά εύκολα καί στα δύσκολα, στις χαρές καί στις λύπες. Οπως ήταν πάντα. Τον χρειαζόμαστε. Να παίρνουμε κάτι από την λογική του, την καλή του γνώση και την σωστή του σκέψη. Την αγάπη του καί την λεβεντιά του.
Προσωπικά εγώ καί η μεγάλη οικογένεια του “Κέφαλου” θά τον έχουμε πάντα στη σκέψη μας.
Νίκος Αλυσανδράτος
ΥΓ. Το κενό του Στέλιου ίσως έχει ήδη καλυφθεί. Αλλωστε το “μήλο κάτω από την μηλιά πέφτει”…..