Απίστευτες εικόνες στα συσσίτια της Νέας Υόρκης – θυμίζουν τις εποχές της μεγάλης δυσπραγίας

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Η πανδημία του κορωνοϊού έπληξε ανεπανάληπτα τον Δήμο και την Πολιτείας της Νέας Υόρκης. Η πόλη που ποτέ δεν κοιμάται μοιάζει πιο θλιμμένη από ποτέ. Και πώς να μην είναι θλιμμένη η Νέα Υόρκη όταν ο αριθμός των νεκρών από τον κορωνοϊό και από τις υποκείμενες νόσους τις τέσσερις τελευταίες εβδομάδες ανήλθε στις 15.000.

Ο φωτογραφικός φακός των «Αναμνήσεων» είναι παντού και μεταφέρει στο αναγνωστικό κοινό στις πέντε ηπείρους το δράμα της Νέας Υόρκης. Είμαστε εδώ, και καταγράφουμε με τον πιο γλαφυρό τρόπο την επανάληψη της τραγωδίας της ύφεσης του 1929.

Δευτέρα 20 Απριλίου 2020 στην γραμμή, με στόχο τη δια ζώσης εμπειρία και τη συναισθηματική πρόκληση που αντιμετωπίζει κάποιος στην αναμονή της ουράς για ένα γεύμα. Ενσωματωθήκαμε στο πλήθος και μετά από μια ώρα βασανιστικής αναμονής σε ασφαλή απόσταση σύμφωνα με τις υποδείξεις για την κοινωνική αποστασιοποίηση, φτάσαμε στη είσοδο του 61^ου Δημόσιου Σχολείου στην Κορώνα του Κουίνς.

Πίσω από τον πάγκο διανομής ήταν δύο υπάλληλοι του Δήμου. Δεν ζήτησαν ταυτότητα, δε ρωτήσαν ποιος, οικονομική κατάσταση, νόμιμος μετανάστης, αμερικανο -γεννημένος ή νεοφερμένος, με ή χωρίς δικαιολογητικά.

Η μόνη ερώτηση ήταν, «πόσα γεύματα χρειάζεσαι;», Ζητήσαμε δύο πακέτα που περιείχαν σάντουιτς γαλοπούλας με τυρί, δύο κεσεδάκια με φρέσκα λαχανικά και καλαμπόκι, φρούτα, γάλα, whole grain cereal, crackers και χυμό.

Η πανδημία, η φτωχοποίηση, η ανέχεια και η ανασφάλεια έχουν αναδείξει τη γύμνια του νοσηρού πολιτικού συστήματος που μέχρι πρότινος είχε υπέρτατη αξία τη μεγιστοποίηση του κέρδους.

Όταν κτύπησε τις ΗΠΑ ο κορωνοϊός βρήκε μια χώρα σε συνθήκες αποσύνθεσης. Μια χώρα με δυσλειτουργική ομοσπονδιακή κυβέρνηση, με διεφθαρμένη ανόητη πολιτική τάξη και ηγεσία ανίκανη, αμήχανη, αδέξια να προγραμματίσει και να προλάβει μια θανατηφόρα πανδημία ενώ είχε όλο το χρόνο να προετοιμαστεί.

Η οικονομική κατάρρευση ήταν προδιαγεγραμμένη. Η άρχουσα πολιτική τάξη αποδείχτηκε ανίκανη και απροετοίμαστη να εξασφαλίσει την εσωτερική ασφάλεια και περίθαλψη των πολιτών της. Οι άνθρωποι που παρήγαγαν πλούτο αρχίζουν να πιέζονται ασφυκτικά και περιμένουν στη σειρά για ένα γεύμα από τον δήμο την ίδια στιγμή που η πλουτοκρατία απόμακρη με ασφάλεια στα λαγούμια της νέμεται ανενδοίαστα το αποτέλεσμα της σκληρής δουλειάς της εργατικής τάξης.

Ένα «πλούσιο» κράτος με πολίτες ζητιάνους στην ουρά για ένα γεύμα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μελλοντικές κοινωνίες θα πρέπει να ξανασκεφτούν τρόπους να προλάβουν και να αντιμετωπίσουν μελλοντικές προκλήσεις πανδημίας, θεομηνίας, φυσικών καταστροφών προστασία περιβάλλοντος.

Το πολιτικό σύστημα, η ηγεσία και οι ψηφοφόροι θα πρέπει να πάψουν να θεωρούν τη μεγιστοποίηση του κέρδους σαν αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα. Αντί της μεγιστοποίησης κέρδους σαν υπέρτατη αξία η μετακορωνοϊού κοινωνία θα πρέπει να υιοθετήσει αδιαπραγμάτευτα την αλληλεγγύη και ένα δημόσιο σύστημα υγείας προσβάσιμο δωρεάν σε όλους τους πολίτες.   

Οι απώλειες θέσεων εργασίας έχει φτάσει σε πρωτοφανή υψηλά επίπεδα με 22 εκατομμύρια καταγεγραμμένους στο ταμείο ανεργίας μέσα στις λίγες βδομάδες μετά την εμφάνιση της επιδημίας του κορωνοϊού. Ένας άλλος μεγάλος ανεξιχνίαστος αριθμός χρόνια άνεργων και άλλων που δεν έχει τακτοποιηθεί η εργασιακή τους κατάσταση, χωρίς εισόδημα, περίθαλψη και μέριμνα επιβίωσης βρίσκονται σε κατάσταση απόγνωσης στις φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης.   

Είναι αυτού του είδους η κοινωνική οργάνωση που μας αντιπροσωπεύει ή θα πρέπει να επιλέξουμε κάτι άλλο;

-Advertisement / Διαφήμιση-