Απεβίωσε στο Μέριλαντ ο Βασίλης Ιωάννου – η φήμη του είχε φτάσει μέχρι το φεγγάρι…

Έδωσε άπειρες μάχες τα τελευταία οκτώ χρόνια

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Ένας ομογενής που η φήμη του έφτασε μέχρι το φεγγάρι, έφυγε την περασμένη Τρίτη 19 Μαΐου 2020, από την ζωή, στην πολιτεία Μέριλαντ, μετά από μια αλληλουχία μαχών που έδινε τα τελευταία  οκτώ χρονιά για να κρατηθεί στην ζωή.

Ο Βασίλης Ιωάννου δεν ήταν κάποιος διάσημος επιστήμονας, αν και πολύ γνωστός και ευυπόληπτος στην παροικία του Μέριλαντ και στην Ουάσιγκτον, αλλά σε κάποιο σημείο της ζωής και της καριέρας του ως software engineer εργάστηκε μεταξύ των άλλων σε μια ομάδα που είχε άμεση σχέση με το διαστημικό πρόγραμμα Apollo και συμμετείχε στην εξέλιξη πολλών άλλων προγραμμάτων ακόμα και σε τομείς που θεωρούνται “τοπ σίκρετ”.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες ήρθε τα δύσκολα για την Ελλάδα μεταπολεμικά χρόνια, συγκεκριμένα το1956, μαζί με την μητέρα του Χαρίκλεια και την αδερφή του Ευαγγελία Κάλαμος.

Ήταν ορφανός από πατέρα, αφού εκείνος σκοτώθηκε στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1940 στα Ελληνοαλβανικά σύνορα, έχοντας τον βαθμό του Λοχία, όταν η οικογένεια ζούσε ακόμα στην Καστοριά.

Ο Βασίλης Ιωάννου, όχι μόνο κατάφερε να αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο Berkeley αλλά και να κάνει καριέρα στις μεγαλύτερες εταιρείες κατασκευής όπλων και πολεμικών συστημάτων, όπως η Lockheed.

Η ιδιότητά του αυτή, ήταν γνωστή στους διπλωματικούς κύκλους της Ουάσιγκτον και ιδιαίτερα στους αρμόδιους της Ελληνικής Πρεσβείας, όπου συχνά ζητούσαν την γνώμη του ως προς την προμήθεια εξοπλιστικών προγραμμάτων.

Ο Βασίλης γνώρισε την Ευαγγελία (Λία την φώναζε)  με καταγωγή από την Λευκάδα και απόκτησε μια υπέροχη οικογένεια με δυο κόρες την Κλαίρη και την Πανδώρα και ένα γιο, τον Λάζαρο και στα χρόνια μετά την συνταξιοδότησή του, ζούσε ειρηνικά στο Μέριλαντ.

Ώσπου μια μέρα κι ενώ όλα ήταν φυσιολογικά και η ζωή τους κυλούσε ομαλά, ο Βασίλης αποφάσισε να ανέβει σε μια σκάλα για να κόψει τα κλαδιά ενός δένδρου και, θες από ατυχία, ή ακόμα κι αυτό που λέμε “η κακιά στιγμή”, έπεσε από την σκάλα και χτύπησε στο κεφάλι, με αποτέλεσμα μετά το ατύχημα να μείνει παράλυτος και να ξεκινήσει ένα δύσκολο αγώνα για να κρατηθεί στη ζωή, κοντά στα αγαπημένα του πρόσωπα.

Η νεκρώσιμη ακολουθία θα τελεστεί την Τετάρτη 27 Μαΐου, στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου, στην Bethesda του Μέριλαντ και θα ξεκινήσει στις 10 το πρωί. Στη συνέχεια η ταφή θα λάβει χώρα στο νεκροταφείο “All Souls” στη πόλη Germatown. Λόγω της κατάστασης με τον Κορωνοιό κι ενώ ακόμα τα μέτρα προσαρμογής στην νέα πραγματικότητα βρίσκονται σε ισχύ, η τελετή θα πραγματοποιηθεί σε στενό οικογενειακό κύκλο.

Αλλά ας αφήσουμε καλύτερα τον γαμπρό του, να σταχυολογήσει με απλά λόγια την πορεία του πεθερού του, μέσα από ένα μακροσκελές κείμενο που ανέβασε, μια μέρα μετά το λυπηρό συμβάν εκ μέρους της οικογένειας, στο Facebook.

Πραγματικά, πρόκειται για ένα πολύ συγκινητικό το κείμενο που ετοίμασε ο γαμπρός της οικογένειας Cory Kessler στο οποίο μιλάει εξ’ ονόματος της Οικογένειας, περιγράφοντας όχι μόνο τα συναισθήματα οδύνης και πόνου που διακατέχουν τους οικείους σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά και σκιαγραφώντας το πορτραίτο του πεθερού, που έδωσε διαδοχικές μάχες για να κρατηθεί στην ζωή και να συνεχίσει να χαίρετε την σύζυγο, τα παιδιά και τα εγγόνια του.

Ο γαμπρός, Cody Kessler γράφει για τον αγαπημένο του πεθερό.

“Χθες, 19 Μαΐου, 2020, ο κόσμος έχασε έναν από τους πιο μεγάλους μαχητές της ζωής που γνώρισα και άκουσα ότι υπάρχει και οι καρδιές όλων όσων ήταν κοντά σ’ αυτόν και τον έζησαν έχουν παγώσει και δεν θα είναι ποτέ ίδιες όπως και πριν.

Μετά από 8 χρόνια, δύσκολα και σκληρά χρόνια, ο Βασίλης Ιωάννου αποφάσισε να αφήσει κάτω το ξίφος του και να επιτρέψει ώστε η μάχη που έδινε (μέχρι εκείνη την στιγμή) να φτάσει στο τέλος.

Είμαστε πολύ στεναχωρημένοι…

Οι περισσότεροι από εσάς δεν γνωρίζετε την ιστορία του (σημ.: αναφέρεται στο κομμάτι της ζωής του από το ατύχημα και μετά…)

Όχι ότι φταίτε εσείς γι αυτό, αλλά επειδή δεν γυρίζαμε έξω, φωνάζοντας τι μας συμβαίνει, σε όποιον συναντούσαμε και δεν κάναμε ποτέ αναφορές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ήταν κάτι που θέλαμε να το κρατήσουμε ιδιωτικά.

Αλλά τώρα που έφυγε από κοντά μας νοιώσαμε την ανάγκη να μοιραστούμε την ιστορία του σε ένδειξη σεβασμού και τιμής στον άνθρωπο που ήταν για μας ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μας.

Ένα ζεστό απόγευμα της Κυριακής, τον Ιούλιο του 2012, συνέβη το ατύχημα. Ο πεθερός μου αποφάσισε ότι ήταν καλή στιγμή να βγει στην πίσω αυλή και να κόψει τα κλαδιά του δέντρου κάτι για το οποίο μιλούσε ότι έπρεπε να κάνει για αρκετό καιρό. Θα αποδειχθεί η χειρότερη απόφαση της ζωής του.

Έπεσε από τη σκάλα και προσγειώθηκε στο κεφάλι του, σπρώχνοντας το κεφάλι του προς τα πίσω και προκαλώντας σοβαρή βλάβη του νωτιαίου μυελού που τον άφησε ως τετραπληγικό. Πέρασε 3 μήνες στο ICU / rehab πριν μπορέσει να επιστρέψει στο σπίτι, αλλά δεν ήταν ποτέ ο ίδιος. Πολεμούσε κάθε μέρα. Ο στόχος του ήταν να περπατήσει ξανά. «Για να μπορέσω να κρατήσω τα εγγόνια μου ξανά», έλεγε (γιατί αγαπούσε τα εγγόνια του).

Ήθελε να βρισκόταν  στη θέση να ταΐσει ξανά τον εαυτό το, να βουρτσίσει ξανά τα δόντια του. Δυστυχώς, δεν θα τα κατάφερνε ποτέ.

Κάθε φορά που έκανε ένα βήμα προς τα εμπρός, έκανε μετά και μερικά βήματα προς τα πίσω (set back). Φάνηκε δηλαδή ότι για κάθε 1 βήμα που έκανε μπροστά, θα καταλήξει να πάρει 2-3 πίσω, αλλά ΠΟΤΕ δεν τα παράτησε. Συνέχισε να πολεμά.

Στις 30 Ιουλίου του 2017, βρισκόταν στο νοσοκομείο για να πολεμήσει μια πέτρα στα νεφρά όταν έπαθε αναρρόφηση και έπεσε σε καρδιακή ανακοπή.

Χτύπησε συναγερμός στο δωμάτιό του για σχεδόν 45 λεπτά και δεν είχε οξυγόνο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι γιατροί είπαν ότι ήταν εγκεφαλικά νεκρός.

Το να τον βλέπω να βρίσκεται εκεί στο νοσοκομείο άψυχο ήταν ένα από τα πιο θλιβερά πράγματα που έχω δει. Πείστηκαν τα μέλη της οικογένειας ότι ήρθε η ώρα να του αφαιρέσουν τα μηχανήματα που τον κρατούσαν στη ζωή και ίσως να έπρεπε να τον αφήσουν να φύγει. Ήταν σε μηχανική υποστήριξη ζωής για 2 εβδομάδες και επρόκειτο να απομακρυνθεί εκείνο το Σάββατο…

Αλλά ο «Big Guy», όπως τον αποκαλούσα με αγάπη, είχε άλλα σχέδια και δεν είχε παρατήσει τα όπλα.

«Ξύπνησε» και φώναξε αμέσως «ΛΙΑ !!!» που είναι το όνομα της συζύγου του και όλοι ήρθαν τρέχοντας στο δωμάτιο του νοσοκομείου για να τον βρουν όχι μόνο ξύπνιο, αλλά με τον εγκέφαλό του να λειτουργεί πλήρως και ανυπόμονο, ίσως και να σκεφτόταν ότι έπρεπε πάει στο σπίτι. Προφανώς, δεν ήταν έτοιμος να φύγει ακόμα.

Στα επόμενα 3 χρόνια, είδα προσωπικά αυτόν τον άντρα να υποφέρει και να μάχεται σκληρότερα από οποιονδήποτε άλλο έχω δει. Δεν μπορούσε να μετακινήσει τα χέρια ή τα πόδια του. Δεν μπορούσε να μετακυληθεί στο κρεβάτι. Και τώρα… του είχαν κάνει και τραχειοτομή και είχε μια τρύπα στο λαιμό του, οπότε δεν μπορούσε πλέον να μιλήσει. Αλλά θυμηθείτε… παρόλο που ήταν «νεκρός» για πάνω από 30 λεπτά μέσα και έξω, για μια περίοδο 45 λεπτών, ο εγκέφαλος αυτού του ανθρώπου λειτουργούσε πλήρως. Είχε ανακτήσει τις σκέψεις και τα μυαλά του αβλαβή.

Σκεφτείτε τι λέω εδώ… Αυτός ο άντρας ήταν κατάκοιτος σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι για σχεδόν 3 χρόνια, όπου δεν μπορούσε να κινηθεί, δεν μπορούσε να φάει και δεν μπορούσε να μιλήσει… αλλά μπορούσε να ακούσει τέλεια και είχε πλήρη διαύγεια σκέψης.

Μιλάμε για μια ζωντανή κόλαση.

Αλλά ποτέ δεν τα παράτησε. Εγώ προσωπικά θα πετούσα κάτω την πετσέτα (που λένε) πολύ καιρό πριν. Θα είχε τρελαθεί το μυαλό μου με τις σκέψεις μου. Αλλά όχι ο «Big Guy”. Πάλεψε και έμεινε ζωντανός.

Ποτέ δεν γνώρισα κάποιον με τέτοια ψυχική δύναμη. Πάντα υπάρχει κάτι άλλο που δεν έχω ξαναδεί, και αυτή είναι η θυσία που έκανε η οικογένειά του για αυτόν. Όχι μόνο η ζωή του άλλαξε εκείνη την μοιραία μέρα το 2012, αλλά άλλαξε ταυτόχρονα και η ζωή της γυναίκας του και όλων των  παιδιών του.

Όλη η οικογένεια συνέβαλε  όπου και όπως μπορούσαν στην φροντίδα του Πατέρα, αλλά ο γιος του ο Λάζος και η κόρη του Κλαίρη ανήγαγαν την φροντίδα αυτή σε επίπεδα που οι περισσότεροι από μας δεν θα μπορούσαν ποτέ να κάνουν. Θυσίασαν και εγκατέλειψαν σχεδόν τα πάντα για να φροντίσουν αυτόν τον άντρα. Έμαθαν πώς να τον φροντίζουν. Έμαθαν πώς να είναι και νοσοκόμες και φροντιστές και τελικά τον φρόντισαν καλύτερα από τους ανθρώπους στα νοσοκομεία.

Ήταν κάτι που έπρεπε να το ζήσεις για να το καταλάβεις. Τους παρακολουθούσα να μεγαλώνουν καθώς έβλεπα την κατάσταση του πεθερού μου να επιδεινώνεται. Ήταν μια θυσία που είμαι εκατό τοι εκατό  (100%) σίγουρος ότι κανένας από αυτούς δεν επιθυμούσε υπό άλλες συνθήκες.

Αυτό που έκαναν ήταν πέρα ​​για πέρα εντυπωσιακό και είναι κάτι που μπορώ να ομολογήσω ότι είναι πέρα ​​από οποιαδήποτε δυνατότητα που διαθέτω.

Ήταν μια επική μάχη.

Κάτι για το οποίο δεν θα ήθελα να συμβεί ούτε στον χειρότερο εχθρό μου. Ήταν ένα επίπεδο ταλαιπωρίας που δεν έχω δει ποτέ και ελπίζω να μην χρειαστεί να το ξαναζήσω.

Ο Πεθερός μου, ήρθε σε αυτήν τη χώρα στην εφηβεία του αφού προηγουμένως έζησε σε ορφανοτροφείο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και άρχισε σιγά-σιγά να χτίζει το αμερικανικό του όνειρο. Βρήκε τη γυναίκα της ζωής του και άρχισε να δημιουργεί μια οικογένεια.

Αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο Μπέρκλεϋ και έγινε μηχανικός λογισμικού και εργάστηκε σε μερικά από τα πιο σημαντικά και πολύ γνωστά πλέον προγράμματα της Αμερικής (σημ.: συμπεριλαμβανομένου και του διαστημικού προγράμματος Apollo) .

Ο Πεθερός μου, δεν ήταν διάσημος. Δεν είχε δημιουργήσει δική του εταιρία, ούτε προώθησε κάποιο νέο προϊόν που όλοι θα το ήθελαν.

Ήταν απλά ένας καλός άνθρωπος που φρόντιζε την οικογένειά του. Δεν είχε μεγάλο ανάστημα και δεν σου ενέπνεε φόβο με τη φυσική του παρουσία. Δεν είχε πολεμήσει σε κανέναν πόλεμο.

Αλλά, Θεέ μου … στο τέλος της ημέρας, ο άντρας αυτός ήταν φτιαγμένος από καθαρό ατσάλι και ήταν ένας από τους πιο σκληρούς και γενναίους άντρες που γνώρισα ποτέ.

Θα μας λείψει ο «Big Guy»… πολύ… αλλά είμαστε όλοι  «χαρούμενοι» που δεν θα υποφέρει πια από τους πόνους και τώρα βρίσκεται στην αγκαλιά του Ιησού Χριστού, κοιτάζοντας από ψηλά όλους μας και να γελάει ξανά με αυτό το εκπληκτικό γέλιο που τον διέκρινε.

Μέχρι την ημέρα που θα σε ξαναδούμε … Θα συνεχίσω να σου σερβίρω ένα ποτήρι ουίσκι στο κάθισμά σου και να πίνω αναπολώντας, τις μέρες που όλοι επιθυμούμε να είχαμε πίσω, κοντά σου.

Σε αγαπάμε.” (We love you, Dad, Baba, Vasili, Big Guy, Pappou… Dora, Lazo, Clairy, Lia, Cody, Nicholas & Eva)

Σημείωση “Αναμνήσεων”: Ο Βασίλης Ιωάννου ήταν πρώτος εξάδελφος του συνεργάτη των “Αναμνήσεων” Φώτη Παπαγερμανού. Εκφράζουμε τα ειλικρινή συλλυπητήρια σε όλη την οικογένεια και ιδιαίτερα στην σύζυγο του Λία και τα παιδιά, στην αδερφή του Ευαγγελία Κάλαμος και στον Θείο του κ. Ηρακλή Παπαγερμανό.