ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Ο ευπατρίδης, συντοπίτης και συναγωνιστής Γιάννης Θ. Νότης δεν υπάρχει πια ανάμεσά μας. Τα ξημερώματα της 30ής Δεκεμβρίου 2020 άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 82 ετών βυθίζοντας σε πένθος την οικογένειά του τους συγγενείς και φίλους.
Η είδηση για τον θάνατό του προκάλεσε θλίψη όχι μόνο σε όσους φυλάσσουν Θερμοπύλες στην μαρτυρική Βόρειο Ήπειρο, αλλά και στον γράφοντα και άλλους Βορειοηπειρώτες της Νέας Υόρκης, διότι από της ιδρύσεως της “Ομόνοιας” της κορυφαίας οργάνωσης των Ελλήνων της Βορείου Ηπείρου, στις 11 Ιανουαρίου 1991 ήταν οδηγός της «Ομόνοιας» και δη της εβδομαδιαίας εφημερίδας «Η Φωνή της Ομόνοιας».
Αν και ήταν δύο δεκαετίες μεγαλύτερός μου, εν τούτοις ο Γιάννης δεν ήταν απλά και μόνο ένας συγχωριανός, αλλά και ένας οικογενειακός φίλος και αφοσιωμένος συναγωνιστής. Ο Γιάννης άνηκε στο «Εμείς» που έλεγε και ο στρατηγός Μακρυγιάννης και δεν διεκδίκησε κάποιο αξίωμα στα ηγετικά όργανα της «Ομόνοιας». Παρά ταύτα ήταν ο καλύτερος αγωνιστής της. Με το σπάνιο του χαρακτήρα του, με την παρρησία και την τόλμη έκανε την διαφορά και μετέφερε από χωριό σε χωριό και από σπίτι σε σπίτι την εφημερίδα και την φλόγα της “Ομόνοιας”.
Ήταν μεγάλος αγωνιστής για τα δικαιώματα της Βορείου Ηπείρου και ο λόγος του είχε την δική του βαρύτητα στις αποφάσεις της ηγεσίας της “Ομόνοιας”. Τόσο ο αείμνηστος πρόεδρος Σωτήρης Κυριαζάτης και ο γράφοντας ως γενικός γραμματέας και οι βουλευτές λάμβαναν υπόψη την κρίση του Γιάννη, διότι εμπεριείχε σοφία και το πιο σημαντικό διακατέχονταν από την ειλικρινή και ανυπόκριτη αγάπη για τον μαρτυρικό τόπο.
Ο Γιάννης Νότης, ως οδηγός της εφημερίδας “Η Φωνή της Ομόνοιας” και ο Γιώργος Γκίκας, ως οδηγός του Σωτήρη Κυριαζάτη έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην επούλωση των πληγών που προκάλεσε στον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου το προγκρόμ που εξαπέλυσαν οι μυστικές υπηρεσίες της Αλβανίας μετά την τρομοκρατική επίθεση της 10ης Απριλίου 1994 στο Συνοριακό Φυλάκιο της Άνω Επισκοπής και την σύλληψη των πέντε στελεχών της Ομόνοιας.
Η περίοδος από την σύλληψη μέχρι και την ολοκλήρωση της δίκης παρωδίας και την αποφυλάκιση των στελεχών της “Ομόνοιας” υπήρξε μια από τις πιο τραυματικές και συνάμα και τις πιο ηρωικές και ο Γιάννης Νότης προσέφερε την δική του συμβολή. Δεν ήταν μόνον ο οδηγός και ο φύλακας άγγελος των ηγετών και στελεχών της “Ομόνοιας”, αλλά και το βαρόμετρο για τις κρίσεις και τις αποφάσεις της οργάνωσης.
Ήταν χαρισματικός και ένα από τα μεγαλύτερα χαρίσματά του ήταν να αφουγκράζεται τα μηνύματα του μαρτυρικού κόσμου της Βορείου Ηπείρου και να μοιράζεται τα μηνύματα με τους ηγέτες της ομόνοιας και με τους γενικούς Προξένους και του Πρέσβεις που υπηρέτησαν τις τρεις τελευταίες δεκαετίες στα Τίρανα, στο Αργυρόκαστρο και στην Κορυτσά.
Ο αείμνηστος είχε μια ιδιαίτερη σχέση με την Αμερική, διότι ο αδελφός του ο Σωκράτης έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Αμερική.
Epimenoume.gr
Ο Γιώργος Μύτιλης, ιδρυτής της έγκριτης ιστοσελίδας «https://epimenoume.gr/» τίμησε με μοναδικό τρόπο τη μνήμη του Γιάννη Νότη.
Παραθέτουμε το πλήρες κείμενο του άρθρου του «Απεβίωσε ο Γιάννης Νότης οδηγός της «Ομόνοιας»:
Απεβίωσε ξημερώματα, στις 30 Δεκεμβρίου 2020, ο Γιάννης Θοδωρής Νότης, γεννηθείς στις 12/09/1938, στην Κάτω Επισκοπή, Δερόπολης Αργυροκάστρου.
Τα παιδικά του χρόνια δεν ήταν και τα καλύτερα. Το 1951, καθώς δραπετεύει ο αδερφός του, Σωκράτης, σε ηλικία 15 ετών, εξορίζουν τον πατέρας του, Θοδωρή, για περίπου 3 χρόνια, στη Λούσνια. Ο μικρός Γιάννης, σε ηλικία 11 χρονών, μένει με την μητέρα του, στο χωριό και υποχρεώνεται να κάνει βαριές δουλειές. Βοηθάει κι αυτός στα οργώματα με το αλέτρι, στη σπορά, σχεδόν σε όλες τις γεωργικές εργασίες κι όχι μόνο.
Σε ηλικία 17 χρονών ο θείος του, ο Γιάννης Παππάς, από την Γλύνα, διοικητής τότε του παρτιζάνου τάγματος «Θανάσης Ζήκος», τον επιστρατεύει στο εθνικο – απελευθερωτικό κίνημα, σαν οδηγό.
Στα 21 του, τελειώνει την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία του και εργάζεται, σε πολλά μεγάλα έργα, στην Αλβανία. Όπως: στην Φίερζα, στο Κόμαν, στο Ελμπασάν, στα Τίρανα, κλπ.
Δούλεψε ακούραστα, σκληρά, σε όλα τα μέτωπα, για να μπορέσει να ξεπεράσει το χαντάκι του θιγμένου, για να σπουδάσει τα δύο του αγόρια, που αρίστευαν σαν μαθητές στο σχολείο: τον Ανδρέα και τον Αποστόλη.
Με την κατάρρευση του καθεστώς το 1991, γυρίζει στο χωριό του, εφόσον το κράτος τον άφησε άστεγο. Δεν του παρείχε ποτέ σπίτι στις πόλεις που δούλεψε αξιοπρεπώς.
Ως ένας καλός και τίμιος πατριώτης και Έλληνας Βορειοηπειρώτης, εντάχθηκε και υποστήριξε, από την ίδρυσή της κιόλας, την εθνική μας οργάνωση, του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, την ΟΜΟΝΟΙΑ. Δούλευε ως οδηγός, εξυπηρετώντας τα στελέχη της «ΟΜΟΝΟΙΑΣ».
Στο χωριό, ήταν φιλικός με όλους τους συγχωριανούς, τους βοήθησε, μεταφέροντας τρόφιμα και φάρμακα, μέχρι τη τελευταία στιγμή της ζωής του.
Όλοι έχουν να λένε έναν καλό λόγο, για το Γιάννη.
Στην κηδεία του συμμετείχε αρκετός κόσμος, παρά την κατάσταση που επικρατεί στην χώρα. Φυσικά, διατηρώντας τις αποστάσεις και σεβόμενοι τα μέτρα υγειονομικής προστασίας. Ήταν μια παρηγοριά για την οικογένεια του αποθανόντα.
Όμως, έφυγε από τη ζωή του, με ένα παράπονο, αυτό που το Ελληνικό Κράτος ταλαιπωρεί αφάνταστα, τους υπερήλικες Βορειοηπειρώτες, για το πενιχρό επίδομα. Για να ζήσουν αξιοπρεπώς στις πατρογονικές εστίες τους.
Καλό ταξίδι του! Αιωνία του η μνήμη!
