ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Ο ευπατρίδης, ο ενάρετος και εξαίρετος οικογενειάρχης, Δημήτριος Στρατής (Στρατηγόπουλος) (Jim “Demetrios” Stratis [ Stratikopoulos]) δεν υπάρχει πια ανάμεσά μας. Την Παρασκευή, 7 Ιουνίου 2024, άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 89 ετών έχοντας στο πλευρό του την οικογένειά του.
Η είδηση για τον θάνατό του μεταδόθηκε σε κλάσματα δευτερολέπτου στις δύο πλευρές του Ατλαντικού και το τηλέφωνο της οικογένειας δεν σίγησε ούτε λεπτό, διότι ο κάθε ένας δεν ήθελε απλά και μόνο να εκφράσει τα συλλυπητήριά του, αλλά και να μοιραστεί με τους οικείους άγνωστες γι αυτούς στιγμές που αν μη τι άλλο καταδεικνύουν την γενναιοδωρία, την ευσπλαχνία, την φιλαλληλία και το φιλότιμο του αειμνήστου.
Οι συγγενείς και οι φίλοι το πρωί της Τρίτης 11ης Ιουνίου 2024 και ώρα 10.00 π.μ. θα συγκεντρωθούν στον ιερό ναό του Τιμίου Σταυρού στην διεύθυνση 8401 Ridge Boulevard, Brooklyn, NY 11209 για να προσκυνήσουν το σκήνωμά του και αμέσως μετά (12.00) να παρακολουθήσουν την Εξόδιο Ακολουθία.
Αμέσως μετά θα μεταβούν στο Κοιμητήριο «Greenwood Cemetery» στην διεύθυνση 500 25th Street Brooklyn, N.Y., 11232 για να παρακολουθήσουν την ταφή του και να του απευθύνουν τον ύστατο χαιρετισμό.
Ο θάνατός του καταλυπεί την σύζυγό του Καίτη (Αικατερίνη) Στρατή, τα παιδιά του Μιχαήλ και Μάρθα Στρατή, Βασίλειο και Ελένη Στρατή, Μαριάννα και Ευάγγελο Κότση, τα εγγόνια Δημήτριο και Φώτιο Στρατή, Αικατερίνη, Ελπίδα και Αλέξανδρο Στρατή, Δέσποινα, Δημήτριο και Γεώργιο Κότση και τους λοιπούς συγγενείς και φίλους εδώ και στην Ελλάδα.
Η οικογένεια καλεί τους συγγενείς και φίλους όπως αντί ανθέων προσφέρουν δωρεά στη μνήμη του στην κοινότητα του Τιμίου Σταυρού στο Μπρούκλιν (Holy Cross Greek Orthodox Church, 8401 Ridge Boulevard, Brooklyn, N.Y. 11209)
Από την Μεσσηνία στο αμερικανικό όνειρο
Ο αείμνηστος γεννήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 1934 στον Αετό του δήμου Τριφυλίας, νομού Μεσσηνίας σε μια οικογένεια αγωνιστών, επαναστατών και στρατιωτικών που έζησε και πολέμησε δίπλα σε Κολοκοτρωναίους. Ο πατέρας του Μιχάλης Στρατηγόπουλος πολέμησε στους Βαλκανικούς Πολέμους και στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και ο Δημήτριος και τα αδέλφια του μεγάλωσαν με τις αφηγήσεις από τα μέτωπα των μαχών.
Οι γονείς του Μιχάλης Στρατηγόπουλος και Μαριάνθη το γένος Κοκκίνου, η οποία καταγόταν από τα Βασιλικά της Θεσσαλονίκης έφεραν στον κόσμο πέντε παιδιά. Μετά από μερικά χρόνια οι γονείς του μετακόμισαν στην Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στην συνοικία Βότση, όπου τα παιδιά ακολούθησαν τα μαθήματα στο σχολείο της γειτονιάς.
Όντας κοντά στο γήπεδο του Άρη ο Δημήτριος ασπάστηκε το ποδόσφαιρο και μετά από σύντομο διάστημα έγινε παίκτης σε μια ομάδα της περιοχής.
Η έναρξη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου άλλαξε τα δεδομένα για την οικογένεια και τον ίδιο τον Δημήτριο, διότι ο μεγαλύτερος αδελφός του ο Βασίλης ακολούθησε τα χνάρια του πατέρα του και εντάχτηκε στον ελληνικό στρατό.
Η λήξη του Πολέμου κάθε άλλο παρά ευοίωνη ήταν για την οικογένειά του. Κι αυτό διότι ο πατέρας του αντιμετώπιζε προβλήματα με την όρασή του και μετά από σύντομο χρονικό διάστημα τυφλώθηκε. Αυτό σε συνδυασμό με τον θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού του του Βασίλη το 1949 άλλαξαν τα δεδομένα και ο Δημήτρης κλήθηκε να φροντίσει την οικογένειά του, καθώς επίσης τις δύο μεγαλύτερες ανύπανδρες αδελφές του, την Δήμητρα και την Γιούλη (Παναγιώτα) και τον μικρότερο αδελφό του τον Κωνσταντίνο.
Μετά από μερικά χρόνια κλήθηκε να υπηρετήσει στις ένοπλες δυνάμεις και συγκεκριμένα στην αεροπορία, όπου εξελίχθηκε σε έναν από τους καλύτερους μηχανικούς αεροπλάνων και οχημάτων. Επίσης ήταν ένας από τους βραβευμένους σκοπευτές, αναγνωρισμένος από ξένους αξιωματικούς του ΝΑΤΟ, και ειδικότερα από τους Βρετανούς σκοπευτές.
Αναγνωρίστηκε, επίσης, και για την ανδρεία του όταν έσωσε πιλότο στην Αγχίαλο, ο οποίος ήταν παγιδευμένος στο πιλοτήριο ενός αεροπλάνου που συνετρίβη και τυλίχτηκε στις φλόγες.
Την περίοδο εκείνη γνώρισε την Καίτη (Αικατερίνη) το γένος Μαυρουδή, κόρη του Μιχαήλ και της Ακριβής [γένος Μοσχοβά] Μαυρουδή από το Λιτόχωρο, Πιερίας που την εποχή εκείνη διέμενε στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης.
Στις 19 Αυγούστου 1962 ο Δημήτριος και η Καίτη χόρεψαν τον χορό του Ησαΐα στον ιερό ναό του Αγίου Παντελεήμονα στην Καλαμαριά.
Μετά από το γαμήλιο ταξίδι στην Θάσο, οι νεόνυμφοι επέστρεψαν στην Θεσσαλονίκη με στόχο να ετοιμαστούν για εγκατάσταση στην Γερμανία, όπου ο Δημήτρης θα βρήκε δουλειά ως μηχανικός σε εταιρεία αυτοκινήτων.
Μετά από σχεδόν ένα χρόνο, αναχώρησαν για το Τορόντο του Καναδά και πριν καταφέρουν να αγκυροβολήσουν εκεί έφτασε πρόσκληση από την Αμερική.
Χωρίς δεύτερη σκέψη μετακόμισαν στη Νέα Υόρκη και συγκεκριμένα στο Bay Ridge του Μπρούκλιν όπου έφεραν στον κόσμο και γαλούχησαν με την φιλοπατρία και την αγάπη και την υπερηφάνεια για τον ελληνισμό τα τρία τους τέκνα και συγκεκριμένα τον Μιχαήλ, τον Βασίλειο και την Μαριάννα.
Το 1973 ο Δημήτριος Στρατής πολιτογραφήθηκε και έγινε υπερήφανος Αμερικανός πολίτης. Κατά την πολιτογράφηση ο Δημήτριος άλλαξε το επώνυμό του σε Στρατής.
Ο Δημήτριος και η Καίτη επένδυσαν όσο ελάχιστοι στην παιδεία των παιδιών τους, Ο Μιχάλης αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή και είναι καθηγητής ιστορίας, ο Βασίλειος έγινε φαρμακοποιός και η Μαριάννα, εκπαιδευτικός.
Το 1975 ο Δημήτριος και η οικογένεια του αξιώθηκαν να αποκτήσουν το δικό τους κεραμίδι στο Bay Ridge του Μπρούκλιν το οποίο για τα παιδιά και τα εγγόνια αποτελεί το «πατρικό τους σπίτι» και εντάχτηκαν στους κόλπους της κοινότητας του Τίμιου Σταυρού, όπου βάπτισαν τα δυο τους τέκνα.
Ο Δημήτριος έγινε σύμβουλος της κοινότητας και αρχηγός των Λυκόπουλων [Cub Scouts] το 1975.
Ο αείμνηστος εργάστηκε πολλά χρόνια στην εταιρεία «Queensboro Volkswagen» στο Woodside, όπου αναγνωρίστηκε πολλές φορές για την ποιότητα της δουλειάς του. Εκλέχτηκε στο σωματείο UAW Local 259 ως αντιπρόσωπος του Εκτελεστικού Συμβουλίου για πολλά χρόνια.
Το 1989 ήταν μοιραίος χρόνος για τον Δημήτρη. Υποβλήθηκε σε επέμβαση για την αφαίρεση καλοήθους όγκου στον εγκέφαλό του. Η εγχείρηση πέτυχε, αλλά εμφάνισε προβλήματα στην ισορροπία και στην όρασή του, και ο Δημήτριος συνταξιοδοτήθηκε πρόωρα.
Ο Θεός τον αξίωσε να δει τα παιδιά του να ανεβαίνουν τα σκαλιά της Εκκλησίας για να χορέψουν τον Χορό του Ησαΐα και εν συνεχεία για να βαφτίσουν τα παιδιά τους.
Ο αείμνηστος ήταν μεγάλος αγωνιστής για την ζωή και αντιμετώπιζε με καρτερία τις ασθένειες και έχοντας, ως βράχο στο πλευρό του την Καίτη κατάφερνε πάντα να διέψευδε τα προγνωστικά των γιατρών.
Ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του αειμνήστου και της Καίτης είναι η ελληνοπρέπεια με την οποία μεγάλωσαν τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Και για να αντιληφθούμε αυτό αρκεί να αναφέρουμε ότι ο πρωτότοκος γιος του, ο Μιχάλης είναι παραγωγός του Cosmos – Fm και συνάμα πρόεδρος του Κέντρου Μακεδονικών Σπουδών με έδρα το Γουάιτστόουν.
Οι «Αναμνήσεις» εκφράζουν τα ειλικρινή και εγκάρδια συλλυπητήριά τους στην οικογένειά του. Αιωνία του η μνήμη.
 δεν υπάρχει πια ανάμεσά μας.){kind=link}