ΔΡΟΠΟΛΗ. «Ο Δάσκαλος των Δασκάλων της Βορείου Ηπείρου», όπως είθισται να αποκαλούσαν τον Γεώργιο Φωτίου οι συμμαθητές μου στην Παιδαγωγική Ακαδημία Αργυροκάστρου δεν πια ανάμεσά μας. Έφυγε από τον μάταιο ετούτο κόσμο και δίδαξε ακόμη και με το πέρασμά του στην αιωνιότητα προκαλώντας θλίψη και συγκίνηση στους συγγενείς και φίλους και ειδικά σε τρεις τουλάχιστον γενιές μαθητών.
Η ευρυμάθειά του, η ευθυκρισία, η ειλικρίνεια, η υπερηφάνεια για την Ελλάδα και τον πολιτισμό της σε συνδυασμό με την λατρεία του για τον μαρτυρικό ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου υπήρξαν μερικά από τα πιο ουσιαστικά γνωρίσματα της προσωπικότητάς του τα οποία κατάφερε να εμφυσήσει σε όλους όσους την τύχη και το προνόμιο να τον αποκαλούν δάσκαλο. Πόσο μάλλον για τον γράφοντα, που υπήρξε ο δάσκαλος, ο μέντορας και ο εκλεκτός συνάδελφος.
Η αποδημία του θα περνούσε απαρατήρητη εάν η Κατερίνα Καραντζά δεν αισθανόταν το χρέος της να υμνήσει την προσφορά του Δασκάλου των Δασκάλων της Βορείου Ηπείρου.
Παραθέτουμε το πλήρες κείμενο του ύμνου της που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα https://dropolinews.gr/:
“Λένε πως ένας καλός δάσκαλος εξηγεί κι ένας μεγάλος εμπνέει”
Ο κ. Γιώργος Φωτίου τα είχε και τα δύο. Υπήρξε μια πολυδιάστατη προσωπικότητα στο χώρο μας.
Η αγάπη και το πάθος του για τη διδασκαλία, ήταν κάτι που τον είχε κατατάξει έναν από τους κορυφαίους δασκάλους στην περιοχή της Δερόπολης και όχι μόνο.
Είχε ένα δικό του ιδιαίτερο τρόπο να εξηγεί και να μεταδίδει αυτά τα οποία γνώριζε.
Ήταν από τους λιγοστούς δασκάλους εκείνης της εποχής που δεν επηρεάστηκε από τις φιλελεύθερες αλλαγές στο σύστημα, αντιθέτως συνέχισε να κάνει το καθήκον του με την ίδια όρεξη και πάθος όπως πριν. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που διάλεγαν την Παιδαγωγική Σχολή, επειδή δίδασκε συγκεκριμένα ο κ. Φωτίου.
Ήταν σκληρός και τσιγκούνης στη βαθμολόγηση, ειδικά όταν έβλεπε τραγικά ορθογραφικά λάθη.
Νομίζω πως αυτή του η τακτική ήταν καθαρά ο τρόπος του να κάνει τους μαθητές του, να μάθουν να αγαπούν, να γράφουν και να μιλούν άπταιστα ελληνικά. Είχε μία απίστευτη ευθύτητα στο λόγο του και πολλές φορές έναν αυτοσαρκασμό που σε έκανε να νιώθεις λίγο αμήχανα στο πώς να απαντήσεις. Η αστείρευτή του ενέργεια και ο πληθωρικός του λόγος όμως, έφερνε πάντα τη συζήτηση σ’ ένα τέτοιο επίπεδο που απλά ήθελες να τον ακούς για να μαθαίνεις, όσα περισσότερα από αυτά που έλεγε.
Σίγουρα όσοι υπήρξαμε μαθητές του, μάθαμε πολλά από αυτόν. Επηρέασε θετικά τη δική μας προσωπικότητα στις μελλοντικές επιλογές μας.
Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος και ένας εξαίρετος δάσκαλος. Αξίζει να τον θυμόμαστε με αγάπη, εκτίμηση και σεβασμό.
Η Δρόπολη του οφείλει πολλά! Καλό ταξίδι δάσκαλε Φωτίου!
