Ο ηγέτης των Κυπρίων πλοιοκτητών, Ανδρέας Χατζηγιάννης, ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα, αυτή τη φορά όχι για τις αναλύσεις και τις επισημάνσεις σε θέματα ναυτιλίας, αλλά εξαιτίας του φορτηγού του πλοίου Kmax Ruler που επλήγη την προηγούμενη από ρωσική ρουκέτα, στην είσοδο του στο λιμάνι της Οδησσού.
Το αποτέλεσμα από την ρίψη του πυραύλου ήταν να σκοτωθεί ο καπετάνιος και να τραυματιστούν τρία μέλη του πληρώματος και ένας Ουκρανός πλοηγός.
Το πλοίο που επλήγη από την ρωσική ρουκέτα ήταν της εταιρείας του Cyprus Sea Lines, είναι κατασκευής του 2009, έχει μήκος 230 μέτρα και πλάτος 37 μέτρα, είναι χωρητικότητας 91.800 dwt και φέρει τον αριθμό ΙΜΟ 9436642.
Το έχει φαίνεται η μοίρα του, να εμπλέκεται σε πολεμικές συρράξεις, είτε με την φυσική του παρουσία, όπως έγινε στην εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, το 1974 είτε τώρα μέσω του πλοίου του στην Οδησσό.
Ο Ανδρέας Χατζηγιάννης, είναι η κορυφαία μορφή της ναυτιλιακής κοινότητας τη Κύπρου, με ισχυρούς δεσμούς με την Ελλάδα, όπου στα βόρεια προάστια διατηρεί τα γραφεία του ομίλου του.
Ο Ελληνοκύπριος εφοπλιστής, θεωρείται ότι είναι ένας από τους πιο ευφυείς πλοιοκτήτες. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι τον περασμένο Απρίλιο, η εταιρεία του Hellenic Tankers, πούλησε το πλοίο, το Princess Mary, χωρητικότητας 306.000 dwt, κατασκευής του 2004, για 51 εκατομμύρια δολάρια.
Βασική λεπτομέρεια: Πριν από πέντε χρόνια, ο Ανδρέας Χατζηγιάννης, είχε αγοράσει το πλοίο για 22,5 εκατομμύρια δολάρια. Με άλλα λόγια το πούλησε με κέρδος 28,5 εκατ. δολάρια.
Οι τρεις ναυτιλιακές εταιρείες που διευθύνει ο Ανδρέας Χατζηγιάννης, είναι, η Cyprus Sea Lines, Cyprus Maritime, Hellenic Tankers, με τις οποίες διαχειρίζεται 45 ποντοπόρα πλοία.
Ο Ανδρέας Χατζηγιάννης είναι ένας αυτοδημιούργητος εφοπλιστής.
«Ήμουν ανυπόμονος και από καπετάνιος έγινα γρήγορα εφοπλιστής» και επισημαίνει: «η ζωή ανταμείβει τους γενναίους».
Το πολυτελές κότερο που διαθέτει, το Mariu,(IMO: 1007330), είναι ένα Mega Yacht, το οποίο ναυπηγήθηκε το 2003, χωρητικότητας 165 dwt και το βύθισμά είναι 3.4 μέτρα. Το ολικό μήκος του είναι 49.9 μέτρα και το πλάτος του είναι 9.59 μέτρα. Η θαλαμηγός ταξιδεύει με σημαία Μάλτας. Πρόκειται για την πρώην θαλαμηγό του Τζόρτζιο Αρμάνι με 15 εκατ. δολάρια.
Προειδοποιήσεις για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ναυτιλίας
Πρόσφατα, ο πρόεδρος της Κυπριακής Ένωσης Πλοιοκτητών, Ανδρέας Χατζηγιάννης, σε ομιλία του, αναφέρθηκε στη κρίσιμη συγκυρία στην οποία βρίσκεται η Ευρωπαϊκή Ναυτιλία, η οποία δίνει μάχη επικράτησης, όπως τόνισε χαρακτηριστικά.
Ο Ανδρέας Χατζηγιάννης, επισήμανε ότι «ενόψει των παγκόσμιων κρίσιμων ανακατατάξεων οφείλουμε να αναλάβουμε ενεργή δράση, ώστε να μην υπονομεύσουμε το χρυσό άθλο των σύγχρονων Ελλήνων στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, πριν ακόμα κλείσει ο αιώνας από την επίτευξή του» και πρόσθεσε με νόημα:
«Η σταδιακή συρρίκνωση της Ευρωπαϊκής Ναυτιλίας, οδηγεί σε απώλεια της κυριαρχίας του δυτικού κόσμου στις παγκόσμιες μεταφορές.
Άν η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν αλλάξει δραστικά τη στάση της, οι άλλες δυνάμεις που κέρδισαν τη μάχη στο ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα, θα κερδίσουν και στο πεδίο του μεταφορικού έργου, ελέγχοντας τη Ναυτιλία από την αρχή μέχρι το τέλος.
Είναι στο DNA μας και συνιστά ιστορική πρόκληση, αρκεί να σκεφτούμε πως η Κύπρος με ισχυρή Ναυτιλία είναι μια επικράτεια κοινωνική, οικονομική, πολιτισμική, πολύ πέρα από τα σύνορα του κράτους μας.
Η Ευρωπαϊκή Ναυτιλία κινείται σε μια οριογραμμή. Καθότι, από τις απαισιόδοξες σκέψεις προτιμούμε τις αισιόδοξες πράξεις, θα επιδιώξουμε και με τη στήριξη του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας να τεθεί σε νέα ορθολογική βάση η συζήτηση για τη Ναυτιλία στο πλαίσιο της Ε.Ε. για να επικρατήσει ο μακροπρόσθεσμος σχεδιασμός.
Όπως αρμόζει σε αυτούς που, αντί να φαντάζονται το μέλλον, το σχεδιάζουν, το προετοιμάζουν και το διαμορφώνουν!».
Μιλώντας, σε δείπνο που έγινε στο πλαίσιο του συνεδρίου “Ναυτιλιακή Κύπρος 2023”, που έγινε στο πρώτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου στη Λεμεσό, ο Ανδρέας Χατζηγιάννης, είπε:
«Η Ναυτιλία σήμερα χρειάζεται «ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά», όπως λέει ο ποιητής. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αντιλαμβάνεται την ευρωπαϊκή Ναυτιλία όχι μόνο σαν ένα εργαλείο που εγγυάται παγκόσμια παρουσία στις αγορές απαλλαγμένη από σκοπιμότητες και διασφάλιση όλων ανεξαιρέτως να απολαμβάνουν απρόσκοπτα τις υπηρεσίες της.
Αλλά και σαν ένα αυτοτελές κεφάλαιο, μια εμβληματική σημαία για τα δημοκρατικά ιδεώδη, τις ανοιχτές κοινωνίες και την ελευθερία της συνεργασίας. Ενόψει των παγκόσμιων κρίσιμων ανακατατάξεων οφείλουμε να αναλάβουμε ενεργή δράση, ώστε να μην υπονομεύσουμε το χρυσό άθλο των σύγχρονων Ελλήνων στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, πριν ακόμα κλείσει ο αιώνας από την επίτευξη του.
Αντί αυτού, η Ευρωπαϊκή Ένωση εξαντλώντας κάθε περιθώριο επιβάλλει βάρη στη ναυτιλία της. Κινείται σε πλήρη αντίθεση με τις ανταγωνιστικές της χώρες, οι οποίες στο πλαίσιο ενός μοντέλου κρατικά ελεγχόμενης οικονομίας, έχουν αναδείξει τη ναυτιλία τους σε παράγοντα στρατηγικής σημασίας και πριμοδοτούν παντοιοτρόπως την ολόπλευρη ανάπτυξη της.
Είναι χαρακτηριστικό το εξής: Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε εφαρμογή του ETS στη ναυτιλία, στο πρότυπο του αντίστοιχου ETS στη βιομηχανία, – όπου επιβάλλεται τέλος στον ρυπαίνοντα – μέτρο περιβαλλοντολογικό, με το οποίο συμφωνήσαμε και μάλιστα υποβάλαμε ορθολογικό σχέδιο εφαρμογής του.
Σε αντίθεση στο πλαίσιο της Συναπόφασης με το Συμβούλιο προς γενική έκπληξη, εξεδόθηκε μακροσκελής οδηγία 90 σελίδων προς τα Κράτη Μέλη, η οποία στην εφαρμογή της καταλήγει στην οριζόντια επιβολή δυσβάστακτου τέλους στον αμέτοχο Ευρωπαίο πλοιοκτήτη! Το μέτρο αυτό δε συνάδει ούτε με το γράμμα ούτε με το πνεύμα του ψηφίσματος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Είναι σε απόλυτη δυσαρμονία με αυτό και πρέπει να καταργηθεί.
Με την πλήρη συνεργασία μας η Κυπριακή κυβέρνηση προχωράει στην ψήφιση νόμου εναρμονισμένου με το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ώστε να διασφαλίσει ότι το Τέλος να επιβαρύνει, όπως είναι λογικό, τον ρυπαίνοντα. Τον πωλητή ή αγοραστή του φορτίου, του οποίου οι αποφάσεις για τη μεταφορά του φορτίου καθορίζουν τους συνεπαγόμενους ρύπους.
Δεν είναι υπερβολή να τονίσουμε στη νέα γενιά των Ευρωπαίων αξιωματούχων ότι η ευρωπαϊκή Ναυτιλία αποτελεί ένα είδος ιεράς Κιβωτού στο μεταπολεμικό κόσμο. Διέδωσε σε όλο τον κόσμο το μήνυμα της συνεργασίας, του αμοιβαίου οφέλους και της συνύπαρξης των λαών. Η ευρωπαϊκή Ναυτιλία, με πυρήνα της την εθνική μας Ναυτιλία, αποτελεί την πρώτη εμπειρία παγκοσμιοποιημένης και ασύνορης κοινότητας για τον άνθρωπο.
«Όλες οι θάλασσες του κόσμου είναι Ελλάδα, όλα τα κύματα γνωρίζουν τις καρίνες των ελληνικών πλοίων» , γράφει ο Στρατής Μυριβήλης. Δεν είναι κενός λόγος, είναι βιωμένη πραγματικότητα από αρχαιοτάτων χρόνων. Πριν ακόμα από την εποχή του Χαλκού, όπου στην Κύπρο πρώτα κατασκευάστηκε εμπορικό πλοίο, η Παπυρέλλα, που χρησιμοποιήθηκε από την 9η χιλιετηρίδα π. Χ. για τη μεταφορά οψιδιανού λίθου στην Πελοπόννησο. Το παρελθόν, όμως, είναι φάρος, δεν είναι λιμάνι.
Δεν επαναπαυόμαστε γιατί, όπως σωστά έχει ειπωθεί, «από τους βωμούς του παρελθόντος κρατάμε τη φλόγα, όχι τη στάχτη». Η Κύπρος που γνώρισε ναυτιλιακή άνθηση για χιλιετίες, μετά από την πολύπαθη ιστορική διαδρομή της, έφθασε πάλι σήμερα, μόλις μερικές δεκαετίες μετά την ανεξαρτησία της, να διαθέτει μια Ναυτιλία ακμαία που θα είχε κατακτήσει την κορυφή, αν τη δυναμική της άνοδο δεν ανέκοπτε το 1974 η τουρκική εισβολή και ξανά το τουρκικό εμπάργκο το 1987.
Παρόλα αυτά, η Κύπρος έχει κερδίσει μια σημαντική θέση στον παγκόσμιο χάρτη. Αποτελεί ένα αναγνωρισμένο διεθνές ναυτιλιακό κέντρο, που συγκαταλέγεται στους παράγοντες με επιδραστικό ρόλο στις εξελίξεις στη Ναυτιλία. Η Ναυτιλία σήμερα καλείται να περιφρουρήσει τα δομικά-θεμελιώδη χαρακτηριστικά της με πρώτο τον κανόνα του «σχεδόν τέλειου ανταγωνισμού» στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού ιδεώδους, όπως τον εγκαθίδρυσε στον τρόπο λειτουργίας της η εθνική μας Ναυτιλία.
Αυτό, όχι γιατί ο ανταγωνισμός κατέρρευσε αλλά επειδή τα μέχρι τώρα επιτεύγματά της Ναυτιλίας θεωρούνται, κακώς, δεδομένα και μη αντιστρέψιμα. Αυτός ο εφησυχασμός είναι που οδηγεί στην υπεροπτική στάση παραγόντων της Ε.Ε, και τη μη φιλική αντιμετώπιση της Ναυτιλίας της. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που οι ιθύνοντες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μόλις τις τελευταίες μέρες άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι ξένες δυνάμεις, που δεν αντιμετωπίζουν τη Ναυτιλία σαν μια τυπική επιχειρηματικότητα, κερδίζουν τη μάχη στις θάλασσες!».
«Η ναυτιλία ενώνει τους λαούς»
«Η ναυτιλία στη σημερινή της μορφή, βρίσκεται στην υπηρεσία όλης της ανθρωπότητας, πέρα και πάνω από πολιτικές σκοπιμότητες με σχεδόν αμελητέο κόστος για το έργο που επιτελεί” επεσήμανε, σε παρέμβαση του, ο Ανδρέας Χατζηγιάννης, σε εκδήλωση προς τιμήν του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη.
Ο Ανδρέας Χατζηγιάννης, υπογράμμισε επίσης ότι “αυτό το πλαίσιο δεν ίσχυε από πάντα και δεν προέκυψε σαν αυτονόητη εξέλιξη. Αυτό το μεγάλο επίτευγμα δεν είναι προϊόν θαύματος, είναι έργο της ναυσιβίου φυλής μας με 11.000 χρόνια εμπειρίας στις θαλάσσιες μεταφορές.
Των Ελλήνων που διείδαν τη ναυτιλία ασπίδα, όχι δόρυ, γέφυρα που ενώνει τους λαούς, τους υπηρετεί και οδηγεί στην ανάπτυξή τους» και πρόσθεσε:
«Οι Έλληνες, με τη δημιουργία πολλών εκατοντάδων ναυτιλιακών εταιρειών, επέβαλαν στην πράξη αυτό που οι οικονομολόγοι αποκαλούν ‘πλαίσιο σχεδόν τέλειου ανταγωνισμού΄, οδηγώντας στη βελτιστοποίηση του πλοίου και στον εκμηδενισμό του κόστους μεταφοράς.
Εξουδετερώνοντας το φράγμα της απόστασης και στη μεταφορά της ύλης χωρίς περιορισμό, η ναυτιλία έδωσε τη δυνατότητα σε όλους να αξιοποιήσουν για ίδιον όφελος τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές και τα συγκριτικά τους πλεονεκτήματα.
Αποτέλεσμα αυτού, οι θαλάσσιες εμπορικές συναλλαγές ξεπερνάνε σήμερα σε αξία τα 25 τρις δολάρια, δηλαδή 2/3 με ό,τι σχεδόν εξορύσσεται, παράγεται ή μεταποιείται στον πλανήτη. Με τη λήξη του ψυχρού πολέμου, η παγκοσμιοποίηση, δομικό στοιχείο της νέας τάξης πραγμάτων, δεν ήταν παρά μια απλή πράξη τυπικής επικύρωσης για τον χαρακτήρα της ναυτιλίας. Η αλήθεια αυτή δεν έχει αναδειχθεί.
Ο ρόλος της ναυτιλίας έχει καταγραφεί στη συνείδηση των Ευρωπαίων σαν αποτέλεσμα τύχης ή σαν φυσική εξέλιξη, που δεν χρήζει ιδιαίτερης μέριμνας. Είναι λυπηρό διότι έτσι υποτιμάται ο κίνδυνος υπονόμευσής της από άστοχες πολιτικές αποφάσεις που ισοδυναμούν με οιονεί εχθρικές ενέργειες.
Αγνοείται ότι οι Έλληνες αποτελούν το θεμελιακό και αναπόσπαστο στοιχείο και τον εγγυητή της σημερινής ναυτιλίας. Αγνοείται ότι χωρίς το πλήθος των Ελληνικών ναυτιλιακών εταιρειών, είναι μαθηματικά προβλέψιμο ότι σύντομα η Ευρωπαϊκή ναυτιλία θα αλωθεί από ξένες και αντίπαλες δυνάμεις που κινούνται μακράν των αρχών της Ευρώπης, με στόχους που αντιστρατεύονται το ευρωπαϊκό όραμα».
Η πορεία του και τα γεγονότα του 1974
Αλλά ας πάμε να ακολουθήσουμε την πορεία του Ανδρέα Χατζηγιάννη. Ήταν, Σάββατο 20 Ιουλίου 1974. Ο νεαρός Ανδρέας Χατζηγιάννης, υπηρετεί στην 32α Μοίρα Καταδρομών της Εθνικής Φρουράς.
Τα ξημερώματα εκείνης της ημέρας στο Πέντε Μίλι, οκτώ χιλιόμετρα δυτικά της Κερύνειας άρχισε η απόβαση των Τούρκων στην Κύπρο. Οι εφιαλτικές εικόνες που έζησε εκείνη την ημέρα ο Ανδρέας δεν θα σβηστούν ποτέ από τη μνήμη του. Η 32η Μοίρα, πήρε εντολή να σταματήσει την επέλαση των Τούρκων στρατιωτών στην περιοχή, Άσπρη Μούττη.
Τα Τουρκικά αεροπλάνα βομβάρδιζαν συνεχώς τις θέσεις των λοκατζήδων. Τα Τουρκικά άρματα διέσπασαν την δύναμη των λοκατζήδων και η 3η Μοίρα Καταδρομών αποδεκατίστηκε. Όσοι γλίτωσαν από τις βόμβες και τις σφαίρες οπισθοχώρησαν ατάκτως.
Ανάμεσα σε αυτούς που είχαν την τύχη να επιζήσουν ήταν και ο Ανδρέας Χατζηγιάννης. Όμως, στην οπισθοχώρηση οι στρατιώτες και οι άμαχοι εγκλωβίστηκαν στον Παχύαμμο, ανατολικά της Κερύνειας. Οι Τούρκοι, για ακόμη μία φορά αιφνιδίασαν και έκοψαν στα δύο τους Κύπριους υπερασπιστές της νήσου.
Ο ίδιος αφηγείται: «Η πορεία μου στην Κύπρο αποκόπηκε τελείως απρόσμενα με την Τουρκική εισβολή που με βρήκε λοκατζή στην 32ΜΚ. Την μοίρα που αποδεκατίστηκε στην Άσπρη Μούττη, πάνω από την Κερύνεια την πρώτη μέρα της εισβολής και που εγκλωβίστηκε την πρώτη μέρα του δευτέρου γύρου στον Παχύαμμο, στα ανατολικά θαλάσσια σύνορα της Κερύνειας.
Όσοι καταφέραμε να επιζήσουμε και των δυο καταστροφών και να διαφύγουμε στο νότιο μέρος, βρήκαμε μια άλλη Κύπρο. Το Ακάκι είχε εκκενωθεί και ο κόσμος βρήκε καταφύγιο σε υπαίθριους χώρους στους πρόποδες του Τροόδους. Κυριαρχούσε η μιζέρια και η απόγνωση.
Οι συνομιλίες των ανθρώπων περιστρεφόντουσαν γύρω από ζητήματα επιβίωσης και αναζήτησης δουλειάς στις Αραβικές χώρες, όπου χιλιάδες οικογενειάρχες κατέφυγαν εργάτες για να ζήσουν τις οικογένειες τους».
Για την εθνική τραγωδία της Κύπρου, έχει άποψη και την λέει ευθαρσώς:
«Ήταν η απόλυτη ιστορική τύφλωση. Η Χούντα νόμιζε ότι θα επιχειρούσε το πραξικόπημα, προωθώντας το σχέδιό της και την ίδια ώρα οι Τούρκοι θα έμεναν απλοί θεατές. Γιατί έτσι τους «διαβεβαίωσε» ένα μεσαίο στέλεχος της CIA και μάλιστα ελληνικής καταγωγής. Απουσία στοιχειώδους λογικής και περίσσευμα απόλυτης ανικανότητας. Τη συνέχεια τη γνωρίζετε».
Ο Ανδρέας Χατζηγιάννης, κατόρθωσε και γλύτωσε και από τις βόμβες και τις σφαίρες και την αιχμαλωσία. Όμως, η θητεία του συνεχίστηκε για ένα ακόμη χρόνο. Το 1975, πήρε το απολυτήριο από την Εθνική Φρουρά.
Τότε, πήρε την μεγάλη απόφαση: «το μπάρκο ήταν μονόδρομος». Οργάνωσε το ταξίδι του για τον Πειραιά με το «Σολ Φρύνη» του Σολωμονίδη και η αναζήτηση για εύρεση εργασίας στην Ακτή Μιαούλη άρχισε από την πρώτη ημέρα που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα και στον Πειραιά. Το πρώτο μπάρκο έγινε στο φορτηγό πλοίο «Ελάφι».
Για την απόφαση του να ακολουθήσει το ναυτικό επάγγελμα εξομολογείται:
«Η θάλασσα είναι διέξοδος για όλους. Σιγά-σιγά συνειδητοποιούσα ότι ήταν και μονόδρομος. Έτσι ένα χρόνο μετά, την επόμενη μέρα που απολύθηκα από τον στρατό, έφτασα στον Πειραιά και από εκεί μπαρκάρισα στο Φ/Π Ελάφι. Η ψυχολογία μου άλλαξε αμέσως. Ο πόλεμος φάνταζε πια μακρινό παρελθόν. Την θέση των σκληρών αναμνήσεων πήραν σκέψεις για σπουδές και σχεδιασμοί για δημιουργία».
Ο Ανδρέας Χατζηγιάννης, κατάγεται από ένα μικρό χωριό της Κύπρου, το Ακάκι, που βρίσκεται 22 χιλιόμετρα δυτικά της πρωτεύουσας Λευκωσίας. Το 1974 το χωριό του, είχε μόνο 1.500 κατοίκους και σε αυτούς προστέθηκαν άλλοι 623 πρόσφυγες μετά την εισβολή.
Από αυτό το μικρό χωριό, ξεκίνησε ο Ανδρέας Χατζηγιάννης, που έγινε ναυτικός, καπετάνιος, εφοπλιστής και σήμερα είναι πρόεδρος της Ένωσης Κυπρίων Εφοπλιστών, διαθέτει τρεις ναυτιλιακές εταιρείες και κατέχει συνολικά 45 περίπου πλοία.
Την αγάπη του για το χωριό του, το Ακάκι, δεν το κρύβει:
«Η Κύπρος, το Ακάκι, είναι το φυσικό μου περιβάλλον. Είναι μέρος του DNA μου. Εκεί ζουν οι γονείς μου και τα αδέλφια μου, οι θείοι και δεκάδες ξαδέλφια, οι παιδικοί φίλοι και τα παιδιά που χάσαμε στον πόλεμο και συχνά μονοπωλούν τις συζητήσεις μας.
Εκεί έκτισα το σπίτι μου, ευρύχωρο για να χωράει όλη η οικογένεια μου και για να κάνουμε συγκεντρώσεις και γλέντια. Στο Ακάκι είναι τα αγροκτήματα, οι στάβλοι των αλόγων που η οικογένεια εκτρέφει και προπονεί εδώ και πολλές δεκαετίες».
Πηγή: https://www.mononews.gr/
