Ανάλυση: Περί πρόωρης κάλπης για τις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Δεν ήθελα να κάνω σχόλιο για τις εκλογές, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές και να αποκτήσω  την φήμη του… Προφήτη. Μακριά από μένα τέτοιες ικανότητες.  Αλλά νομίζω ότι πρέπει να επισημάνω ότι το φαινόμενο της πρόωρης κάλπης, αυτό που εδώ λέγεται early  voting, μου θύμισε τις ψηφοφορίες σε χώρες του τρίτου κόσμου.

Προσπάθησα να το καταλάβω και να μπω και γω στην ουρά, αλλά ειλικρινά μια η βροχή, μια το ξαφνικό ψύχος, με αποθάρρυναν.

Σκέφτηκα ότι τα τελευταία 15  χρόνια και πλέον πηγαίνω και ψηφίζω με άνεση την ημέρα των εκλογών και μόλις δυο ή τρεις φορές αναγκάστηκα να μπω στην ουρά εντός όμως του εκλογικού κέντρου.

Τι άλλαξε ή τι πρόκειται να αλλάξει τώρα;

Θα πάω κατά το μεσημεράκι θα δώσω την ψήφο μου και θα παρακολουθήσω τα αποτελέσματα το βράδυ από τηλεοράσεως. Δεν ξέρω, αλλά από τότε που άρχισαν να με θεωρούν τα δυο μεγάλα κόμματα ως δεδομένο, κάτι ξύπνησε μέσα μου.

Πως είναι δυνατόν εγώ που ψηφίζω στην Μητρόπολη του κόσμου, την Νέα Υόρκη, να μην υπολογίζομαι ως πολύτιμος ψηφοφόρος και κάποιος γιδοβοσκός στην πολιτεία της Αϊόβα η τυροκόμος στο Ουισκόνσιν, να κρατάει στο χέρι του τις τύχες του πλανήτη; Το θεωρώ αδιανόητο.

Κι όμως η εκλογή του επόμενου προέδρου κρίνεται από μερικές δεκάδες ψήφους σε Πολιτείες που δεν τις έχει επισκεφθεί το σύνολο των ψηφοφόρων της χώρας.

Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι πριν ξεκινήσει καν η εκλογική διαδικασία έχουν υποβληθεί ενστάσεις επί θεμάτων ψηφοφορίας. Αν δηλαδή και πότε πρέπει να προσμετρούνται οι ψήφοι δια αλληλογραφίας, πότε θα αρχίσει η καταμέτρηση τους, αν το ταχυδρομείο θα φτάσει την ημέρα της ψηφοφορίας ή δυο και τρεις μέρες μετά;

Έπειτα έχουμε και τις αιτιάσεις του σημερινού Προέδρου σχετικά με την ψήφο δια αλληλογραφίας που όλο και την υπομονεύει, δίχως όμως απτά παραδείγματα ότι στο παρελθόν έχει γίνει κάποια παράβαση ή υπήρξαν περιπτώσεις διπλοψηφίας.

Σκέφτομαι ότι σαν μετανάστης είχα την τύχη να συναντήσω αντί μιας πλαστικής κάλπης μια ολόκληρη σιδερένια με παραβάν και με κουμπιά στρατιωτικού τύπου εδώ στη Νέα Υόρκη και κάθε φορά έφευγα με την αίσθηση ότι έκανα το καθήκον μου. Ζητούσα μάλιστα κι ένα αντίγραφο της κάλπης για να το δείξω στον μπαμπά μου που θα ψήφιζε μετά από μένα.

Έτσι λοιπόν η πλαστική ή ξύλινη κάλπη της Ελλάδας, έχει μεγαλύτερη αξία από την βαριά και σιδερένια που με το πέρασμα του χρόνου και με την πρόοδο της τεχνολογίας μετατράπηκε και πάλι σε χάρτινη, που όμως αφού την συμπληρώσεις περνάει μέσα από σαρωτή, την Μηχανή με την κάμερα στο εσωτερικό, που σκανάρει και γίνεται η ψήφος σου ηλεκτρονική.

Την οποία φυσικά, αν θέλει κάποιος να την αλλοιώσει ή να την “χακάρει” μπορεί να το κάνει είτε από τα βάθη της Ρωσίας ή της Κίνας ή του Ιράν.

Μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις, κάποιες Πολιτείες χρησιμοποιούν οθόνες και iPad.

Tελικά σε μια προηγμένη χώρα όπως οι ΗΠΑ κάθε ψήφος θα έπρεπε να μετράει είτε η δια αλληλογραφίας είτε δια ζώσης. Κι εκείνοι που καταφεύγουν στα δικαστήρια μόνο την δημοκρατία δεν υπηρετούν.

Οι εκστρατείες δε, των υποψηφίων θα έπρεπε να επικεντρώνονται στα θέματα που απασχολούν τον μέσο πολίτη, όχι στην καλλιέργεια φόβου και μισαλλοδοξίας. Δυστυχώς.

Ελπίζω ότι τελικά αυτός που θα επικρατήσει την ερχόμενη Τρίτη θα έχει στηριχθεί στην πραγματική ψήφο και στην κατ’ εξοχήν προτίμηση του εκλογικού σώματος. Όσοι περισσότεροι ψηφίσουν τόσο το καλύτερο.

Και δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε ότι ούτε ο ένας ούτε ο άλλος υποψήφιος στηρίχθηκαν ποσώς στην ιδεολογία.

Κάποτε σε όλη την Ευρώπη επικρατούσαν οι ιδεολόγοι. Τέτοια όμως περίπτωση δεν δικαιολογείται σήμερα.  Ούτε θεωρείται ιδεολογία η άρνηση της μάσκας και η υποτίμηση του ρόλου της πανδημίας.

Δυστυχώς, άλλοτε βλέπαμε στις ΗΠΑ πράγματα που μας άρεσαν και τα υιοθετούσαμε. Όπως τις προεκλογικές συζητήσεις μεταξύ των υποψηφίων, τα περίφημα debates.

Kι αυτός ο μύθος καταρρίφθηκε φέτος. Μόνο γέλιο και απορία προκάλεσε το πρώτο debate.

Oι ψηφοφόροι λοιπόν δεν επηρεάστηκαν από αυτές. Είχαν προαποφασίσει την επιλογή τους για την κάλπη.

Όλοι όσοι στέκονται στην ουρά, δεν αποφασίζουν την τελευταία στιγμή. Απλώς,  όπως λέει και η λογική, βιάζονται να καταθέσουν την ψήφο τους. Δεν τους αδικώ. Τουναντίον.

Φέτος για πρώτη φορά είχα συμπληρώσει την αίτηση να μου στείλουν την κάλπη με το ταχυδρομείο. Στην φάση των προκριματικών εκλογών.

Τελικά, τόλμησα εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊου να πάω να ψηφίσω από κοντά. Δεν χρειάστηκε παρά μόλις πέντε λεπτά. Με τον ρυθμό που πηγαίνουν οι “ουρές” τις

δυο τελευταίες ημέρες στην γειτονιά μου, με βλέπω να ξαναπηγαίνω μόνος μου στο εκλογικό τμήμα και να εκτελώ το καθήκον και το δικαίωμα μου μέσα σε ελάχιστο χρόνο.

Όμως και πάλι θα νοιώσω πολίτης τρίτης και τέταρτης κατηγορίας,  αφού όπως φαίνεται μπορεί και να μην έχουμε τελικό αποτέλεσμα μέχρι αργά την επόμενη ημέρα ή και αργότερα.

Και τότε η προσοχή της επικαιρότητας θα στραφεί στις μικρές και απόμακρες Πολιτείες. Άντε ίσως και στην Φλόριντα.  Το καταφύγιο των ηλικιωμένων. Εκεί που μαζεύονται οι φοιτητές την Άνοιξη.

Μετά έρχεται σε προτεραιότητα η Πενσιλβάνια κ.λ.π.

Την Παρασκευή άκουσα κι ένα άλλο περίεργο. Χάρη στους ψηφοφόρους του Δημοκρατικού κόμματος η λαϊκή ψήφος στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης θα καταγραφεί στην… γαλάζια παράταξη.

Όμως δεν είναι εκεί το θέμα. Το ζήτημα είναι οι εκλέκτορες και το σύστημα που εξασφαλίζει την Προεδρία σε όποιον κερδίσει τους 270 εκλέκτορες.

Παρεμπιπτόντως, να μη ξεχάσω τα σχόλια του κυβερνήτη Κουόμο και του δημάρχου Ντε Μπλαζιο για την επιτροπή που διεξάγει τις εκλογές. Το γνωστό Board of Election. Που μάλλον λειτουργεί ανεξάρτητα και κάθε φορά τα μουσκεύει.

Θυμάμαι, το 2001, βοηθούσα στην προεκλογική εκστρατεία μιας νεαρής τότε υποψήφιας για το δημοτικό συμβούλιο και η ενασχόληση μου αυτή μου δίδαξε πολλά για τον τρόπο διεξαγωγής των εκλογών και τον ρόλο των δικαστηρίων.

Ας πούμε ότι δεν ήταν και τόσο θετική η άποψη που σχημάτισα για το σύστημα.

Εύχομαι από τότε να άλλαξαν κάποια πράγματα, αλλά όπως συμπέρανα λίγα θα μπορούσαν να αλλάξουν έστω και μετά από 19 χρόνια.

Τηρουμένων δε των αναλογιών θα ευχόμουν να επανέλθουν τα πράγματα στο χάρτινο ψηφοδέλτιο που χρησιμοποιούν στην Ελλάδα. Όχι ότι κι εκεί δεν μπορεί να τεθεί θέμα νοθείας, αλλά τουλάχιστον όσο πιο απλή είναι η διαδικασία τόσο πιο εύκολη η καταμέτρηση.

Χωρίς φόβο από “χάκερς” ξένων χωρών και χωρίς αμφισβήτηση από τους ενδιαφερόμενους βουλευτές-γερουσιαστές.

Αν δεν το κάνατε ήδη πηγαίνετε να ψηφίσετε νωρίς ή ακόμα και την ημέρα των εκλογών.

Το οφείλεται στα παιδιά σας, στην πατρίδα από όπου αρκετοί ξεκινήσατε και στο δικαίωμα που σας έδωσε η θετή σας πατρίδα.

Σε λίγο, αν δεν αλλάξει η κατάσταση, ούτε οι μετανάστες που έγιναν στο μεταξύ Αμερικανοί πολίτες, δεν θα μπορούν να ψηφίζουν.

UPDATE: (Σάββατο πρωί). Βγήκα για βόλτα με την οικογένεια και περνώντας έξω από το εκλογικό κέντρο είδα ότι η ουρά ήταν μικρή. Ρώτησα πόση ώρα και μου είπαν 10 λεπτά. Αποφάσισα να περιμένων. Πράγματι σε δέκα λεπτά μπήκα μέσα και άρχισε η διαδικασία του Early Voting. Που δεν διαφέρει σε τίποτα από την κανονική διαδικασία. Στο τέλος πήρα κι ένα στυλό δώρο. Αυτό με το οποίο υπογράφεις στο iPad.

Πέντε λεπτά αργότερα η ψήφος μου καταγράφηκε στο ειδικό μηχάνημα σαρωτή. Αυτό ήταν. Μακάρι όλοι οι Ομογενείς που είναι γραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους να πάνε και να ψηφίσουν σε αυτές τις εκλογές, σκέφτηκα βγαίνοντας. Κάποιος είχε ζωγραφίσει μια καρδιά και μέσα έγραψε: «Κοίτα μαμά, ψήφισα».