ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Προ δύο εβδομάδων όταν ο εκπρόσωπος τύπου του Ομοσπονδιακού Εισαγγελέα του Μανχάταν επιβεβαίωσε την πληροφορία ότι ανήμερα των Φώτων θα ξεκινούσε η δίκη του ομογενή επιχειρηματία Τηλεμάχου Λαβίδα άλλαξε η διάθεσή μου, διότι γνώριζα εκ των προτέρων ότι για μια ακόμη φορά θα ήμουν αυτόπτης μάρτυρας μιας επί πλέον εν εξελίξει ομογενειακής τραγωδίας.
Κι αυτό διότι στο εδώλιο του κατηγορουμένου ήταν ένας νέος ομογενής επιχειρηματίας, σύζυγος, πατέρας, γιος, ανιψιός και πάει λέγοντας που από τις 18 Οκτωβρίου 2019 μέχρι και εκείνη την ώρα κρατούνταν χωρίς εγγύηση στις φυλακές ασφαλείας του Μανχάταν. Στη δεξιά πλευρά του ακροατηρίου παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα τη δίκη οι συγγενείς του και στην αριστερή οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι μεταξύ των οποίων και ο γράφοντας.
Οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι είναι διαπιστευμένοι στο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο του Μανχάταν και γι αυτούς η δίκη του Τηλεμάχου Λαβίδα ήταν μια επί πλέον δίκη.
Για τον γράφοντα ήταν κάτι παραπάνω από επώδυνη διότι από τη μία έβλεπε τον κατηγορούμενο να εμφανίζεται να είναι κάτι παραπάνω από ήρεμος και να προσπαθεί να δώσει κουράγιο στην έγκυο σύζυγό του, στη μητέρα, στις αδελφές και στους άλλους συγγενείς και από την άλλη παρακολουθούσα τους δύο εισαγγελείς να προσπαθούν να πείσουν την Επιτροπή των Ενόρκων ότι ο κατηγορούμενος είναι ένοχος και τους δύο συνηγόρους του να υπεραμύνονται της αθωότητάς του.
Αν και στο δικαστήριο, όπως αναφέραμε στα ρεπορτάζ, οι αρχές δεν κατάφεραν να προσκομίσουν κανένα χειροπιαστό τεκμήριο είτε οπτικοακουστικό υλικό που να αποδεικνύει ότι ο Τηλέμαχος Λαβίδας ήταν ο πληροφοριοδότης του Γιώργου Νίκα και των άλλων μελών του διεθνούς κυκλώματος που αποκόμισαν αμύθητα κέρδη στοιχηματίζοντας στο Χρηματιστήριο Αξιών της Νέας Υόρκης, εν τούτοις η ετυμηγορία των Ενόρκων τον καθήλωσε στη φυλακή με την ελπίδα ότι στις 17 Απριλίου 2020, την Μεγάλη Παρασκευή, η Δικαστής θα του επιβάλει το μίνιμουμ της ποινής και να του δώσει τη δυνατότητα να είναι δίπλα στη σύζυγό του όταν με το καλό φέρει στη ζωή τον δεύτερο καρπό της αγάπης τους.
Αν και ο καιρός την Τετάρτη έμοιαζε ανοιξιάτικος και οι αχτίδες του ήλιου φώτιζαν την αίθουσα του Δικαστηρίου, όταν η δικαστής ανέγνωσε την ετυμηγορία των Ενόρκων τα μάτια του Τηλεμάχου, των οικείων και του γράφοντα βούρκωσαν και ο ήλιος έχασε τη λάμψη του.
Ο πόνος ήταν ακόμη μεγαλύτερος διότι πήραμε μια επί πλέον γεύση των συνεπειών της οικονομικής κρίσης και των Capital Controls στην οικογένεια του κατηγορουμένου και σε δεκάδες άλλες οικογένειες ομογενών που έχασαν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια από τις επενδύσεις τους στις Τράπεζες και στο Χρηματιστήριο Αξιών των Αθηνών.
Και δεν είναι η πρώτη φορά που βιώνουμε τον ίδιο πόνο που βιώνουν οι άλλοι ομογενείς που παρακολουθούν τη δίκη των οικείων τους, διότι είναι οι άνθρωποί μας, είναι τα αδέλφια μας.
Τα ίδια συναισθήματα βιώσαμε στην πολύκροτη δίκη του Νικολάου Κωτσόπουλου που το Μεγάλο Σάββατο του 2002 εκτέλεσε εν ψυχρό τη σύζυγό του Κάρολ, στη δίκη του 19χρονου Δημητρίου Σαφέτη που την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου 2016 εκτέλεσε εν ψυχρό – υπό επήρεια μέθης – τον 57χρονο πατέρα του Ιωάννη Σαφέτη, στη δίκη του 16χρονου Γιάννη Κατέχη που είχε κατηγορηθεί για τον θάνατο του 47χρονου ομοφυλόφιλου δημοσιογράφου George Weber στις 20 Μαρτίου 2009 και πολλών άλλων ομογενών που καταδικάστηκαν και εκτίουν την ποινή σε διάφορα σωφρονιστικά ιδρύματα των ΗΠΑ.
Τον ίδιο πόνο και θλίψη βίωσα το πρωί της Δευτέρας, 23ης Ιουλίου 2018 όταν καθήμενος πλάι στους χαροκαμένους Τάκη και Πατρίσια Κοντονή, στα ορφανά εγγόνια του και στον γιο του αναμέναμε τον δικαστή να αν ανακοινώσει την ποινή στον γαμπρό του Ρόμπερτ Κραμπ (Robert Crumb) που στις 4 Νοεμβρίου 2016 σκότωσε την κόρη τους Μαρία Κοντονή Κραμπ (Maria Kontonis-Crumb) και τραυμάτισε την 16χρονη κόρη του Τίφανι.
Τα ίδια συναισθήματα βιώσαμε και όταν επισκεφθήκαμε τις φυλακές ασφαλείας της Πενσιλβάνιας και της Νέας Υόρκης για τις συνεντεύξεις με τον ομογενή πράκτορα της CIA Τζον Κυριάκου και τον εστιάτορα της Νέας Υόρκης Βασίλειο Γιαμάγκα, αντίστοιχα, και πάει λέγοντας.
Αυτές ήταν μερικές από τις πιο συγκλονιστικές δίκες εις βάρος των ομογενών που παρακολουθήσαμε τις δύο τελευταίες δεκαετίες και οι οποίες έρχονται να μας υπενθυμίσουν ότι η ομογένεια δεν είναι απαλλαγμένη από τα φαινόμενα της ενδοοικογενειακής βίας, τη μάστιγα των ναρκωτικών, των αλκοολικών και των τζογαδόρων και δε ζει σε μια αλεξίσφαιρη γυάλα.
Έρχονται να μας υπενθυμίσουν ότι οι οργανωμένοι φορείς της ομογένειας και οι Ελληνορθόδοξες Κοινότητες πρέπει να καταβάλλουν προσπάθειες για τη θωράκιση των οικογενειών από τα προαναφερόμενα φαινόμενα.
