Ανάλυση: Η δημόσια διπλωματία στις ΗΠΑ και η έλλειψη άμεσης και αποτελεσματικής απόκρισης

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Εδώ και μια περίπου εβδομάδα με απασχολούσε το ζήτημα της δημόσιας διπλωματίας και της ανύπαρκτης πλέον φωνής της Ελλάδας, στα πανίσχυρα ΜΜΕ της Αμερικής.

Υπήρχε πριν χρόνια ένα οργανωμένο Γραφείο Τύπου, συνδεδεμένο πάντα και κάτω από την αιγίδα της Μόνιμης Αντιπροσωπίας της Ελλάδας στα Ηνωμένα Έθνη.

Πριν από 40 χρόνια το Γραφείο Τύπου της Ελλάδας στεγαζόταν στην 5^η Λεωφόρο. Εκεί υπήρχε μόνιμα μια ελληνική σημαία που θύμιζε στους περαστικούς ότι εδώ είναι το «οχυρό» μας.

Αργότερα, το Γραφείο Τύπου μετακόμισε στην Λεωφόρο Λέξινγκτον και τον δρόμο 59.

Εκεί υπήρχε ένας μεγάλος και λειτουργικός χώρος όπου γινόταν μια δουλειά σε σχέση με τον ρόλο και την αποστολή των Γραφείων Τύπου. Εκεί ήταν που βγάζαμε κάτι πολύ ωραίες φωτογραφίες μετά από τις συνεντεύξεις Τύπου με καλλιτέχνες και πολιτικούς, στην βεράντα. Ο χώρος βέβαια νοικιαζόταν.

Ώσπου μια πρωία οι αρμόδιοι σκέφτηκαν να πάρουν τον δικό τους χώρο, πολύ κοντά στην Μόνιμη Αντιπροσωπία και στα Ηνωμένα Έθνη.

Και εκεί έγιναν ορισμένες από τις πιο σπουδαίες εκδηλώσεις, που σημάδεψαν όχι μόνο τον χώρο αλλά και την Ομογένεια.

Η αείμνηστη διευθύντρια Πολυξένη Μαστροπέρου, που ήταν τότε διευθύντρια κατάφερε να μετατρέψει τους τσιμεντένιους τοίχους σε ένα όμορφο και ζεστό και φιλόξενο περιβάλλον με άρτιο τεχνολογικό εξοπλισμό και με οθόνες που πρόβαλαν συνεχώς στον επισκέπτη την Ελλάδα.

Οι συνεντεύξεις Τύπου που έγιναν εκεί είχαν πάντα επιτυχία και άσχετα από το ποιος ήταν ο καλεσμένος πάντα ήταν έτοιμος ο καφές και τα κουλουράκια.

Ώσπου ήρθε η κρίση και μπήκαν όλα τα ακίνητα σε ένα καλάθι και όποιος τα έβλεπε μπορούσε να τα διεκδικήσει. Με λίγα λόγια ο χώρος που παρήγαγε πολιτισμό και που έδινε μια άλλη διάσταση στην εικόνα της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη, βγήκε στο σφυρί και έγινε θύμα της κρίσης.

Το Γραφείο Τύπου της Ελλάδας, που στο μεταξύ φιλοξένησε και τον ΕΟΤ, πουλήθηκε και έπαψε να υπάρχει.

Άρον – άρον τα γραφεία μεταφέρθηκαν σε άλλο χώρο, όπου από ιδιοκτήτες γίναμε πάλι ενοικιαστές και μαζί με τον ΕΟΤ ξανα-μοίρασαν τα εμβαδόν.

Κάπου εδώ άλλαξε και η αποστολή τους.

Από Γραφεία Τύπου έγιναν Γραφεία Δημόσιας Διπλωματίας. Έναν τίτλο που όλες οι υπόλοιπες χώρες στα Ηνωμένα Έθνη δεν σκέφτηκαν ποτέ να υιοθετήσουν. Μόνο η Ελλάδα το σκέφτηκε. Θα ήθελα ειλικρινά να γνωρίζω τον άνθρωπο που το πρότεινε.

Έτσι φτάσαμε στην εποχή της Πανδημίας, όπου όλα έμειναν κλειστά και τον ρόλο των ακροάσεων και των διασκέψεων ανέλαβαν οι πλατφόρμες όπως το Zoom.

Να αναφέρω εδώ ότι μετά την επικράτηση του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, όλοι οι ανταποκριτές και τα υπόλοιπα ομογενειακά ΜΜΕ λάμβαναν καθημερινά δεκάδες «ε-μειλ» με θέματα που απασχολούσαν το Γραφείο Τύπου, με δημοσιεύματα θετικά και αρνητικά για την Ελλάδα και με συνεντεύξεις και απόψεις σχολιαστών.

Ε, λοιπόν στην διάρκεια της Πανδημίας είναι ζήτημα αν λάβαμε ένα, άντε το πολύ, δυο τέτοια ηλεκτρονικά μηνύματα.

Τι να συνέβαινε άραγε; Έλλειψη ειδήσεων; Έλλειψη υπαλλήλων;

Ώσπου μια μέρα εντελώς τυχαία πληροφορήθηκα ότι το Γραφείο Δημόσιας Διπλωματίας μεταφέρθηκε εν μια νυκτί στον τέταρτο όροφο του Γενικού Προξενείου, στην 79^η οδό πλησίον της Παρκ Άβενιου.

Ο χώρος υπήρχε, ήταν ανεκμετάλλευτος και άρα γιατί να μην αξιοποιηθεί;

Μέχρις εδώ καμία αντίρρηση.

Εδώ και λίγες μέρες το κατά τα άλλα έγκριτο και πολυβραβευμένο  δελτίο ειδήσεων της δημόσιας τηλεόρασης PBS Newshour, με την επικεφαλής «νιούσκαστερ» Judy Woodruff

Αποφάσισε να ασχοληθεί με ένα θέμα που αποτελεί «καυτή πατάτα» και μάλλον είναι προϊόν προπαγάνδας από την άλλη μεριά του Αιγαίου.

Με την δήθεν προσπάθεια της Ελλάδας να αποτρέψει την παράνομη έλευση των μεταναστών μέσω των ακτών.

Εκεί έπρεπε να υπάρξει δημόσια παρέμβαση. Από τον επικεφαλής ή τον υπεύθυνο του Γραφείου Τύπου, ή τέλος πάντων από κάποιον αρμόδιο, στην Γενική Γραμματεία Τύπου στην Ελλάδα, για να μην πω, από την ίδια την εκπρόσωπο Τύπου της Ελληνικής Κυβέρνησης.

Αλλά φαίνεται ότι η κυβέρνηση αρκέστηκε στην συμμετοχή του με βιντεοσκοπημένο μήνυμα στο ρεπορτάζ, του αρμόδιου Υπουργού για την Μετανάστευση του κ. Νότη Μηταράκη.

Η παρουσία του όμως δεν ήταν αρκετή.

Και θα μου πείτε τί δουλειά έχει το Γραφείο Τύπου της Νέας Υόρκης, αφού το δελτίο ειδήσεων παράγεται στην Ουάσινγκτον. Καμία αντίρρηση.

Όμως δεν θα έπρεπε η πρεσβεία να στείλει ή να κάνει κάποια παρέμβαση και εν συνεχεία να κοινοποιήσει την παρέμβαση της στα Ελληνικά ΜΜΕ;

Τι στο καλό σημαίνει η φράση «δημόσια διπλωματία». Εδώ καράβια χάνονται βαρκούλες αρμενίζουν.

Έτσι το αρμόδιο ενημερωτικό τμήμα της δημόσιας τηλεόρασης έστειλε επιτόπου στην Ελλάδα τον συνεργάτη του από την Βρετανία και ώσπου να πεις «πανδημία» βγήκε και δεύτερο ρεπορτάζ αυτή την φορά από την Σάμο και την Αθήνα.

Αντε τώρα να τρέχεις και να δικαιολογήσεις την ολιγωρία σου.

Ο ανταποκριτής μάλιστα (δεν ξέρω αν έκανε και τεστ Covid  καθώς ταξίδεψε από την Αγγλία;) τα έβαλε αυτή την φορά με όλους και όλα.

Με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με τους «κακούς» Ρουμάνους που διώχνουν τους αθώους αλλά παράνομους μετανάστες  από την Ευρώπη. Και κάπου εκεί ανακατεύτηκε και ένας γνωστός υπερασπιστής των ΜΚΟ, ο κ. Παναγιώτης Δημητράς και κόλλησε το ρεπορτάζ την ρετσινιά ότι η Ελλάδα δεν δέχεται πλέον τους παράνομους μετανάστες, γιατί αυτό επιβάλει η κακιά Ευρώπη.

Μέχρι και έναν παράνομο μετανάστη φιλοξένησε που μπήκε στην χώρα Σαββατοκύριακο και περίμενε κρυμμένος στα σοκάκια της Σύρου μέχρι την Δευτέρα για να εμφανιστεί στις αρμόδιες υπηρεσίες και να καταγραφεί ως υποψήφιος για Άσυλο.

Τέλος για να ισορροπήσει κάπως το ρεπορτάζ έδειξε και μια μητέρα με τα παιδιά της που τελικά πήρε το πολυπόθητο άσυλο και θα ζήσει πλέον μια ήσυχη ζωή στην Ελλάδα.

Όμως η ζημιά έγινε. Και η ρετσινιά κόλλησε ότι στην Ελλάδα δεν δέχονται πλέον τους μετανάστες και τους καταδιώκει η ακτοφυλακή μέσω της Frontex.

Και πως θα ελέγξουμε την Frontex; Μα φυσικά μέσω του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Και έτσι ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Τα δύο ρεπορτάζ υπάρχουν ακόμα στην ιστοσελίδα της δημόσιας τηλεόρασης, (PBS.org).

Μιλώντας, στο παρελθόν με τον καλό φίλο και δύο φορές υπεύθυνο του Γραφείου Τύπου στη Νέα Υόρκη, τον αγαπητό Νίκο Παπακωνσταντίνου, τον ρώτησα τι περιέχουν όλες οι ταινίες βίντεο που είχε συγκεντρώσει στο γραφείο του; Ήταν τα ρεπορτάζ των Τηλεοπτικών Σταθμών για την Ελλάδα. Ζητούσε ένα αντίγραφο και του το έστελναν. Γι αυτό παλιά το γραφείο είχε και μηχάνημα (player) επαγγελματικού βίντεο.

Αργότερα βέβαια, περάσαμε στα Κομπιούτερ και τα DVD.

Άλλαξε λοιπόν ο ρόλος του Γραφείου Τύπου σε δημόσια διπλωματία. Αμφιβάλλω όμως τα μάλλα εάν κάποιος αρμόδιος στην Ελλάδα πληροφορήθηκε για τα ρεπορτάζ στα PBS;

Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους.

Ενώ αν ήταν το ίδιο ρεπορτάζ στο CNN θα έτρεχαν να βρουν τρόπο να επανορθώσουν.

Σε τελική ανάλυση, η αλλαγή νοοτροπίας και ρόλου των Γραφείων Τύπου μάλλον δεν βοηθάει την εικόνα της Ελλάδας.

Θα χρειαστεί όταν ξεπεράσουμε το σκηνικό της πανδημίας να ξανασκεφτούμε τι πετύχαμε μέχρι τώρα και πως θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε, στην εποχή του Instagram και των λοιπών μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Για να καταλάβετε τι εννοώ η κυρία Τζούντι Γούντροφ έβγαλε στον λογαριασμό της στο Twitter την περίληψη του ρεπορτάζ που θα μετέδιδε από το δελτίο ειδήσεων.

Μακάρι να ξέραμε και να μαθαίνατε κι εσείς πόσες χιλιάδες την ακολουθούν από εκεί. Όπως συμβαίνει με όλους τους γνωστούς και καταξιωμένους δημοσιογράφους σε όλα τα μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα.