‘‘Η τέχνη δεν πρέπει ν΄ αντανακλά σαν τον καθρέφτη μα σα φακός να μεγεθύνει…’’ μας υπενθυμίζει ο Βλαδίμηρος Μαγιακόβσκι. Έτσι και μείς παραμονές πρωτοχρονιάς 2022, παραμερίζουμε την αντανάκλαση των χλιδάτων συστημικών ΜΜΕ με τις στατιστικές και τους ξέφρενους ρυθμούς ανάπτυξης που ωφελούν τους λίγους αλλά θα εστιάσουμε τη προσοχή μας με μεγεθυντικό φακό στους λιγότερο προνομιούχους, όπως το εισπράττει στη Νέα Υόρκη ένας μέσος εργαζόμενος στη αμερικάνικη μεταποιητική βιομηχανία.
Από τη δεκαετία του 1970 και εντεύθεν η μισθωτή εργασία χάνει συνεχώς την αγοραστική της δύναμη και σε συνδυασμό με τον καλπάζοντα πληθωρισμό εξουθενώνουν και συρρικνώνουν ακόμη περισσότερο τη μεσαία τάξη.
Το κόστος των βασικών αναγκών όπως η στέγαση, η υγειονομική περίθαλψη και η εκπαίδευση καταβροχθίζουν το μεγαλύτερο μέρος των εισοδημάτων τους. Για παράδειγμα ένα διαμέρισμα στην Αστόρια δυο υπνοδωματίων έχει ενοίκιο πάνω από $2,000 το μήνα όταν ένας καλοπληρωμένος μισθός βιομηχανικού εργάτη δεν ξεπερνά τις $3,500 το μήνα.
Οι ανατιμήσεις ειδών διατροφής σπάνε ρεκόρ και ροκανίζουν ακόμη περεταίρω το οικογενειακό εισόδημα. Απανωτά ήλθαν και οι ανατιμήσεις στα καύσιμα και στην ενέργεια γενικότερα. Δεν έχασαν καιρό τα μονοπώλια καυσίμων, για να καλύψουν τα χαμένα κέρδη που επέβαλε η πανδημία COVID 19 εκτόξευσαν τις τιμές καυσίμων με συνέπια να αυξηθεί σημαντικά η βενζίνη αυτοκινήτου που αποτελεί εργαλείο ανάγκης καθώς και τα κόμιστρα.
Με την ίδια λογική τα πολυκαταστήματα και σουπερμάρκετ για να καλύψουν χαμένα κέρδη ανεβάζουν τις τιμές τους. Ο τεχνητός πληθωρισμός και οι άστοχες αποφάσεις από εξωγενείς παράγοντες εκτόξευσαν το πληθωρισμό στα ύψη αλλά τις οδυνηρές συνέπιες θα τις υποστούν τα μικρομεσαία στρώματα.
Η αμερικανική οικονομία έχει παράγει τεράστιο πλούτο αλλά το μεγαλύτερο μέρος από τα οφέλη διοχετεύτηκαν σε λίγα χέρια, στο 1% στην κορυφή της οικονομικής ελιτ.
Οι εταιρείες αντί να διοχετεύσουν τα τεράστια κέρδη σε νέες επενδύσεις και αύξηση μισθών προτίμησαν να αγοράσουν τις μετοχές των εταιρειών τους.
Οι φοροαπαλλαγές Τραμπ ευνόησαν πρωταρχικά και κύρια τις μεγαλοεταιρίες και την ελίτ του 1% αλλά συγχρόνως στέρησαν την τοπική και ομοσπονδιακή κυβέρνηση από πολύτιμα έσοδα προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες σε υποδομές και υπηρεσίες.
Έτσι εξηγείται η κατάρρευση του οδικού και απαρχαιωμένου δημόσιου συγκοινωνιακού συστήματος που είναι απαραίτητα μέσα μετακίνησης για τον εργαζόμενο λαό για να πάει στη δουλειά του.
Τεράστιες λακκούβες κρατήρες στους δρόμους, θυμίζουν περισσότερο βομβαρδισμένη Καμπούλ παρά Νέα Υόρκη έχουν επιπτώσεις και στην κακή λειτουργία του αυτοκινήτου. Το επιπρόσθετο κόστος επισκευής του αυτοκινήτου είναι ένας κρυφός έμμεσος φόρος που ροκανίζει περεταίρω τον οικογενειακό κορβανά.
Το επί πλέον έξοδο θα είχε αποφευχθεί αν ο δήμος δεν είχε έλλειμα λόγω της άδικης, μη αναλογικής φορολόγησης της πλουτοκρατίας. Οι επιπτώσεις συντήρησης του οδικού δικτύου ξεπερνούν το επιπρόσθετο κόστος συντήρησης του αυτοκίνητου. Επιβαρύνουν σοβαρά την υγεία των μόνιμων κατοίκων της περιοχής.
Για παράδειγμα στο κέντρο της ελληνικής Αστόριας επι της οδού Astoria BLVD η κατάσταση είναι αβίωτη για όσους ζουν παράλληλα της λεωφόρου. Η διέλευση φορτηγών αυτοκινήτων μέσα από τις λακκούβες δημιουργούν κραδασμούς και δονήσεις σε μεγάλη απόσταση με συνέπεια οι κάτοικοι να χάνουν κυριολεκτικά τον ύπνο τους με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το ίδιο απαράδεκτο οδικό αλαλούμ συμβαίνει σε υποβαθμισμένες περιοχές στην Corona, Greenpoint, Jamaica και δεκάδες άλλες γειτονιές της Νέας Υόρκης.
Άλλο χρονίζον πρόβλημα είναι οι υπηρεσίες εξυπηρέτησης πολιτών. Για παράδειγμα, ένα καθημερινό περιστατικό γνώριμο στους περισσότερους είναι μια επίσκεψη στην Υπηρεσία Οδικών Μεταφορών (Department of Motor Vehicle). Θα χρειαστεί να σπαταλήσει ο ενδιαφερόμενος οδηγός ολόκληρη μέρα στημένος στην ουρά σε μια υποστελεχωμένη υπηρεσία με απαρχαιωμένο τεχνικό εξοπλισμό.
Άλλο περιστατικό καθημερινής ταλαιπωρίας είναι η άβολη τοποθεσία υποκαταστημάτων τραπεζών. Την τελευταία δεκαετία παρατηρείται μια συνεχής εξαγορά τραπεζών και το κλείσιμο υποκαταστημάτων σε κεντρικά σημεία εύκολα προσβάσιμα στους πολίτες.
Τα λιγότερα υποκαταστήματα που έχουν απομείνει δυσκολεύουν την πρόσβαση και ταλαιπωρούν τους πελάτες στην προσπάθεια τους να τα επισκεφθούν για να εξυπηρετήσουν τις τραπεζικές τους ανάγκες.
Οι κακές γλώσσες λένε ότι προφανώς για λόγους φοροαπαλλαγής διατηρούνται τραπεζικά υποκαταστήματα σε απόμακρες υποβαθμισμένες περιοχές, με δρόμους κρατήρες που λέγαμε πιο πάνω, μακριά από δημόσιες συγκοινωνίες δημιουργώντας δυσκολίες πρόσβασης στους πελάτες.
Ερχόμαστε τώρα στην αποβιομηχανοποίηση της χώρας και τα οδυνηρά αποτελέσματα για τους βιομηχανικούς εργάτες (manufacturing workers).
Στις ΗΠΑ τo 1979 εργαζόταν στην μεταποίηση 20 εκατομμύρια εξειδικευμένοι εργάτες με πολύ καλές αμοιβές και μισθούς. Το 2021 ο αριθμός έπεσε στα 8,5 εκατομμύρια με στάσιμους μισθούς και ελάττωση αγοραστικής δύναμης.
Το ίδιο χρονικό διάστημα η παραγωγή και τα κέρδη των εταιριών έχουν αυξηθεί με ιλιγγιώδη ρυθμό ενώ το εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό έχει καταδικαστεί στην ανεργία, στην ανέχεια και την αφάνεια.
Οι αποφάσεις αποβιομηχανοποίησης βέβαια δεν προήλθαν από τους ίδιους τους εργαζόμενους ούτε από το κράτος που δεν έχει κανένα όφελος να χάνονται θέσεις εργασίας αλλά από την καπιταλιστική απληστία που έχει μοναδικό στόχο τη μεγιστοποίησης του κέρδους. Οι χαμένες θέσεις εργασίας μεταφέρθηκαν στην Άπω Ανατολή την Ινδία, Μεξικό, Βραζιλία κ.λ.π. εκεί που το εργατικό κόστος είναι χαμηλό ή αντικαταστάθηκαν με νέες τεχνολογίες.
Θα μπορούσαν να γραφτούν πολύ περισσότερα πάνω σε θέματα καθημερινότητας έτσι όπως το ζουν στο πετσί τους οι μη προνομιούχοι αλλά κλείνουμε με λίγα λόγια όσο αφορά την πανδημία COVID 19.
Η μετάλλαξη «Όμικρον» φέρνει ξανά στο προσκήνιο τη χαοτική ταξική ανισότητα. Όπως ακριβώς και στο αρχικό ξέσπασμα COVID19, αυτοί που θα πληγούν περισσότερο θα είναι τα κατώτερα στρώματα του πληθυσμού. Οι εύποροι και η φτωχολογιά δεν είναι το ίδιο εκτεθειμένοι στο κορωνοϊό. Οι πρώτοι ζουν λίγοι σε πολλά αεριζόμενα τετραγωνικά ενώ οι άλλοι, ζουν πολλοί σε λίγα σκοτεινά τετραγωνικά. Οι εύποροι και η πλουτοκρατία μετακινούνται με το ευρύχωρο ιδιωτικό αυτοκίνητο ενώ οι άλλοι, οι μη προνομιούχοι στρυμωγμένοι στις δημόσιες συγκοινωνίες στοιβαγμένοι σα σαρδέλες θα πληγούν πολύ περισσότερο από τη μετάλλαξη «Όμικρον».
