ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Η περίπτωση ενός φίλου, που βρέθηκε πρόσφατα σε πολύ δύσκολη θέση και με έναν ταξιδιωτικό σακίδιο στον ώμο και με θετικό τεστ για COVID-19, με προβλημάτισε και ήταν η αφορμή για να διαπιστώσω ότι στην Ομογένεια δεν υπάρχουν ακόμα και σήμερα οι φορείς που θα στήριζαν κοινωνικά τους ανθρώπους, που σε κάποια στιγμή της ζωής τους, χρειάστηκαν την υποστήριξη του κράτους και της κοινωνικής πρόνοιας.
Εδώ και πολλά χρόνια βρέθηκα αυτήκοος μάρτυρας σε μια άλλη περίπτωση, κατά την οποία ένα ζευγάρι που ήρθε από την Ελλάδα ζήτησε βοήθεια από μια γνωστή επιχειρηματία στην Αστόρια.
Εκείνη, παρόλο που ήταν απασχολημένη με την δουλειά της, κατάφερε σε μικρό χρονικό διάστημα, να βρει και να προσφέρει μαξιλάρια και κουβέρτες και άλλα απαραίτητα είδη πρώτης ανάγκης.
Το ίδιο βράδυ, το ζευγάρι είχε καταφέρει να βρει και στέγη και στήριξη και πρόθυμους ομογενείς και παρότι δεν έμαθα ποτέ αν έμειναν ή έφυγαν τελικά από τη Νέα Υόρκη, είδα με τα ίδια μου τα μάτια, τι μπορεί να κάνει η ιδιωτική πρωτοβουλία.
Όμως και τότε, όπως και σήμερα αν με ρωτούσατε εμένα θα σας έλεγα ότι η πιο σωστή συμβουλή θα ήταν να πάει το ζευγάρι αυτό στην κοντινότερη Ελληνική Εκκλησία και να χτυπήσει την πόρτα.
Πίστευα και πιστεύω ακόμα ότι συμπεριλαμβάνεται στον ρόλο της Εκκλησίας, ο κοινωνικός της ρόλος.
Υπάρχουν άλλωστε οι Αδελφότητες της Φιλοπτώχου και ένα σωρό άλλοι οργανισμοί, υπό την αιγίδα της Αρχιεπισκοπής.
Όταν ακούσεις για μια περίπτωση συνανθρώπου που χρειάζεται βοήθεια στις περισσότερες Φιλοπτώχους, σίγουρα θα ψάξουν να βρουν τρόπους για να βοηθήσουν.
Αλλά πως; Με το να βγάλουν μια επιταγή με ένα άλφα ή βήτα χρηματικό ποσό.
Για ορισμένους, αυτό είναι πράγματι σπουδαίο. Και πολλοί που έχουν άμεσες ανάγκες το δέχονται με χαρά.
Υπάρχει όμως και μια μερίδα ανθρώπων που θα προτιμούσαν άλλου είδους βοήθεια.
Είτε π.χ. νομικής φύσης, είτε βοήθεια για εξασφάλιση προσωρινής στέγης, είτε βοήθεια για εξασφάλιση προσωρινής εργασίας.
Σε αυτούς του τομείς πίστευα ότι ειδικεύεται η ΧΑΝΑΚ (HANAC). Αλλά και πάλι, μάλλον είχα υπερεκτιμήσει τον ρόλο της.
Καλό και αξιέπαινο το έργο της, αλλά σε τι βοηθάει κάποιον που έχει ανάγκη από ψυχολογική υποστήριξη, από προσωρινή στέγαση και άλλου είδους κοινωνικές παροχές;
Ίσως μόνο στο να του δώσουν τηλέφωνα και διευθύνσεις. Δηλαδή να τον παραπέμψει στις αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου.
Έχουμε θα μου πείτε και το γηροκομείο; Έχουμε βέβαια, για τους ηλικιωμένους.
Χρειαζόμαστε όμως μεγαλύτερο πεδίο κοινωνικής αλληλεγγύης για παροχή άμεσης βοήθειας.
Ειδικά τώρα με την επέλαση της Πανδημίας και τις διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες των μεταλλάξεων, οι ανάγκες πολλαπλασιάστηκαν.
Ευτυχώς, οι υπηρεσίες του Δήμου στη Νέα Υόρκη λειτούργησαν και λειτουργούν ακόμα.
Κάθε θετικό κρούσμα κορωνοϊού μπορούσε να επικοινωνήσει με τις υπηρεσίες του Δήμου τηλεφωνικά μέσω του αριθμού 311 και εφόσον επιθυμούσε να ζητήσει άμεση βοήθεια για καραντίνα.
Η υπηρεσία που είναι αρμόδια για την Υγειονομική Προστασία και τα Δημόσια Νοσοκομεία (NYC Health and Hospital Corporation), είχε στήσει τους απαραίτητους μηχανισμούς και ο πολίτης, όχι μόνο δεν αντιμετώπιζε μόνος του τον κορωνοϊό, αλλά είχε 24ωρη παρακολούθηση από νοσοκόμους και νοσοκόμες σε δωμάτιο ξενοδοχείου και ταυτόχρονα πλήρη κάλυψη σε ό,τι αφορά την διατροφή και την ψυχολογική υποστήριξη.
Ήταν λοιπόν ένα πρότυπο παροχής κοινωνικών υπηρεσιών ο Δήμος της Νέας Υόρκης.
Ακόμα και την μεταφορά από και προς το ξενοδοχείο, ή την μεταφορά από και προς ένα νοσοκομείο ή άλλο ιατρικό κέντρο, κάλυπταν.
Όπως επίσης μπορούσαν να διευθετήσουν την παροχή των μονοκλωνικών αντισωμάτων, σε κοντινό νοσοκομείο.
Η κινητοποίηση των υπηρεσιών του Δήμου δεν σταματούσε εκεί. Στην διάρκεια της υποχρεωτικής Καραντίνας εντός του ξενοδοχείου, υπήρχαν κοινωνικοί λειτουργοί που παρείχαν όλες τις απαραίτητες πληροφορίες σε ό,τι είχε σχέση με νομικής φύσης θέματα, με ψυχολογική υποστήριξη, με ζητήματα άμεσης παροχής στέγης στα καταφύγια (shelters) του δήμου.
«Μπράβο» λοιπόν στις υπηρεσίες του Δήμου.
Έπαινος ανήκει και στον πρώην Κυβερνήτη για τα σωστά μέτρα αντιμετώπισης κατά την έναρξη της Πανδημίας.
Παρόλο που τα τοπικά ΜΜΕ έσπευσαν (κρυμμένα πίσω από πολιτικά συμφέροντα) να τον καταγγείλουν για τα λάθη που έγιναν στην περίπτωση της σωστής καταμέτρησης των κρουσμάτων στους Οίκους Ευγηρίας.
Στην Ομογένεια λειτουργεί κάτι;
Τι συμβαίνει όμως με την δική μας, την μεγάλη, όπως θέλουμε να πιστεύουμε, Ελληνοαμερικανική Κοινότητα;
Τόσους δικηγόρους που διαθέτει και για τους οποίους είμαστε περήφανοι, τόσοι γιατροί, τόσοι εργολάβοι, κτηματομεσίτες και άλλοι πολλοί επιστήμονες.
Πόσοι από αυτούς βοηθούν, αφιλοκερδώς, πραγματικά την κοινότητα;
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα ομογενών (στο πρόσφατο παρελθόν) ατόμων που χρειάστηκαν βοήθεια μέσω διαφόρων φορέων και σε διάφορους τομείς. Δυστυχώς όμως δεν βρήκαν την ανάλογη ανταπόκριση.
Χρειάστηκαν στο παρελθόν κάποιοι και θα χρειαστούν κι άλλοι στο μέλλον, κάτι περισσότερο από ένα πιάτο φαγητό.
Ίσως να χρειάστηκαν ιατρική περίθαλψη, αν και ανασφάλιστοι; Ίσως να χρειάστηκαν στέγη για λίγο καιρό;
Μπορεί να χρειάστηκαν και κάποια νομική συμβουλή, εφόσον υπήρξαν θύματα κάποιου ατυχήματος;
Που όμως θα μπορούσαν να απευθυνθούν για βοήθεια;
Σε ποιόν συγκεκριμένο φορέα;
Στον Ιατρικό Σύλλογο ίσως; Στους Έλληνες δικηγόρους;
Κάποτε, οι έχοντες ανάγκη βοηθείας τηλεφωνούσαν στις εφημερίδες ή ακόμα και στους ραδιοφωνικούς ή τηλεοπτικούς σταθμούς.
Τώρα έχει μείνει μόνο μια εφημερίδα, στην οποία δε νομίζω ότι υπάρχει ο χώρος να ασχοληθεί πλέον και με το κοινωνικό έργο.
Έχουν αλλάξει οι συνθήκες στην κοινωνία και είναι φυσικό να γίνεται αυτό.
Τί άλλο από δομές υπάρχει;
Ααα, θα αναφωνήσετε ίσως, ότι υπάρχουν ακόμα πέντε μεγάλοι σύλλογοι, με μεγάλα περιουσιακά και άλλα ισχυρά στοιχεία. Πράγματι, βοηθούν.
Σε ορισμένους συλλόγους μάλιστα υπάρχουν «ειδικά ταμεία» (special funds), που έχουν δημιουργηθεί για αυτόν τον σκοπό. Για να βοηθήσουν αναξιοπαθούντες.
Και είναι βέβαιο ότι βοηθούν. Αλλά, φεύ, δεν το ξέρει και δεν το μαθαίνει κανείς.
Τότε; Μήπως έχετε ακούσει για επιχειρήσεις που να βοηθούν τους άστεγους ομογενείς; Αναμφίβολα υπάρχουν κι αυτοί.
Έφτασε πρόσφατα στα αυτιά μας η περίπτωση γνωστού από την συμμετοχή του στα κοινά, ομογενή που παλεύει σε νοσοκομείο για την ζωή του, μετά από εγκεφαλικό.
Δεν το γνωρίζαμε, από την πρώτη στιγμή, γιατί το συγκεκριμένο άτομο, παρόλο που παρευρισκόταν σε εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις, εμείς οι υπόλοιποι το είχαμε χαρακτηρίσει «περιθωριακό» άτομο.
Είτε λόγω της συμπεριφοράς του δημόσια, είτε λόγω της εμφάνισής του, πολλοί από τους συνανθρώπους μας δεν έδιναν σημασία.
Άλλοι, με υπεύθυνη σε διάφορους ιδιωτικούς φορείς θέση, έδιναν την απαιτούμενη προσοχή, καμία φορά ίσως και να έβαζαν και το χέρι στην τσέπη, αλλά μέχρι εκεί.
Για να καταλήξουμε κάπου, να βγάλουμε ένα συμπέρασμα και πέντε και δέκα και είκοσι δολάρια, ακόμα και πενήντα ή εκατό δολάρια, δεν κάνουν μεγάλη διαφορά. Βοηθούν ίσως προσωρινά, αλλά δεν θεραπεύουν.
Ακούμε και διαβάζουμε για τα προβλήματα και τις πιθανές ατασθαλίες στην Ομοσπονδία.
Αυτά τα θέματα φαντάζουν μακρινά σε όποιον έχει άμεσες ανάγκες ή προβλήματα που λόγω των εορτών διογκώνονται, αυτές τις μέρες.
Και τελικά στο ερώτημα, αν υπάρχουν οι δομές για να στηρίξουν και να βοηθήσουν τους ομογενείς σε μια δύσκολη φάση της ζωής τους, η απάντηση είναι μάλλον αρνητική.
Στο τέλος της ημέρας, (όπως λένε κι εδώ) το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να προσφέρουμε χρηματική βοήθεια σε αναγνωρισμένους φορείς του Δήμου ή της Πολιτείας, ακόμα και στις οργανώσεις της Εκκλησίας, ώστε να δώσουμε μια σταγόνα ανακούφισης ενδεχομένως και σε άτομα της Ομογένειας που έχουν ανάγκη και χρίζουν βοήθειας. Είτε φαίνεται, είτε όχι.
Αν κάποτε καταφέρουμε να δημιουργήσουμε και ένα «κοινωνικό ταμείο αναξιοπαθούντων», που θα είναι ανεξάρτητο και θα απευθύνεται σε όλους, τότε θα έχουμε ενηλικιωθεί ως Κοινότητα και θα μπορούμε πλέον να υπερηφανευόμαστε, όχι μόνο για τα επιτεύγματα των ιδιωτών ή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, αλλά και για εκείνα της Ελληνικής Ομογένειας στη Νέα Υόρκη.
Μακάρι να γίνουμε σύντομα μάρτυρες μια τέτοιας όμορφης εξέλιξης.
B”H Until now, the only Fotis I knew was the one who regularly interviews me, Spanos, from the Volos daily Taxydromos, whenever Anna and I visit our native land and city. Today, I have been introduced to another enlightened journalist, justifying the meaning of their given name! My heart hurts to so starkly read of our Greek American community’s humanitarian deficiencies —- an abject inability to offer more than cursory solace to those afflicted by the trials and tribulations of life, so accentuated with the advent of the COVID-19 pandemic harvesting victims for the second year (with no end yet in sight)! Properly, this Fotis raises the unjustified arrogation of compatriot pride for who we used to be, insisting that we continue to be, all the while witnessing suffering around us that could have been ameliorated by having established vibrant social agencies to deal with crises. Alas, Greek Americans carp about others’ success —- mostly directed to Jews and their vaunted mythic prowess —- permitting the need to create institutions of their own to languish in apathy, atrophy, and bereft of not only funding. Instead of engaging in fruitless power grabs in the Federation of Hellenic Societies of NY, where’s the vision to establish active committees to combat homelessness, poverty, joblessness, health care, legal services, educational opportunities, retirement and aged service? Obviously, the blame game is afoot, even as we witness a different brain drain take place but the very immigrants who failed to maximize the opportunities offered by our glorious adopted nation to truly make our existence heaven on earth. Let’s stop, and reverse course for the better. Amen. With fraternal affection, Asher🙏🇬🇷😩🇺🇸😢