ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Ένας καλός φίλος που διάβασε ότι πρόσφατα παρακολούθησα μια νεκρώσιμη ακολουθία εντός του Ιερού Ναού, με ρώτησε να του πω τις εντυπώσεις μου, μετά από ένα τρίμηνο αποκλεισμού, από τους Ιερούς Ναούς σ’ όλη την πολιτεία της Νέας Υόρκης. Ας υποθέσουμε ότι με το να μην επιτρέπεται η συμμετοχή μας στην λατρεία της πίστεως μας, γλυτώσαμε από την μάστιγα του κορωνοϊου, τότε να πούμε ότι όλη αυτή η ταλαιπωρία, ήταν μια παρένθεση;
Ευτυχώς, οι υπεύθυνοι των ναών σκέφτηκαν σωστά και ξεκίνησαν τις αναμεταδόσεις μέσω του Facebook και του You Tube. Μάθαμε στα καλά καθούμενα και τον όρο livestream. Eτσι παρακολούθησα όλες τις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας αλλά και την λειτουργία της Αναστάσεως εις διπλούν. Το απόγευμα (ώρα Αμερικής) είδα την λειτουργία από τον Μητροπολιτικό ναό της Αθήνας.
Το βράδυ πάλι στις 11 άνοιξε το κύκλωμα (όπως λένε στην γλώσσα των τηλεοπτικών παρασκηνίων) και από τον ναό της Αναστάσεως στο Μπρουκβιλ παρακολούθησα την Ανάσταση και εν συνεχεία την θεία λειτουργία της Αναστάσεως.
Όταν λοιπόν ήρθε η στιγμή να βρεθώ και πάλι κοντά στο ναό δεν ήταν άγνωστο για μένα το περιβάλλον. Το μάτι μου πήγε αμέσως στα μπουκάλια με τα αντισηπτικά.
Τοποθετημένα δίπλα από τα παγκάρι με τα κεριά και δίπλα στις εικόνες. Έτσι αφού πήρα το κερί, πήγα στο σημείο όπου το ανάβεις και κατευθύνθηκα προς την εικόνα. Την εικόνα που πριν μόλις τρεις μήνες την προσκυνούσες με ασπασμό, τώρα απομένει να την κοιτάς για λίγα δευτερόλεπτα. Προσκυνάς μόνο με υπόκλιση. Χωρίς τα χείλη σου να έρχονται σε επαφή με το ξύλο.
Μπήκα στον κυρίως ναό και το μάτι μου έπεσε αμέσως στην κάμερα που αναμεταδίδει κάθε φορά τις ακολουθίες.
Και φορώντας την απαραίτητη μάσκα πήγα για να βρω μια θέση. Όλοι γύρω μου ευτυχώς φορούσαν τις μάσκες τους και έτσι δεν χρειάστηκε να απομονωθώ σε κάποια γωνία. Μόνο επειδή κουβαλάω πάντα μαζί μια τσάντα τύπου backpack, πήγα και την άφησα σε ένα σημείο του ναού όπου δεν υπήρχε δυνατότητα να σταθεί κόσμος.
Ήταν μια ενέργεια με στόχο κυρίως για να μην έχω το νου μου, να σηκώσω την τσάντα από τα πόδια μου, αν κάποιος ή κάποια ήθελε να περάσει από μπροστά μου. Μετά την ακολουθία πλησίασα τον π. Παντελεήμων και τον ευχαρίστησα για τα μηνύματα που μετέδιδε καθ’ όλη την διάρκεια του παράτυπου αυτού εγκλεισμού μέσα από το κήρυγμα του.
Τις ίδιες περίπου ημέρες που γύρισα στο ναό έστω για τη νεκρώσιμη ακολουθία, ένας Ομοσπονδιακός δικαστής (Federal Judge) απέρριψε τους ισχυρισμούς του δημάρχου Μπιλ Ντε Μπλάζιο και του κυβερνήτη Άντριου Κουόμο, λέγοντας στο σκεπτικό του, ότι κακώς αποφάσισαν να κλείσουν τους Ναούς με την δικαιολογία των μέτρων προστασίας από τον Κορωνοιό, ενώ την ίδια στιγμή δικαιολογούσαν τις μαζικές διαδηλώσεις. Με την στάση τους και τα λόγια τους, είπε ο δικαστής παρείχαν ενεργή στήριξη και κάλυψη σε εκείνους που τυχόν θα ήθελαν να λάβουν μέρος στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας.
Ήταν μια Πύρρειος νίκη φυσικά, αφού ήδη εδώ και λίγες ημέρες ξεκίνησε η διαδικασία επαναλειτουργίας των ναών.
Οι ενάγοντες, (δυο καθολικοί ιερείς μαζί με τρεις Ορθοδόξους Ραβίνους), υποστήριξαν ότι έπρεπε να παραμείνουν ανοικτά τόσο οι ναοί όσο και οι συναγωγές και ότι οι αποφάσεις της πολιτείας, παραβίασαν τα συνταγματικά δικαιώματα των πιστών κατοίκων της Νέας Υόρκης.
Θα κλείσω το σύντομο αυτό κείμενο με την φράση που άκουσα από τα χείλη του πατήρ Παντελεήμων στην διάρκεια της νεκρώσιμης ακολουθίας.
Ο π. Παντελεήμων πήγε πρόσφατα, στο νοσοκομείο να δει μια ασθενή, που έφυγε τελικά για το μεγάλο ταξίδι. Κι εκείνη του είπε κάτι που τον συγκλόνισε: “Τι ευλογία που είναι πάτερ να μπορεί κανείς να πάει στην Εκκλησία;”
Πράγματι. Μετά από τρεις μήνες με τις πόρτες ερμητικά κλειστές, είναι πολύ ωραίο πράγμα να μπορούμε να πάμε και πάλι στην Εκκλησία.
