ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Άκρως συγκινητική και πλούσια σε μηνύματα ήταν η εις πρεσβυτέρου χειροτονία του αρχιδιακόνου Παντελεήμονα Παπαδόπουλου, η οποία έλαβε χώρα το πρωί του Σαββάτου, 2 Νοεμβρίου 2019 στον Αρχιεπισκοπικό Ναό της Αγίας Τριάδας στο Μανχάταν.
Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα στη ζωή ενός κληρικού το οποίο συνέπεσε με δύο άλλα εξίσου σημαντικά γεγονότα. Το πρώτο αφορούσε τα ονομαστήρια του Αρχιεπισκόπου Αμερικής, κ. Ελπιδοφόρου και το δεύτερο την 28η επέτειο της ενθρονίσεως του Οικουμενικού Πατριάρχη, κ. Βαρολομαίου.
Στην αρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου, κ. Ελπιδοφόρου, συμμετείχαν συμπροσευχόμενοι ο Αρχιεπίσκοπος πρώην Αμερικής Δημήτριος, ο Επίσκοπος Μηδείας Απόστολος, ο Επίσκοπος Φασιανής, κ. Αντώνιος, ο Επίσκοπος Ευκαρπίας, κ. Ιερόθεος καθώς επίσης πάνω από τριάντα ιερείς μεταξύ των οποίων και έξι αρχιμανδρίτες και πάνω από τριάντα ιεροψάλτες.
Παραβρέθηκαν επίσης οι γενικοί Πρόξενοι της Ελλάδας και της Κύπρου, Δρ. Κωνσταντίνος Κούτρας και Αλέξης Φαίδωνος Βαντέ, αντίστοιχα, η Πρόξενος της Ελλάδας Λάνα Ζωχιού, οι πρώην και νυν πρόεδροι της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, Κλεάνθης Μεϊμάρογλου και Ηλίας Τσεκερίδης, αντίστοιχα, οι πρώην και νυν πρόεδροι της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Αμερικής και Καναδά, κ. Δημήτρης Μολοχίδης και Κωνσταντίνος Τσιλφίδης, αντίστοιχα, οι πρώην πρόεδροι της Παμμακεδονικής Ενωσης, Γεώργιος Παπαδόπουλος και Δημήτρης Χατζής, μέλη του Τάγματος των Αρχόντων του Οικουμενικού Πατριαρχείου, της «Ηγεσίας των 100», της AHEPA και πολλών άλλων ομογενειακών οργανώσεων.
Ιδιαίτερη αίσθηση προκάλεσε η πολυμελής αντιπροσωπεία της κοινότητας του Αγίου Γεωργίου στο Κονέκτικατ και του Συλλόγου Ποντίων «Πόντος» του Κονέκτικατ, και τα μέλη του χορευτικού με τις παραδοσιακές ενδυμασίες, οι οποίοι ήρθαν να τιμήσουν με την παρουσία τους το δικό τους τέκνο, τον αδελφό και τον αρχιδιάκονο που για δέκα οκτώ περίπου έτη στάθηκε δίπλα στον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο, και ο οποίος σε κάθε του βήμα τους έκανε υπερήφανους.
Στα πρώτα στασίδια κάθισαν η μέχρι και εκείνη τη στιγμή διακόνισσα Γεωργία με τα παιδιά τους, Ελευθερία, Νικήτα και Αλεξάνδρα, τα οποία παρακολουθούσαν με έκδηλη τη συγκίνηση τη χειροτονία και δάκρυσαν όταν Παντελεήμων αναφέρθηκε στην ελληνική κοινότητα, όπου μεγάλωσε, στους γονείς του και στη δική του οικογένεια.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, κ. Ελπιδοφόρος, αναφέρθηκε στις υπηρεσίες που προσέφερε ο κ. Παντελεήμων για πάνω από δέκα οκτώ χρόνια στον Αρχιεπίσκοπο πρώην Αμερικής Δημήτριο και τον κάλεσε να εισέλθει στα άγια των αγίων.
«Κατάφερες όλα αυτά τα χρόνια μόνο την αγάπη να αποσπάσεις», επεσήμανε ο κ. Ελπιδοφόρος υπενθυμίζοντάς του το χρέος της αξιοποίησης των τάλαντων με τα οποία τον προίκισε ο Θεός.
Στη συνέχεια αναφέρθηκε και στην κοινότητα της Αναστάσεως την οποία του ανέθεσε να υπηρετήσει και τόνισε ότι η χειροτονία είναι ένα ιστορικός γεγονός τόσο για τον ίδιο και την οικογένειά του, όσο και για την κοινότητα της Αναστάσεως στο Μπρούκβιλ του Λονγκ Άϊλαντ και για την ίδια την Αρχιεπισκοπή.
Ο χειροτονητήριος λόγος του Παντελεήμονος ήταν πλούσιος σε συγκινήσεις τόσο για τον ίδιο, όσο και για όλο το ακροατήριο, διότι αναφέρθηκε με δέος στην ποντιακή του καταγωγή, στο Νόργουακ και στην προσκυνηματική επίσκεψή του στους μαρτυρικούς τόπους του Πόντου και στην πρώτη λειτουργία στην ιστορική μονή της Παναγίας Σουμελά στον Πόντο και σε όσο διδάχτηκε πλάι στον ακαδημαϊκό και Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο.
Μετά τη χειροτονία η Φιλόπτωχος Αδελφότητα της Αγίας Τριάδας παρέθεσε γεύμα προς τιμή του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου και προς τιμή του π. Παντελεήμονα Παπαδόπουλου.
Τα εύγευστα εδέσματα προσέφερε η συγγραφέας, φιλάνθρωπος και συνιδιοκτήτρια της αλυσίδας West Side Market, Μαρία Κατοπόδη – Ζωιτά, ενώ τα γλυκά το ζαχαροπλαστείο “Mia’s Bakery» της οικογένειας του ευεργέτη Χρήστου Σπυρόπουλου.
Οι «Αναμνήσεις» ανταποκρινόμενοι στο αίτημα των εκπροσώπων της κοινότητας του Αγίου Γεωργίου στο Νόργκουακ του Κονέκτικατ και του Συλλόγου Ποντίων «Πόντος» του Κονέκτικατ δημοσιεύουν το πλήρες κείμενο της χειροτονητήριας ομιλίας του Παντελήμονα Παπαδόπουλου.
Ἡ εὐλογία καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ σοφία καὶ ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ ἰσχὺς τῷ θεῷ ἡμῶν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Σεβασμιώτατε,
Αυτό το υπέροχο βιβλικό χωρίο από την Αποκάλυψη του Ιωάννου εκφράζει τα βαθιά συναισθήματα που πλημμυρίζουν την καρδιά μου αυτήν την ιερή στιγμή, καθώς στέκομαι ενώπιον του Θεού, και του πιστού λαού Του. Προσφέρω στον Κύριό μου με όλο μου την καρδιά: ευλογία, δόξα, λατρεία, τιμή και ευχαριστία.
Ταυτοχρόνως, αισθάνομαι την ανάγκη να προσευχηθώ με θέρμη και ταπείνωση στον Θεό και να εκζητήσω το άπειρο έλεός Του, τη δύναμη και τη χάρη Του, καθώς λαμβάνω τη φοβερά παρακαταθήκη της πίστεως, όπως όλοι όσοι έλαβαν πριν από μένα τη χάρη της ιερωσύνης.
Έχει ειπωθεί ότι ιερωσύνη ίσον αγιωσύνη. Καθώς όμως συλλογίζομαι τη ζωή μου και ως λαϊκού και ως διακόνου τα τελευταία δεκαεννέα χρόνια, διαπιστώνω με λύπη ότι έκανα πολύ μικρή πρόοδο. Αυτά τα λόγια δεν τα λέω με ταπεινοσχημία, αλλά εν πλήρει συνειδήσει των μεγάλων μου πτώσεων, των χρονίων μου παθών, με τα οποία παλεύω. Όπως γράφει ο απόστολος Παύλος, η ζωή μου είναι μία διαρκής πάλη με τον “παλαιό άνθρωπο”, ώστε να γεννηθεί μέσα μου ο “νέος άνθρωπος” εν Χριστώ.
Σήμερα λοιπόν είναι η πραγματικά καθοριστική στιγμή στη ζωή μου και οι συνέπειες αυτής της στιγμής θα σφραγίσουν την ψυχή μου για ολόκληρη την αιωνιότητα. Η ιερωσύνη είναι ένας μονόδρομος, μία στενή και τεθλιμμένη οδός, γεμάτη με κόπους, πόνους, βάσανα και ταλαιπωρίες για την αγάπη του Χριστού.
Επιζητούμε εν πρώτοις τη Βασιλεία του Θεού και πιστεύουμε ότι ο Κύριός μας θα δώσει όλη την απαιτούμενη χάρη, για να ολοκληρώσει το έργο Του μέσω ημών και παρά τις αδυναμίες μας.
From as young as I can remember, your eminence, I have always wanted to become a priest. I had no miraculous experience or personal message from God. But rather the constant unwavering example of my parents: Church on Sundays, fasting, prayer and a genuine desire to show kindness and hospitality towards all people. This was the home that I grew up in. This was the home that shaped my life. This was “the church in the home” that Saint Paul speaks of and the first church I knew. I wish to thank my parents from the depth of my heart for their godly example of human integrity and for their selflessness and self-sacrifice on behalf of their family. Their example was the first seal, the first stamp, of Christ I received. I thank them and my most cherished and beloved brothers, along with their spouses and children, for being here today.
Your Eminence, by the grace of God, and with your blessings, everything came to pass with such ease that I can only believe it was by God’s providence that on this day and in this cathedral, in front of this congregation and by your hands, I would receive the awesome grace of the priesthood.
What can I offer to God for the great blessings that I received during my diaconal years serving at the Archdiocese? The Archdiocese became my home, and my co-workers my family. I thank them for being present here today, and I ask their forgiveness. You have all been a treasure for me which I shall cherish forever.
Στα πλαίσια της υπηρεσίας μου στην Αρχιεπισκοπή έκανα αμέτρητα ταξίδια εδώ και στο εξωτερικό, που με επηρέασαν βαθύτατα και χαράχτηκαν για πάντα στην ψυχή μου. Ίσως οι σημαντικότερες αναμνήσεις μου ήταν από τα ταξίδια μου στη Βασιλεύουσα Πόλη και το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο. Οι εμπειρίες μου εκεί και γενικότερα οι επισκέψεις μου στα άγια προσκυνήματα μού άφησαν ανεξίτηλες εντυπώσεις.
Ένα όμως ταξίδι ξεχωρίζει, το ταξίδι στη γη των μαρτυρικών προγόνων μου. Το 2011 με την ευλογία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου, κ. Βαρθολομαίου, είχα τη μοναδική τιμή να συνοδεύσω τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο και τον Επίσκοπο Φασιανής κ. Αντώνιο, αδελφό Πόντιο, στην Ιερά Μονή Παναγίας Σουμελά στον Πόντο και να λάβω μέρος στη Θεία Λειτουργία στο μοναστήρι κατά την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Η αγάπη του Παναγιωτάτου που μου επέτρεψε να τον συνοδεύσω και να συλλειτουργήσω μαζί του στην πατρίδα των προγόνων μου ήταν μία στιγμή τεραστίας χάριτος που θα θυμάμαι για πάντα. Αυτή την ιερή στιγμή, καθώς ετοιμάζομαι να εισέλθω στον δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης, ταπεινώς εκζητώ τις προσευχές όλων των μαρτυρικών μου προπατόρων και προμητόρων. Αιωνία αυτών η μνήμη!
Είναι παρόντες ανάμεσά μας ο ποιμένας και μέλη του Αγίου Γεωργίου στο Norwalk, CT, της ενορίας όπου μεγάλωσα. Εκφράζω προς όλους τη βαθύτατη ευγνωμοσύνη μου για τις προσευχές τους και εκζητώ τη συγχώρησή τους. Λένε ότι χρειάζεται ένα χωριό, για να μεγαλώσει ένα παιδί. Αυτό, Σεβασμιώτατε, ήταν το πρώτο χωριό που με διαμόρφωσε στα κρίσιμα χρόνια της εφηβείας μου. Από τα συναξάρια της Εκκλησίας μας είναι πασίγνωστη η ευσέβεια του ποντιακού λαού. Αυτοί οι άνθρωποι υπήρξαν πολύτιμος μαργαρίτης στην πνευματική μου συγκρότηση και τους παρακαλώ να συνεχίσουν να προσεύχονται για μένα.
Είμαι έμπλεος ευχαριστίας στον Θεό για σας, Σεβασμιώτατε. Από την πρώτη εβδομάδα της αρχιποιμαντικής διακονίας σας στις Ηνωμένες Πολιτείες μού είπατε ότι θέλετε το καλύτερο για μένα και την οικογένειά μου. Η γνήσια ευαισθησία σας για την ιερατική οικογένεια και η αγάπη με την οποία με περιβάλατε έδειξε σε μένα και την οικογένειά μου πόσο ευλογημένοι είμαστε που σας έχουμε στη ζωή μας και που σας έχουμε ως Αρχιεπίσκοπό μας εδώ στην Αμερική.
I am filled with thanksgiving for you, Your Eminence. You said to me the very first week of your archpastoral ministry here in America that you wanted the best for me and my family. Your genuine sensitivity to the clergy family, and the manner with which you showed me your love, indicated to us just how blessed we are to have you part of our lives and as our Archbishop. I am deeply indebted to the care and love you have shown. You are, and shall remain for me in this new chapter of my life, like a fearless captain pointing me towards Christ. I am honored that I could be part of the beginning of your ministry here. I shall remain one of your priests, serving God’s people to the best of my ability, with His help.
I thank you for entrusting the faithful of Brookville to my care. I stand before them as their pastor, ready to lay my life down for them. In the people of Brookville, you have entrusted me with a most sacred flock. I pray I may be found worthy of this awesome responsibility. I ask for the prayers of Fr. Andreas Vithoulkas and Fr. John Vlahos, who served the Church of the Resurrection in Brookville so honorably. I seek as well the intercessions of our beloved Father Manny Gratsias of blessed memory, who founded the church and left us far to soon to be with God.
I thank God for the tremendous blessing of my beloved brother clergy, both those present here and those praying from afar. They have all given me something special. In particular, I cherish the deacons I have had the privilege to serve with: Metropolitan Nathanael of Chicago, the Reverend Fathers Nektarios Morrow, John Vlahos, Vasilios Louros, Aristidis Garinis, and Deacon Eleftherios Constantine. Beloved brothers in the Lord, dearest priests of the Most-High, I beseech you to pray fervently for my soul.
Σεβασμιώτατε, από τη φοβερά ημέρα της εις διάκονον χειροτονίας μου διά των τιμίων χειρών του προκατόχου σας Αρχιεπισκόπου Δημητρίου, περίμενα να έλθει αυτή η ημέρα με ταπείνωση, ειρήνη και απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό. Πριν από μία εβδομάδα λειτούργησα τελευταία φορά ως διάκονος με τον αγαπημένο και σεβαστό μου Γέροντα Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο. Όπως ο μάρτυς Νέστωρ προσέβλεπε στον άγιο Δημήτριο, για να αντλήσει δύναμη, έτσι κι εγώ προσήλωσα το βλέμμα της καρδιάς μου σ΄ αυτόν. Τα περασμένα δεκαοχτώ χρόνια με δέος και θαυμασμό άντλησα με απτό τρόπο από τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος που ανθίζουν από την ψυχή του. “Ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια”, λέει τόσο εύγλωττα ο Αποστολος Παύλος στους Γαλάτες.
Και όπως όλα τα δέντρα, έτσι κι αυτός μοιράστηκε τους καρπούς που του έδωσε ο Θεός με όλους όσοι ελεύθερα επέλεξαν να τον γνωρίσουν καλύτερα. Κανένα δέντρο δεν καρποφορεί για τον εαυτό του. Καρποφορεί, ώστε άλλοι να απολαύσουν και να τραφούν από τους καρπούς του. Και ΟΛΑ τα δέντρα γνωρίζονται από τους καρπούς τους, όπως είπε ο Κύριος. Και κάθε δέντρο παράγει μόνο ένα είδος καρπού.
Αυτό όμως δεν ισχύει για τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο. Κατείχε όλους τους καρπούς του Πνεύματος στο ίδιο δέντρο. Μακροθυμούσε, έδειχνε ευγένεια, ανέδιδε καλωσύνη και εγκράτεια, αγωνιζόταν ανελλιπώς να είναι άριστο υπόδειγμα μίμησης του Χριστού. Τα λόγια του και οι πράξεις του είχαν μοναδικό σκοπό να αντανακλούν τον Χριστό. Σεβασμιώτατε Αρχιεπίσκοπε Δημήτριε, σας ευχαριστώ για την ανεξίτηλη σφραγίδα που αφήσατε πάνω σε μένα, στη σύζυγό μου, τα παιδιά μου κι όλη μου τη ζωή. Με βοηθήσατε να γίνω καλύτερος μαθητής του Χριστού. Με διδάξατε όχι με άχρηστες θεωρίες, αλλά με το ζωντανό παράδειγμά σας. Σας ευχαριστώ ειλικρινά για το μοναδικό προνόμιο να υπηρετήσω τον Κύριο μαζί σας.
Lastly, I wish to thank the most precious person God has brought into my life. My most beloved, respected, honorable, selfless, giving and modest wife, Georgia. You are a well-spring of God-given grace that never runs dry and a living sacrament for our family and home. Since I entered the ordained clergy, you have never once, not once, questioned the priority of God and the call of duty. Never once did you pressure me. Never once have you limited my attentiveness to my priestly responsibilities. You have completely and wholeheartedly accepted to be the spouse of a clergyman and all that comes with it. From the depths of my heart, I thank you for joining me in this journey towards to Christ. I pray that just as our Lord has joined us to one anther here on earth, may we be found to be joined in heaven with Him forever.
To my beautiful three children. My precious Eleftheria, my gentle souled Nikiforos, and my ever-caring Alexandra: may the Lord pour forth His abundant grace upon you. All these years you should know that my silent prayer before God while I was away from you was: Lord, whatever they lack from my absence as their father, You give to them through Your grace as the father of all of us.
Your Eminence, I am completely filled with thanksgiving to God. I have no more words to utter that will suffice to describe the deepest of emotions that God’s grace is pouring down on my soul. With the fear of God I surrender myself completely to His holy will and say: “Blessing and glory and wisdom and thanksgiving and honor and power and might be to our God forever and ever. Amen”
Σεβασμιώτατε, είμαι έμπλεος ευγνωμοσύνης προς τον Θεό. Δεν έχω λόγια να εκφράσω τα συναισθήματα που η χάρις του Θεού ενσταλάζει στην ψυχή μου. Ανάξιος. Ραγισμένος. Αδύναμος και γεμάτος φόβο Θεού, παραδίδομαι ολοτελώς στο θέλημα του Θεού και αναφωνώ: Ἡ εὐλογία καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ σοφία καὶ ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ ἰσχὺς τῷ θεῷ ἡμῶν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
