Από τη Μινωική, Μυκηναϊκή, Κλασική, Ελληνιστική και Βυζαντινή εποχή, 12 ιστιοφόρα ταξίδευαν με ευοίωνο άνεμο στο νοτιοανατολικό Αιγαίο. Στην συνέχεια, επί Φραγκοκρατίας και Τουρκοκρατίας, ακολούθησαν καταιγίδες και τυφώνες που συνεχίστηκαν επί Ιταλοκρατίας και στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Όμως, όταν ηρέμησε ο καιρός, τα ιστιοφόρα κατέφυγαν σε υπήνεμο λιμάνι, στην αγκαλιά της μάνας τους, αν και αυτή την εποχή σπαρασσόταν από εμφύλιο πόλεμο. Μέσα σε ένα από τα ιστιοφόρα, «Κάρπαθος, βρισκόταν ένα 11χρόνο παιδί που θυμάται και περιγράφει όπως έζησε την υποδοχή και το σφίξιμο στην αγκαλιά της πονεμένης μάνας.
Στις 31 Μαρτίου 1947, ακριβώς μεσημέρι, ο Βρετανός στρατιωτικός διοικητής της Καρπάθου λοχαγός Pam Pay παραδίδει την Κάρπαθο στον Έλληνα υπολοχαγό Παναγιώτη Ψωμόπουλο. Η τελετή έγινε στην πλατεία του Διοικητηρίου, όπου πάνω από δυο χιλιάδες, από όλα τα χωριά, έχουν συγκεντρωθεί.
Κοπέλες ντυμένες με την τοπική ενδυμασία ραίνουν με πέταλα από τριαντάφυλλα την αγγλική σημαία που υποστέλλεται για τελευταία φορά. Την έπαρση της ελληνικής σημαίας συνοδεύει ο Ελληνικός Εθνικός Ύμνος από δυο χιλιάδες στόματα και, ενώ η σημαία ανεβαίνει, οι ίδιες κοπέλες την ραίνουν με πιο πολλά τριαντάφυλλα. Μόλις η σημαία φτάνει στον ιστό του Διοικητηρίου ο κόσμος ξεσπά σε χειροκροτήματα. Μετά από έξι αιώνες, έφτασε η «Μεγάλη Μέρα». Ο γέρο παπά Νικόλας Σακελλαρίδης από τις Μενετές, γονατίζει και προσεύχεται: «Σε ευχαριστώ Θεέ μου που με αξίωσες να δω αυτήν την ημέρα. Νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα».
Την επόμενη, 1η Απριλίου 1947, φτάνει στα Πηγάδια το αρματαγωγό «Χίος» με τους χωροφύλακες και τους υπαλλήλους που προορίζονται για την Κάρπαθο. Στο πλοίο επέβαινε ο Καρπάθιος βουλευτής Πειραιώς Περικλής Χρυσοχέρης. Πολύς κόσμος κατέβηκε στο λιμάνι να τους υποδεχθεί. Η Μαριγούλα Αντιμησιάρη ντυμένη στα γαλανόλευκα αντιπροσωπεύει την Ελλάδα και 12 νέες με τοπικές ενδυμασίες τα Δωδεκάνησα. Η Μαριγούλα αρχίζει να τραγουδάει «Ω παιδιά μου ορφανά μου, σκορπισμένα εδώ κι εκεί….», οι κοπέλες την περιτριγυρίζουν και όλες μαζί χορεύουν το «Χορό της Λευτεριάς».
Για μικρό διάστημα στρατιωτικός διοικητής υπηρέτησε ο Παναγιώτης Ψωμόπουλος όπως και ο μοίραρχος Κωνσταντίνος Πετσάλας, που αντικατέστησε ο συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Κυριαζάνος.
Διοικητής Χωροφυλακής ανέλαβε ο μοίραρχος Στάγιας, τον οποίο διαδέχθηκε ο μοίραρχος Δημητριάδης που το γραφείο του βρισκόταν στη δυτική πλευρά του πρώτου ορόφου του Διοικητηρίου. Η Χωροφυλακή επάνδρωσε τους αστυνομικούς σταθμούς Πηγαδίων, Απερίου, Φοινικίου, Μεσοχωρίου και Ολύμπου. Ο σταθμός των Πηγαδίων εγκαταστάθηκε στο κτίριο της Ιταλικής Αστυνομίας, στην δυτική πλευρά της πλατείας του Διοικητηρίου, και διοικείτο από έναν ανθυπασπιστή που είχε το γραφείο του στον δεύτερο όροφο, εκεί που το είχε ο Ιταλός Maresciallo. Στον ίδιο όροφο βρισκόταν ο ασύρματος τηλέγραφος που επικοινωνούσε με τη Ρόδο.
Αμέσως μετά άρχισαν να καταφθάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Ειρηνοδίκης ανέλαβε ο Τσακμάκης που οργάνωσε το Ειρηνοδικείο στο ίδιο μέρος που υπήρχε το Ιταλικό δικαστήριο στην ανατολική πλευρά της πλατείας του Διοικητηρίου. Αγρονόμος ανάλαβε ο Σπυρόπουλος που διόρισε ντόπιους αγροφύλακες και δίκαζε αγρονομικές παραβάσεις στην αίθουσα του Ειρηνοδικείου.
Δασονόμος ανέλαβε ο Μαλούκος, που είχε για δασαρχείο το πρώην Ιταλικό «Ψυγείο» στο Ρυάκι. Αυτή την εποχή, το 50% της Καρπάθου καλυπτόταν από δάση και εθεωρείτο το πλέον δασώδες ελληνικό νησί. Τα δάση άρχιζαν από τον Βρόντη των Πηγαδίων, το Σταυρί και Χοχλακιά του Απερίου, λίγο έξω από την Βωλάδα, Όθος και Πυλές και έφταναν μέχρι την Όλυμπο. Ακόμη και στη νότια Κάρπαθο υπήρχαν μεμονωμένα δάση, όπως στην χερσόνησο της Πατέλλας. Επί Ιταλοκρατίας υπήρχαν δυο δασοφυλάκεια στο Μερτώνα και στις Μεσσάθες.
Γεωπόνος ανέλαβε ο Σλίτας που είχε το γραφείο του στα Πηγάδια, αλλά επισκεπτόταν συχνά όλα τα χωριά και συμβούλευε τους γεωργούς. Ήρθε σε συνεννόηση με τον ιδιοκτήτη ενός μεγάλου λιόφυτου στα Πηγάδια. Αυτός, με κρατικά έξοδα, ανέλαβε να κλαδεύει και να φροντίζει τα ελαιόδεντρα, παράδειγμα για τους ελαιοκαλλιεργητές, ο ιδιοκτήτης απολάμβανε τον καρπό.
Διευθυντής του Δημόσιου Ταμείου ήταν ο Γιώργος Αδαμαντίδης που είχε το γραφείο του στην δυτική πλευρά του ισογείου του Διοικητηρίου. Λιμενάρχης ανέλαβε ο Παντελάκης, που τον διαδέχθηκε ο Ηλιόπουλος, και Τελώνης ο Γκαρδιακός που ήταν και ψάλτης στην Βαγγελίστρα. Εκτός από το Τελωνείο στα Πηγάδια υπήρχε υποτελωνείο στο Διαφάνι, μ’ έναν υπάλληλο. Διευθυντής του ταχυδρομείου παρέμεινε ο Λογοθέτης Διακίδης, θέση που κατείχε επί Αγγλοκρατίας, εκεί που ήταν το Ιταλικό ταχυδρομείο στην ανατολική πλευρά της πλατεία του Διοικητηρίου,.
Για τις υπόλοιπες υπαλληλικές βοηθητικές θέσεις προσλήφθηκαν ντόπιοι Καρπάθιοι. Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα όλες οι δημόσιες υπηρεσίες δούλευαν υποδειγματικά. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι προαναφερθέντες ήταν διαλεχτοί υπάλληλοι, υπόδειγμα ήθους και συμπεριφοράς. Αν και η Ελλάδα βρισκόταν σε εμφύλιο σπαραγμό, απέφευγαν να αναφέρονται στα πολιτικά.
Για τα σχολεία δεν χρειάστηκε να φέρουν διδακτικό προσωπικό, συνέχισαν να λειτουργούν με τους Καρπάθιους δασκάλους που δίδασκαν επί Αγγλοκρατίας, ως Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι. Υπήρξε έλλειψη διδακτικών βιβλίων που κατά κάποιο τρόπο λύθηκε με την αποστολή μεταχειρισμένων βιβλίων, προσφορά μαθητών από Αθήνα και Πειραιά. Σε κάθε χωριό λειτουργούσε δημοτικό σχολείο και στο Απέρι ημιγυμνάσιο που με τον καιρό εξελίχθηκε σε πλήρες γυμνάσιο.
Η Ελληνική Διοίκηση ενδιαφέρθηκε για την ιατρική περίθαλψη και στις 15 Ιανουαρίου 1948 ίδρυσε Υγειονομικό Σταθμό στα Πηγάδια με τον ιατρό Γεώργιο Γεωργίου και αργότερα με τον Ανδρέα Λάμπρο. Επίσης ένα υγειονομικό συνεργείο με δυο γιατρούς και τρεις νοσοκόμες ήλθε στην Κάρπαθο και εμβολίασε τα παιδιά του σχολείου. Από τις ταλαιπωρίες του πολέμου και τον υποσιτισμό, πολλά παιδιά υπέφεραν από φυματίωση και άλλες ασθένειες που μάστιζαν την Ελλάδα.
Η Ελληνική Διοίκηση συνέχισε τη διανομή τροφίμων με το δελτίο, που αποτελείτο από εννέα κιλά αλεύρι τον μήνα, σε προσιτή τιμή. Για να προστατεύσουν τα παιδιά από τον υποσιτισμό, κάθε πρωί έδιναν στα παιδιά του σχολείου ζεστό ρόφημα από γάλα με κακάο, σταφιδόψωμο και από μια βιταμίνη.
Επίσης, η Ελληνική Διοίκηση δρομολόγησε στην άγονη γραμμή Δωδεκανήσου το επιβατικό «Χαλκιδική». Κάθε δυο βδομάδες ξεκινούσε από τον Πειραιά, έπιανε όλα τα Δωδεκάνησα και έπαιρνε τέσσερις μέρες να φτάσει στην Κάσο και να επιστρέψει στον Πειραιά. Ήταν το μόνο πλοίο της γραμμής που πλεύριζε στον παλιό ιταλικό μόλο. Μετά από δυο ταξίδια, αντικαταστάθηκε από το φορτηγό «Ηράκλειο», και αυτό μετά από δυο μήνες από το επιβατικό «Ηλιούπολις». Αργότερα το δρομολόγιο έγινε εβδομαδιαίο. Εκτός από επιβάτες το πλοίο έφερνε το ταχυδρομείο με δέματα από την Αμερική, εφημερίδες και περιοδικά, η μόνη επικοινωνία με τον έξω κόσμο.
Παράλληλα ιδρύθηκε ομάδα ναυτοπροσκόπων με ιδρυτή και αρχηγό τον Νίκο Νικολαΐδη, δίδοντας απασχόληση στην νεολαία με την συμμετοχή σε εθνικές και θρησκευτικές εκδηλώσεις. Επίσης, ιδρύθηκε το Λύκειο Ελληνίδων Καρπάθου με σκοπό την αναγέννηση και διατήρηση της τοπικής πολιτισμικής κληρονομιάς και παράδοσης.
Τον Φεβρουάριο του 1948 τρομερός σεισμός ταρακούνησε την Κάρπαθο, προξενώντας μεγάλες ζημιές ιδιαίτερα στις Πυλές, με τσουνάμι που ακολούθησε. Το Υπουργείο Ανοικοδομήσεως ανέλαβε την ανοικοδόμηση ορισμένων κατοικιών και την παραχώρηση οικοδομικών υλικών προς βοήθεια των υπόλοιπων σεισμόπληκτων.
Το καλοκαίρι του 1948 ομάδα Ελλήνων στρατιωτών ανέλαβε την εκκαθάριση των ναρκοπεδίων που έμειναν από τον πόλεμο. Οι Άγγλοι έφεραν από την Ρόδο Γερμανούς αιχμαλώτους που εκκαθάρισαν τα γερμανικά ναρκοπέδια. Αλλά υπήρχαν ακόμη ορισμένα ιταλικά ναρκοπέδια, που δεν πρόφτασαν να εκκαθαρίσουν οι Ινδοί στρατιώτες που ήρθαν με τους Άγγλους.
Με την ανάληψη των ταχυδρομείων, η Ταχυδρομική Υπηρεσία αντικατέστησε τα βρετανικά γραμματόσημα που κυκλοφορούσαν με τα ελληνικά και έκδωσε σειρά γραμματοσήμων με θέμα τα Δωδεκάνησα που κυκλοφορούσαν σε όλη την Ελλάδα.
Στο διάστημα της Αγγλοκρατίας στα Δωδεκάνησα, στις συναλλαγές ως χαρτονόμισμα χρησιμοποιούταν η Ιταλική λιρέτα, και παράλληλα κυκλοφορούσαν αγγλικές χάρτινες λίρες και αμερικανικά δολάρια. Η αγγλική χρυσή λίρα ισοδυναμούσε με 1000 λιρέτες και η χάρτινη (του British Military Administration) με 400, το δε δολάριο με 100. Η χάρτινη λίρα υποδιαιρείτο σε 20 σελίνια και το σελίνι σε 12 πένες. Αυτή την εποχή το μεροκάματο του εργάτη ήταν 50 λιρέτες. Μετά από ένα διάστημα, η Τράπεζα της Ελλάδος αντάλλαξε τις ιταλικές λιρέτες προς 20 δραχμές την μίαν.
Η επίσημη Ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα έγινε στις 7 Μαρτίου 1948 με την επίσκεψη του Βασιλιά Παύλου στη Ρόδο. Από τότε η 7η Μαρτίου ανακηρύχθηκε ως Εθνική Εορτή της Δωδεκανήσου και απ’ αυτή την ημέρα έληξε η Στρατιωτική Διοίκηση και η Δωδεκάνησος αποτελεί την «Γενική Διοίκηση Δωδεκανήσου».
Γενικός Διοικητής διορίστηκε ο Νικόλαος Γ. Μαυρής. Στις 5 Μαΐου ορκίστηκε στην Αθήνα και στις 15 του ίδιου μήνα έφτασε στη Ρόδο αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του. Λίγες μέρες αργότερα διορίστηκαν οι έπαρχοι των τεσσάρων επαρχιών, στις οποίες χωρίστηκε η Δωδεκάνησος (Ρόδου, Κω, Καλύμνου, Καρπάθου). Έπαρχος Καρπάθου ανέλαβε ο Λάμπρος Ζαχαρόπουλος. Τον Ιούλιο ο Νικόλαος Γ. Μαυρής επισκέφθηκε την Κάρπαθο.
Στις 14 Οκτωβρίου 1948, με το αντιτορπιλικό «Άστιγξ», επισκέφθηκαν την Κάρπαθο οι Βασιλείς Παύλος και Φρειδερίκη συνοδευόμενοι από πολιτικές και στρατιωτικές προσωπικότητες. Μεταξύ αυτών ήταν και ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος. Στο λιμάνι τους υποδέχθηκαν ο μητροπολίτης Ρόδου Τιμόθεος, ο γενικός διοικητής Νικόλαος Μαυρής και άλλοι επίσημοι. Ο μισός πληθυσμός της Καρπάθου συγκεντρώθηκε στα Πηγάδια, με τους μαθητές του γυμνασίου, τους ναυτοπροσκόπους και με νέες του Λυκείου Ελληνίδων Καρπάθου ντυμένες με τις τοπικές ενδυμασίες.
Οι βασιλείς με τη συνοδεία τους πήγαν πεζοί στην εκκλησία του Ευαγγελισμού, όπου τελέστηκε δοξολογία. Από την εκκλησία η βασιλική κουστωδία πήγε στην πλατεία του Διοικητηρίου όπου είχε στηθεί μια εξέδρα στρωμένη με τάπητες. Ο δρόμος από το λιμάνι μέχρι το Διοικητήριο είχε στρωθεί με μυρτιές. Μπροστά από τους βασιλείς παρέλασαν τα σχολεία, οι ναυτοπρόσκοποι και τα σωματεία του νησιού. Την ίδια μέρα δόθηκε τιμητικό δείπνο και το ίδιο βράδυ το βασιλικό ζεύγος αναχώρησε συνεχίζοντας την περιοδεία του στα υπόλοιπα νησιά.
Εδώ τελειώνουν οι αναμνήσεις του 11χρονου παιδιού, όπως τις κράτησε στη μνήμη του για τις επόμενες γενεές.
The Dodecanese in their Mother’s arms, through the eyes of a child
By Manolis Cassotis
From the Minoan, Mycenaean, Classical, Hellenistic and Byzantine eras, 12 sailing ships traveled with auspicious winds in the southeastern Aegean. Then, during the Frankish and Turkish occupations, storms and hurricanes followed that continued during the Italian occupation and WWII. However, when the weather calmed, the sailing ships took refuge in a leeward harbor, in the arms of their mother, who at that time was torn apart by civil war. Inside one of the sailing ships, “Karpathos”, was an 11-year-old child who remembers and describes how he experienced the welcome and the embrace of the grieving mother.
On March 31, 1947, exactly noon, the British military commander of Karpathos, Captain Pam Pay, handed over Karpathos to the Greek Lieutenant Panagiotis Psomopoulos. The ceremony took place in the Administration Building square, where over two thousand people from all the villages had gathered.
Girls in local costumes shower with rose petals the English flag as was lowered for the last time. The raising of the Greek flag is accompanied by the Greek National Anthem from two thousand mouths and, while the flag is raised, the same girls shower it with more rose petals. As soon as the flag reaches the flagpole of the Governor’s Building, the people burst into applause. After six centuries, the “Great Day” has arrived. The old priest Nikolas Sakellaridis from Menetes kneels and prays (in free translation): “Thank you my God that you have made me worthy to see this day. Now You can dismiss your servant.”
The following day, April 1, 1947, the transport ship “Chios” with the grenadiers and public employees destined for Karpathos arrived in Pigadia. The Karpathian MP from Piraeus, Pericles Chrysocheris, was on board. Many people went to the port to welcome them. Marigoula Antimisiari, dressed in blue and white, represents Greece, and 12 young women in local costumes the Dodecanese islands. When Marigoula begins to sing “Oh my orphaned children, scattered here and there…”, the girls surrounded her, and all danced the “Freedom Dance”.
For a short time, Lieutenant Panagiotis Psomopoulos served as military commander, as did grenadiers’ captain Konstantine Petsalas, who was replaced by Colonel Konstantine Kyriazanos.
Grenadiers’ captain Stagias took over as Grenadier Commander, who was succeeded by Grenadiers’ captain Dimitriadis, whose office was located on the west side of the first floor of the Administration Building. The Grenadiers manned the police stations in Pigadia, Aperi, Finiki, Mesochori and Olympos. Pigadia’s station was in the Italian Police building, on the west side of the Administration square, and was managed by a warrant officer who had his office on the second floor, where the Italian Maresciallo had his. On the same floor was the wireless telegraph that communicated with Rhodes.
Immediately afterwards, civil servants began to arrive. Tsakmakis took over as Justice of the Peace, who organized the Justice of the Peace administration in the same place where the Italian court was, on the east side of the Administration Building Square. Spyropoulos took over as Agricultural Commissioner, who appointed local agricultural guards and tried agricultural violations in the Justice of the Peace courtroom.
Maloukos was appointed forester, who had his office at the former Italian refrigerator building in Ryaki. At this time, 50% of Karpathos was covered by forests and was considered the most forested Greek island. The forests started from Vronti in Pigadia, Stavri and Hohlakia in Aperi, and just outside Volada, Othos and Pyles and reached as far as Olympus. Even in southern Karpathos were isolated forests, such as on the Patella peninsula. During the Italian occupation there were two forest guard buildings in Mertona and Messathes.
The agronomist Slitas had his office in Pigadia, but often visited the villages to advised the farmers. He came to an agreement with the owner of a large olive grove in Pigadia. He, at state expense, took over pruning and caring for the olive trees, as an example to other olive growers. The owner of the grove collected the olives.
Director of the Public Treasury was George Adamantidis, who had his office on the west side of the ground floor of the Administration Building. Port master was appointed Pantelakis, who was succeeded by Iliopoulos, and the Customs Officer was Gardaikos, who also sang in Vagelistra. In addition to the Customs Office in Pigadia, there was a sub-customs office in Diafani, with one employee. Post Office master remained Logothetis Diakides, a position he held during the British administration, at the preexisting Italian post office on the east side of the Administration Building square.
For the remaining civil service auxiliary positions, local Karpathians were hired. Within a short period, all public services were working exemplarily. It is worth noting that all the employees were a model of morals and behavior. Although Greece was in the throes of civil war, they avoided discasing politics.
For the schools, there was no need to bring teachers, they continued to operate with the Karpathian teachers who taught during the British Administration and hired as Greek civil servants. There was a shortage of textbooks, which was somehow solved by used books, donated by students from Athens and Piraeus. In every village was a primary school and in Aperi a semi-gymnasium, which over time evolved into a full gymnasium.
The Greek Administration was interested in the medical care and on January 15, 1948, it established a Health Station in Pigadia, with the doctor George Georgiou and later Andreas Lambros. Also, a health team with two doctors and three nurses came to Karpathos and vaccinated the school children. Due to the hardships of the war and malnutrition, many children suffered from tuberculosis and other diseases that plagued Greece.
The Greek Administration continued to distribute food with ration, which consisted of nine kilograms of flour per person per month, at an affordable price. To protect children from malnutrition, every morning was provided to all school children a hot drink of milk with cocoa, raisin bread and a vitamin.
Also, the Greek Administration subsidized the passenger ship “Chalkidiki” to service the unprofitable Dodecanese route ship line. Every two weeks it started from Piraeus, reached all the Dodecanese islands and took four days to get to Kasos and return to Piraeus. It was the only passenger ship that could duck at the old Italian pier in Pigadia. After two trips, it was replaced by the freighter ship “Heraklion”, and two months later by the passenger ship “Illiopolis”. Later the route became weekly. In addition to passengers, the ship brought mail, with parcels from America, newspapers and magazines, the only communication with the outside world.
At the same time, a group of boy scouts was founded by Nick Nikolaidis, providing preoccupation for the youth through participation in national and religious events and ceremonies. Also, the Greek Women’s Lyceum of Karpathos was founded with the aim of reviving and preserving the local cultural heritage and tradition.
In February 1948, a terrible earthquake shook Karpathos causing great damage especially in Pyles, with a tsunami that followed. The Ministry of Reconstruction undertook rebuilding some houses and provided building materials to help rebuild the remaining destroyed houses.
In the summer of 1948, a squad of Greek soldiers took the task of clearing the minefields left over from WWII. The British brought German prisoners from Rhodes who cleared the German minefields. But there were still some Italian minefields that the Indian soldiers who came with the British did not have time to clear all of them.
With the takeover of the post offices, the Postal Service replaced the British stamps circulating with Greek and issued a series of stamps with the theme of the Dodecanese that circulated throughout Greece.
During the British administration in Dodecanese, the Italian lira was used as paper currency in transactions and at the same time English paper pounds and American dollars were in circulation. The British gold pound was equivalent to 1000 lire, the British Military Administration paper pound 400 and the dollar 100. The pound was divided into 20 shillings and the shilling into 12 pence. At this time, the daily wage of a worker was 50 lire. After a while, the Bank of Greece exchanged the Italian lire for 20 drachmas each.
The official incorporation of the Dodecanese into Greece took place on March 7, 1948, with the visit of King Paul to Rhodes. Since then, March 7 has been declared the National Dodecanese Holiday and from that day the Military Administration ended and the Dodecanese constitutes the civil “General Administration of the Dodecanese”.
Nicholas G. Mavris was appointed General Civil Governor of the Dodecanese. On May 5th he was sworn in Athens and on the 15th of the same month he arrived in Rhodes and took up his duties. A few days later, the prefects of the four provinces into which the Dodecanese was divided (Rhodes, Kos, Kalymnos, Karpathos) were appointed. Lambros Zacharopoulos took over as Prefect of Karpathos. In July, Nikolaos G. Mavris visited Karpathos.
On October 14, 1948, with the destroyer “Astigx”, the King of Greece Paul and Queen Fredericka visited Karpathos, accompanied by political and military dignitaries. Among them was Marshal General Alexander Papagos. They were welcomed at the port by the Metropolitan of Rhodes Timotheos, the Governor of the Dodecanese Nicholas Mavris and other officials. Half the population of Karpathos gathered in Pigadia, with high school students, boy scouts and young women from the Greek Lyceum of Karpathos dressed in local costumes.
The king and queen and their entourage went on foot to the church of the Annunciation, where a doxology was performed. From the church, the royal retinue went to the Administration square, where a platform covered with carpets had been set up. The road from the port to the Administration square was paved with myrtles. In front of the royal couple, the schools, the sea scouts and the associations of the island paraded. On the same day, an honorary dinner was given and that same evening the royal couple departed, continuing their tour of the other islands.
Here end the memories of the 11-year-old child, as he kept them in his memory for the future generations.
