Νένη Πανουργιά: Η επιρροή στο πλανήτη των προεδρικών εκλογών

“Ο Τραμπ είναι ειλικρινής αλλά η αλήθεια του είναι η προσωποποίηση της δυστοπίας» λέει στο tvxs η Νένη Πανουργιά, αναπληρώτρια καθηγήτρια ανθρωπολογίας, ακαδημαϊκή υπεύθυνη του προγράμματος Δίκαιης Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, λίγες μέρες πριν τις αμερικάνικες εκλογές.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί απαντά, πώς θα επηρεάσει μια ενδεχόμενη νίκη του Τραμπ τις ΗΠΑ και τον πλανήτη, τι θα σήμαινε για τους πολέμους σε Γάζα και Ουκρανία μια ενδεχόμενη νίκη της πολιτικής του αντιπάλου Κάμαλα Χάρις, ποια είναι η κοινωνικοπολιτική εικόνα των ΗΠΑ σήμερα, γιατί εξαπλώνεται η ακροδεξιά και ποιο είναι το νέο της αποτύπωμα. Σχολιάζει επίσης τα κινήματα και τη χειραγώγηση της δικαιοσύνης από την Αμερική του Τράμπ έως την Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη λέγοντας πως «αντί η δικαστική εξουσία να υποστηρίζει τον πολίτη απέναντι στις καταχρήσεις της κυβερνητικής εξουσίας συντάσσεται με το υποκείμενο που πρέπει να ελέγχει».

Ποια είναι η κοινωνικοπολιτική εικόνα των ΗΠΑ σήμερα στον δρόμο προς τις νέες εκλογές;

Η Αμερική είναι μια διχασμένη κοινωνία αυτήν τη στιγμή. Αυτό δεν είναι καινούργιο, πάντοτε υπόβοσκαν οι διαφορές, αλλά ποτέ δεν ήταν τόσο εξωτερικευμένες όπως τώρα. Έχουμε υιοθετήσει, πάλι, τις παλιές τεχνικές της συνεύρεσης και συνύπαρξης με τους άλλους, δηλαδή μόνο σε πολύ έμπιστες και δοκιμασμένες φιλίες ανοίγεται κανείς σε συζητήσεις είτε για τα πολιτικά, είτε για τον πόλεμο στη Γάζα. Φιλίες έχουν χαλάσει, οικογενειακές σχέσεις έχουν διαταραχθεί, και βρισκόμαστε σε κατάσταση πλήρους αβεβαιότητας.

Τι διακυβεύεται κατά τη γνώμη σας σε αυτές τις εκλογές και με ποιον τρόπο θα επηρεάσει το αποτέλεσμα τον πλανήτη; Έχετε δηλώσει πως «Αυτή η δημοκρατία βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο χείλος του γκρεμού κι αν πέσει θα συμπαρασύρει μαζί της και άλλες». Τι θα σημάνει για τον πλανήτη η επικράτηση της ακροδεξιάς και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού;

Μια πιθανή νίκη του Τραμπ θα σηματοδοτήσει την ανεξέλεγκτη άσκηση πολιτικής, οικονομικής, και κοινωνικής βίας παντού, γιατί θα δείξει ότι τα δημοκρατικά προτάγματα μπορούν να αναιρεθούν δια του ψέματος, της χυδαιότητας, του μισανθρωπισμού, του εγωκεντρισμού. Δηλαδή θα φανεί ότι δεν υπάρχουν φράγματα πιά. Επίσης θα μας υπενθυμίσει ότι κανένα μέτωπο δεν κλείνει ποτέ οριστικά—ούτε της ισότητας, ούτε της ελευθερίας, ούτε κανένα. Δεν μπορούμε να εφησυχαζόμαστε ότι κάποιοι, κάπου, και για το κοινό καλό θα υπερασπιστούν τα δικαιώματα για τα οποία έχουμε δώσει αίμα και ιδρώτα για να κατακτήσουμε.

Ο Τραμπ αποδόμησε το αφήγημα πως είναι η οικονομία που ορίζει τον νικητή κάθε εκλογικής αναμέτρησης. Παρά τη φτωχοποίηση, ο αμερικανικός λαός «χορταίνει» με μισαλλόδοξα αφηγήματα τελικά; Ή είναι κι άλλοι οι λόγοι της δημοφιλίας του;

Η φτωχοποίηση είναι παγκόσμιο φαινόμενο, δεν ανήκει μόνο στην Αμερική. Και μέσα απ’ αυτό το πρίσμα η οικονομία της Αμερικής είναι μια χαρά—η ανεργία είναι στα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων δεκαετιών, ο πληθωρισμός σε υγιή επίπεδα, τα επιτόκια διαχειρίσιμα, τα ενοίκια στα ύψη. Το ότι η οικονομία βρίσκεται σε ύφεση είναι κάτι που λέει ο Τραμπ ως μέρος του πολιτικού του παιχνιδιού, και αυτός, ίσως, να είναι κι ένας από τους λόγους που έχει ως υποψήφιος τη στήριξη που έχει στις πολιτείες που πλήττονται πρώτες και πιο άμεσα σε περιόδους πραγματικής οικονομικής ύφεσης.

Οι λόγοι της δημοφιλίας του νομίζω έγκεινται στο ότι ο ίδιος έχει απενοχοποιήσει την εχθρικότητα, την αλαζονεία, την κακία, την έπαρση, την αγένεια, όλα, δηλαδή, εκείνα τα στοιχεία του ανθρώπου που προσπαθεί να διορθώσει η διαπαιδαγώγηση, η παιδεία, η κοινωνικοποίηση. Έχει, δηλαδή, δώσει την άδεια στους ψηφοφόρους του να λειτουργούν αντικοινωνικά, χωρίς αυτοέλεγχο, χωρίς αυτοπειθαρχία, χωρίς να νοιάζονται για το πέραν του μικρού τους, περιορισμένου ορίζοντα. Τους δίνει την αίσθηση ότι άρχουν πάνω σε όλα και δεν άρχονται από τίποτα.

Τι θα καθορίσει κατά τη γνώμη σας περισσότερο την ψήφο των πολιτών;

Το ίδιο πράγμα ακριβώς—για τους ψηφοφόρους του Τραμπ, ο Τραμπ. Για τους μη ψηφοφόρους του Τραμπ, ο Τραμπ.

Τι κάνει ο Τραμπ διαφορετικά σε αυτήν την εκστρατεία; Βλέπουμε για παράδειγμα πως συνεχίζει να προκαλεί με χυδαίο τρόπο και να χρησιμοποιεί τα fake news στα social media.

Δεν κάνει τίποτα διαφορετικό αυτήν τη φορά, κάνει ακριβώς τα ίδια όπως και τις περασμένες φορές. Δεν βλέπω καμία διαφορά. Ο ίδιος, βέβαια, έχει χάσει ακόμη και την ελάχιστη αίσθηση ευπρέπειας που μπορεί να διατηρούσε στον δημόσιο χώρο. Αλλά αυτό λέει στους ψηφοφόρους του, ότι είναι ειλικρινής. Που είναι, χωρίς αμφιβολία. Απλούστατα η αλήθεια του είναι η προσωποποίηση της δυστοπίας για κάθε σοβαρό άνθρωπο.

Με ποιον τρόπο έχει επηρεάσει το πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα τους Δημοκρατικούς, αλλά και την ίδια την κοινωνία το φαινόμενο Τραμπ και γιατί η κοινωνία των ΗΠΑ έχει δείξει τέτοια ανοχή στην περιστολή των δικαιωμάτων όπως το θέμα των αμβλώσεων για παράδειγμα;

Δεν υπάρχουν τρόποι να λογοποιηθεί το πόσο έχει επηρεαστεί το πολιτικό σύστημα στην Αμερική από τον Τραμπ. Ο Τραμπ έχει εισαγάγει στην πολιτική ζωή της χώρας πρακτικές και φαινόμενα που δεν έχουν υπάρξει πριν, ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές.

Παρακολουθώντας τον να μιλάει είναι σαν να παρακολουθεί κανείς έναν νταβατζή να μιλάει για το εμπόρευμά του. Αλλά δεν είναι όλη η κοινωνία που τον ανέχεται και ο Τραμπ έχει καταφέρει αυτό που δεν νομίζω να έχει καταφέρει κανείς άλλος πολιτικός μέχρι τώρα—να τον μισούν και να τον σιχαίνονται σε όλα τα επίπεδα τεράστιοι αριθμοί ανθρώπων.

Ακόμη και μέρος των ψηφοφόρων του τον σιχαίνονται αλλά τον ψηφίζουν για καθαρά προσωπικούς λόγους, είτε γιατί δεν έχουν ψηφίσει ποτέ τους Δημοκρατικό υποψήφιο, είτε γιατί θεωρούν ότι η πολιτική του θα τους βοηθήσει προσωπικά, είτε γιατί δεν πρόκειται να ψηφίσουν ποτέ γυναίκα και μάλιστα μαύρη και Ινδή. Το θέμα των αμβλώσεων είναι το αγκάθι στο πλευρό του Τραμπ, και είναι ήδη πολλές οι γυναίκες που έχουν ανακοινώσει (ή ομολογήσει κατ’ ιδίαν) ότι δεν πρόκειται να τον ψηφίσουν ακριβώς εξ αιτίας του θέματος των αμβλώσεων.

Ο Τραμπ έχει δημιουργήσει οπαδικότητα και την διατηρεί σε ψηλά επίπεδα κυρίως ανάμεσα σε λευκούς άνδρες με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο. Δεν βλέπουμε πια εκείνες τις εμετικές συνεντεύξεις που έδιναν γυναίκες το 2016 λέγοντας ότι θα τον ψηφίσουν παρά το ότι ψήφιζαν όλη τους τη ζωή Δημοκρατικούς υποψηφίους γιατί τον έβρισκαν χαριτωμένο και πνευματώδη.

Παρ ’όλα αυτά, το ερώτημα παραμένει γιατί αυτή τη στιγμή οι δημοσκοπήσεις υποστηρίζουν ότι έχει με το μέρος του το 47% του εκλογικού σώματος. Αλλά οι δημοσκοπήσεις ποτέ δεν μας δίνουν την συνολική εικόνα. Στην περίπτωση, όμως, του Τραμπ δεν πρέπει να ξεχνάμε τον τεράστιο ρόλο που έχουν παίξει τα χρηματισμένα ΜΜΕ στη χώρα, ούτε το ότι ο Τραμπ είναι άσσος στον τρόπο που χειρίζεται και προωθεί την εικόνα του.

Στις πρώτες του προεκλογικές συγκεντρώσεις το 2015, που ήταν σαν μικρά παιδικά πάρτι, είχε προσλάβει κομπάρσους να παίζουν τον κόσμο, ακριβώς γιατί ήξερε ότι κανείς δεν μπορεί να περάσει μήνυμα και εικόνα εκ του μηδενός, πρέπει να υπάρχει κάτι ήδη πάνω στο οποίο θα χτιστεί. Κι αυτό το «κάτι» ήταν η παρουσία σωμάτων στις συγκεντρώσεις του έτσι ώστε να δημιουργηθεί η εικόνα ότι είχε ήδη ένα κίνημα από πίσω του.

Σε σχέση με την Κάμαλα Χάρις έχετε υπογραμμίσει τις συντηρητικές πρακτικές του παρελθόντος της. Επικρατεί η λογική του «μη χείρον βέλτιστον» ή πιστεύετε πως υπάρχει το περιθώριο παρεμβάσεων ώστε να ενισχυθεί το κοινωνικό κράτος και να περιοριστεί η ασυδοσία του κεφαλαίου που πλήττει μεσαία και φτωχοποιημένα στρώματα;

Η Χάρις είχε πάρει πολύ συντηρητικές θέσεις ως εισαγγελέας κατά την θητεία της στο Σαν Φρανσίσκο, τις οποίες εξακολουθώ να θεωρώ άκρως προβληματικές. Ως πρόεδρος, όμως, είναι υποχρεωμένη να λειτουργήσει βάσει της πλατφόρμας του κόμματος που έχει συγκεκριμένες θέσεις για θέματα που αφορούν το εσωτερικό της χώρας που υπερβαίνουν τις πράξεις της ως εισαγγελέα, κι αυτές αφορούν το θέμα των αμβλώσεων, της διασφάλισης και επέκτασης του κοινωνικού κράτους, της προστασίας των μειονοτήτων, τα οποία και θα πράξει γιατί το κοινωνικό κράτος είναι μέρος της ιδεολογίας της. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι για το εσωτερικό της χώρας η Χάρις θα ακολουθήσει μια πολιτική πιο δίκαιη και ισόνομη από ό,τι θα ακολουθήσει ο οποιοσδήποτε Ρεπουμπλικάνος.

Αλλά δεν πρέπει να περιμένουμε και θαύματα! Η Χάρις είναι πολιτικό πρόσωπο που λειτουργεί μέσα σ’ ένα καπιταλιστικό σύστημα. Το μόνο στο οποίο θα μπορούμε να ελπίσουμε είναι να κάνει μια ανθρώπινη διαχείριση του καπιταλισμού. Δεν πρόκειται να κάνει αναδασμό της γης ούτε να επιστρέψει τα κατεχόμενα εδάφη στους Αυτόχθονες. Η πολιτική της θα είναι τέτοια που θα δώσει περαιτέρω ελαφρύνσεις στα φτωχοποιημένα στρώματα, τα οποία, όμως, έχουν φτωχοποιηθεί ως αποτέλεσμα οικονομικών και πολιτικών πρακτικών που έχουν πλανητική εμβέλεια, δεν είναι αποτέλεσμα ενός και μόνο λόγου.

Πως θα επηρεάσει μια ενδεχόμενη νίκη του Τραμπ τους πολέμους σε Γάζα και Ουκρανία και τι διαφορετικό θα πράξει η πολιτική του αντίπαλος;

Κατά πάσα πιθανότητα θα σταματήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία με την κατοχή της από τη Ρωσία (εγώ προσωπικά είμαι κάθετα εναντίον κάθε κατοχής κάθε χώρας από κάθε άλλη χώρα και δύναμη, και δεν καταλαβαίνω πως μπορεί κανείς προοδευτικός να υποστηρίζει ένα τέτοιο σχήμα), αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι θα σταματήσει ο πόλεμος στη Γάζα και την περιοχή μέχρι να καταφέρει το Ισραήλ να πετύχει τον στόχο του της κατοχής της Γης Ισραήλ (Eretz Israel) που εκτείνεται από την έρημο Νεγκέβ και το Σινά μέχρι την Συρία, Λίβανο, και Νότια Τουρκία διαπερνώντας, προφανώς, όλη την Παλαιστίνη. Αυτό έχουν ανακοινώσει οι στρατιωτικοί ηγέτες της Ισραηλινής κυβέρνησης και δεν έχουμε κανένα λόγο να μην τους πιστέψουμε.

Αν μπορέσει να υπάρξει ένα ανάχωμα αυτό θα είναι η Χάρις γιατί θα δεχτεί πιέσεις στο εσωτερικό της χώρας να σταματήσει την παροχή κάθε βοήθειας στο Ισραήλ. Αυτή τη στιγμή, προεκλογικά, δεν μπορεί να το πράξει. Αλλά η Χάρις δεν θα μπορέσει να σταματήσει τον πόλεμο στην Ουκρανία γιατί η υποστήριξη της Ουκρανίας είναι σχεδόν καθολική στην Αμερική. Θα πρέπει να βρεθεί κάποιο σχήμα, σε συνεργασία με τις Ευρωπαϊκές χώρες, για την κατάπαυση του πολέμου στην Ουκρανία.

Στην Ευρώπη υπάρχουν ακόμα και προοδευτικοί άνθρωποι που χρησιμοποιούν το επιχείρημα «τουλάχιστον ο Τραμπ δεν έκανε πολέμους». Πως το σχολιάζετε;

Δεν μπορώ να σχολιάσω αυτή την γελοιότητα. Θα υπενθυμίσω ότι ο άμεσος υπεύθυνος για το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Παλαιστίνη είναι ο Τραμπ που μετέφερε την Αμερικανική πρεσβεία στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και υπέγραψε τα Αβρααμικά Σύμφωνα. Προσοχή, δεν λέω ότι αυτή είναι η αιτία του πολέμου—η άμεση αιτία του πολέμου είναι η Ισραηλινή κατοχή της Παλαιστίνης από το 1948 και μετά και η έμμεση είναι η Διακήρυξη Μπαλφούρ.

Με δεδομένη την κλιματική κρίση που απειλεί όλο και περισσότερο τον πλανήτη, την παγκόσμια φτώχεια και τους πολέμους, γιατί κατά τη γνώμη σας δεν εισπράττουν οι πιο ριζοσπαστικές προοδευτικές δυνάμεις τα εύσημα αλλά η ακροδεξιά;

Νομίζω ότι για την καθίζηση των ριζοσπαστικών προοδευτικών δυνάμεων φταίνε οι ίδιες οι ριζοσπαστικές προοδευτικές δυνάμεις που έχουν απεμπολήσει την ριζοσπαστικότητά τους εδώ και πολύ καιρό.

Η κλιματική κρίση οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων από μια μικρή οικονομική ομάδα προς όφελος των μελών της με την αντίστοιχη αδιαφορία απέναντι στις επιπτώσεις αυτής της εκμετάλλευσης και στον υπόλοιπο κόσμο και στη φύση.

Για παράδειγμα: στην Ινδία δεν υπάρχει καθαρό πόσιμο νερό, παρά τους τεράστιους υδάτινους πόρους που έχει η χώρα. Οι άνθρωποι κυκλοφορούν με μικρά πλαστικά μπουκαλάκια νερό. Δεν υπάρχει, όμως, καθαρό νερό γιατί οι βιομηχανίες παραγωγής πλαστικών έχουν συμπράξει με ιδιωτικές εταιρείες αποκλειστικής εκμετάλλευσης του πόσιμου νερού χωρίς να παρεμβαίνει το κράτος—είτε με την ιδιότητα του κοινωνικού κράτους είτε με την ιδιότητα του κράτους δικαίου—έτσι ώστε να προασπίσει το δικαίωμα των πολιτών για καθαρό πόσιμο νερό.

Οι ίδιες οι βιομηχανίες που ελέγχουν και εκμεταλλεύονται τους υδάτινους πόρους, όμως, έχουν άμεση πρόσβαση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, έτσι ώστε μπορούν να καθοδηγούν και να χειραγωγούν το σύστημα παροχής και διακίνησης των πληροφοριών, έτσι ώστε να μπορούν να αποσυνδέουν τις μετακινήσεις των πληθυσμών που βλέπουμε τις τελευταίες δύο δεκαετίες από τις επιπτώσεις που έχει η εκμετάλλευση των φυσικών πόσων από τις μεγάλες βιομηχανίες.

Έτσι οι λόγοι της μετακίνησης —δηλαδή η αδυναμία βιοποριστικής απασχόλησης, η μόλυνση και ελαχιστοποίηση των υδάτινων πόρων, η ερημοποίηση της γης με την ταυτόχρονη αδυναμία παραγωγής τροφίμων—μεταποιούνται μέσα από έναν μοραλιστικό λόγο σε ατομική ευθύνη των πληττόμενων πληθυσμών.

Εκεί παρεμβαίνει ο λαϊκισμός της ακροδεξιάς που δημιουργεί ένα εύκολο και εύληπτο σχήμα που την τοποθετεί στη θέση του υπερασπιστή των φτωχών. Είναι το Περονικό σχήμα που το ξέρουμε καλά, λειτούργησε και στην περίπτωση του Μουσολίνι, όπου η ακροδεξιά εμφανίζεται απεκδυόμενη από την σύμπλευσή της με το κεφαλαίο και ως ο σωτήρας των φτωχών επειδή αρθρώνει ένα λόγο εναντίον των πλουσίων (όχι εναντίον του κεφαλαίου, προσωποποιεί, δηλαδή, το κεφάλαιο).

Έχετε αναφέρει ως ένα από τα μεγάλα προβλήματα στις ΗΠΑ τη χειραγώγηση του κράτους Δικαίου. Ποια είναι η γνώμη σας για τις αντίστοιχες καταγγελίες που υπάρχουν στην Ελλάδα σε μεγάλο βαθμό για τη χειραγώγηση του κράτους δικαίου αλλά και του Τύπου; Πιστεύετε πως η υποχώρηση του κράτους δικαίου οδηγεί τους πολίτες σε ακροδεξιά κόμματα;

Η υποχώρηση και η χειραγώγηση του κράτους Δικαίου και του Τύπου αποσκοπούν στο να ενσταλάξουν στους πολίτες την αίσθηση της ανασφάλειας και την καταστροφή της σχέσης εμπιστοσύνης που οφείλει να υπάρχει ανάμεσα στον πολίτη και τους θεσμούς αυτούς οι οποίοι υπάρχουν για να παρέχουν ο μεν προστασία από τις παρανομίες του κράτους ο δε να ελέγχει την εξουσία. Χωρίς ελεύθερη και αδέσμευτη δημοσιογραφία εξαφανίζεται η δυνατότητα υπεύθυνης ενημέρωσης και, ταυτόχρονα, αναπτύσσεται η σύγχυση της ενημέρωσης με την συνωμοσιολογία—δηλαδή αντί να γίνεται η επαγωγική ιχνηλάτηση των γεγονότων γίνεται σύνδεση ανάμεσα σε εικασίες. Και αντί η δικαστική εξουσία να υποστηρίζει τον πολίτη απέναντι στις καταχρήσεις της κυβερνητικής εξουσίας συντάσσεται με το υποκείμενο που πρέπει να ελέγχει εφ’ όσον βρίσκεται σε σχέση υποτέλειας και χειραγώγησης απέναντί του, δημιουργώντας και στις δύο περιπτώσεις πλαίσιο απαξίωσης.

Οι πολίτες, έτσι, γλιστρούν προς την ακροδεξιά γιατί τους παρέχει ακριβώς αυτό το λεξικό της απαξίωσης που τους δίνει το άλλοθι να λογοποιήσουν την αρνητικότητα των συναισθημάτων τους σαν να ήταν εποικοδομητικός πολιτικός λόγος.

Το φοιτητικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο στη Γάζα ήταν ό,τι πιο ελπιδοφόρο είδαμε τελευταία. Ποιες είναι οι εστίες αντίστασης στην αμερικανική κοινωνία, πόσο τις φοβάται το σύστημα και ποια τα περιθώρια δράσης τους;

Έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε ότι στην πολιτική έχουμε «φυσικούς συμμάχους», κοινότητες που λίγο-πολύ σκέφτονται κατ’ αναλογία η μία με την άλλη και στηρίζουν τα αιτήματά τους που είναι, λίγο-πολύ και σε μεγάλη κλίμακα, παράλληλα. Αυτό που έχει επανα-εννοιολογηθεί ως διαθεματικότητα. Στην περίπτωση της Παλαιστίνης, όμως, αυτό, όπως βλέπουμε, δεν ισχύει. Είτε υπάρχει υποστήριξη απέναντι στο Παλαιστινιακό, είτε όχι. Κι αυτό είναι απότοκο της από-πολιτικοποίησης που έχει καταφέρει η Δεξιά, παγκοσμίως, και η συγκεκριμένη φασιστική σύγχρονη Δεξιά του Τραμπ, του Ορμπάν, του Μπολσονάρο, του Βορίδη, του Γεωργιάδη, της Λαντινοπούλου, που έχει σπρώξει το φυλετικό μίσος εναντίον των Αράβων στο σημείο συνάντησης με τις πράξεις γενοκτονίας στη Γάζα.

Απ’ την άλλη πλευρά υπάρχει μια τάση, που στο πανεπιστήμιο συγκροτεί ομάδα μέσα στο κίνημα, που έχει αποθέσει στις πλάτες των Παλαιστινίων τις ελπίδες της για παγκόσμια επανάσταση.

Είναι χαρακτηριστική η ανακοίνωση που κυκλοφόρησαν οι φοιτήτριες και φοιτητές μας στο Κολούμπια σχετικά μ’αυτή την ομάδα η οποία πριν τρείς βδομάδες ανακοίνωσε ότι ήρθε η ώρα για ένοπλη πάλη, και, σωστά, κατηγορήθηκαν ότι έχουν εγκαταλείψει το Παλαιστινιακό ως συγκεκριμένο σημείο αντίστασης και στήριξης προσπαθώντας να κινήσουν τις μάζες στην απέλπιδα προσπάθεια διάλυσης του καπιταλιστικού μοντέλου διαχείρισης της πολιτικής. Όχι ότι δεν χρειάζεται να γίνει, αλλά για να γίνει πρέπει η προσπάθεια να ξεκινήσει πολύ πριν από τον ένα χρόνο πριν τις εκλογές που γίνεται συνήθως.

Οπότε για την απάντηση στην ερώτηση ποια είναι τα σημεία αντίστασης της αμερικανικής κοινωνίας πρέπει πρώτα να εξηγήσουμε με το τι εννοούμε όταν μιλάμε για «αντίσταση» γιατί και οι οπαδοί του Τραμπ πιστεύουν ακράδαντα ότι αντιστέκονται στην ηγεμονία της εξουσίας. Αυτή τη στιγμή, όμως, η αντίσταση απέναντι στην γενοκτονία βρίσκεται σε πολύ συγκεκριμένους πληθυσμιακούς θύλακες—στην Παλαιστινιακή κοινότητα, πρωτίστως, και την αντι-εξουσιαστική αριστερή κοινότητα που αποτελείται, κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά, από πολιτικά υποκείμενα με ανώτερα επίπεδα μόρφωσης και οικονομικής επιφάνειας. Για την αμερικανική κοινωνία, βέβαια, το Παλαιστινιακό είναι πολύπλοκο πολιτικά γιατί εμπλέκει έναν συγκεκριμένο Αμερικανικό πληθυσμό—τον Εβραϊκό—στην άσκηση της πολιτικής με τρόπους και σε επίπεδα που δεν εμπλέκει καμία άλλη πληθυσμιακή ομάδα.

Πηγή: https://tvxs.gr/