Γράφει η Στέλλα Παζάλου *
Κύπρος, Δεν ξεχνώ… Πώς μπορώ να ξεχάσω… Πώς να ξεχάσω ακόμη και αν δεν το έζησα, βλέποντας ένα κράτος νησί να χωρίζεται στα δύο με ένα κομμάτι του «ανεξάρτητο» με μία ξένη σημαία πάνω του να μου το θυμίζει.
Ένα κομμάτι γης που αλλού ανήκει και άλλος την πατάει και την ζει. Εκεί στρέφεται το βλέμμα σου και ματώνει η καρδιά σου. Πονάς και θλίβεσαι για εκείνα που έμειναν πίσω. Ψυχές και περιουσίες που είναι αγνοούμενες.
Δεν ξεχνώ…τη βία, το αίμα τον τρόμο στα μάτια αυτών που το έζησαν και των άλλων που έμειναν πίσω να το ζουν φωλιασμένο στο νου και στην ψυχή τους. Αυτών που όλη η ζωή τους είναι ένα μνημόσυνο αγκαλιά με φωτογραφίες και μάτια μόνιμα κλαμένα, καταδικασμένοι να θυμούνται για πάντα μέχρι να φύγουν από την ζωή.
Δεν ξεχνώ… ότι ήρθαν ως έποικοι και με κατοχή διεκδίκησαν γη και ύδωρ από έναν τόπο που δεν τους ανήκε. Κατεχόμενη γη με κατεχόμενες περιουσίες που οι ιδιοκτήτες έχασαν τις αναμνήσεις και οι νεότεροι δεν έζησαν ποτέ εκεί για να αποκτήσουν.
Δεν ξεχνώ…την ωραιοποιημένη λέξη για τα αυτιά μας, αγνοούμενος που κρύβει την αληθινή σημασία του αιχμαλώτου ή νεκρού. Άραγε γλυκαίνει ο πόνος των δικών τους με το αγνοούμενος;
Μία θλιβερή επέτειος που έκλεισε πενήντα χρόνια και κάθε χρόνο θα είναι εδώ να μας πληγώνει με την ευχή όλων μας να γυρίσει η γη εκεί που ανήκει.
Δεν ξέχασα, δεν ξεχνώ και δεν θα ξεχάσω μέχρι το παιδί να επιστρέψει στην μάνα γη του. Στην μνήμη μας ο ομφάλιος λώρος δεν κόπηκε ποτέ. Οφείλουμε τιμή, μνήμη και σεβασμό σε αυτούς που έφυγαν και τιμή, μνήμη και σεβασμό σε αυτούς που έμειναν. Πριν μισό αιώνα ένα κομμάτι γης βάφτηκε κόκκινο…
«Νησί πικρό, νησί γλυκό, / νησί τυραγνισμένο, / κάνω τον πόνο σου να πω /
και προσκυνώ και μένω». – Γιάννης Ρίτσος
- Η κ. Στέλλα Παζάλου είναι αρθρογράφος, συγγραφέας, λογοτέχνιδα.
