Ακόμα ένα θλιβερό περιστατικό. Ακόμα ένα ίδιο σαν όλα τα προηγούμενα. Ένα σαν όλα τα άλλα, ένα σαν όλα τα επόμενα. Μα κάθε φορά κάτι θα είναι χειρότερο από το προηγούμενο.
Βία βία παντού. Ανεξέλεγκτοι άνθρωποι συνήθως άνδρες που λέει ο λόγος.
Άντρας δεν λέγεσαι δυστυχώς εσύ που έχεις την δύναμη αυτή που σου έδωσε ο θεός για να ζήσεις για να εργαστείς, για να μεγαλουργήσεις. Εσύ την επεξεργάζεσαι και την ζυγίζεις μέχρι που σε ‘παίρνει’, μέχρι που μπορείς να φτάσεις, χειροδικείς, καταπονείς κατασπαράζεις την ψυχή και το σώμα μιας γυναίκας, μίας κόρης μιας αδερφής.
Άνδρας, απώτερος σκοπός του είναι η εκδίκηση και η εκτόνωση, η δύναμη της ισχύς του. Ένα άρρωστο μυαλό ανύπαρκτο ουσιαστικά χωρίς ενδείξεις συναισθημάτων.
Έχω γράψει δεκάδες φορές για το ίδιο θέμα, κάθε φορά όλα ξεκινούν απλά, όλα ξεκινούν με το κλασικό χαστούκι με το ειρωνικό και μοχθηρό τράβηγμα μαλλιών, η συνέχεια είναι η κλοτσοπατινάδα των αποτυπωμάτων αναλόγως τη διάμετρο και το μέγεθος ποδιού και παπουτσιού.
Ορατά σωματικά σημάδια, κρυμμένα όπως αυτά της ψυχής. Επίθεση σε ανύποπτο χρόνο ή και σε συγκεκριμένο με δεδομένη την πράξη αφού πρέπει οπωσδήποτε να πάρει σάρκα και οστά ο θυμός.
Συνηθισμένες γυναίκες ανεξάρτητου ηλικίας επαγγέλματος και αναγνωρισιμότητας. Επώνυμες και μη όλες στο ίδιο καζάνι. Ένα “συγνώμη σου υπόσχομαι δεν θα ξαναγίνει ποτέ” που δεν τηρείται ποτέ!!!
Καταναγκασμός και σκύψιμο κεφαλιού για διάφορους λόγους.
Μία κοινωνία που “τι θα πει”. Κάποια παιδιά που “πως θα μεγαλώσουν”,και σίγουρα δεν αντέχουν να συντηρούν μνήμες με κακοποιητικούς μπαμπάδες.
Και η ανοχή θεωρείται και επισήμως δεδομένη έως την συνέχιση του δράματος να κορυφώνεται. Μέχρι τη στιγμή που δεν ελέγχεται πια κανένα χέρι.
Κανένας θυμός και τίποτα δεν μπορεί να διορθώσει το κακό που είχε γίνει ήδη.
Η αιτιολογία οκτώ στις δέκα φορές είναι η ζήλια.
Νομίζετε! Όχι σε καμία περίπτωση δεν είναι ζήλια, είναι ενδεχομένως εγωισμός. Είναι η ανοχή στην ιδιοτροπία. Ο μεγάλος θυμός που πρέπει να εκτονωθεί ανεξαρτήτου ζήλιας.
Ακόμα και γιατί το πιο ασήμαντο γεγονός, ή το πιο μεγάλο το πιο σημαντικό.
Η υποτίμηση μιας γυναίκας στα μάτια ενός αρρώστου άνδρα. Η δική του επιτυχία είναι αυτή που έχει αξία. Η δική του άποψη, η δική του δουλειά.
Η γυναίκα είναι υποδεέστερη ασήμαντη ανήθικη, πρόστυχή υποκινεί καταστάσεις.
Και η ζωή συνεχίζεται βουβά. Με γνέψιμο κεφαλιού, με νοήματα στον γιατρό,στον ειδικό στον επιστήμονα που θα κληθεί να διορθώσει πρόσωπο όπως σαγόνι δόντια, μύτη, στον ορθοπεδικό που θα δέσει σπασμένα πλευρά, και θα σε αγκαλιάσει με γύψους είτε στα χέρια είτε στα πόδια, και ο κλήρος πέφτει στον γενναίο.
Μα η γενναία πρέπει να είσαι μόνο εσύ. Εσύ και μόνο γένους θηλυκού. Η γενναία οφείλεις να είσαι εσύ για τον εαυτό σου. Η γενναία οφείλεις να είσαι εσύ για τα παιδιά σου.
Για τα παιδιά αυτά που δεν τα προστατεύεις με τον τρόπο αυτό, δεν τα προφυλάσσεις από έναν άνανδρο που επέλεξες.
Μάθε στον εαυτό σου ότι κάθε μορφή βίας περνάει μέσα σου και γίνεσαι εσύ το θύμα.
Μάθε στον εαυτό σου ότι η αξιοπρέπεια σου και η ζωή σου είναι υπέρτατο αγαθό.
Μάθε στον εαυτό σου ό,τι σου ουρλιάζει να τον σεβαστείς.
Μάθε στον εαυτό σου να μην τον προδίδεις, να μην κρύβεις τα σημάδια με τόνους makeup.
Μάθε στον εαυτό σου πως αν εσύ δεν κάνεις κάτι για σένα δεν θα το κάνει κανένας.
Αγάπησε σε!
- Η Ευαγγελία Αλιβιζάτου είναι συγγραφέας – ποιήτρια – αρθρογράφος
