Γράφει η Ευαγγελία Αλιβιζάτου *
Μισό βήμα ˙ μισό βήμα να έκανες πίσω θα είχαμε σωθεί. Φώναζα, σε παρακαλούσα να μην σε ρουφήξει ο θυμός, να μη βυθιστούμε στο σκοτάδι, στις στάχτες, στον πόνο. Μα εσύ απομακρύνθηκες από το χθες, από το αύριο. Σου φώναξα «λυπήσου μας!». Μα ο πόνος σου σε τύφλωσε. Απόγνωση και απελπισία, ενοχές και τύψεις.
Χάσαμε τη ζωή μας, χάσαμε μία κόρη από ναρκωτικά, από ουσίες που έσβησαν την ψυχούλα της μπροστά στα μάτια μας. Τίποτα δεν ήμασταν ικανοί να κάνουμε. Τίποτα δεν μας έκανε να νιώσουμε το δικό της πόνο και το δικό της μαρτύριο. Την βλέπαμε ν’ αλλάζει μέρα με τη μέρα και να βουλιάζει στο κενό, στη σκοτοδίνη του θανάτου.
Ένας εφηβικός απελπισμένος έρωτας την κατέβασε στα τάρταρά του. Δεν πάλεψε το κορίτσι μας. Δεν πάλεψε ν’ αφήσει τ’ αποτυπώματα της στην όμορφη ζωή της, να την κάνει ομορφότερη. Τη δύναμή της, την υγεία της, την αγάπη για ένα ομορφότερο μέλλον… Δεν προσπαθήσαμε ούτε εμείς.
Δεν ήμασταν αρωγοί στον αγώνα της. Μας έφαγαν τα «εγώ» και τα «εσύ φταις». Μέχρι που μας μίσησε. Μας μίσησε και με το δίκιο της. Εχθροί της γίναμε, αντί να την αγκαλιάσουμε.
Τα ναρκωτικά θερίζουν τη νεολαία, τους ανθρώπους κάθε ηλικίας. Τα ναρκωτικά κόβουν όνειρα, φτερά αγγέλων, ελπίδες, κόβουν ψυχές αγνές. Τις στέλνουν στον Άδη χωρίς κανέναν οίκτο. Δεν λυπούνται τα θύματα. Μια βιομηχανία με κέρδη παγκοσμίως, δεν θα επιτρέψει ποτέ σε κανέναν που δεν έχει τη δύναμη στο μυαλό, να παλέψει ώστε να μην πέσει στο πηγάδι με τα φαντάσματα και τους δράκους.
Και τώρα που έκανα την αναδρομή τι έχει μείνει; Στάχτες, θυμός, παραμορφωμένα πρόσωπα. Ο θυμός έστειλε τον πατέρα σου στο βάθος της κόλασης, της κατάντιας. Της απουσίας σου ο πόνος μη διαχειρίσιμος.
Μία φωτιά στο μικρό σπιτάκι, η αιτία να καούμε σχεδόν ζωντανοί. Χάθηκαν όλα. Χάθηκε κι αυτός ˙ έμεινα εγώ ζωντανή-νεκρή στο υπόγειο του καμένου σπιτιού. Κάποτε έσφυζε από αγάπη. Μα ήρθε η ρημάδα η εφηβεία, αυτή που εμείς αγνοήσαμε, αυτή που εμείς δεν είδαμε, που προσπεράσαμε… ως ασήμαντη.
Δεν είδαμε τα σημάδια, αυτά που άφηνε στην ψυχή σου, παιδί μου. Η αδιαφορία, η απομάκρυνση, η απομόνωση… κι έφυγες τρέχοντας να βρεις παρηγοριά. Μα μέρα με τη μέρα έβρισκες τον θάνατο.
Γονείς ανεπαρκείς. Γονείς χωρίς ενημέρωση. Γονείς χωρίς κουράγιο για την σωτηρία της μονάκριβής μας. Δύο φωτογραφίες με κοιτούν. Η μία με παράπονο, ένα «γιατί» κυλάει στα χείλη μου. «Μαμά μου, συγνώμη που σας πόνεσα». Μα δε φταις μονάκριβή μου.
Δίπλα σου, ο πατέρας σου. Θυμός, απόγνωση, ενοχές, έφυγε δυστυχισμένος, μη μπορώντας να διαχειριστεί την απώλεια του παιδιού μας. Κι εγώ εδώ, παραμορφωμένο πρόσωπο από το μένος της λάβας, της καυτής λάβας που θέλησε να μας τιμωρήσει να έρθουμε κοντά σου.
Τα δάκρυα κυλούν ανάμεσα στις πληγές από το πρόσωπο μου. Μα δεν πονάω. Δε με πονάει τίποτα πιο πολύ απ’ την ψυχή μου. Για τα ναρκωτικά θα σηκωθώ ξανά. Θα βγω στους δρόμους. Θα σώσω ζωές όσων πονούν και όσων μπορώ. Για το παιδί μας. Για ένα καλύτερο αύριο που δεν του πρόσφερα.
Κάθε χρόνο, εκατόν ογδόντα τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως κάνουν χρήση ναρκωτικών. Στην πλειοψηφία τους, άνδρες. Απ’ αυτούς, τα δεκατρία εκατομμύρια είναι χρήστες ενδοφλέβιων ουσιών. Η ηλικία, ως πρώτη επαφή, είναι στην πλειονότητα της τα δεκατέσσερα με δεκαπέντε έτη.
Τα αίτια πηγάζουν από πολλούς παράγοντες. Οικονομικές δυσκολίες στην οικογένεια, ανεργία, κατάθλιψη, ερωτικές απογοητεύσεις, μειωμένη αυτοπεποίθηση, έλλειψη κοινωνικού status ή και το αντίθετο. Ρόλο ενδεχομένως διαδραματίζει και η μίμηση από το φιλικό περιβάλλον.
Η είσοδος όμως της νεολαίας στο κόσμο των ναρκωτικών έχει άμεση σχέση με το προφίλ της οικογένειας. Η έλλειψη της συζήτησης και της επικοινωνίας μεταξύ των γονιών, τα διαζύγια, οδηγούν τα παιδιά σε μια πρόσκαιρη «ανακούφιση» και σε έναν ψεύτικο οδυνηρό παράδεισο.
Σταθείτε αρωγοί στα παιδιά σας, στους ανθρώπους που χρειάζονται δύναμη.
Λέμε “ναι” στην ζωή. Στα όνειρα. Στο μέλλον.
- Η Ευαγγελία Αλιβιζάτου είναι συγγραφέας – ποιήτρια – αρθρογράφος
