ΜΕΧΡΙ πέρυσι, οι γεννήσεις, γάμοι και θάνατοι των Ελλήνων του εξωτερικού, δηλώνονταν είτε στο Ειδικό Ληξιαρχείο Αθηνών, (στο Σύνταγμα, μέσα σε λίγες ώρες), είτε στα κατά τόπους Ελληνικά Προξενεία στο εξωτερικό. Οι δηλώσεις αυτές οδηγούν, μεταξύ άλλων στην κτήση ελληνικών διαβατηρίων από τους Έλληνες της Διασποράς, την ενημέρωση της οικογενειακής τους μερίδας στην Ελλάδα και την προστασία της περιουσίας τους (αποδοχές κληρονομίας, αποποιήσεις, δημοσίευση διαθηκών, κλπ) και βέβαια το πολυσυζητημένο δικαίωμα ψήφου τους.
Το 2021 η Κυβέρνηση αποφάσισε και κατήργησε την αρμοδιότητα του Ειδικού Ληξιαρχείου, μιας άρτια στελεχωμένης, αποτελεσματικής και έμπειρης δημοσίας υπηρεσίας – που παραμένει μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις – καθιερώνοντας ότι οι δηλώσεις αυτές θα υποβάλλονται ΜΟΝΟ στα κατά τόπους Προξενεία.
Μάλιστα, στην Αιτιολογική Έκθεση του νόμου αναφερόταν ότι: «Οι αλλαγές αυτές εξασφαλίζουν την άμεση και ταχύτερη εξυπηρέτηση των Ελλήνων υπηκόων που διαμένουν στην αλλοδαπή, διευκολύνοντας τις διαδικασίες δήλωσης των γεγονότων ζωής τους απευθείας στον τόπο κατοικίας τους και ενισχύοντας τη σύνδεσή τους με τη χώρα καταγωγής τους.»
Παρ’ ότι ακούγεται καλοδεχούμενο και ευχάριστο, στην πράξη συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Ενδεικτικό είναι, ότι τα ραντεβού που δίνει αυτή τη στιγμή το ελληνικό Προξενείο της Μελβούρνης – της τρίτης «μεγαλύτερης ελληνικής πόλης» στον κόσμο με ελληνικό πληθυσμό άνω των 300.000 Ελλήνων – εκτείνονται στο τέλος του 2025!
Τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα στο Σίδνεϊ, το Λος Αντζελες, το Σικάγο, κλπ.
Αναρωτιέμαι αν τα (συν)αρμόδια Υπουργεία, όταν νομοθετούσαν, είχαν εξετάσει σε βάθος τις υφιστάμενες παραμέτρους, ήτοι:
α) την σημαντική υποστελέχωση ορισμένων ελληνικών Προξενείων και τις μεγάλες καθυστερήσεις που προκύπτουν εξαιτίας της έλλειψης προσωπικού.
β) την συνεχή αύξηση της ύλης των Προξενείων.
γ) τις υποθέσεις που χρήζουν άμεση διεκπεραίωση και δεν μπορούν να περιμένουν τους χρόνους των Προξενείων (π.χ. νομική υποχρέωση δηλώσεως θανάτου και υποβολής δηλώσεως φόρου κληρονομίας ή αποποιήσεως αυτής μέσα σε ένα χρόνο, δημοσίευση διαθήκης, έκδοση πιστοποιητικού πλησιέστερων συγγενών, εγγραφή ακινήτων στο Κτηματολόγιο, απόκρουση χρησικτησίας, δηλώσεις ηλικιωμένων, σοβαρά νοσούντων, κλπ)
δ) αδυναμία αυτοπρόσωπης παρουσίας, κλπ Πλέον δηλαδή, το να αποκτήσει διαβατήριο ο ελληνικής καταγωγής ομογενής έγινε εξαιρετικά χρονοβόρο και δύσκολο, έως απαγορευτικό. Το ίδιο και να κληρονομήσει, εγγράψει ακίνητα στο Κτηματολόγιο, αποφύγει χρησικτησία (το αγκάθι της ομογένειας) κλπ.
Και η κατάσταση όσο πάει και επιδεινώνεται στην διετία που εφαρμόζεται ο νόμος αυτός, μιας και οι αιτήσεις καθημερινά σωρεύονται. Έχω γνωρίσει ήδη από πέρυσι, όλα τα πιο πάνω με επιστολές και παραστάσεις μου στα αρμόδια πρόσωπα της Κυβέρνησης, αλλά δυστυχώς, δεν υπήρξε αποτέλεσμα.
Η τελευταία σχετική θέση του Υπ. Εξωτερικών, έχει ως εξής: «Συνεπής στη δέσμευσή της για ενίσχυση της φωνής των Ελλήνων του εξωτερικού, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας άνοιξε με τον πλέον έμπρακτο τρόπο τον δρόμο της συμμετοχής τους στα κοινά, αίροντας τους περιορισμούς στην άσκηση του δικαιώματος ψήφου…» (και) «…Δεν υπάρχει αμφιβολία, άλλωστε, πως για την ουσιαστική ενδυνάμωση των δεσμών μας με τον απανταχού Ελληνισμό απαιτείται ένας μακροπρόθεσμος στρατηγικός σχεδιασμός, ένα θεσμοθετημένο πλαίσιο για την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί του».
Ωραία όλ´ αυτά, αλλά για να ψηφίσει κάποιος, πρέπει πρώτα και βασικότερο να εγγραφεί ως ψηφοφόρος αναγνωρίζοντας την ελληνική του υπηκοότητα/διαβατήριο. Όταν ο αισιόδοξος «όμαιμος» και μελλοντικός ψηφοφόρος συνειδητοποιήσει ότι χρειάζονται δύο χρόνια (!) για να επισκεφτεί το Προξενείο να υποβάλει τα έγγραφά του (συνήθως πιστοποιητικό γάμου των γονέων του και πιστοποιητικό γεννήσεως δικό του), σας διαβεβαιώνω ότι έχει κρυώσει συναισθηματικά, ψυχικά και «εθνικά». Και δυστυχώς και οικογενειακά και οικονομικά και κοινωνικά στους «δεσμούς» του με την Ελλάδα.
Καθημερινά, εισπράττω απ´όλη την υφήλιο δεκάδες αρνητικά σχόλια σχετικά. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να «μην ακούμε με προσοχή» την Διασπορά. Η Ελλάδα συρρικνώνεται και γερνάει πληθυσμιακά, έχει ανάγκη από διεθνή υποστήριξη, αλλοδαπές άμεσες επενδύσεις/κεφάλαια/τεχνολογία και πρακτικές, και κυρίως, καλό θα δει από τα νέα Ελληνόπουλα που στην πλειονότητά τους είναι εκπαιδευμένοι, σκληρά εργατικοί, πετυχημένοι, δυναμικοί και νομοταγείς, με θαυμασμό, πόθο και αγάπη να ενισχύσουν τους δεσμούς με την Ελλάδα.
Μήπως η λύση είναι απλή και εύκολη; Μήπως να επιστρέψει η προ διετίας καταργηθείσα συντρέχουσα αρμοδιότητα καταχωρήσεως ληξιαρχικών γεγονότων του Ειδικού Ληξιαρχείου Αθηνών; Μήπως οι ομογενείς στις διακοπές τους το καλοκαίρι στην Ελλάδα, να έχουν τη δυνατότητα να προσέρχονται στο Ληξιαρχείο στο Σύνταγμα και σε λίγες ώρες να παίρνουν και τα Ελληνικά τους διαβατήρια!;
Oι Έλληνες του εξωτερικού πρέπει να συμμετέχουν ισάξια στα κοινά, πρέπει να έχουν αντίστοιχα δικαιώματα και υποχρεώσεις με τους Έλληνες της γενέτειρας και δεν είναι «δεύτερης κατηγορίας». Και ας μην ξεχνάμε ότι ο νομοθέτης είναι ο μεγάλος παιδαγωγός της κοινωνίας.
*O Γιάννης Τριπιδάκης είναι Ελληνοαυστραλός, δικηγόρος, που ασχολείται επι 42 χρόνια με νομικές υποθέσεις της Ομογένειας στην Ελλάδα – Πηγή: Protagon.gr
