Γράφει ο Παναγιώτης Μπάρκας *
Αν η διένεξη στην Ουκρανία αποτελεί μια θερμή σύρραξη του μετά Ψυχρού Πολέμου που στόχο έχει την αντιπαράθεση μέχρι εσχάτων για την επικράτηση της ισχυρότερης μεταξύ των παραδοσιακών υπερδυνάμεων, ΝΑΤΟ-ΗΠΑ από την μία και Ρωσία από την άλλη, η εμπόλεμη κατάσταση στη Γάζα μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης αποτελεί τον ομφάλιο λώρο όλων των αντιπαραθέσεων στη μετά Χριστού εποχή.
Ξανά στο επίκεντρο οι Άγιοι τόποι. Από την μία είναι οι μουσουλμάνοι Παλαιστίνιοι που μετατρέπονται σε σύμβολο του ισλαμικού κόσμου με σημείο αναφοράς τους Αγίους, τόπους και γεωγραφική επέκταση και διεκδίκηση τη Δύση. Από την άλλη το Ισραήλ το οποίο κι΄αυτό, με σημείο αναφοράς ξανά τους Άγιους τόπους, επιδιώκει την μετατροπή σε σύμβολο παρεμπόδισης της επέκτασης και προέλασης του μουσουλμανισμού στη Δύση.
Το Ισραήλ όμως στους δικούς του στόχους δείχνει ότι τείνει να αξιοποιήσει διωκτικά μέσα που μοιάζουν ή και ξεπερνούν εκείνα που χρησιμοποίησε εναντίων των Εβραίων ο ναζισμός. Έτσι, τα μέσα αυτά, μαζί με τη αφανή ισχύ του στο έλεγχο του παγκοσμίου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, προκαλούν δέος ακόμα και στη Δύση. Το μαρτυρεί η αναβίωση του αντισημιτισμού.
Από την άλλη η κινητικότητα των μουσουλμάνων στις δυτικές χώρες, που βρίσκει συνεχώς την στήριξη και Ευρωπαίων, δείχνει ότι η ισχύς τους μπορεί να πάρει όμηρο το σύνολο της Ευρώπης. Γενικά η κατάσταση, ειδικά μετά την απώλεια του κοινοτικού ιστού της κοινωνίας, δεν έχει απλώς τη γεύση της μετά-δημοκρατίας εποχής, αλλά μια ψυχολογία αδράνειας που τροφοδοτεί τον πόλεμο, βαρύτερη από κείνη που οδηγούσε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στην κατάσταση αυτή η ανάφλεξη μιας ακόμα εμπόλεμης διένεξης σε ευαίσθητες περιοχές όπως τα Βαλκάνια, τον Καύκασο ή στη Νότια Κίνα, (Ταϊβάν) μπορεί να γενικεύσει την σύρραξη σε ένα αλλιώτικο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι αφρικανικές και ασιατικές προσφυγικές ροές στην Ευρώπη, ως συνέχεια από το μακρινό παρελθόν
Γενικώς, η Ευρώπη, και όχι η Δύση στο σύνολό της, βιώνει σήμερα την έντονη αναζωπύρωση του αφρικανικού και ασιατικού φυγοκεντρισμού προς την ίδια. (Αυτό που σήμερα λέγεται Δυτικός Κόσμος, διέπεται από μια εσωτερική αντιπαράθεση συμφερόντων που, όπως και αιώνες πριν, με τις Σταυροφορίες, ευνοεί το συγκεκριμένο τόξο.)
Ο φυγοκεντρισμός για τον οποίο μιλούμε, έχει ξεκινήσει ως μουσουλμανικό – αραβικό τόξο από τον 7-8 αιώνα. Από τότε που ο Μωάμεθανισμος ορθοπόδησε ισχυρός και διεκδικητικός.
Ένας μεγάλος σταθμός που ευνόησε την παρόρμηση του τόξου αυτού, υπήρξαν οι σταυροφορίες. (Η εποχή τους επαναλαμβάνεται σήμερα με τα ίδια χαρακτηριστικά, αλλά σε πολυσχιδές σχήμα)
Οι σσταυροφορίες και η σύγχρονη επαναφορά της λογικής τους
Ο Δυτικός κόσμος – του Χριστιανισμού -, δέχτηκε το πρώτο σοβαρό διασπαστικό ρήγμα με το ειρηνικό σχίσμα του 4ου αιώνα. Οι σταυροφορίες έφεραν το δεύτερο που κρατάει αιώνες διότι υπήρξε ιστορικό ανεπανόρθωτο πλήγμα. Με το πρόσχημα της απελευθέρωσης των Αγίων Τόπων από το μουσουλμανικό τόξο, οι χριστιανοί της Δύσης, εξαπέλυσαν σε δύο περίπου αιώνες 4 καταστρεπτικές εκστρατείες ενάντια στην χριστιανική ορθόδοξη αυτοκρατορία, τη μεγαλύτερη όλων των εποχών, κυρίως σε ό,τι αφορά τα επιτεύγματα. Η Δύση είδε ως κατάλληλη στιγμή για να επιβληθεί στη βυζαντινή αυτοκρατορία, όταν εκείνη βάλλονταν αγρίως από τους Άραβες.
Οι Άγιοι Τόποι δεν απελευθερώθηκαν από τους σταυροφόρους, αλλά ο αρχαίος ελληνικός, ελληνορωμαϊκός και γενικότερα ο παγκόσμιος πολιτιστικός πλούτος που κληρονόμησε και προώθησε το Βυζάντιο, καταστράφηκε, λεηλατήθηκε, κλάπηκε από εκείνους.
Ευτυχώς, η ορθόδοξη χριστιανική αυτοκρατορία της Ανατολής, κατάφερε μέσα από τα αίματα της καταστροφής της, να γεννήσει στη Δύση του καθολικού χριστιανισμού, τον ουμανισμό και την αναγέννηση που θα οδηγήσουν στο διαφωτισμό και τον σύγχρονο κόσμο.
Την ίδια περίοδο η βυζαντινή αυτοκρατορία έλπιζε να σωθεί παραχωρώντας και υποχωρώντας στο μουσουλμανικό τόξο, συμβιβασμούς, παζάρια, συμφέροντα, ίντριγκες. Έπεφτε σιγά-σιγά εκ των έσω. Οι αιώνιοι εχθροί της ήταν πλέον παντού στα έσχατά της. Πότε βίαιοι, πότε ειρηνικοί. Μέχρι που έφτασε και το οριστικό τέλος της, το 1453. Η Δύση αρνήθηκε να δώσει τη λύση μέσω της επανένωσης, γιατί δεν έβλεπε ότι θα κινδύνευε από την ίδιο εχθρό στους τρεις τουλάχιστον επόμενους αιώνες και ότι η υπεράσπισή της θα της κόστιζε ποτάμια αίμα.
Η ίδια πραγματικότητα απόκτησε τελευταία παρόμοια δυναμική. Μεταναστευτικές ροές
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πλέον ότι την κατάρρευση του αποικιοκρατικού συστήματος των ευρωπαϊκών χωρών σε Αφρική και Ασία ακολούθησε το μεταναστευτικό ρεύμα από τα μέρη αυτά προς Ευρώπη, η οποία έδειχνε ότι μετατρέπονταν σε γηραιά Ήπειρο.
Τις τελευταίες δεκαετίες, η κινητικότητα αυτή προς Ευρώπη αποκορυφώνεται. Οι δυτικές χώρες με πρώτη τη Γαλλία, αλλά και την Μεγάλη Βρετανία άνοιξαν διάπλατα τις πύλες απλώνοντας το χαλί της δημοκρατίας, των ελευθεριών της παγκοσμιοποίησης. Ίσως και οι δύο πλευρές να μη ήθελαν και να μη θέλουν να δουν ότι ο ευρωπαϊκός αρχιτεκτονικός πολιτισμός κρύβει την απομύζηση του αποικιακού πλούτου. Αλλά αυτό δεν ισοπεδώνει την διαφορετικότητα, πολιτισμική, θρησκευτική, εθνική. Ακόμα και σ΄αυτή την ευρωπαϊκή διάχυση. (Οι πρόσφατες εξελίξεις επιβεβαιώνουν την τόνωση αυτής της πραγματικότητας)
Οι λόγοι προσανατολισμού προς Ευρώπη – Η Ευρώπη κουφαλιάζει έτσι εκ των έσω
Δεν πρόκειται απλώς ότι η Ευρώπη αποτελεί πόλο έλξης για τους Αφρικανούς, Άραβες, Μουσουλμάνους. Η γηραιά Ήπειρος είχε ανάγκη το δικό τους νέο αίμα, ενέργεια, εργατικότητα και δύναμη. Δεν έβλεπε όμως ότι αυτό επίσπευδε την γήρανσή της. Όντως, είναι παντού. Πολλοί εξ΄αυτών έγιναν ισότιμοι Ευρωπαίοι πολίτες, όπως πολλοί άλλοι πιστεύουν διαφορετικά. Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις στην Ευρώπη και τη Δύση σε υποστήριξη των Παλαιστινίων που βάλλονται από το Ισραήλ, δείχνει πόσο ισχυροί μπορεί να αναδειχτούν στην Ευρώπη, ο πολιτισμός και η δημοκρατία της οποίας εύκολα επίσης μπορεί να διασαλεύσουν από τα τρομοκρατικά χτυπήματα. Η Ευρώπη κουφαλιάζει έτσι εκ΄των έσω.
Το μήνυμα από τις πολλαπλές συρράξεις στη Μέση Ανατολή
Είναι επίσης γνωστό ότι την ευρωπαϊκή αναζήτηση των Αφρικανών και Ασιατών υποκινούν οι πολλαπλοί πόλεμοι και συρράξεις στις περιοχές τους, που προκαλούν τα συμφέροντα, τα κέρδη και η ανάγκη τήρησης της κυριαρχίας, περισσότερο της γνωστής Δύσης παρά της Δυτικής Ευρώπης.
Δεν μπορεί όμως να μείνει απαρατήρητη η καταστροφή εδώ της παγκόσμιας κοιτίδας του αρχαίου πολιτισμού. Ένα είδος σταυροφορίας που επιδιώκει να καταστρέψει τους πολιτιστικούς πυλώνες που ορίζουν σταθερή προοπτική με βάση την μακραίωνη και συνεχιζόμενη παράδοση στην υπηρεσία κτήσης μιας νέας παγκόσμιας τάξης με βάση τα σύγχρονα άχρωμα, αλλά σκληρά οικονομικά συμφέροντα.
Η δύσκολη θέση της Ευρώπης και γιατί καραδοκεί ένας αλλιώτικος παγκόσμιος πόλεμος
Άρα, η απώτερη Δύση έχει εκθέσει ανεπανόρθωτα την Ευρωπαϊκή Δύση, δυσκολεύοντας κατά πολύ τη θέση της. Διαπιστώνεται ιδιαίτερα στο γεγονός ότι η χριστιανική δύση και μετά από τόσους αιώνες δεν μπορεί να συνεργαστεί και να βρει κοινή συμμαχική γλώσσα με την ορθόδοξη χριστιανική ανατολική ευρωπαϊκή υπερδύναμη.
Τα μέτωπα σε Ισραήλ και Ουκρανία, όπως και τα ευάλωτα Βαλκάνια δείχνουν τη δύσκολη θέση της Ευρώπης.
Η όλη κατάσταση οδηγεί στη συγκρότηση συμμαχιών η ισχύς των οποίων ξεπερνάει κατά πολύ εκείνη της Δύσης. Η ανερχόμενη γεωστρατηγική των πολυθρησκευτικών και πολυεθνικών συμμαχιών, έχοντας ως κινητήριο μοχλό μια ορθόδοξη δύναμη αποτελεί μια επικίνδυνη εν δυνάμει αντιπαράθεση, που δε θα μπορέσει να σταματήσει ούτε ο φόβος της πυρηνικής καταστροφής.
*Ο Παναγιώτης Μπάρκας είναι πρόεδρος του Τμήματος Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού του Πανεπιστημίου Αργυροκάστρου, δημοσιογράφος και πρώην βουλευτής.
B”H Rarely has so much nonsense been freighted in a published piece in my friend’s otherwise credible Internet outlet Anamniseis. Written by an academic who should know better than to engage in soft anti-Semitism, he proceeds to refer to Israel as the West’s instrument in preventing the expansion of Islam, even as by subterfuge, terror and war encouraging Moslem migration it seeks entry into Europe, beyond its earlier defeat in the Battle of Vienna, September 12, 1683. Most appalling, this academic and former parliamentarian, makes a grotesque connection between Nazi atrocities and Israel’s retaliation in Gaza for the Hamas brutality in invading the Jewish State, and taking hostages on October 7. Self-defense, and the inevitable collateral damage to civilians is overlooked, never mentioning the IDF’s practice of impossible task pursuing humane combat. Instead, Mr. Barkas easily concludes this to be the cause and explanation for the worldwide uptick in anti-Semitism. In our time, the Crusade is poised to reverse the flow of the soldiers of Allah, against European Christianity.
Of course, and representing the defense of the Eastern Rite of Christian Orthodoxy, Dr. Barkas, a former parliamentarian, overlooks the deleterious turn towards fundamentalism that Christianity took in the centuries after its savior’s departure; becoming a source of authoritarianism that began to ameliorate in the Western liberating movements of the Renaissance-Reformation-Enlightenment — all still awaiting Orthodoxy’s opportunity to join modern civilization. As to the Byzantine Empire, in this connection, the less said the better; the record is replete with the barbaric behavior of both temporal and religious leaders, and always, eternally unkind treatment of the founders of monotheism, the Jews! Finally, witness the irony and anomaly of two Christian Orthodox nations, Ukraine and Russia, with the latter obsequiously doing the bidding of the latter-day czar in the Kremlin — fully endorsing wanton bloodletting in the name of the Prince of Peace, and for the love of a polity steeped in utter destructive backwardness! Έλεος. Με αδελφική αγάπη, Ασερ 🙏😢🇬🇷😩🇺🇸🤣🇮🇱