Το 1959 όταν ήλθα στην Αμερική η καρδιά της Ομογένειας κτυπούσε Ελληνικά με το βλέμμα στραμμένο προς την Ελλάδα, και κάθε χρόνο στην γιορτή της 25ης Μαρτίου παρέλαυνε στην 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης κρατώντας με υπερηφάνεια την Ελληνική Σημαία.
Στις συνεδριάσεις των συλλόγων μιλούσαν για τα χωριά και τα νησιά τους και για τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν, και ότι εισέπρατταν από τις χοροεσπερίδες και τις άλλες εκδηλώσεις όλα πήγαιναν εκεί για να κτίσουν σχολεία, εκκλησίες και κοινοτικά μέγαρα, να δημιουργήσουν αθλητικά γήπεδα, να ανοίξουν αγροτικούς δρόμους και για άλλους κοινωφελείς σκοπούς.
Η δεκαετία του 1965-75, μετά την αλλαγή του μεταναστευτικού νόμου της Αμερικής, συνέπεσε με το τελευταίο μεταναστευτικό ρεύμα, και οι νέοι μετανάστες ασχολήθηκαν και ενδιαφέρθηκαν, όπως και οι προηγούμενοι, για τα ίδια θέματα. Και έχοντας πρόσφατες μνήμες και εμπειρίες, ενδιαφέρθηκαν για τα πολιτικά δρόμενα στην Ελλάδα, και ορισμένοι απ’ αυτούς την εποχή των εκλογών, ατομικά ή ομαδικά, πήγαιναν στην Ελλάδα για να εξασκήσουν τα εκλογικά τους δικαιώματα.
Έτσι βρήκαν την ευκαιρία διάφοροι Έλληνες πολιτικοί που ερχόντουσαν στην Αμερική για εθνικές εορτές ή εκδηλώσεις των συλλόγων, να υπόσχονται ότι θα δοθεί στους αποδήμους το δικαίωμα συμμετοχής στις Ελληνικές εκλογές με την χρήση επιστολικής ψήφου, όπως είχαν κάνει και άλλες χώρες πριν από χρόνια. (Το 1960 που υπηρετούσα με τον Αμερικανικό στρατό στο Panama Canal Zone, ψήφισα στις Αμερικανικές προεδρικές εκλογές με επιστολική ψήφο).
Οι υποσχέσεις συνεχίζονταν κάθε χρόνο χωρίς αποτέλεσμα. Στο μεταξύ προέκυψε το Κυπριακό πρόβλημα, τώρα οι νέοι μετανάστες έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στο να πάρουν την Αμερικανική υπηκοότητα και να συμμετάσχουν στις Αμερικανικές εκλογές. Έτσι, με την ψήφο και την οικονομική τους συνδρομή, βοήθησαν να εκλέγονται, και μέχρι σήμερα, ομογενείς και φιλέλληνες πολιτικοί που υπερασπίζονται τα νόμιμα και δίκαια Ελληνικά συμφέροντα.
Μετά από 40 χρόνια υποσχέσεις, η Ελληνική Βουλή αποφάσισε να δώσει το δικαίωμα στους αποδήμους να ψηφίσουν από τον τόπο καταγωγής τους. Στο μεταξύ, οι περισσότεροι από τους μετανάστες τις δεκαετίας 1965-75 είναι μεγάλης ηλικίας ή δεν βρίσκονται μαζί μας, και τα παιδιά και τα εγγόνια τους, μετά από τόσα χρόνια υποσχέσεων, δεν ενδιαφέρονται πιά.
Δηλαδή, όσον αφορά την Ομογένεια της Αμερικής, «κατόπιν εορτής … το δώρο είναι άδωρον». Ας στρέψει λοιπόν η Ελλάδα το ενδιαφέρον της προς τους Έλληνες μετανάστες που τα τελευταία χρόνια για οικονομικούς λόγους μετακόμισαν στην Ευρώπη, για να μη συμβεί αυτό που συνέβη με τους Έλληνες μετανάστες στην Αμερική.
The Vote of the Expatriates – After a holiday pass … the gift is not a gift anymore
By Manolis Cassotis
In 1959 when I came to America the heart of Omogenia was beating Hellenic with its eyes fixed on Greece, and every year on the celebration of March 25th it marched down New York’s 5th Avenue proudly holding the Greek Flag. At the associations’ meetings they talked about their villages and islands and the problems they faced, and whatever they collected from the dances and other events all went there to build schools, churches and community halls, create sports fields, open rural roads and for other public purposes.
The decade of 1965-75, after the change in America’s immigration law, coincided with the last Greek migration stream to America, and the new immigrants were engaged and interested, like the previous ones, in the same issues. And having recent memories and experiences, they were interested in the political events in Greece, and some of them at the time of the elections, individually or in groups, went to Greece to exercise their electoral rights.
Thus, various Greek politicians who came to America for national holidays or societies events found the opportunity to promise that the expatriates will be given the right to participate in the Greek elections by mail, as other countries had done years ago. (In 1960 while serving with the US Army in the Panama Canal Zone, I voted in the US presidential election by mail).
The promises continued every year to no avail. In the meantime, the Cyprus problem arose, now the new immigrants turned their interest to take the American citizenship and participate in the American elections. Thus, with their vote and financial support, helped to elect, even today, expatriates and philhellene politicians who defend the fair and just Greek interests.
After 40 years of promises, the Greek Parliament decided to give to the expatriates the right to vote by mail or electronically. Meanwhile, most of the 1965-75 immigrants are old or not with us, and their children and grandchildren, after so many years of promises, are not interested.
That is, as far as the American Greek community is concerned, “After a holiday pass … the gift is not a gift anymore”. So let Greece turn its attention to the Greek immigrants who, for economic reasons, have moved to Europe in recent years, so that what happened to the Greek expatriates in America does not happen to them.
Υπεύθυνοι για το ομογενειακό άρμεγμα
από τους Έλληνες πολιτικούς ήμαστε εμείς
οι ίδιοι οι ομογενείς που διαχρονικά ήμασταν
τα τσιράκια τους. Λειτουργούσαμε πάντα με το Εγώ και ποτέ δεν λειτουργήσαμε σαν
σύνολο. Σπείραμε ανέμους και θερίζουμε
θύελλες . Σκορπάγαμε τα χρήματα ανεξέλεγκτα , χωρίς συντονισμό και καταλήξαμε σαν κοπάδι χωρίς προορισμό.
Τώρα πλέον είναι πολύ αργά για δάκρυα …..
και για να αλλάξουμε την μοίρα μας, μετά τον Ιάκωβο μείναμε ορφανοί και ακυβέρνητοι , ακόμη και τώρα τρέχουμε
σαν πουλάρια …. πίσω από τους πολιτικούς
που μας επισκέπτονται για να βγάλουμε μια
φωτογραφία μαζί τους για να την δείχνουμε
δεν ξέρω σε ποιούς. Η μόνη ελπίδα είναι να κόψουμε τα χέρια των μακροχέρειδων …..
και να δημιουργήσουμε υποδομές για τους
νέους μας , για να διατηρηθεί η Ελληνική
συνείδηση και κουλτούρα.