Περνώντας έξω από ένα καφενείο, ένιωσα ότι έπρεπε να καθίσω να πιω έναν καφέ. Για ποιο λόγο το κάνω αυτό; Τύψεις; Ενοχές; Θα δείξει.
Κάθισα στην καρέκλα κοιτώντας τον σερβιτόρο να ρίχνει ένα απαξιωτικό βλέμμα στον ηλικιωμένο που βρισκόταν στο τελευταίο τραπέζι. Δεν υπήρχε χώρος για μένα.
«Σήκω θείο, ήπιες το καφεδάκι, ώρα να πας σπίτι σου». Το κεραυνοβόλο βλέμμα μου, έκοψε τον καφετζή, βλέποντας με να κάθομαι στο ίδιο τραπέζι.
Πίστευα ότι η ηλικία αυτή είναι τόσο διαφορετική από εμάς τους νέους. Είναι αυτοί που δε ζητάνε τίποτα από τη ζωή τους, παραδομένοι στην τύχη τους, μέχρι το υπόλοιπο της πορείας τους στον κόσμο. Έπρεπε να μεγαλώσω, να διανύσω την πέμπτη δεκαετία της ζωής μου ώστε να αντιληφθώ πως δικαίωμα έχουν όλοι.
Συντροφεύω τον κύριο που κάθεται δίπλα μου και που θεωρώ ότι εγώ ήμουν η εισβολέας και κάθισα στο τραπέζι του. Είναι ένας από αυτούς που έχουν εξοικειωθεί με την ιδέα του θανάτου. Είναι ένας από αυτούς που η δική τους ταυτότητα θα γυρίζει στο παρελθόν. Έχουν προσφέρει τις εμπειρίες τους, έχουν προσφέρει και έχουν δώσει μάχες. Οι διηγήσεις τους είναι αυτές που τους κρατούν ζωντανούς και εμείς οφείλουμε τον σεβασμό. Είναι αυτοί που δε μπορείς να λες με απαξίωση «Θα τελειώνεις;».
Είναι αυτοί που μας κάνουν να νιώθουμε πιο δυνατοί, σκεπτόμενοι. Είναι οι ίδιοι, που πέρασαν από τον θάνατο και στάθηκαν όρθιοι.
Λέμε συχνά ότι οι ηλικιωμένοι ζουν «στον δικό τους κόσμο». Εχουν τις αναμνήσεις του παρελθόντος. Είναι αυτοί που νιώθουν ότι δεν έχουν μέλλον. Η χαρά τους όλη… η αφήγηση τους για το παρελθόν, κάνοντάς τους πιο ευαίσθητους και πιο ευάλωτους. Είναι αυτοί που μας διδάσκουν το σήμερα.
Κάποιοι από εμάς τους συμπονούμε, κάποιοι άλλοι τους αποφεύγουμε˙ επιλογή βλέπεις. Στην πραγματικότητα οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι τους χρωστάμε… Χρωστάμε τον σεβασμό, τη συμπόνια, την αγάπη, τη συντροφικότητα. Να μην τους στεναχωρούμε και να διδασκόμαστε από αυτούς. Ναι, το γνωρίζω, γίνονται κουραστικοί και παράξενοι. Αυτοί δυσκολεύονται να καταλάβουν τη δική μας εποχή. Δεν κατανοούν τους ρυθμούς μας και εμείς δεν καταλαβαίνουμε τις συμβουλές τους.
Με δεδομένο την αγάπη τους για τα νιάτα, το μόνο που πρέπει να δώσουμε είναι μία αγκαλιά ανοιχτή. Ας σταματήσουμε να τους κοιτάμε εκνευρισμένοι. Ας καλημερίσουμε πρώτοι την κυρία Ειρήνη. Ας προσφέρουμε την καρέκλα μας, χωρίς το γνωστό «πωωω, ρε φίλε…»
Ας τους δώσουμε το χέρι να περάσουν απέναντι. Ας τους κρατήσουμε την τσάντα με τα ψώνια μέχρι το σπίτι τους. Ας κάνουμε μία παρατήρηση σε όποιον τους προσβάλλει. Ας καταλάβουμε ότι «Εκεί που είσαι, ήμουνα κι εδώ που είμαι, θα ‘ρθεις».
* Η Ευαγγελία Αλιβιζάτου ασχολείται με την δημιουργική συγγραφή – ποίηση και πεζογραφία
