ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Συνήθως, οι συναυλίες χωρίζονται σε πρώτο και δεύτερο μέρος. Το περασμένο Σάββατο, στη συναυλία με τον Βασίλη Λέκκα στο θέατρο «Symphony Space» της οδού Μπρόντγουεϊ, η συναυλία ήταν μονοκόμματη.
Έγινε μονομιάς, έτσι χωρίς διάλειμμα. Κι αυτό για να προλάβουν οι καλλιτέχνες να ερμηνεύσουν όλα τα τραγούδια, χωρίς να κόψουν κανένα. Ήταν, μια ένδειξη του σεβασμού προς τους συνθέτες και τους ποιητές τα ποιηματα των οποίων συμπεριλήφθηκαν στο πρόγραμμα.
Και φυσικά ήταν μια κίνηση που έδωσε στο κοινό την ευκαιρία να απολαύσει, τόσο τον Βασίλη Λέκκα όσο και τους υπόλοιπους καλλιτέχνες όπως τον Μανώλη Ανδρουλιδάκη και την Μακαρία Ψιλιτέλη, αλλά και την παιδική χορωδία με μαθητές από τα Σχολεία των Κοινοτήτων μας.
Για τα ίδια τα παιδιά, μια εμπειρία μοναδική όσο για μας, τους θεατές, μια στιγμή που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην μνήμη μας.
Θέλεις το ύφος των τραγουδιών, θέλεις το πάθος του ερμηνευτή, θέλεις η αθωότητα στις παιδικές φωνές. Όλα αυτά μαζί έδωσαν μια μοναδική αίσθηση, σαν να ηλεκτρίστηκε η ατμόσφαιρα και πλέον είχαμε περάσει σε άλλη διάσταση.
Εκείνο που μένει στο τέλος είναι η δίψα για λίγο παραπάνω τραγούδι, αν και ξεπεράσαμε κατά πολύ τον αριθμό των encore.
Βέβαια οι οργανωτές είχαν ετοιμάσει και δεύτερο μέρος, ή καλύτερα την συνέχεια στο γλέντι, όχι το ίδιο βράδυ, αλλά το επόμενο.
Στο μικρό θεατράκι του ΚΕΠ, όπου οι εθελοντές, οι χορηγοί και δυο-τρεις-πέντε καλοί φίλοι θα άκουγαν τον Βασίλη και τους συνεργάτες του ξανά, χωρίς επεξεργασία, (unplugged), να εκτελούν ορισμένα από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια.
Τους ρωτήσαμε (το απόγευμα της Κυριακής) αν ένιωθαν κουρασμένοι;
Η απάντηση ένα κατηγορηματικό «όχι» και αμέσως προχώρησαν στην εισαγωγή του επόμενου τραγουδιού. Η συναυλία του Σαββάτου, ήταν ένα μεγάλο στοίχημα για τους διοργανωτές. Το στοίχημα αυτό το κέρδισαν εισπράττοντας την αγάπη και το ενδιαφέρον των Ομογενών.
Κατάφερε, ο Βασίλης Λέκκας, να την μετατρέψει σε κάτι πολύ ανώτερο. Σε μια σπονδή προς τιμή των ποιητών και τον πολιτισμό.
Είχε λοιπόν και πάθος και ζωντάνια η συναυλία και το γεγονός χαροποίησε όχι μόνο τους οργανωτές, αλλά και τους θεατές που ενδιαφέρονται για τον πολιτισμό.
Η επέτειος των 49 χρόνων του ΚΕΠ ήταν κατά κάποιο τρόπο τα προεόρτια του «Χρυσού Ιωβηλαίου», την επέτειο των 50 χρόνων.
Αν κρίνουμε από τον ενθουσιασμό του Προέδρου του ΚΕΠ του κ. Ηρακλή Κρεμμύδα, η παράσταση εκείνη θα είναι, ικανή, όπως είπε, να αφήσει το αποτύπωμά της στην ιστορία της Ομογένειας.
Σημαντική, ήταν η συμμετοχή μαθητών από το απογευματινό σχολείο του Ευαγγελισμού στο Μανχάταν. Τα υπόλοιπα παιδιά που τραγούδησαν ήταν από το ημερήσιο σχολείο «Γουίλιαμ Σπυρόπουλος», του Αγίου Νικολάου στο Φλάσινγκ.
Όσο για τα τραγούδια, ξεπέρασαν τα τριάντα και ήταν όλα μελοποιημένα ποιήματα σε μουσική του Χατζηδάκι, του Θεοδωράκη, του Μαρκόπουλος και του Ξαρχάκου, αλλά και του Μικρούτσικου και του Λεοντή.
Στην ορχήστρα συμμετείχαν μουσικοί της Ομογένειας καθώς και ορισμένοι Αμερικανοί. Ανάμεσα τους, στο πιάνο και τα πλήκτρα του συνθεσάϊζερ, η Αρετή Γιοβάνου, στην κιθάρα ο Ηλίας Μακρινός, στο μπουζούκι ο Κρις Παπαδόπουλος, στο δεύτερο μπουζούκι ο Κώστας Ρέβελας, στο κλαρινέτο ο Τζορτζ Στάθος, στα τύμπανα ο Στιβ Βαβαγιάκης, στο μπάσο ο Ερίκος Βλίσμας, στο βιολοντσέλο η Μικαέλα Σιαμίλη και στο φλάουτο ο Ντέιβιντ Αστον.
Την αφήγηση ενός κειμένου, στο μέσον της συναυλίας έκανε η Βασιλική Τσανακτσίδου.
Όταν φεύγεις από ένα τέτοιο πολιτιστικό και διψάς να ακούσεις κι άλλες ερμηνείες του καλλιτέχνη που μόλις αποχαιρέτησες, αυτό σημαίνει ότι το αποτύπωμα της συναυλίας χαράχθηκε βαθιά μέσα στην καρδιά σου.
