ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Η οικογένεια της Μαρίας Σκαρμούτσου, το γένος Αλεξάκη από τα Λουτρά Υπάτης Φθιώτιδας καλεί τους φίλους να παραστούν στο τριμηνιαίο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής της πολυαγαπημένης τους μητέρας και γιαγιάς, να αξιοποιήσουν την παρακαταθήκη της, και να διαιωνίσουν την μνήμη της.
Το μνημόσυνο θα λάβει χώρα, αύριο Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2023 και ώρα 10:45 π.μ. στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου στην διεύθυνση 196-10 Northern Blvd, Φλάσινγκ, Νέα Υόρκη.
Η αείμνηστη, κάτοικος του Γουάιτστόουν, άφησε την τελευταία της πνοή στις 19 Νοεμβρίου 2022 σε ηλικία 84 ετών.
Η οικογένεια επέλεξε να τελέσει το τριμηνιαίο μνημόσυνο συμπίπτοντας με τα 85α γενέθλιά της και να διαμηνύσει στην ομογένεια ότι θα τιμούν στον αιώνα τον άπαντα τόσο την 25η Φεβρουαρίου 1938, την ημέρα που ανέτειλε το λαμπρό τους αστέρι, όσο και την 19η Νοεμβρίου 2022, την ημέρα που έδυσε και αποχώρησε από κοντά τους.
Η οικογένεια προετοίμασε Αφιέρωμα στην μνήμη της το οποίο καταχωρήθηκε στην μεγάλη έκδοση του «Εθνικού Κήρυκα» του Σαββατοκύριακου 25-26ης Φεβρουαρίου 2023. Παραθέτουμε το πλήρες κείμενο του αφιερώματος της οικογένειας με τίτλο:
Αφιέρωμα στην Μνήμη της μητέρας μας Μαρίας Αλεξάκη Σκαρμούτσου
H Κυρά – Μαρία, όπως την αποκαλούσαν οι γνωστοί και οι φίλοι της οικογένειας, δεν υπάρχει πια μαζί μας. Άφησε την τελευταία της πνοή τα ξημερώματα της 19ης Νοεμβρίου 2022 μετά από τριετή μάχη με εγκεφαλική νόσο. Έφυγε από κοντά μας για το στερνό ταξίδι στα 84 χρόνια της.
Οι κόρες της τίμησαν την ζωή και τα 84α γενέθλια της μητέρας τους τον περασμένο Φεβρουάριο σε λαμπρή γιορτή που διοργάνωσαν προς τιμή της στο εστιατόριο Μύθος στο Φλάσινγκ Νέας Υόρκης.
Οι λέξεις είναι φτωχές για να περιγράψουν την θλίψη και την συγκίνηση όλων όσων είχαν την τύχη και το προνόμιο να γνωρίσουν την Κυρά-Μαρία, να διδαχτούν από την σοφία και την καλοσύνη της, και να αντλήσουν δύναμη από τις συμβουλές και τις προσευχές της.
Ο θάνατός της καταλυπεί τις κόρες της, Ιουλία, Δήμητρα, και Θεοδώρα, τα εγγόνια της, τα δύο αδέρφια της στην Ελλάδα, και τους φίλους της οικογένειας εδώ.
Η κηδεία της αείμνηστης τελέστηκε την Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2022 από το γραφείο τελετών Αντωνόπουλος στην Αστόρια. Ακολούθησε ταφή στον οικογενειακό τάφο στο κοιμητήριο St. Michael’s Cemetery, στην Αστόρια. Το 40ήμερο Μνημόσυνο έλαβε χώρο σε οικογενειακό κύκλο την 27η Δεκεμβρίου 2022 στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου, Φλάσινγκ, Νέα Υόρκη.
Οι φίλοι και γνωστοί της Κυρά-Μαρίας καθώς και όλη η Ομογένεια καλούνται να δώσουν το παρών και να αποτίνουν φόρο τιμής στη ζωή, το έργο, την παρακαταθήκη, και την μνήμη της στο ανοικτό Μνημόσυνο 3 Μηνών που θα τελεστεί αυτή την Κυριακή, 26 Φεβρουαρίου 2023 στις 10:45 π.μ. στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου, Φλάσινγκ, Νέα Υόρκη. Το ανοικτό Τριμηνιαίο Μνημόσυνο συμπίπτει με την συμπλήρωση 85 ετών από την γέννηση της αείμνηστης στις 25 Φεβρουαρίου 1938.
Μεγαλώνοντας την δεκαετία του 1940 στα Λουτρά Υπάτης Φθιώτιδας
Η αείμνηστη γεννήθηκε στα Λουτρά Υπάτης Φθιώτιδας στις 25 Φεβρουαρίου 1938, και ήταν η πέμπτη από τα επτά τέκνα των αειμνήστων Δήμου Αλεξάκη και Ιουλίας (Λίτσας) το γένος Πολίτη που καταγόταν από το Νεοχώρι Υπάτης Φθιώτιδας.
Έζησε τα πρώτα της χρόνια στην Γερμανική Κατοχή και μέσα στον Εμφύλιο Πόλεμο που άφησε ματωμένα τα χωριά της Φθιώτιδας. Ήταν ακόμη αγέννητη όταν πέθανε ο πρώτος γιός της οικογένειας στα 16 του χρόνια, ο Θανάσης, όταν τον έπνιξαν συνομήλικοί του στον Σπερχειό Ποταμό.
Είδε με τα μάτια της πολλαπλές φορές τον πατέρα της Δήμο να τον χτυπούν οι αντάρτες γιατί προσπαθούσε να σώσει τον δεύτερο γιό του, τον Χαράλαμπο, στα 18 του χρόνια από το Αντάρτικο, όπως όμως τον πήραν στις πλαγιές της Οίτης πάνω από τα Λουτρά Υπάτης. Είδε την μεγάλη της αδερφή, Καίτη, να την υιοθετεί ζευγάρι από την Αθήνα στην παιδική της ηλικία για να απαλύνει το βάρος της οικογένειας. Μεγάλωσε δίπλα από την μαυροφορεμένη και καρτερική μάνα της, την Κυρά-Δήμαινα. Ο πατέρας της, ο Κυρ-Δήμος, ήταν βοσκός.
Οι γονείς της έφεραν στον κόσμο επτά παιδιά και συγκεκριμένα τον Θανάση, τον Χαράλαμπο, την Καίτη, τον Αποστόλη, την Μαρία, την Θανασία, και την Γεωργία. Ο Αποστόλης στα Λουτρά Υπάτης και η Γεωργία στην Αθήνα παραμένουν εν ζωή.
Η Μαρία μεγάλωσε ως η μεγαλύτερη κόρη της οικογένειας, εφόσον είχε δύο μικρότερες αδερφές και την μεγάλη της αδερφή την είχαν δώσει για υιοθέτηση στην Αθήνα. Αποτέλεσε την δεύτερη μάνα όχι μόνο για τις μικρότερες αδερφές της αλλά και τα μεγαλύτερα αδέρφια της. Η Μαρία ήταν αυτή που καθάριζε το πατρικό σπίτι, μαγείρευε, φρόντιζε τις μικρότερες αδερφές της, φρόντιζε τους καλεσμένους που ενοικίαζαν τα δωμάτια του παλιού πέτρινου σπιτιού της οικογένειας και που έρχονταν από την Αθήνα για να κάνουν ιαματικά μπάνια στα Λουτρά Υπάτης. Όταν έφτανε η σοδειά από καλαμπόκι και βαμβάκι, η Μαρία καθόταν όλη την νύχτα να ξεφυλλίσει το καλαμπόκι και να καθαρίσει το βαμβάκι.
Γράφει ο κ. Βασίλης Αγκοπιάν, ο οποίος διαμένει σε επαρχία του Τορόντου, Καναδά, και συνομήλικος της Μαρίας όταν σαν παιδί έρχονταν με τους γονείς του κάθε καλοκαίρι από τον Πειραιά στα Λουτρά Υπάτης: «Η Μαρία, 10 ετών το 1948, ήταν αυτή που ήταν υπεύθυνη για όλα στο σπίτι, αυτή που κυριολεκτικά έκανε κουμάντο στο σπίτι, μιας και οι γονείς της έλειπαν όλη μέρα.
Ο Κυρ-Δήμος ήταν τσοπάνης με πολλά πρόβατα και έλειπε για μήνες κάθε χρόνο πάνω στο βουνό Οίτη με τα πρόβατα. Η μάνα της, η Κυρά-Δήμαινα, όταν δεν δούλευε στα χωράφια, περίμενε υπομονετικά με τις ώρες στην πλατεία του χωριού, όπου έρχονταν τα λεωφορεία από την Αθήνα, πάσχοντας να βρει ενοικιαστές για τα δωμάτια του παλιού πέτρινου σπιτιού, για να φέρει λίγες δραχμές στην οικογένεια, παρέχοντας χώρο διαμονής σ’ αυτούς που έρχονταν από την Αθήνα να κάνουν ιαματικά λουτρά στο χωριό τα καλοκαίρια».
Συνεχίζει ο κ. Βασίλης Αγκοπιάν για την Μαρία: «Θυμάμαι την Μαρία, 10 ετών, που ρωτούσε τους γονείς μου και μένα (10 ετών και εγώ το 1948), όταν ενοικιάζαμε για το καλοκαίρι στην Κυρά-Δήμαινα, τι να μας φέρει για πρωινό. Θυμάμαι μας έφερνε φρέσκο ψωμί που ζύμωνε η ίδια και τυρί που έφτιαχνε μόνη της, μικρό παιδί τότε 10 ετών. Ήταν ακούραστη όλη μέρα να φροντίζει το σπίτι, τα μικρότερα αδέρφια της, και τους καλεσμένους που ενοικίαζαν όλο το καλοκαίρι».
Η κατοχή και ο Εμφύλιος Πόλεμος εμπόδισαν την Μαρία, όπως και πολλά κορίτσια στα χωριά της Ελλάδας εκείνη την δύσκολη εποχή, από το να πάει στο σχολείο. Μετά την πρώτη δημοτικού, οι γονείς της την σταμάτησαν απ’ το σχολείο για να βοηθάει στο σπίτι, με τις σοδειές, να πηγαίνει με το άλογο φαγητό στον πατέρα της όπου βοσκούσε τα πρόβατα, και να είναι ο στύλος του σπιτιού.
Με δυσκολία διάβαζε και έγραφε όλη της την ζωή, ενώ ούτε στην Ελλάδα, εργαζόμενη και με τρία μικρά κορίτσια στη Λαμία, ούτε μετά την μετανάστευσή της στην Αστόρια Νέας Υόρκης, δεν κατάφερε ποτέ να μάθει να γράφει και να διαβάζει άνετα την Ελληνική ή την Αγγλική γλώσσα.
Από τα Λουτρά Υπάτης στη Λαμία
Την Άνοιξη του 1956, έγινε προξενιό για την 18χρονη Μαρία να παντρευτεί τον 36χρονο Παναγιώτη Σκαρμούτσο, ο οποίος είχε δικό του κουρείο στην Πλατεία Λαού της Λαμίας.
Αν και ο ίδιος ο Παναγιώτης είχε εκφράσει ανησυχία για το ότι ήταν 18 χρόνια μεγαλύτερος από την Μαρία, ο μεγάλος αδερφός της Χαράλαμπος, ο οποίος ήθελε να παντρέψει την αδερφή του για να ανοίξει ο δρόμος του γάμου γι αυτόν, επέμενε στο προξενιό. Η Μαρία δεν ρωτήθηκε ούτε μπορούσε να φέρει γνώμη.
Ο γάμος έγινε στην εκκλησία του χωριού Λουτρά Υπάτης στις 3 Ιουνίου 1956. Αξίζει να σημειωθεί ότι το πιστοποιητικό γέννησης της Μαρίας, το οποίο ο μεγάλος αδερφός της ζήτησε από τα γραφεία της Υπάτης για τον γάμο της Μαρίας, έγραψε ως έτος γέννησης 1936 και όχι 1938, κάνοντας την Μαρία να φαίνεται δύο χρόνια μεγαλύτερη, ως 20 ετών και όχι 18 που πράγματι ήταν. Το πιστοποιητικό γέννησης δεν διορθώθηκε ποτέ.
Η Μαρία και ο Παναγιώτης εγκαταστάθηκαν στην γειτονιά Γαλανέικα Λαμίας σε πέτρινο σπίτι, το οποίο είχε κτίσει ο Παναγιώτης με τα αδέρφια του λίγο πριν παντρευτεί. Το σόι του Παναγιώτη ζούσε δίπλα-δίπλα στην ίδια γειτονιά. Η Μαρία ήρθε μέσα στο μεγάλο σόι του Παναγιώτη 18 ετών νύφη από το χωριό στην πόλη, και υπηρέτησε καρτερικά και χωρίς παράπονο το μεγάλο σόι ως η πρώτη νύφη. Ακόμη και τα πόδια των αδερφών του την διάταζαν να πλένει, η 18 ετών υπάκουη νύφη.
Ο Παναγιώτης και η Μαρία έφεραν στον κόσμο τρεις κόρες: την Θεοδώρα, την Δήμητρα, και την Ιουλία. Το ότι δεν έφεραν στον κόσμο γιό, όπως είχαν όλες οι άλλες οικογένειες της γειτονιάς τους, ήταν μεγάλο στίγμα και πλήγμα για την Μαρία, γιατί έπεσαν πάνω της οι ευθύνες που δεν έφερε στον κόσμο γιό.
Μαζί με το βαρύ φορτίο αυτό για το οποίο δεν έφταιγε, έπρεπε να δουλεύει με τρία μικρά παιδιά στους ριζόμυλους της Λαμίας, γιατί είχε κόψει η δουλειά του Παναγιώτη στο κουρείο μετά που έφερε αφιλοκερδώς τον μικρότερο αδερφό του στο κουρείο, μοιράζοντας την λίγη δουλειά και τις λίγες δραχμές του κουρείου την δεκαετία του 1960 και αρχές του 1970.
Μαζί με την δουλειά της στου ριζόμυλους της Λαμίας, τον υπόλοιπο χρόνο η Μαρία δούλευε τα καλοκαίρια ως λουτρονόμος στα Ιαματικά Λουτρά Υπάτης, ενώ άλλα καλοκαίρια δούλευε στο μαγειρείο της παιδικής κατασκήνωσης Άγιος Ιωάννης στα Καμμένα Βούρλα Φθιώτιδας, όταν οι τρεις κόρες της ήταν στην κατασκήνωση στην παιδική τους ηλικία.
Τα χρήματα της δουλειάς της βοήθησαν την οικογένεια να ζει όχι πλούσια αλλά καλύτερα από άλλες οικογένειες της γειτονιάς που δεν είχαν δεύτερο εισόδημα. Έντυνε τα τρία μικρά κορίτσια της με φορεματάκια οργαντίνες κάθε Κυριακή για να πάει η οικογένεια στην εκκλησία του Αγίου Αθανασίου στα Γαλανέικα Λαμίας.
Από την Λαμία στην Αστόρια και μετά στο Γουάιτστόουν Νέας Υόρκης
Αργά το 1974, η αδερφή του Παναγιώτη που ζούσε στην Αστόρια Νέας Υόρκης έκανε πρόσκληση στον Παναγιώτη να μεταναστεύσει με την οικογένειά του στην Αμερική. Μετά που εγκρίθηκε η πρόσκληση μετανάστευσης «για πέντε χρόνια μόνο» τα οποία έγιναν αιωνιότητα, και αμέσως πριν η 5μελής οικογένεια μεταναστεύσει, η αδερφή του Παναγιώτη επέστρεψε μόνιμα στην Λαμία με την οικογένειά της.
Η Μαρία πήρε την τολμηρή απόφαση, παρ’ όλες τις αντιρρήσεις του Παναγιώτη, να μετακομίσει η οικογένεια στην Αμερική χωρίς πιά να υπάρχει κλειστός συγγενής για να παρέχει στήριξη στην οικογένεια. Τόσο πολύ ήθελε να αφήσει πίσω της το αποπνικτικό περιβάλλον της μικρής γειτονιάς και το στίγμα των τριών κοριτσιών. Η οικογένεια μετανάστευσε από την Λαμία στην Αστόρια την 1η Μαρτίου 1975 «χωρίς λαλιά (γνώση Αγγλικών) και στήριγμα». Η Μαρία ήταν 37 ετών.
Ζήτησε και βρήκε δουλειά από την πρώτη εβδομάδα της άφιξης της οικογένειας στην Αστόρια. Δούλεψε σε ζαχαροπλαστείο χονδρικής πώλησης τότε στην 23η Λεωφόρο στην Αστόρια, λέγοντας πάντα «Ναι, ξέρω» όταν την ρωτούσαν αν ξέρει την δουλειά, ακόμη και αν δεν ήξερε καλά—τόσο τολμηρή και αποφασιστική ήταν να κάνει το παν να στηρίξει την οικογένειά της.
Εργάστηκε κατόπιν στο πάλαι ποτέ «Κρύσταλ Πάλας» στην Αστόρια βοηθώντας στην κουζίνα, και αργότερα σε εργοστάσια ράβοντας ρούχα στις μηχανές, ενώ τα χέρια της πετούσαν στις μηχανές Singer και Merrow, η πιό γρήγορη από όλες τις γαζώτριες.
Προς το τέλος της εργάσιμης ζωής της, εργάστηκε σε εργοστάσια που έφτιαχναν γούνινα παλτά στο Μανχάτταν.
Μόλις πέντε χρόνια μετά την άφιξη της 5μελούς οικογένειας στην Αστόρια, ενοικιάζοντας ένα μικρό διαμέρισμα, η Μαρία ήταν η κινητήρια δύναμη για την οικογένεια να αποκτήσει το δικό της σπίτι το 1980 με τις $5,000 σε οικονομίες που η Μαρία και ο Παναγιώτης μάζεψαν με πολύ ιδρώτα τα πέντε πρώτα χρόνια σκληρής δουλειάς τους στην Αμερική.
Αν και ο Παναγιώτης επέμενε το 1980 ότι με την συμπλήρωση πέντε χρόνων από την άφιξή τους στην Αμερική το 1975, και όπως ήταν η υπόσχεση, η οικογένεια να επιστρέψει στην Ελλάδα (στο πέτρινο σπίτι τους στην Λαμία και ο Παναγιώτης στο κουρείο που άφησε πίσω του στην Πλατεία Λαού, αναγκαζόμενος στα 55του χρόνια να δουλεύει σε υπόγεια ελληνικών εστιατορίων της Αστόριας), η Μαρία επέμενε να γίνει αγορά κατοικίας στην Αστόρια και να παραμείνει η οικογένεια στην Αμερική – όπως και έγινε, αγοράζοντας το πρώτο τους σπίτι επί της 36ης Οδού στην Αστόρια.
Μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1984, η Μαρία πήρε την πρωτοβουλία να πωληθεί το σπίτι στην Αστόρια και να αγοραστεί το επόμενο σπίτι της οικογένειας στο Γουάιτστόουν. Το ακούραστο και επιχειρηματικό πνεύμα της Μαρίας είχε ως αποτέλεσμα την αγορά άλλων δύο ακόμη ακινήτων στο Γουάιτστόουν και στο Μπρούκλιν μέσα σε λίγα χρόνια, τα οποία αργότερα πωλήθηκαν γιατί δεν είχε πιά στήριγμα και ικανότητα να τα διαχειριστεί, μιας και οι κόρες της ήταν απασχολημένες με τις σπουδές και τις καριέρες τους.
Η αείμνηστη αξιώθηκε να δει τις τρεις κόρες της να αποφοιτούν από πανεπιστήμια της Νέας Υόρκης και αργότερα να δημιουργούν δικές τους οικογένειες.
Ο σύζυγός της, Παναγιώτης, απεβίωσε στην Αστόρια στις 20 Μαρτίου 2000 σε ηλικία 80 ετών. Η Μαρία ήταν τότε 62 ετών, και αφιέρωσε την υπόλοιπη ζωή της στα παιδιά και τα εγγόνια της.
Ήταν χρυσοχέρα στο πλέξιμο, έλαμπε από καθαριότητα το σπίτι της, ενώ ακούραστη στην κουζίνα του σπιτιού της απλόχερα έφτιαχνε και έδινε φαγητά και γλυκά σε συγγενείς και φίλους.
Τον Μάρτιο του 2020 έγινε διάγνωση εγκεφαλικού όγκου. Πάλαιψε γενναία και χωρίς να παραπονεθεί ούτε μία φορά για τους μήνες θεραπείας ακτινοβολίας και χημειοθεραπείας που εξαντλούσαν το σώμα της, ή για την αυστηρή δίαιτα που επέβαλαν οι κόρες της ώστε να μην τρέφεται η νόσος.
Με καρτερικότητα και αντοχή ακολουθούσε πιστά τις κόρες της Δήμητρα και Ιουλία, που ακούραστα πάσχισαν και κατάφεραν να παρατείνουν την ζωή της μητέρας τους πάνω από 2 ½ χρόνια, σε κάθε θεραπεία στο Νοσοκομείο Μεμόριαλ.
Ήξερε πόσο πολύ την αγαπούσαν τα παιδιά και τα εγγόνια της και ότι είχαν ανάγκη την παρουσία της στην ζωή τους. Θα τους λείψει η εσωτερική δύναμή της, η καλοσύνη της, η απλόχερη καρδιά της, και η καρτερικότητά της. Θα τους λείψει η ακούραστη, η χρυσοχέρα μητέρα τους.
Θα τους λείψει η τόλμη, το θάρρος, και η αποφασιστικότητά της, παραδείγματα ζωής και φάρος λαμπρός για τις κόρες της και τα εγγόνια της που την υπερ-αγαπούσαν.
Οι φίλοι και γνωστοί της οικογένειας εκφράζουν τα ειλικρινή και εγκάρδια συλλυπητήρια για την απώλεια της αείμνηστης Κυρά-Μαρίας.
Αιωνία η μνήμη της.
Στην Μάνα – Καράβι της Ζωής μας,
Λατρευτή μας Μάνα,
Έλπιζα να μην έρθει ποτέ η στιγμή του αποχαιρετισμού σου για το μεγάλο σου ταξίδι. Σε ευχαριστούμε για την ανιδιοτελή αγάπη που μας πρόσφερες απο τη στιγμή που μας εφερες στον κόσμο, τις φροντίδες, την εμπιστοσύνη σου, την καθημερινη επικοινωνία, τα ταξίδια και εμπειρίες που μοιραστήκαμε. Πάνω από όλα, σε ευχαριστούμε που ήσουν η μάνα μας στη ζωή αυτή. Με φώναζες χαϊδευτικά «Mπουμπουλίνα» όπως άλλωστε ήσουν και εσύ ηρωίδα στη ζωή σου. Από τα παιδικά μου χρόνια σμίλεψες το χαρακτήρα μου να γίνω όπως εσύ ήσουν στη ζωή σου: Περήφανη, εργατική, υπομονετική, θαρραλέα, αγωνίστρια, δίκαια, αφοσιωμένη στο καθήκον, καλή μάνα, αξιοπρεπής με σεβασμό στον εαυτό σου και στους άλλους.
Μας έλεγες πως σε κάναμε περήφανη με τις σπουδές μας. Μας έλεγες πως οι η σκληρή δουλειά, οι κόποι, και οι δυσκολίες που πέρασες ανταμείφθηκαν. Αγαπημένη μας Μάνα, φεύγοντας άφησες πίσω σου ένα τεράστιο κενό που κανένας δεν θα μπορέσει ποτέ να το αναπληρώσει γιατί ήσουν αναντικατάστατη.
Θλιβόμαστε που οι μέρες μας περνούν βουβές χωρίς εσένα δίπλα μας. Η συνεχής παρουσία σου στη ζωή μας ήταν για μας σπουδαία και απαραίτητη γιατί αντλούσαμε κουράγιο και δύναμη από σένα. Οι ευχές και η αγάπη σου ήταν βάλσαμο στα προβλήματα της ζωής μας.
Η μνήμη σου σαν φάρος φωτεινός θα μας καθοδηγεί στο μέλλον και θα μας υπενθυμίζει πόσο τυχερές ήμασταν που ήσουν η μάνα μας στη ζωή αυτή.
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΎΜΕ ΜΑΝΑ. Θα είσαι πάντα κοντά μας. Οι ευχές και η αγάπη σου θα μας συνοδεύουν και θα μας καθοδηγούν κάθε στιγμή.
Με παντοτινή αγάπη,
H κόρη σου Δήμητρα
Ακολουθούν στίχοι ποιήματος του Κώστα Καρυωτάκη που συγκινούσε την Μητέρα μας και αναφέρεται στο τελευταίο ταξίδι.
«Καλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου και στης νυχτός την αγκαλιά, με τα χρυσά σου φώτα!
Να μουν στην πλώρη σου ήθελα, για να κυτάξω γύρω σε λιτανεία να περνούν τα ονείρατα τα πρώτα.
Η τρικυμία στο πέλαγος και στη ζωή να παύει, μακριά μαζί σου φεύγοντας πέτρα να ρίχνω πίσω, να μου λικνίζεις την αιωνία θλίψη μου, καράβι, δίχως να ξέρω που με πας και δίχως να γυρίσω.»
ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΑΣ ΜΑΝΑ, ΚΑΡΑΒΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ
Ωδή στην Μνήμη της Μητέρας μας, Μαρίας Αλεξάκη Σκαρμούτσου
Άδειο το σπίτι Μάνα μας
Χωρίς την παρουσία σου
Άδεια και η χαρά μας είναι
Μετά την απουσία σου.
Το νήμα που έπλεκες έρημο
Πάνω στο τραπέζι μένει
Το μνήμα σε αγκάλιασε
Το χώμα δάκρυα φέρνει.
Στην κουζινίτσα την μικρή
Χέρια χρυσά μας λείπουν
Καρδιά παιδιού, πράη ψυχή,
Μάνα μας έτσι ήσουν.
Ο θάνατός σου έκοψε
Του δέντρου μας τις ρίζες
Θα είσαι πάντα δίπλα μας
Θα ζεις μέσω απ΄τις θύμησες.
Κανείς πιά δεν θα νοιαστεί
Για μας με αυτοθυσία
Ζούσες για μας, μόνο για μας,
ΜΑΝΑ – ΖΩΗ ΘΥΣΙΑ.
Η ευχή σου δύναμη έγινε
Η ευχή σου από τον τάφο
Η ευχή σου μας καθοδηγεί
Μάνα ζωής μας άστρο.
Η κόρη σου Ιουλία
Η οικογένεια της αείμνηστης Μαρίας Σκαρμούτσου εκφράζει βαθιά ευγνωμοσύνη σε όλους όσους παραβρέθηκαν στην εξόδιο ακολουθία της Μητέρας μας και όσους επιπλέον κατέθεσαν στεφάνια φόρο τιμής στην ζωή, το έργο, και την Μνήμη της.
Ευχαριστούμε θερμά:
- Τον Σύλλογο Φθιώτιδας «Θερμοπύλες» και τον κ. Νικόλαο Πάππα.
- Την οικογένεια Νικολάου και Φωτεινής Γαλιούρα
- Τον κ. James Mastronardi
- Τον κ. Κρις Φίλλας
- Τον κ. Κωνσταντίνο Χρυσικό
- Τον Director Gus Antonopoulos και το προσωπικό του Αntonopoulos Funeral Home
Με ευγνωμοσύνη,
Ιουλία, Δήμητρα, και Θεοδώρα Σκαρμούτσου
