Γράφει η Λίτσα Αλιβιζάτου Μουρελάτου *
Με ένα ταξίδι αληθινό συνάντηση στον ουρανό. Κοιτώντας τον δικό μου φτερωτό θεό ψυθίριζα: και τώρα οι δύο μας βρε αγάπη. Μου άρεσε να πετάω. Το όνειρο έγινε αγάλι αγάλι.
Αεροσυνοδός. Ακούγεται εύκολο. Θα σας απογοητεύσω. Μα εγώ επέλεξα τα σύννεφα, να γίνω ένα με το αγέρι. Κοιτούσα τους αετούς όταν ψηλά πετούσαν. Τους σύγκρινα με αεροπλάνα.
Η απόφαση δύσκολη όσο και η επίγνωση της καθημερινότητας. Ξενύχτια για ξένες γλώσσες, άγχος διατροφής, άγχος ύψους, όσα θα μπορούσαν να σταθούν εμπόδιο στα ταξίδια για συναντήσεις με τους λευκούς αγγέλους. Στο γυμνάσιο τα έλεγα προβατάκια. Στο λύκειο αγγελάκια. Στην πραγματικότητα ματώνεις να αγγίξεις τα όνειρά σου.
Η αισθητική ήταν ο δύσκολος δρόμος της φιλοσοφίας για το ωραίο. Αν το έχεις είσαι συν στα προσόντα. Στα «καλά» της κοινωνίας μας συγκαταλέγεται και αυτό.
Φόρεσα την στολή μου. Κομμένη ραμμένη στα μέτρα μου. Το χαμόγελο μου μεγαλύτερο και πιο λαμπερό και από της Colgate. Πρώτη πτήση Ισπανία. Νάτα και τα ρομαντικά λατινογενή μέρη. Βασανίστηκα για το πτυχίο. Γνωριμία με τους πιλότους και τους συναδέλφους.
Όμορφοι άνθρωποι με εμπειρία χρόνων. Η μικρή της παρέας εγώ.
Η στιγμή της απογείωσης ήχησε στα αυτιά μου σαν μελωδία βιολιού. Οι ώρες πτήσεις πέρασαν εύκολα με ελάχιστες αναταράξεις και την αδρεναλίνη στα ύψη. Ο κόσμος όλος, τα νησάκια, οι πόλεις, στα πόδια μου.. Αχ βρε μαμά ας ζούσες να με δεις. Οι σκέψεις διακόπηκαν.
Θα προσγειωνόμασταν και θα συναντιόμασταν στο λόμπι του ξενοδοχείου λίγο πιο μακριά από το αεροδρόμιο. Ένα ποτό, φαγητό, λίγη ξεκούραση και πάλι πίσω.
Συνεπαρμένη από την εμπειρία συμφώνησα. Σκέφτηκα ότι ποτέ δεν θα έκανα οικογένεια, η ζωή μου θα ήταν οι πτήσεις. Άφησα τις θλιβερές σκέψεις, ένα γρήγορο ντους, απλά σπορ ρούχα, το άρωμα μου και στο ασανσέρ.
Της μοίρας το γραμμένο; Εγώ και ο αγενής που κόντεψε να σπάσει το δάκτυλο μου πατώντας το μηδέν στον πίνακα. Ας μην ενοχληθώ τι νόημα έχει. Το ασανσέρ έσβησε και σταμάτησε.
Όχι θεέ μου. Μαμαάαα φώναξα πριν χάσω τις αισθήσεις μου. Έτσι έφυγε από την ζωή, καρδιακή προσβολή μέσα στο ασανσέρ.
Ο μελαχρινός Ισπανός με έπιασε πριν πέσω κάτω. Ψιθύριζα ακατάπαυστα και ούτε κατάλαβα πότε βρέθηκα πάλι στο δωμάτιό μου με τον γιατρό και τον Ισπανό γοητευτικό να με κοίτα ανήσυχος. Ένα τηλέφωνο ψιθυρίζοντας και αργότερα ένα ελαφρύ γεύμα με βοήθησε να συνέλθω ψυχολογικά.
-Με λένε Μαουρίσιο
Με λένε Άντζελα.
Ξάπλωσε δίπλα μου με τα ρούχα. Δεν γδύθηκε κανένας. Μόνο χέρια ενωμένα δάκτυλα σφιχτά πιασμένα.
Μάτια καρφωμένα ο ένας στο πρόσωπο του άλλου. Ώρες χωρίς να μιλάμε καν.
Τα χείλη μας ενώνονται με απόγνωση αλλά χωρίς να δοθεί συνέχεια. Ήταν πιο δυνατό και από έρωτα. Χάραξε και η απόγνωση ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου.
Άραγε θα ξαναβλεπόμασταν ποτέ;.
-estas casado; είσαι παντρεμένος;
Είπα με αγωνία..
-no no estas casado Mi amor !
Γελούσε με όλη του την ψυχή σαν να βλεπόμαστε και αύριο!
Θα έσπαγε η καρδιά μου.
Ήμουν καταραμένη έτσι έχασα την μητέρα μου από καρδιά, όπως και τον πατέρα μου παιδί.
Κατέβηκα από την σκάλα πολλούς ορόφους, ο ίδιος χαμογελαστός από το ασανσέρ.
«Μας τρόμαξες!!», είπε ο Πέτρος, και με αγκάλιασαν και οι τρεις συνάδελφοι αλλά μας ενημέρωσε ο Μαουρίσιο ότι είσαι καλύτερα.
«Δηλαδή τον ξέρετε;»
«Φυσικά Πρώτη φορά ερχόμαστε;» έβαλαν τα γέλια.
«Εσύ όμως πέρασες ζάχαρη αν κατάφερες τον περίφημο εργένη της Ισπανίας Μαουρίσιο Ντεκάστο να σε φροντίσει» μουρμούρισε χαμογελώντας η Νίνα.
«Ιδιοκτήτης; εγώ εγώ νόμισα απλά εργαζόταν εδώ αυτό κατάλαβα τουλάχιστον», τραύλισα σαν χαζή δεκαεφτάχρονη.
Ο Ισπανός θεός μου, με φίλησε στα χείλη με τόση απαλότητα και ηρεμία που ένιωσα να χάνομαι…
Καλό ταξίδι μου ψιθύρισε στο αυτί.. θα τα ξαναπούμε.
Έφυγα χωρίς να κοιτάξω πίσω μου. Ήμουν για λύπηση.
Πρώτο επαγγελματικό ταξίδι, πρώτη βάρδια, ερωτεύθηκα έναν στην άλλη άκρη της γης.
Και τώρα τι;
Η ζωή συνεχίζεται, Άντζελα ξύπνα! Πέρασε ένας μήνας. Ταξίδια σε άλλα μέρη μακρινά.
Στο ίδιο μοτίβο με την διάθεση μου στα τάρταρα.
Σήμερα ρεπό και αύριο. Καιρός ήταν να ξεκουραστώ..
Αν με άφηνε το κουδούνι που κτυπούσε.
Η πόρτα άνοιξε και ο Μαουρίσιο μπροστά μου με το μαγικό άρωμά του να νιώθω πάλι ότι θα λιποθυμήσω.
– Μαουρίσιο!! Φώναξα δυνατά.
«Vine por ti MI amor!» (Ήρθα για σένα αγάπη μου!)
Έξι μήνες αργότερα.. Το ξενοδοχείο γεμάτο τουρίστες και η ζέστη δεν επέτρεπε πολλές βόλτες.
Ο άνδρας μου έτρεξε στην κουνιστή πολυθρόνα μου με σπαστά ελληνικά ακούστηκε σε όλο το λόμπι.
Χαϊδεύοντας την κοιλιά μου με σπαστά ελληνικά: «Εδώ είναι τα κορίτσια μου!!»
Σε λίγο καιρό θα γεννούσα. Θα πετούσα ένα χρόνο μετά ξανά.
Το κοριτσάκι μας θα γεννιόταν και θα μεγάλωνε με δύο υπέροχους γονείς.
Από έρωτα. Από αγάπη. Από δύο ζωές.
Γιατί όταν μιλάνε οι ψυχές σωπαίνει όλο το σύμπαν.
- Η Λίτσα Αλιβιζάτου Μουρελάτου ασχολείται με την δημιουργική συγγραφή – ποίηση και πεζογραφία
