Γράφει η Λίτσα Αλιβιζάτου Μουρελάτου *
Με ρωτούν αν βλέπω τηλεόραση. Απαντώ, όχι. Με ρωτούν, γιατί; Τι να εξηγώ, θα με καταλάβει κανείς; Ο εκνευρισμός στην φωνή μου αρχίζει να φαίνεται. Πόσοι από εμάς το λένε αλλά το εννοούν; Δεν το λέω για σχηματισμό εντυπώσεων. Το λέω γιατί είναι αλήθεια!
«Βρε κορίτσι μου, βλέπεις ή δεν βλέπεις;»
«Δεν βλέπω καλή μου, δεν βλέπω!»
«Ειδήσεις δεν βλέπεις;»
«Πόσες φορές θα πρέπει να πω την φράση: Δεν βλέπω!!! Όχι, δεν μαθαίνω τα νέα του κόσμου από την τηλεόραση! Δεν θέλω να μου σερβίρουν πιάτο κατευθυνόμενο!»
«Μα έγινε σεισμός!! Δεν θες να τον δεις;»
«Τον διάβασα!! Στην εφημερίδα!! Και ναι, είναι τραγικό γεγονός, πέρα από έθνη, πολιτικές αντιπαραθέσεις, πολεμικές ταραχές, διαπλεκόμενα, κλπ, κλπ.»
«Ωραία, δες realities και αυτά σε ενοχλούν;»
«Α, χα, χα, αυτά κι αν με ενοχλούν. Όνειρα στοιβαγμένα, παιδιά αλαφιασμένα!»
«Μα γίνονται επώνυμοι μετά!»
«Όχι πουλάκι μου…επώνυμοι είμαστε όλοι. Με όνομα και επίθετο!!»
«Δηλαδή, είσαι κατά της τηλεόρασης!!»
«Ρώτησε τους γονείς μου. Παιδούλα ήμουν και ήταν μετανάστες. Ζητούσα πάγκους, εργαλεία, σφυριά, σέγες. Κάποτε όμως ήρθαν μ΄ ένα σωρό ηλεκτρικές συσκευές. Μια για κάθε δωμάτιο. Με κοιτούσε η κόκκινη μικρή τηλεόραση, σαν βαλιτσάκι.
Το έβαλαν στη πρίζα!! Ωωω, για δες!! Ένας άλλος κόσμος! Άνθρωποι άγνωστοι. Περιπέτειες. Ελληνικές ταινίες. Σειρές. Πάλι μπροστά η τεχνολογία… Μια απορία την είχα. Άλλοι, έβλεπαν τον «μεθοριακό σταθμό». Εγώ χτυπούσα τα καρφάκια στον πάγκο μου. Τι με κοιτάς παιδί μου… Γίνε ευτυχισμένο!»
«Τι λες, μωρέ, με τις παραξενιές σου! Και η κουτσή Μαρία, Μαριώ έχει τηλεόραση!»
«Σαφέστατα και έχει. Όλοι έχουμε. Και κινητό και υπολογιστές και βαδίζουμε στη νέα τάξη πραγμάτων. Πρέπει να γίνω μέρος αυτού του συστήματος;»
Μια ρουτίνα. Δες το θετικά μου λένε! Και κάθομαι. Και προσπαθώ!! Και η διασκέδαση ξεκινά!
«Ελάτε μαζευτείτε! Να συνδέσουμε και το ηλεκτρονικό παιχνίδι να παίξουμε!!»
«Συνδέστε το…» κοιτώ με λύπη.
Κεφάλια συγκεντρωμένα στην μαγική κατεύθυνση!! Ένας δεν γύρισε στο πλάι να δει τι κάνει ο άλλος. Κορμιά σείονται από τα νεύρα ποιος θα κερδίσει. Σπρωξιά ο ένας αδερφός στον άλλον. Σειρά έχει η κλωτσιά.
«Ας το κλείσουμε. Δεν θα σφαχτούμε κιόλας».
Είπα να σφαχτούμε; Πάλι γελάω μόνη μου.
«Να βάλουμε ταινία στην πλατφόρμα!!»
Α, από όλες έχουμε! Δεν είμαστε τίποτα παρακατιανοί! Σφαγή είπα; Να την, ήρθε.
«Θέλω να δούμε αυτό με τα αίματα! Με τον δολοφόνο. Αυτόν, μωρέ, με το τέλειο έγκλημα!! Μας φαντάζεσαι bro, να κάνουμε το ίδιο και κανείς πότε να μην μας βρει;»
«Κλείστε την. Ας παίξουμε επιτραπέζιο».
«Παίξε μόνη σου!! Εμείς θα παραγγείλουμε και θα δούμε την ταινία!!»
Τα “ωωω”, “πωωω”, “κοίτα μ@λ@κ@”, πάνε κι έρχονται!!
Στο κρεβάτι μου. Ας ηρεμήσω.. θα διαβάσω.. Και εδώ η τηλεόραση… Αν θες να σωθείς από την κρεβατομουρμούρα η εύκολη λύση!! Βάλε κάτι να παίζει και κοίτα το με ενδιαφέρον!! Στην ουσία θες να μιλήσεις με τον σύντροφο σου. Όχι, πρέπει να σεβαστείς ότι ήρθε η δική του στιγμή να χαλαρώσει, να δει «Ο δολοφόνος των δρόμων». Δώστε πόνο στους γάμους. Επιλογή. Φτιάξτε αναμνήσεις. Βρείτε κατευθύνσεις.
«Είσαι απόλυτη Μαριλού!! Η τηλεόραση δίνει δουλειά στον κόσμο».
Το δέχομαι…με μισή καρδιά. Όσο αντικοινωνική είμαι εγώ άλλο τόσο είστε εσείς. Άλλωστε επιφανειακά είναι όλα. Μόνο που οι εξαρτημένοι πολλαπλασιάζονται! Εθιστείτε ελεύθερα!! Μα μην κρίνετε τους εξαρτημένους ανθρώπους είτε από ουσίες είτε από αιτίες!! Ο εθισμός είναι παντού. Εσείς επιλέγετε αν το “κουτί” το θέλετε ανοικτό ή κλειστό!!
- Η Λίτσα Αλιβιζάτου Μουρελάτου ασχολείται με την δημιουργική συγγραφή – ποίηση και πεζογραφία
