Γράφει η Λίτσα Αλιβιζάτου Μουρελάτου *
Για ποιο νησί να μιλήσω; Με τι λόγια να περιγράψω την υπέροχη μαγική Κεφαλονιά. Το διαμάντι του Ιονίου. Πώς μπορώ να περιγράψω το γαλανό της θάλασσας; Ποιος πάτησε στο χώμα τούτου του νησιού και δε δάκρυσε;
Ποιος έκανε βαρκάδα στην λίμνη σου και δεν σε ερωτεύθηκε; Στη Μελισσάνη ποιος δεν έδωσε γλυκό ή φλογερό φιλί στο στόμα του συντρόφου; Ποιος βαρκάρης δεν σιγοτραγουδούσε «Γιαλό να πας γιαλό να ‘ρθεις»;
Ποιος δεν δοκίμασε ρομπόλα κεφαλλονίτικη; Μετρώντας τ’ άστρα στις χρυσές αμμουδιές, με φωτιές αναμμένες κι ένα κρασί ή μια κεφαλλονίτικη μπύρα στο χέρι;
Συναισθήματα, μετρώντας τις μέρες αντίστροφα να μην τελειώσουν ποτέ.
Φισκάρδο μαγευτικό. Μαντήλια, καπέλα ,χρώματα, θαλασσινά αρώματα, στα σοκάκια με τα τουριστικά. Ένα χαμόγελο δικό σου, ουράνιο τόξο των επισκεπτών.
Ψαράδες οι ήρωες του νησιού, με ντοπιολαλιά, πουλάνε τα θαλασσινά στα ταβερνάκια της χαράς, της καλοσύνης, της φιλοξενίας, του “ακόμα ένα ποτηράκι”, κερασμένο και τραγουδισμένο.
Καντάδες από υπέροχους ανθρώπους, σαν τον κυρ Σπύρο, να περιδιαβαίνουν το «Λιθόστρωτο», την υπέροχη αγορά και την παραλία, να σταματούν να «δωρίζουν» τα τραγούδια τους στον κόσμο, με τη συγκίνηση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους.
Μήπως αντέχεις να μην βουτήξεις στα νερά του Πλατύ Γιαλού; Μια σμαραγδένια θάλασσα, με συναντήσεις ομογενών, παιδικών φίλων και τα αγκαλιάσματα ν’ αφήνουν υποσχέσεις για τις επόμενες χρονιές.
Μα κι αν δεν πας στην γέφυρα «De Bosset», στον κόλπο του Αργοστολίου, που έχτισε, αφήνοντας την σφραγίδα του, ο Ελβετός Κάρολος Φίλιππος Ντε Μποσέ, τότε πως θα βγάλεις “selfie” και θα κοντοσταθείς να κοιτάξεις το απέραντο που χωρίζει την θάλασσα από την πόλη;
Σπάσε την κλειδαριά της ψυχής σου και τρέξε στην Αντίσαμο. Κλείσε τα μάτια και αφέσου στα ολόλευκα βότσαλα και τα καταπράσινα νερά.
Σήκωσε το κεφάλι ψηλά και πες: «Ευχαριστώ Θεέ μου». Φιλοξενία, ομορφιά, αλμύρα, θεριεύει η ψυχή σου να ζήσεις πάντα εκεί.
Κι εσύ Ληξούρι μου γλυκό μη με κοιτάς με καημό. Δεν έχεις ιδέα πόσο σ’ αγαπώ. Στο πανέμορφο λιμάνι ο ανδριάντας του ποιητή Ανδρέα Λασκαράτου, κοιτώντας την πόλη του με αγάπη, ο κορυφαίος με το ανυπότακτο πνεύμα! Θα προσπεράσω την «κόντρα» Ληξουριωτών-Αργοστολιωτών χαμογελώντας και λέγοντας ότι όλοι άνθρωποι είμαστε ίδιοι. ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Ετοιμάσου για το Ξι… Μοναδικότητα χρωμάτων άμμος-άργιλος, ξεχνάς τον χρόνο, θεραπεύοντας ψυχή και σώμα. Παιδιά, μικρά μεγάλα στα θαλάσσια σπορ. Με την ευτυχία ζωγραφισμένη και το λιωμένο παγωτό να κυλάει στα παιδικά μάγουλά τους.
Φόρτωσε μνήμη το κινητό σου, αν θες να ζήσεις το όνειρο στους Πετανούς. Μην φύγεις αν δεν ακουμπήσεις το ηλιοβασίλεμα. Δώσε όρκους αγάπης! Αφέσου στην δύση του ήλιου, κι ευχήσου να σε αξιώσει να ξανάρθεις.
Γεύσου τα νόστιμα λαχανικά των ανθρώπων του μόχθου απ’ τα μποστάνια τους.
Μην φύγεις αν δεν φας τη χωριάτικη σαλάτα με την κεφαλλονίτικη φέτα και ντομάτα!!
Περήφανοι άνθρωποι για την προκοπή τους.
Ν’ αφήσω την Ιθάκη μου απ’ έξω; δεν θα μπορούσα! Θα σε βγάλει ο δρόμος στο νησί του Οδυσσέα και της Πηνελόπης. Ιθάκη μου, με την δική σου ιστορία να διδάσκονται οι μαθητές των σχολείων, την Ιστορία της Οδύσσειας. Γνώσεις που δεν θα ευχηθεί κανείς γονιός ν’ απαρνηθεί το παιδί του. Ο κόλπος του Άντρι σε περιμένει περήφανος να τον θαυμάσεις.
Μα μην ξεχάσεις τα πανηγύρια. Ναι, είμαστε για τα πανηγύρια! Για κεφαλλονίτικο Μπάλο, Μέρμηγκα, χορευτικούς συλλόγους κι άφθονο κρασί ρομπόλα!
Οι μέρες τελειώνουν και η επίσκεψη στον Άγιο Γεράσιμο, στα Ομαλά, επιβάλλεται. Βαθιά κατάνυξη, προσκυνώντας το σκήνωμα του Αγίου, πολιούχου του νησιού, κρατώντας φυλαχτό στην καρδιά και το μυαλό τα θαύματα του!
Μπορώ να σας γράφω ώρες, μέρες, μήνες. Αναμνήσεις που δεν θέλουν να σβήσουν ποτέ. Αναμνήσεις από ανθρώπους, κεφαλλονίτικη τρέλα, μα πάνω απ’ όλα «Αναμνήσεις».
«Απόψε, την κιθάρα μου, τη στόλισα κορδέλες
και στα καντούνια περπατώ, για τσ’ όμορφες κοπέλες
Απόψε, να μην κοιμηθείς, παρά να καρτερέψεις
Ν’ ακούσεις την κιθάρα μου, και έπειτα να πέσεις
Για σε, τα γιούλια μάζεψα, για σε και τ’ άλλα τ’ άνθη
Απόψε σ’ ονειρεύτηκα, κι ο ύπνος μου εχάθη
Ανήφορος κατήφορος, είναι βαρύ σεργιάνι
Κι όπου αγαπάει μελαχρινή, ποτέ να μην πεθάνει
Ψαράς θα γίνω στη στεριά, με δίχτυα μπαλωμένα
Για να ψαρέψω μια καρδιά, που δεν πονά για μένα».
- Η Λίτσα Αλιβιζάτου Μουρελάτου ασχολείται με την δημιουργική συγγραφή – ποίηση και πεζογραφία
