Του Φώτη Παπαγερμανού
Το 2001 ειχα την τύχη να συνεργαστώ με μια ομογενή κοπέλα την κυρία Σάντρα Βάσου, που έτρεξε ως υποψήφια για το δημοτικό συμβούλιο με το Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Αυτή η μάχη μου έμαθε πολλά για το πως δουλεύει το σύστημα εκ των έσω.
Τότε δυστυχώς είχαμε το απρόσμενο γεγονός της τρομοκρατικής επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους και οι προκριματικές εκλογές μεταφέρθηκαν και διεξήχθησαν αργότερα απο την προβλεπόμενη ημερομηνία. Το αποτέλεσμα ήταν καλό, αλλά ο στόχος της εκλογής, δεν επιτεύχθηκε. Η υπόθεση βέβαια αυτή, αποτέλεσε ορόσημο για την Ομογένεια. Μια άγνωστη ως τότε κοπέλα, εμφανίστηκε απο το πουθενά και τα έβαλε με το πανίσχυρο σύστημα και κατάφερε να το ταρακουνήσει συθέμελα.
Αρκετά χρόνια αργότερα ο πρώτος Ελληνοαμερικανός υποψήφιος για το Δημοτικό Συμβούλιο εκλέχθηκε απο την Αστόρια. Ηταν ο Κώστας Κωσταντινίδης. Η Ομογένεια τα κατάφερε…Τα είχαμε καταφέρει βεβαια πολύ νωρίτερα με τον Μάικ Γιάναρη και την Αραβέλα Σιμωτα και πράγματι είχαμε αλλάξει σελίδα.
Πριν απο λίγες μέρες, μάθαμε πόσο σπουδαία και σημαντική δύναμη, έχουμε σαν κοινότητα. Τόση που πριν απο 18 χρόνια ούτε καν το φανταζόμασταν. Ηταν αδιανόητο. Κι όμως τα καταφέραμε. Θελεις οι ευκαιρίες, θέλεις οι συμπτώσεις, θέλεις η πραγματική δύναμη και η πίστη ορισμένων. Πάντως το μήνυμα ελήφθη. Οχι μόνο στο Δημαρχείο, αλλά και στον Λευκό Οίκο και στο Καπιτώλιο και όπου αλλού εστάλη.
Και πως τα καταφέραμε; Ενωμένοι. Αυτο είναι το μυστικό και αυτό το ζήτημα ήρθε ξανά στην επικαιρότητα χάρη στην λανθασμένη απόφαση κάποιων «μανατζαρέων» στο Σιατλ, που φοβήθηκαν λίγους διαφωνούντες, που με την σειρά τους εξέφρασαν δια βοής παράπονα για την μυστική συμφωνία του Κυβερνήτη και του Δημάρχου της Νέας Υόρκης.
Ανάμεσα σε όσους εξέφρασαν την ανησυχία τους, ήταν φυσικά και οι Ελληνοαμερικανοί πολιτικοί στην πολιτειακή Γερουσία και στην Βουλή και στο Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης της Νέας Υόρκης. Αν και εκείνοι όπως και όλοι περίμεναν να γίνουν εκ του σύνεγγυς συζητήσεις ακόμα και διαπραγματεύσεις για τα επιμέρους θέματα.
Οπως για παράδειγμα για τα έργα υποδομών που ούτε καν συμπεριλήφθηκαν στην συμφωνία. Και τα υψηλά κίνητρα που δόθηκαν χωρίς προηγούμενη συζήτηση.
Τα τρένα θα μπορούσαν να ανταποκριθούν στην έλευση τόσων χιλιάδων εργαζομένων; Οι δρόμοι που ήδη είναι μπλοκαρισμένοι; Το ελικοδρόμιο για την διευκόλυνση των «εξέκιουτιβ της Αμαζον» πόσο θα στοίχιζε; Αυτές οι λεπτομέρειες έπρεπε να ενδιαφέρουν όλους. Οχι μόνο τους πολιτικούς ή τους ιδιοκτήτες κατοικιών, αλλά και τους ενοίκους και τους μελλοντικούς ενοίκους. Καλή η Αστόρια και το Λόνγκ Αιλαντ Σίτι, αλλά αν δεν λειτουργούν τα τρένα, αν δεν ξεμπλοκάρουν οι δρόμοι, ποιό το ώφελος;
Τελικά, οι πρώτοι που αντέδρασαν στην απόρριψη της συμφωνίας απο την «Αμαζον» ήταν οι κτηματομεσίτες που ξαφνικά είδαν να χάνεται το «παράθυρο της ευκαιρίας» που είχε ανοίξει για τρεις μήνες και κλείστηκαν ενα σωρό συμβόλαια με αγοραστές νέων οικειών και διαμερισμάτων. Μα τί έγινε; Οι μελλοντικοί εργαζόμενοι πρόλαβαν και πήραν το χαρτί της πρόσληψης και έσπευσαν να κλείσουν σπίτι; Οχι φυσικά. Οι αγοραστές έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες για να αγοράσουν τα διαμερίσματα που θα ενοικίαζαν στην συνέχεια στους μελλοντικούς υπαλλήλους της «Αμαζον».
Οπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, η Amazon φοβήθηκε τις αντιδράσεις, πείσμωσε και ακύρωσε το ντιλ. Τι πιο απλό; Και βέβαια σχεδόν ταυτόχρονα, ξύπνησαν στο ίντερνετ τα διάφορα τρολ και ξεκίνησαν το «πυρ ομαδόν» εναντίον του Γιάναρη, που απο μόνος του ως νέος Δαυίδ χτύπησε τον Γολιάθ και τον νίκησε.
Η εφημερίδα «Νιου Γιόρκ Ποστ» συμφερόντων του κ. Μέρντοχ εβαλε την φωτογραφία του γερουσιαστή Γιάναρη στην πρώτη σελίδα και τον επικήρυξαν. Αυτός! Ο υπεύθυνος της απόρριψης. Απο κοντά και η «Ντέιλι Νιους». Και δεν άργησαν ακόμα και οι Ελληνοαμερικανοί αναγνώστες να ξεκινήσουν αγώνα κατά του Γιάναρη. Αυτό βέβαια ήταν υποκριτικό.
Αφού δεν μπορούμε να τα βάλουμε με την «Αμαζον» (στην προκειμένη περίπτωση ο… γάιδαρος, ας χτυπήσουμε) το σαμάρι. Χωρίς όμως να καταλάβουν ότι βγάζουμε έτσι μόνοι μας τα μάτια.
Ο Γιάναρης θα κληθεί να εξηγήσει και να διευκρινήσει τον ρόλο του, όμως εμείς στο μεταξύ θα έχουμε αυτοπυροβοληθεί στο πόδι. Μέχρι και ειδική ιστοσελίδα δημιουργήθηκε εναντίον του Ελληνοαμερικανού γερουσιαστή, με την υποστήριξη των αγανακτισμένων (δήθεν) κατοίκων. Τι να πεί κανείς; Ντροπή! Μα δεν είναι ντροπή να υπερασπίζεσαι τους ψηφοφόρους σου. Ούτε να προσδοκάς ότι θα πετύχεις το καλύτερο που μπορείς για αυτούς.
Κρίμα, γιατί η στάση της Ομογένειας στο συγκεκριμένο θέμα ήταν από αδιάφορη έως και απαράδεκτη, Μέχρι την στιγμή που γνωστοποιήθηκε η απόφαση της «Αμαζον», υπήρχαν ελάχιστες αντιδράσεις, αν και οι όροι της συμφωνίας ήταν ήδη γνωστοί. Είχα παρακολουθήσει μάλιστα μια συνεδρίαση του Συλλόγου Ελληνοαμερικανών Ιδιοκτητών Ακινήτων και εκεί ο κ Κωνσταντινίδης εξήγησε την στάση των πολιτικών. Περιμένουμε, είπε και θα δούμε.
Το θέμα πάντως δεν είναι η «Αμαζον» του κ. Μπέζου και η επόμενη μεγάλη εταιρεία που θα έρθει στα μέρη μας. Είναι η διαχρονική αντίληψη ότι αυτό που έχουμε δεν μας ικανοποιεί και πρέπει να το αλλάξουμε. Ξεχνώντας τους αγώνες και τις θυσίες που έγιναν για να το αποκτήσουμε.
